Kamer 8999 - Ayano Tsuchimi en Scarlett Cullen.

Blij gaf Scarlett Toushirou een knuffel en een kus op zijn wang - omdat dat het makkelijkste was en het in een opwelling van blijheid gebeurde. "En is meneer slaapkop nog steeds moe?" grijnsde ze toen.

Toushirou probeerde een grijns te onderdrukken maar kon het niet laten. 'Ik ben altijd moe' zei hij trots, waarna hij zich uitrekte. 'Maar ik kan wel weer een minuutje of mijn ogen open houden'

"Slaapkop," zei Scarlett, waarna het nu zij was die hém op zijn hoofd klopte. "Misschien moet je wat meer wennen aan het leven op Ayao en slaap je gewoon overdag in plaats van s' avonds!"

Toushirou gaapte. 'Dan voel ik me echt een vampier, hoor' zei hij met een grijns. Hij kroop wat dichter tegen Scarlett aan en pakte haar hand vast. 'Ik ga voor eeuwig op Ayao wonen straks' lachte hij.

"Doe dat maar ja!" zei Scarlett blij. "Maaaaaar, dan zul je toch echt eerst aan donker moeten wennen. En meneer is nou niet bepaald een fan van donker of wel?" grinnikte ze.

Toushirou stak zijn tong naar haar uit. 'Wacht maar, ik ben onwijs dapper' zei hij trots. Hij boog zich weer naar haar toe. 'Dat weet je toch, ik schijt pas in mijn broek als ik een vlinder zie!'

"Oh?" vroeg Scarlett op een uitdagende manier, waarna ze heel dicht met haar gezicht bij het van Toushirou kwam, maar op het laatste moment snel opstond, het licht uit deed en aan de andere kant van de kamer ging staan. "Guess what, my pain's almost over," lachte ze van daaruit, doelend op het feit dat ze weer snel kon lopen and all. "Scared already?" Hopelijk maakte het raam hetzelfde krakende geluid als het elke avond deed.

Toushirou keek nachtblind om zich heen en zocht naar Scarlett, maar hij kon haar nergens zien. 'Nu vind ik je nooit!' zei hij met een lachje. 'Ik krijg ineens flashbacks uit die grot, toen was ik ook al zo succesvol' lachte hij. Hij hoorde ineens een krakend geluid. 'Wat was dat?'

"Wat was dat?" vroeg Scarlett schijnheilig, waarna ze langzaam de deur op slot deed. "Hide and seek," zei ze toen op een nogal scary toon.

Toushirou slaakte een klagen kreuntje. Hij hoorde het slot klikken en keek om zich heen. 'Ik ga je nooit vinden' zei hij terwijl hij met zijn armen voor zich doelloos rond begon te lopen. Hij liep af en toe bijna tegen de muur op.

"Arme Toushirou," zei Scarlett op een nepmedelevend toontje. Zo stil als ze kon liep ze de ruimte aan het einde van de gang binnen en ging ze met haar nagels over de gehorige muren. Als ze veel probeerde moest Toushirou wel eens bang worden.

Toushirou keek geschrokken op. 'Scarlett, ik ga dood hier' zei hij zenuwachtig. Hij had het bed gevonden en kon erop gaan zitten. Hij keek om zich heen, maar het enige wat hij kon zien was lege duisternis. 'Scarlett, alsjeblieft?'

Een valse grijns ontstond op Scarletts gezicht toen Toushirou bang leek te worden. Just one more thing.. Met een harde duw gooide ze een grote vaas van een tafel af, die in luid rinkelend in stukken brak op de grond. Daarna hield ze zich doodstil.

((<3))

'Niet leuk niet leuk niet leuk!' riep Toushirou in willekeurige richtingen, want hij had geen idee waar Scarlett was gebleven. 'Scarlett, waar ben je?' geen antwoord. Hij kroop over het bed heen en tuurde in alle richtingen, maar hij bespeurde helemaal niks.

Scarlett reageerde niet op het roepen van haar naam en liep zo stil als ze kon terug richting de deur. Eigenlijk wilde ze iets zeggen, maar dat zou alles verpesten.

Toushirou bleef zenuwachtig op het bed zitten. Hij pakte het kussen en kneep het helemaal fijn, om zijn stress weg te werken, maar het leek niet te helpen.

Zo stil als ze kon haalde Scarlett de kamer weer van het slot af en ging ze voor Toushirou staan met haar ogen dicht. "Boe," zei ze toen droog, op hetzelfde moment dat ze haar ogen opende en dus alleen die zichtbaar waren.

Toushirou schrok zich dood, slaakte een kreet en kroop naar het andere einde van het bed, tegen de muur gedrukt. Het duurde even voor hij besefte dat het Scarlett was geweest. 'O, hier ga ik je zo hard voor betaald zetten' zei hij in een mengeling van angst en toch opgeluchtheid, omdat er niks aan de hand was. Toch kneep hij zijn kussen nog steeds fijn.

Scarlett schoot in de lach. "En hoe was meneer van plan dat te gaan doen?" vroeg ze toen grijnzend. Gelijk daarna liep ze naar hem toe en gaf ze hem een knuffel. "Niet bang zijn kleine Toushirou," zei ze schijnheilig, met een hand over zijn hoofd wrijvend.

'Als je het niet doorhebt' zei Toushirou plechtig. Hij sloeg meteen als een klein jongetje zijn armen om Scarlett heen. 'Ik ben onwijs zielig. Je maakte me vet bang' zei hij beteuterd. Hij wist nog net haar hoofd te vinden en drukte een kus op haar wang.

"Mhh.. dat lukt je dus al niet," zei Scarlett grijnzend, waarna ze hem weer losliet. "En meneer kwam niet op het idee dat ik het heel misschien zelf was die je probeerde bang te maken? Niet misschien omdat ik je daarvoor nog zo'n beetje uitdaagde?" vroeg ze daarna op dezelfde toon.

'Jawel' zei Toushirou. 'Maar ik ben dan altijd drie keer zo schijterig, want dan denk ik terug aan al die honderden horrorfilms waarin iedereen altijd bruut vermoord wordt juist als ze weglopen' zei hij met een zielig hoofd. Hij meende het half en toch ook half niet, want het was natuurlijk een komisch excuus.

Lachend schudde Scarlett haar hoofd. "Het is té gemakkelijk om jou bang te maken," zei ze toen. Ze hoefde maar zijn kamer in te sluipen 's nachts, boe te zeggen en hij zou tegen het plafond aanzitten. Bij wijze van spreke dan.

'Ja' zei Toushirou meteen. 'Zeker als ik niks zie. Ik weet niet eens waar jouw hoofd zit, voor hetzelfde geld zit ik nu tegen een kast aan te praten ofzo' lachte hij.

"Eigenlijk tegen de muur, maar okay, het scheelt niet veel," zei Scarlett lieflijk, waarna ze de lamp weer aandeed. "Zo beter meneer?" Niet dat de lamp veel licht afgaf, totaal niet eerder.