Seth & Yuu: London

Yuu had ongelofelijk veel zin om achter die vreselijke vader aan te rennen en hem in elkaar te trappen, maar de hand van Seth's moeder op zijn schouder en haar geruststellende woorden hielpen hem te kalmeren en al snel had hij besloten zijn aandacht maar weer op Seth te vestigen.
Op datzelfde moment knalde het besef bij hem naar binnen. Seth's blik die doordrongen was van schaamte en pijn sneed dwars door zijn hart heen. Yuu keek even naar Scarlett die totaal niet kwaad op hem was. Hij snapte er absoluut niks van.
Hij had zojuist hondsbrutaal gedaan tegen het hoofd van het huishouden -iets wat gasten bij hem thuis absoluut niet moesten flikken- en Scarlett was niet eens kwaad op hem.
Zelfs Seth schaamde zich dood voor hem, dat was wel duidelijk. Waarom zij niet?
'Sorry, dit was niet mijn bedoeling...' mompelde Yuu schuldbewust. Hij durfde Seth niet in zijn ogen te kijken en besloot daarom maar naar zijn schoenen te staren. 'I guess I really can't control myself when it comes to the risk of losing you...' zei hij er half fluisterend achteraan. Hij haalde diep adem, slaakte een luide zucht en wist een zwak glimlachje op zijn gezicht te toveren. 'Ik denk dat het beter is als ik jullie even alleen laat,' besloot hij uiteindelijk toen hij zich bedacht dat Scarlett waarschijnlijk wel honderd vragen had voor haar zoon.
'Ik wacht buiten wel op je, Seth. Ik ben benieuwd naar West End,' zei hij terwijl hij het er op waagde om naar Seth te kijken en even verontschuldigend naar hem te grijnzen.
Nadat hij nog even een blik had geworpen op de deur waar James door verdwenen was liep hij terug naar de hal. Daar bedacht hij zich dat hij misschien eerst even een broek aan moest trekken en besloot hij eerst terug te lopen naar Seth's kamer, om de broek te halen.

Seth staarde met grote ogen naar de deur, onbegrip stroomde van zijn gezicht, en hij haalde verward een hand door zijn haar.
"Eh.." mompelde hij, terwijl zijn blik naar Scarlett gleed. Die keek echter met een heel ander soort blik naar de deur.
Eigenlijk zag ze er meer uit alsof ze elk moment van geluk in huilen kon uitbarsten.
"OH SETH, IK BEN ZO BLIJ VOOR JE," barstte ze los, terwijl ze haar zoon weer aankeek, en zijn polsen beetgreep.
Seth fronste en keek twijfelend naar het gezicht van zijn moeder. Wat gek.. hij had verwacht dat ze ongeïnteresseerd zou reageren.
Sinds wanneer waren zijn ouders.. zó?
Zijn moeder trok hem mee naar de bank, en keek hem nog altijd glunderend aan.
"Dus, Seth, lieverd, hoe heb je Yuu ontmoet?!"
"Scarlett- dit is.. laten we.. waar ben je mee bezig!" stootte Seth verstrooid uit, die blozend op zijn lip beet en hardnekkig de andere kant op keek.
"Was het op school? Ja, op school zeker!"
"H-hou op!"
"Ooooooh ik weet het al, op het eindfeest, ofzo, toch? Ja toch? OH HET WAS-"
"HOU VERDOMME JE MOND."
Het was even stil, en Seth's paniekerige ogen keken kwaad in de grote, gekwetste blauwe ogen van zijn moeder. Na een minuut of wat elkaar met grote ogen aan te hebben gestaard, zuchtte Scarlett, en legde ze een hand op zijn knie.
"Het... het spijt me," mompelde ze met een warme stem, die Seth's hart een klein steekje bezorgde.
Hij vond het een beetje eng om zijn moeder zo anders te zien, hij had haar altijd gekend als de dame in mantelpak, die 's avonds laat met zijn pa bekvechtte over wie hem de volgende dag naar de kleuterschool moest brengen.
"Ik weet niet waar je het over hebt," zei Seth schor, die de hand wegduwde en haastig overeind kwam. Met een verwarde blik struikelde hij naar de deur, maar net toen hij het ding haastig achter zich dicht wilde trekken, hield de stem van zijn moeder hem tegen.
"SETH, wacht! Ik wilde.. vanavond.. vanavond heb ik een borrel, over.. werk, jeweetwel."
Het was even stil.
"Misschien kan je vanavond met Yuu naar de stad."
Seth kneep de deurknop fijn en knikte.
Dus dat was waarom zijn moeder hem naar West End wilde sturen- ze wilde hem weghebben.
Haastig rende hij de trap op, en knalde de deur van zijn kamer open.
"We gaan," meldde hij schor en een beetje kil, terwijl hij ontwijkend naar zijn kast liep, die opentrok, en er een schoon stel kleren uithaalde.

Yuu was op Seth's zolderkamertje. Hij had een beetje verstrooid de rest van zijn kleding aangetrokken en was nu alle knuffels aan het recht zetten. Op het moment dat Seth binnen kwam legde hij het laatste kussen recht en liep hij terug naar de trap.
Dit was eigenaardig.
Yuu was en enorme chaoot en had nog nooit uit zichzelf iets opgeruimd. Maar dit was een manier om zijn schuldgevoel te uiten. Hij liep de trap af, bleef op de laatste paar treden staan en hield met één hand het plafond vast, terwijl hij naar Seth keek. 'Are u okay?' vroeg hij aarzelend, terwijl hij de laatste knoopjes van zijn overhemd dichtknoopte, het trappetje af sprong en naar Seth liep. Hij legde zijn handen in Seth's nek en drukte een kus op zijn voorhoofd. 'Het spijt me, ik had niet zo tegen je vader mogen uitvallen...' mompelde hij schuldbewust. Zijn ogen keken aarzelend in die van Seth.

"Mh-.. oh.. oja, nee geeft niet," mompelde Seth verstrooid, die een marineblauw jasje over zijn schouders trok en zijn riem dichtgespte.
"Schiet op, we gaan weg, vanavond."
Er was iets afwezigs in de manier waarop hij het niet erg vond dat zijn kledingstukken op de grond verzeild raakten, op de manier waarop hij Yuu's aanraking maar half leek te beseffen, en op de manier waarop zijn ogen zenuwachtig heen en weer schoten.
Oja. Hij was alweer vergeten hoe het voelde om bij zijn ouders in de buurt te zijn.

Yuu keek aarzelend van de troep die Seth achter liet, naar Seth zelf.
No way dat het goed met hem ging. Seth liet geen troep achter. Nooit niet.
Met een onaangenaam gevoel in zijn maag liep hij achter Seth aan naar beneden. Hij hoopte maar dat Seth een beetje zou opvrolijken als ze uit dit grauwe huis waren, weg van zijn ouders waarmee hij overduidelijk niet goed kon opschieten. Er dreunde een gevoel van eenzaamheid bij Yuu naar binnen, maar het kwam niet van hemzelf. Afwezig staarde hij naar een zwat-wit foto aan de muur. Pas na een tijdje viel het hem op dat hij naar een jongere versie van Seth keek die kaarsrecht tussen zijn ouders instond. Op de gezichten van Scarlett en James waren geforceerde glimlachen te zien. Seth lachte niet eens. Hij staarde op een doodse manier in Yuu's ogen.
Hij kon het niet eens schattig noemen.
Een hol gevoel kroop door zijn maag terwijl Yuu in de hal bleef staan en naar de foto staarde die perfect symboliseerde hoe de familie Connor in elkaar zat.
Plotseling voelde Yuu zich nog schuldiger dan hij al deed. Hij liep altijd maar te klagen over zijn familie tegen Seth, terwijl Seth nooit wat over zijn eigen familie te zeuren had. Bovendien was Yuu's familie dan wel chaotisch en vermoeiend, ze waren wel stuk voor stuk gelukkig en op familiefoto's grijnsde misschien alleen zijn vader geforceerd.
Een trieste blik trok door Yuu's gezicht terwijl zijn blik langzaam afdwaalde naar Seth.
Hij wist even niks te zeggen.

Zijn moeder stond in de hal, en had een frons op haar gezicht.
"Maak je het niet te laat?"
Seth keek afwezig op, ze glimlachte. Seth voelde zijn mond verstrakken, en hij keek een beetje dringend in Yuu's richting.
"Kom," commandeerde hij ongeduldig.

Yuu schrok op toen hij de stem van Scarlett hoorde. Hij keek even naar haar en glimlachte vriendelijk, waarna hij snel achter Seth aan naar buiten stapte. 'Tot snel!' riep hij nog naar Scarlett, voordat twee robots de deur voor zijn neus dichtknalden. Yuu stak één hand in zijn zak en sloot zijn andere om die van Seth, om hem vervolgens naast hem te trekken en hun beide handen in de andere zak van zijn jas te steken.
'Goed. En laat me nu maar eens zien wat er hier te beleven valt,' zei Yuu met een grijns en een paar twinkelende ogen, die nadat hij de foto had gezien besloten had om maar gewoon vrolijk te doen tegen Seth. Dat was waarschijnlijk de beste manier om hem op te vrolijken.

"Ja- te doen.. ja.." mompelde Seth, die Yuu haastig achter zich aantrok en zich zo snel mogelijk uit de voeten maakte.
Hij wilde weg hier, uit het huis, uit Chelsea, uit die verdomde rotsfeer. Gefrustreerd wilde hij haastig de geplaveide straat oversteken, toen er plots een lange zwartglimmende limousine voor zijn neus halt hield.
Seth knipperde even verward met zijn ogen.
Een in zwart geklede man stapte uit, en hield het portier voor hen open.
"How do you do?" dreunde de man monotoon op.
Seth's ogen begonnen kwaad te fonkelen.
"ROT VERDOMME OP MET JE KLOTE AUTO WE GAAN VERDOMME MET DE VERDOMDE TREIN VERDOMME."
Kwaad maakte hij rechtsomkeert, tot hij bedacht dat hij helemaal niet wist hoe treinen in elkaar staken.
Nouja.
Hij wist het vast wel uit te vogelen.
Met een woedende tred stampte hij voort, richting het station.

Yuu werd meegesleurd door Seth maar keek over zijn schouders verlangend naar de auto.
Hij wilde niet met de trein. Treinen waren kut en bovendien werd hij altijd aangestaard door al die gewone mensen met zijn zilveren haar en rode ogen. Niet dat hij aandacht vervelend vond, maar dan had hij liever positieve aandacht.
'Mooi niet dat ik met de trein ga,' gromde Yuu tegen Seth, die halt hield en Seth terug sleurde richting de limousine. 'En als je niet gereden wil worden, dan rij ik wel,' besloot Yuu, die Seth met grof geweld naar de auto sleurde.

"W-wacht!" protesteerde Seth wanhopig, die hopeloos alle kanten op graaide maar moeiteloos in het vervloekte ding werd geduwd.
Een paar minuten later zat hij mokkend in een hoekje, met een gezicht van een verwende oorwurm, en een humeur dat zich ergens onder nul bevond.

Yuu keek aarzelend van de man die de deur voor hem openhield naar de deur naar de bestuursstoel. 'Neem maar even een pauze,' zei Yuu, die de zonnebril van de man zijn neus griste en hem op zijn eigen hoofd zette. De man keek verbijsterd toe hoe Yuu de deur van de limousine dicht sloeg en zelf instapte aan de kant van de bestuurder. Hij wilde nog protesteren, maar Yuu had de deur al dichtgeknald, het raampje opengedraaid en een briefje van 10.000 yen naar buiten gegooid.
Iets waar die man dus absoluut niets aan had. Totaal verbijsterd keek de chauffeur toe hoe Yuu met zijn glanzende pilotenbril op het raampje weer dicht draaide. Niet veel later kwam het gevaarte in beweging en reed Yuu de straat op. Hij keek even over zijn schouder naar Seth die in het passagiersgedeelte zat. Zijn zilveren haren staken warrig alle kanten op en zijn ogen twinkelden, al kon je dat door de glanzende zonnebril op zijn neus niet zien. Er stond een brede grijns op zijn gezicht.
'Zo mr. Connor, waar gaan we naartoe?'
Alleen het chauffeurspetje op zijn hoofd ontbrak nog.

Seth wist niet zeker of hij in lachen moest uitbarsten, of Yuu moest uitfoeteren, maar voor hij ook maar íets kon zeggen had Yuu zich naar hem omgedraaid en bombardeerde Yuu hem met een vraag waar hij zelf ook even over moest nadenken.
"Nou.. eh.." Hij keek fronsend naar Yuu's gezicht en werd even afgeleid door de pilotenbril.
Hij nam een paar seconden aangaap-tijd, maar schraapte zich toen blozend bijelkaar en vouwde haastig zijn armen weer over elkaar.
Hij wilde dat Yuu een fantastische tijd kreeg in Londen, en dat hij toch nog een paar goede herinneringen zou hebben. Tot nu toe waren de dingen namelijk niet erg vlekkeloos verlopen..
Hij slikte en keek Yuu fronsend aan. "We kunnen overal heen. Naar West End, Oxford Street, Soho, mij maakt het niet uit," somde hij achter elkaar op.

'Waar is het het leukst?' vroeg Yuu, die de zonnebril even op zijn hoofd zette en Seth met zijn rode ogen die eeuwig twinkelden aankeek. Op zijn gezicht stond een kleine glimlach. Het aanzicht van Seth die in een limousine zat vond hij op de één of andere manier heel leuk. Hij leek een beetje een verstrooid zakenmannetje dat te vroeg aan zijn carrière was begonnen.

"Eeeeeeeh," mijmerde Seth hardop, die een verstrooide hand door zijn haren haalde en er eens flink op los fronste. "Nou.. we kunnen.. nah.. eh.."
Hij keek Yuu schuin aan, en begon langzaam aan steeds erger te blozen.
"MIJ MAAKT HET NIETS UIT WANT IK BEN OVERAL AL GEWEEST," brulde hij paniekerig.

Yuu keek met samengeknepen ogen naar Seth die overduidelijk iets te verbergen had. Dat was wel te zien aan die dieprode blos op zijn wangen, die overigens behoorlijk afleidend werkte en Yuu moest zichzelf inhouden om niet over de leuning van zijn stoel te klimmen en Seth te bespringen in de auto.
'Mij ook niet, want ik ben nog helemaal nergens geweest,' merkte Yuu op. Hij keek even naar de weg voor hun neus. HIj had sowieso geen flauw idee waar hij heen moest. Londen was totaal onbekend voor hem.

"Nou persóonlijk denk ik dat eh.. - want ik heb natuurlijk HEEL VEEL ervaring met dit soort dingen," meldde Seth luid en duidelijk, terwijl hij nog roder werd en paniekerig heen en weer wiebelde. "We kunnen naar eh.. laten we.. ik denk.. LATEN WE GEWOON ERGENS HEEN RIJDEN," brulde hij erachteraan, een beetje verhit naar voren leunend, en wild wijzend naar de voorruit.

'Oké dan,' zei Yuu, die nog even een argwanende blik op Seth wierp, de pilotenbril weer op zijn neus zette en goed achter het stuur ging zitten. 'Riemen vast,' zei hij nog, vlak voordat hij het gaspedaal van de limousine vol intrapte.
Tot zijn ergenis kwam het ding met een ongemakkelijke schok erg langzaam op gang. Niet veel later, toen Yuu iemand probeerde in te halen met 70 km per uur bedacht hij zich dat dat absoluut niet ging met de lange limousine waar ze in reden.
'Wat een rotwagen...' gromde Yuu ongeduldig, die wat vaart minderde en zich tussen twee auto's in wurmde, hop de fille naar het centrum in.
Fille, daar werd hij toch altijd zo chagrijnig van. Ongeduldig drukte Yuu op de toeter.
'Is het hier altijd zo druk?' vroeg hij aan Seth. De fille stond zo goed als stil. Yuu draaide zich weer om naar Seth, legde zijn arm op de leuning en steunde met zijn kin op zijn arm. Met een glimlach keek hij naar zijn passagier. Een veel beter uitzicht dan die stinkende auto's op de weg.

"JA ALTIJD!" stootte hij paniekerig uit, terwijl zijn blik ontwijkend naar het zwarte glas schoot. "En ik kan het weten, want ik heb dit heeeeel vaak gereden."
Hij slikte en keek fronsend naar een zwarte kever naast hen. Eigenlijk was hij natuurlijk weer eens aan het jokken geslagen, wat hij wel vaker deed de laatste tijd.
Maarja, omdat hij er toch niet zo slecht in was - eigenlijk was hij dé liegkoning -, gaf het allemaal niet zoveel.
Hij ging Yuu echt niet vertellen dat de enige weg die hij op zijn duimpje wist, de weg naar de basisschool was. Die stomme limousine, het herinnerde hem helemaal aan de verkeerde dingen.
Net op dat moment leek er echter een beweging in het verkeer, en schoof het allemaal een stukje op.
Mooizo. Hij wilde zo snel mogelijk weg uit het verdomde zwarte monster.

Yuu stoof de paar meter die hij kon rijden vooruit en trapte meteen weer op zijn rem toen alles weer tot stilstand kwam. 'Jezus...' bromde hij, te gefrustreerd om op te merken dat Seth allemaal dingen uit zijn duim aan het zuigen was. Hij keek even op de klok op zijn dashboard.
Juist, het was 5 uur. Ze zaten middenin de spits.
'Dit gaat nog wel even duren denk ik...' zei Yuu terwijl hij nog een paar keer op de toeter ramde en het uiteindelijk maar opgaf.
'Seth, kom is hier zitten,' zei Yuu, die op de bank wees vlak achter zijn eigen stoel. Seth zat veel te ver weg en als hij deze rotfile nog door wilde komen, was het een stuk aangenamer als Seth veel dichterbij zat. Dan kon hij zichzelf tenminste nog vermaken in de tijden dat ze stil stonden.

"Waarom!" piepte Seth argwanend, die rood aanliep en Yuu bang aanstaarde. "DAT KAN ECHT NIET YUU, we.. we zitten in de auto!" ging hij wanhopig verder.

'Zeg, ik weet niet waar jij allemaal aan denkt maar ik ben aan het rijden, mocht je het nog niet door hebben. Erg veel tijd om de perverte dingen te doen die jij nu in je hoofd hebt, heb ik toch niet. Kom gewoon hier zitten,' zei Yuu terwijl hij Seth vanachter zijn zonnebril al grijnzend aankeek.

"IK HEB HELEMAAL GEEN.. dinges IN MIJN HOOFD!" brulde Seth kwaad, die haastig naar voren stoof en mokkend tegen het bankje voorin de limo ging zitten.
Kwaad keek hij de andere kant op, en vouwde hij zijn armen over elkaar.
Puh. Hij zou Yuu wel eens laten zien hoe niet-pervers zijn brein werkte.

'Oh nee? Waar dacht je dan aan?' vroeg Yuu met een schuine glimlach. Hij streek met zijn vingers door Seth's haren en boog zich verder over de leuning heen om hem vanuit zijn ooghoeken aan te kunnen kijken. Dat het verkeer voor hem een paar meter naar voren schoof, daar lette hij even niet op.

"A..aan!" piepte Seth, die nog steeds de andere kant opkeek, maar toch rood aan begon te lopen. "Aan hele normale dingen, zoals... zoals.."
De kever naast hem begon hevig te toeteren, en Seth's ogen vlogen open.
"TOETERS!"

'Toeters, hm?' vroeg Yuu op een ontdeugend toontje. Alleen Yuu kon het woord toeter fout laten klinken. Hij ging weer even goed in zijn stoel zitten, schoof een stuk of tien meter naar voren en draaide zich daarna snel weer om naar Seth. 'Kijk me is aan,' zei Yuu op een quasi streng toontje, Terwijl hij de zonnebril weer op zijn hoofd zette en met zijn kin op zijn hand steunde, die hij op de leuning van zijn stoel had gelegd.