Kamer 8999 - Ayano Tsuchimi en Scarlett Cullen.

Toushirou wist niet of hij lang geslapen had, maar het voelde als uren. Hij opende één oog en zag dat Scarlett zat te lezen. Hij vond het er zo vredig uit zien dat hij een tijdje vanuit het duister bleef staren.

Scarlett had niet in de gaten dat Toushirou weer wakker was geworden en keek dus ook niet op. Niet dat ze het gemerkt had als hij wel wakker geworden was.. Eenmaal in het boek was ze er vaak ook totaal door geabsorbeerd en merkte ze niks rondom haar heen.

Toushirou glimlachte en bleef Scarlett een tijdje aanstaren, al wist hij niet hoe lang. Hij vond het op de één of andere manier al fantastisch om haar alleen maar te zien zitten lezen, hoewel het ver te zoeken was wat daar zo boeiend aan was. Na een tijdje liet hij de temperatuur expres een paar graden dalen.

Scarlett, die ondanks haar boek toch écht doorhad dat het kouder werd in de ruimte, keek op om te zien of het raam niet toevallig opengewaaid was, maar merkte in plaats daarvan een starende Toushirou op. "Hoelang ben je al wakker?" vroeg ze toen nogal verbaasd.

Toushirou glimlachte. 'Niet zo lang' zei hij zachtjes; hij klonk ook niet echt wakker, gelukkig, want hij had geen flauw idee hoe lang hij daar al lag. 'Ik dacht, laat ik je even een gunst doen'

Ook al was Scarlett nog lichtelijk geïrriteerd door het gezeur van Toushirou eerder die avond - de verkoeling deed haar humeur goed. "Thanks," zei ze toen, waarna ze haar boek dichtsloeg. Ze las later wel verder.

Toushirou knikte. 'Geen probleem' zei hij, naar het plafond starend. Hij stond op, keek even uit het raam, en liep toen naar Scarlett's bed, waar hij op het voeteneind ging zitten. 'Deze nacht is echt oneindig' zei hij, zijn blik op de donkere buitenlucht gericht. Hij had geen idee hoe laat het was, en keek op zijn mobiel, die ineens afging Hij keek er even naar, twijfelend of hij op moest nemen.

"Wie is het?" vroeg Scarlett nieuwsgierig, doelend op de telefoon van Toushirou. Ze negeerde zijn andere opmerkingen. Niemand belde er zo laat, well, zo vroeg. Het moest dus wel iets belangrijks zijn, right?

Toushirou legde zijn vinger op zijn lippen, als teken naar Scarlett. Hij nam op. 'Moshimoshi?' zei hij verbaasd. 'Rangiku-san?!' riep hij verbaasd door de ruimte. Hij begon van alles in het Japans te ratelen en hing uiteindelijk met een lichtelijk geïrriteerd hoofd op. 'Wat een timing zeg, jezus. Ze belt alleen voor de gezelligheid, maar dan mag ze ook wel rekening houden met het tijdsverschil' zuchtte hij.

Met grote ogen keek Scarlett naar Toushirou. Ze had geen een woord verstaan van wat Toushirou aan het ratelen was. "Ik snap er niks van," zei ze toen, waarna ze met wat moeite haar hoofd weer normaal kreeg.

Toushirou lachte. Hij had helemaal niet beseft dat Scarlett geen Japans sprak. 'Het was niks bijzonders' zei hij grijnzend, waarna hij weer op haar bed neerplofte. 'Dit is al de derde keer dat ze midden in de nacht belt'

".. Zet je telefoon dan uit?" suggereerde Scarlett. Wie ging er dan ook midden in de nacht bellen? "Maar waar ging het over dan?" vroeg ze nog eens, puur uit nieuwsgierigheid.

Toushirou haalde zijn schouders op. 'Niet zo veel bijzonders eigenlijk. Hoe veel ze me wel niet mist en blablabla. Meestal krijg ik een enorme preek over het feit dat ik er niet ben om dood te knuffelen. Maarja, ik moet er maar mee leven' zei hij met kleine ergernis, al moest hij later wel glimlachen.

Scarlett moest lachen om de gedachte dat Toushirou doodgeknuffeld werd door zijn moeder die waarschijnlijk nog kleiner was dan hijzelf. Het zou er waarschijnlijk ontzettend grappig, maar wel schattig uitzien.

((Het is zijn zus ahahahaahahhahahaha))

Toushirou keek op naar Scarlett die ineens begon te lachen. 'Binnenpretje?' vroeg hij nieuwsgierig.

((dat zei je niet!))

Meteen schudde Scarlett haar hoofd. "Nee," zei ze toen, haar lachen verder inhoudend. Ze merkte dat ze steeds weer meer kon zonder dat het pijn deed. Well, het deed nog wel pijn om te lachen, maar in ieder geval was het nu uit te houden.

Toushirou grijnsde. 'Dan moet ik er wel heel geinig uitzien' zei hij terwijl hij met zijn hand door zijn eigen haar woelde. Hij wilde zich achteruit laten zakken maar besefte iets te laat dat dat hier helemaal niet kon, waardoor hij naar achter op de grond viel. 'OUCH' riep hij pijnlijk.

Scarlett wilde net haar mond openen om iets te zeggen toen Toushirou opeens van het bed afviel. Gelijk kon ze niet meer stoppen met lachen - wat nu wel pijn deed omdat het een stuk harder en langer dan daarnet was, maar ook nu was het uit te houden. Sort of. "Hahaahha tou- aahaha," ze wilde wel iets zeggen maar het lukte niet. Pas toen ze weer een beetje gekalmeerd was probeerde ze het weer. "Right. We kunnen niet allemaal slim zijn he?" vroeg ze geamuseerd, waarna ze weer terug in de lach schoot.

Toushirou kwam sukkelig overeind en ging half aan het bed hangen. 'Ik ben een genie, ja' zei hij grijnzend terwijl hij zich optrok en weer ging zitten. 'Daar valt niet aan te twijfelen!'

"Nee inderdaad," hikte Scarlett. Oh great. Nu had ze ook nog de hik. "Het komt allemaal door jou!" zei ze, nog steeds hikkend, met een zielig gezicht. "Nu ga ik dood," zei ze daarna dramatisch.

Toushirou barstte in lachen uit en boog zich daarna grijnzend over Scarlett heen. 'O jee, ik denk dat je wel gemist gaat worden' zei hij vlak voordat hij haar zoende.

Even stopte Scarlett en keek ze zonder haar hoofd weg te draaien naar Toushirou. "En opeens is de hik verdwenen," zei ze grijnzend, waarna ze weer doorging.

Toushirou kon niet anders dan grijnzen en legde zijn hand langs haar wang. Hij stopte weer even en keek haar aan. 'Hoe zijn je ribben?' vroeg hij met een bezorgde ondertoon.

"Ik denk okay," antwoordde Scarlett op zijn vraag, waarna ze even glimlachte. 'Well, ze zijn niet zeg maar.. helemaal goed. Maar ik kan tenminste weer praten en lachen," zei ze tevreden.

Toushirou knikte blij. 'Mooi zo - of beter dan gister, in ieder geval' zei hij, waarna hij haar nog een zoen gaf. Hij ging naast haar zitten en staarde naar buiten. De zon kwam nog steeds niet op. De tijd leek bijna stil te staan.