Scarlett's kamer

"I.. - He..- But..-" Scarlett hapte tussen de woorden die allesbehalve een geheel vormden naar adem en begroef haar gezicht nog meer in Scorpio's trui. "It's over," bracht ze toen fluisterend uit, waarna ze weer tranen langs haar wangen voelde lopen. Die woorden wilde ze nooit meer uitspreken.

De woorden voelden als een stomp in zijn maag. Voorzichtig trok hij Scarlett steviger tegen zich aan, en zuchtte. ''.. Hey, rustig maar ..'' fluisterde hij sussend en ''aaide'' even over haar bolle koppie heen, voor troost. ''You know that every relationship is like a book, there'll always be an end to it,'' Troostend drukte hij een kus op haar hoofd, wat makkelijk ging aangezien Scarlett een stuk kleiner was.

"No!' riep Scarlett gelijk. "No.." herhaalde ze daarna, een stuk zachter. "I don't want it to be a book. I don't want it to end!' bracht ze er toen schokschouderend uit, waarna ze zich nog steviger vasthield aan Scorpio en verder haar mond hield. Ze wist niet eens wat ze zou moeten zeggen.

Scorpio schrok even van Scarlett's reactie maar bleef rustig, ''Okay .. okay. Rustig maar,'' suste hij weer zacht en leunde zijn wang tegen haar hoofd en bleef rustig staan. ''Het komt goed, I promise,'' fluisterde hij weer.

Scarlett bleef tegen Scorpio aan staan zonder iets te zeggen. Het maakte haar wat rustiger. Snel ging het niet, maar het gebeurde in ieder geval. Scorpio gaf haar een veilig gevoel, ook al was haar hoofd nog continu bij Toushirou. Het hielp in ieder geval een beetje.

Dit was de tweede keer dat Toushirou Scarlett pijn had gedaan, hij wist dat hij uiteindelijk Scarlett alleen maar pijn zou doen. Toushirou is niet de juiste jongen voor Scarlett. Hij past veel beter bij sletten. Hij zag voorbijgangers staren, maar gaf ze alleen een koude blik zodat ze snel weer angstig doorliepen.

Scarlett merkte dat haar ademhaling regelmatiger werd naarmate ze langer bij Scorpio stond, maar bleef hem toch vasthouden. Van hem was hij tenminste zeker dat hij haar nooit zou verlaten. Ze zou altijd bij hem terecht kunnen, al was het midden in de nacht. 'Thankyou.." fluisterde ze. Alleen al zijn aanwezigheid kon haar altijd kalmeren.

Scorpio wachtte een paar seconden met antwoorden om even naar haar ademhaling te luisteren, ''You're truly welcome,'' fluisterde hij en zuchtte. ''Are you ok?'' Hij hoopte dat Scarlett snapte wat hij met die vraag bedoelde, niet okay als in vrolijk okay, maar als in ''gaat het wat beter en barst je zo niet weer?''.

Rustig probeerde Scarlett adem te halen, waarna ze langzaam knikte met haar hoofd. "I guess so.." bracht ze toen uit. Tenminste, dat hoopte ze. Voor ze het wist kwam het weer allemaal terug en was het weer zover.

NEEEEEEEEEEEW
//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\//\\

Toushirou liep droogjes de gang door. Hij was enigszins benieuwd naar hoe Scarlett eraan toe was; de laatste keer dat hij haar gezien had, was ze woedend achter Yumiko aan gerend om haar te vermoorden. Langzaam hief hij zijn vuist op en klopte hij zachtjes op de deur. Er schoten een aantal gedachten door zijn hoofd. De laatste keer dat hij hier aangeklopt had was.. hij schudde het snel weg.

Het was niet moeilijk om te raden wie er achter de deur zou staan rond dit tijdstip, maar toch keek Scarlett voor de zekerheid maar eerst wie het was voor ze Toushirou helemaal platknuffelde. "Eindelijk!" grijnsde ze, onzichtbaar voor Toushirou zelf.
Met tegenzin liet ze hem los liet ze hem de kamer binnen.

Toushirou grijnsde en was blij dat hij weer adem kon halen toen hij naar binnen stapte. Het was misschien nogal laat in de avond, maar hij had wel vaker van die impulsen. Bovendien wist hij dat Scarlett de nacht een stuk mooier vond dan de dag. 'Hoe gaat het?' vroeg hij met een nog altijd even brede grijns die hij niet kon verbergen.

"Goed!" antwoordde Scarlett blij, om vervolgens haar armen weer om Toushirou heen te slaan. "Nu zelfs nog beter!" Vrolijk drukte ze een kus op zijn mond om hem vervolgens weer aan te kijken.
"En hoe gaat het met jou?" vroeg ze hem op nog bijna hetzelfde moment. Het was al donker geworden buiten, maar door het gordijn op haar kamer dat sowieso bijna altijd dicht hing viel dat amper te merken.

Toushirou glimlachte terwijl hij zijn armen om Scarlett heen sloeg en zijn hoofd even tegen dat van haar liet rusten, om vervolgens een heerlijke stilte te creëren. Pas na een minuut, of meerdere, verbrak hij die. 'Super,' zei hij terwijl hij haar een stukje losliet om haar aan te kunnen kijken. Over Yumiko beginnen was nu niet bepaald het juiste moment. De stemming was net zo goed.

"Mooi!" antwoordde Scarlett op een toon die net zo vrolijk was als daarvoor. Gelijk het moment daarna liet ze een arm los en hield ze haar vinger even voor Toushirous mond, ten teken dat hij even niet door haar heen moest praten voor ze uitgepraat was; hij zou verkeerde conclusies trekken en denken dat haar dag vreselijk was.
"Ik moest vandaag naar Jade toe, om eh, nouja, soort van bijles. Maar ik was niet de enige; Yuu was er ook. En het was zoooooooo vreselijk in het begin!" zei ze met een dramatische stem. "Maar daarna werd het best leuk en oh ik denk dat ik geen ruzie meer met Yuu heb? Niet als eerst in ieder geval!" ging ze blij verder. "Maar goed. Hoe was jouw dag?"

Toushirou grijnsde bij het horen hiervan. Misschien begonnen zijn vrienden elkaar eindeljik een beetje te mogen. Tussen Yumiko en Scarlett was dat valse hoop, maar Yuu en Scarlett hadden elkaar ook nooit gemogen. 'Wauw - mooi zo,' was het enige wat hij in zijn verbazing uit kon brengen. 'O - ja - ik heb een beetje in de bibliotheek rondgehangen. Maar dat viel wel te verwachten. Hé wacht eens, waarom moest je bijles?'

"Omdat, eh, mhh..-" begon Scarlett die niet wist hoe ze het moest gaan verwoorden omdat het ergens best wel beschamend was. Maar goed. Iedereen zou zijn zelfbeheersing zijn verloren als ze in haar schoenen hadden gestaan vanmiddag. "Het was bijles in zelfbeheersing," zei ze toen in een ruk door, om hem vervolgens de kans te ontnemen iets te zeggen door hem gauw te zoenen.

Toushirou ging er maar gewoon in mee; hij wist immers dat Scarlett niet zo veel pikte. Dat dit waarschijnlijk met Yumiko te maken had kwam niet eens in hem op. Zijn nekharen die overeind sprongen leidden hem veel te veel af. Zijn armen hadden zich alweer dichter om Scarlett heen geslagen terwijl hij genoot van het pure goud dat door zijn aderen vloeide.

"Braaf," bracht Scarlett halfgrijnzend uit zonder haar mond echt van die van Toushirou af te halen, terwijl ze hem nog wat dichter tegen haar aantrok en haar hand over zijn rug liet glijden. Automatisch liet ze de temperatuur rondom hen omlaag gaan; iets wat ze beiden toch fijner vonden dan wanneer het warm was.

Toushirou voelde de temperatuur om hen heen dalen en voelde het goud in hem langzaam omvormen tot platina door één of andere onmogelijke chemische reactie die alleen Scarlett op kon wekken. Hij vernietigde de laatste centimeter tussen hen in en moest moeite doen om niet om te vallen, zo nauw werd het.

Scarlett had dezelfde moeite met blijven staan als Toushirou had en besloot daarom ook maar om hem gewoon richting het bed te duwen zodat ze niet eens moeite hoefden te doen om te blijven staan. De warmte die binnenin haar ontstond telkens als Toushirou zo dicht bij was was geen irritante warmte; het was de enige warmte die ze wel kon uitstaan, de enige warmte die zelfs beter voelde dan de kou die zich nu om haar heen verspreid had.

Toushirou had niet helemaal door waar ze heen liepen, wat zorgen dat hij struikelde over de bedrand en er achterover op klapte. 'Ouch..' bracht hij even pijnlijk uit terwijl hij over zijn achterhoofd wreef, maar al snel had hij Scarlett weer naar zich toe getrokken en ontnam hij haar elke gelegenheid om iets te zeggen.

Dat Toushirou haar de kans niet gaf iets te zeggen deerde Scarlett niet; ze deed het gewoon tussendoor. "Aansteller," grijnsde ze zonder te stoppen met waar ze mee bezig was, om hem vervolgens nog meer naar achter te duwen dan ze al deed, terwijl ze haar armen nog steeds allebei op zijn schouders had liggen.

Toushirou grijnsde tussendoor om haar opmerking en begon de knoopjes van zijn blousje-dinges los te wrikken - waar hij inmiddels al wat meer skills in gekweekt had. Zijn schoenen had hij ook uit weten te schoppen. Wat een natuurtalent. [oké aahahaha.]

"Wauw, het lukte je zowat je eigen blouse los te maken," grijnsde Scarlett, waarna ze haar mond gelijk weer op die van Toushirou druk, om vervolgens haar eigen trui ook over haar hoofd heen te trekken en met haar hand op zijn borstkas te steunen.