Kamer 4027: Toushirou

Toushirou viel even stil en bleef als bevroren zitten. 'Seth? Maar dat is - dat is echt kut. Sorry. Maar ja kan toch niet gewoon bij de pakken neer gaan zitten omdat Seth het zegt? En als je precies wil doen wat hij je vertelt, moet je hem juist van gedachten laten veranderen. Melissa heeft niet opgegeven, en om haar het leven zuur te maken moet jij dat ook niet doen' zei hij vastbesloten. Het verbaasde hem bijna dat hij zo zeker wist wat hij moest zeggen. Om Yuu gerust te stellen wierp hij hem een troostend glimlachje toe en veegde hij wat tranen uit zijn gezicht.

Yuu pakte Toushirou's hand en kneep erin. Hij staarde er een tijdje naar en glimlachte waterig.
'Het is niet zo makkelijk als het lijkt. Ik weet dat het af en toe lijkt alsof ik een uithoudingsvermogen heb van hier tot Tokyo, maar als de persoon van wie ik houd recht in mijn gezicht zegt dat hij liever bij me wegrent dan dat hij voor altijd bij me blijft dan ben ik niet in staat om te doen alsof hij niks gezegd heeft en gewoon vrolijk verder te gaan met mijn spelletjes. Er is de afgelopen tijd zoveel slechts gebeurd. Het lijkt wel alsof het lot me dwingt om ongelukkig te zijn, en ik heb de kracht niet meer om terug te vechten. Iedereen wil dat ik met Melissa trouw. Seth, mijn vader, mijn moeder, Melissa zelf... Wie ben ik om daar nog tegenin te gaan?'

Toushirou keek even naar hun handen en aaide Yuu over zijn schouder met zijn vrije hand. 'Ik wil niet dat je met haar trouwt. En vast nog veel meer mensen' zei hij zelfverzekerd met een klein glimlachje. Hij leunde met zijn hoofd tegen Yuu's schouder aan en zuchtte. 'En als je dan toch toegeeft.. ik zal erbij zijn' stelde hij hem nog een klein beetje gerust.. hoopte hij, althans.

'Misschien moet ik Melissa en mijn vader maar gewoon neerschieten, en daarna mezelf aan Seth verbinden met handboeien. Dan pas ben ik gelukkig,' mompelde Yuu verslagen, wetend dat deze waanideeën nooit werkelijkheid zouden worden.

Toushirou glimlachte. 'Oké, dat is misschien weer een beetje extreem, maar je kan toch gewoon schijt aan ze hebben? Fuck de meningen van anderen en doe gewoon wat jij wil - ik bedoel, het klinkt zo moeilijk maar het is zo fantastisch als het eenmaal lukt - dat heb ik wel geleerd toen ik met jou - nouja, je snapt het wel' zei hij half mompelend, terwijl zijn blik naar zijn knieën dwaalde.

Yuu lachte even, maar werd toen weer serieus.
'Probeer je eens te verplaatsen in Seth. Hoe zou jij het vinden als ik nu opeens zou zeggen: Oké fuck het feit dat jij me niet wil, ik wil jou wel! en vervolgens weer mijn jacht op je zou openen? Na wat we allemaal hebben meegemaakt? Ik wil zoiets Seth niet door laten maken. Ik wil hem niet dwingen van me te houden. Als hij het niet wil, dan niet. En als ik Seth niet heb, wat voor reden heb ik dan nog om mijn ouders teleur te stellen? In Japan is het heel normaal om in hoge sociale families uitgehuwelijkt te worden. Dat moet je zelf ook weten. Ik kan niet zomaar nee zeggen zonder daar een goede reden voor te hebben. Zo makkelijk is dat niet,' legde Yuu uit. Hij zuchtte verslagen. Nu hij alles hardop uitsprak en het zo definitief maakte voelde hij zich leeg van binnen. Misschien zou hij wel gewoon veranderen in een zielloos lichaam dat alleen maar leeft voor anderen. Een soort robot.

((O, mijn laatste post is nooit aangekomen zie ik .___. gisteren deed mijn internet echt héél vervelend, dus ik reageer wel even opnieuw. ))

Toushirou knikte. 'Ja, dat begrijp ik. Maar ik kan me gewoon niet voorstellen dat Seth je zomaar zou laten schieten. Ik heb hem heus wel naar je zien kijken. Volgens mij is die jongen nog hartstikke gek op jou' ging hij zuchtend verder. Er schoten wat flashbacks door zijn hoofd, maar hij concentreerde zich al snel weer op Yuu's gezicht.

'Als hij zo gek op me is, waarom vraagt hij me dan om met Melissa te trouwen?' bracht Yuu tegen hem in. Hij vroeg zich af waarom hij zo vastberaden was van Seth's haat tegenover hem, maar hij kon er geen verklaring voor vinden. Het was eerder een gevoel.

Toushirou haalde zijn schouders op. 'Geen idee, zo voelt het gewoon aan' gaf hij toe, waarna hij Yuu op zijn hoofd klopte. 'Maar je kan maar op één manier uitvinden of hij het zeker weet. Vraag het. Ga vanmiddag gewoon naar hem toe en vraag of hij.. nouja, julli enog een kans wil geven zeg maar' zei hij met weer hetzelfde bemoedigende glimlachje als eerder.

Het idee om Seth weer te zien wekte een golf van pijn en frustraties op dat Yuu totaal vergat waar hij was. Flashbacks van hem en Seth op momenten dat ze bij elkaar waren en niets liever wilden dan elkaar schoten door zijn hoofd en maakten het idee om Seth onder ogen te komen nog veel pijnlijker dan het eerst geleken had.
'Nee...' bracht hij moeizaam uit. Zijn lichaam reageerde als een soort reflex en hij omhelste Toushirou stevig, om zo troost te vinden voor de leegte die hij tussen zijn armen voelde. Hij verborg zijn hoofd in Toushirou's schouder en probeerde de flashbacks te verdringen.
'Ik wil hier blijven,' zei hij uiteindelijk, toen hij de geruststellende warmte van Toushirou door zich heen liet gaan.

Toushirou omhelsde Yuu maar terug, aangezien hij het hard nodig had, en probeerde hem nog altijd gerust te stellen. 'Je kan hem niet eeuwig ontwijken, hij zal niet zomaar verdwijnen. En ik vind dat je echt nog een poging moet wagen - maar als je je daar eerst op voor wil bereiden en een beetje tot rust wil komen kun je hier nog wel blijven, hoor' zei hij een beetje schor, of zacht, het was een vage mix van beide.

'Morgen gaan we naar Parijs. Ik kan hem dus sowieso niet ontwijken,' vertelde Yuu terwijl hij dacht aan wat hem allemaal te wachten zou staan.
Hij weigerde om Toushirou los te laten, maar trok zich wel ietsjes terug om hem aan te kunnen kijken.
'Je bent echt nog steeds zo verslavend als eerst,' bekende hij achteloos.

Toushirou slikte en keek Yuu aarzelend aan. Hij toverde een ietwat onzekere en scheve grijns tevoorschijn. 'Gelukkig heb je Seth om dat in te vullen' zei hij een beetje stamelend en ongemakkelijk. Een echt goed antwoord kon hij gewoon niet verzinnen. Hij wendde zijn blik af naar beneden.

'Heb je wel geluisterd naar wat ik heb gezegd?' vroeg Yuu die de pijn in zijn hart wegslikte en even naar zijn slappe arm staarde om maar ergens zijn blik op te richten.
'Ik heb Seth niet meer,' wist hij uiteindelijk uit te brengen. Hij voelde hoe zijn hoofd slap werd en steunde zonder enige bijbedoeling met zijn voorhoofd op dat van Toushirou, terwijl hij zijn eigen sloot en zich probeerde te concentreren op lege gedachtes, maar het hoofd van Seth bleef maar door hem heen schieten.

Toushirou staarde een beetje verwonderd naar Yuu's acties, die nu wel een beetje eng begonnen te worden, maar concentreerde zich op het goedmaken van zijn opmerking. 'Je krijgt hem wel terug, ik weet het zeker. En anders - anders heb ik gewoon een kut instinct. Maar we gaan ons best doen.. toch?' zei hij onzeker. Zijn troostende glimlachje werd nu misschien een beetje hulpeloos.

Yuu opende zijn ogen en staarde nu van een kleine afstand recht in die van Toushirou.
'Ik heb echt niks aan jou. Je blijft maar hetzelfde zeggen en hoe erg ik je ook tegenspreek, je houdt maar niet op. Snap je dan niet dat je me zo alleen maar valse hoop geeft en ik er alleen maar ongelukkiger van word?' zei hij. Hij bevrijdde zichzelf uit zijn omhelsing met Toushirou en stond op. 'Sorry dat ik je heb lastig gevallen, maar ik denk dat het beter is als ik ga voordat ik straks nog ga geloven wat je zegt,' zei hij met een schuldbewuste glimlach.
'Dankjewel voor je steun, ik had het nodig. Ik zie je op de bruiloft.' zei hij, waarna hij zich nog even voorover boog en een kus in Toushirou's haar drukte.
'Love you, mata ne!' zei hij droogjes met een speelse grijns, waarna hij de kamer verliet.

Toushirou bleef met een grijnsje zitten. 'Je kan het maar beter gaan geloven, want ik wil je niet als een zak stront door het leven laten kruipen' riep hij hem nog droogjes na, waarna hij op bed ging liggen en naar het doek van zijn hemelbed staarde. Yuu was ook zo'n mongool, maar toch kon hij altijd met hem praten.

-new-

Yuu wist niet hoe snel hij naar Toushirou's kamer moet rennen. Hij moest dit aan iemand vertellen. Een geheim zo groot kon hij nooit voor zichzelf houden, en nu hij Seth niet meer had en hij Rusine nooit meer sprak was Toushirou de enige persoon die hij kon bedenken. Agressief bonste hij op Toushirou's deur. Water drupte via zijn rug en broek op de grond.
'Toushirou?!' riep hij tegen de deur terwijl hij ongeduldig bleef bonken.

Toushirou trok zijn wenkbrauwen op toen hij gebonk op de deur hadden. Hij liep er al naartoe, maar maakte iets meer haast bij het herkennen van Yuu's geschreeuw. Hij deed de deur verbaasd open, en keek nog verraster om hoe hij Yuu aantrof; drijfnat. 'Wat heb jij uitgespookt?' vroeg hij, nog steeds op ongeloofwaardige toon.

'Je raad nooit wat ik net heb ontdekt!' riep Yuu uit. Hij wachtte niet tot Toushirou hem binnen zou laten en glipte langs hem heen de kamer in.
'Sluit de deur! Niemand mag het horen,' zei hij. Hij keek even de hele kamer rond om te zien of Toushirou niet per ongeluk bezoek had, en toen hij zag dat dat niet zo was zuchtte hij opgelucht.
'Ik was net in de grotten onder het meer,' legde hij uit terwijl hij even een blik wierp op het plasje water dat onder zijn voeten steeds groter werd door al het water dat van zijn broek en haren op de grond drupte.

Melissa liep door de gangen en hoorde plots Yuu's stem schreeuwen dat hij iets had ontdekt en dat niemand het mocht horen en er dus een deur gesloten moest worden. Nieuwsgierig liep Melissa op het geluid af. Op de hoek van de gang bleef ze even staan en keek ze voorzichtig om het hoekje om te zien welke deur er open stond. Zodra ze de deur in haar geheugen had geprent verborg ze zichzelf weer om de hoek van de gang om te wachten tot de deur zou sluiten, en ze eraan kon luisteren naar waar Yuu zo overdreven energiek over was. Haar blik gleed naar het spoor van water dat over de gang liep.
Vreemd. Zeer vreemd.

Toushirou knikte kort, en sloot de deur achter Yuu, die hij op slot draaide. Hij grijnsde heel even bij de opmerking over het meer. 'Ja, dat blijkt' zei hij droog. Hij wilde bijna vragen of hij wilde zitten, maar dan zou zijn bed, of zijn bank, ook doorweekt raken.

'Ik was daar omdat Merlyen me verteld had dat er daar ratten leven waarvan het gif cellen terug in de tijd brengt. Dat zou dus betekenen dat ik met dat gif mijn arm kon genezen. Maar toen ik dus door de grotten liep op zoek naar die ratten ontdekte ik iets wat nog veel grootser is! Ik ben zelfs spontaan vergeten nog naar die ratten te zoeken!' vertelde Yuu terwijl hij wild met zijn arm gebaarde en wat waterspetters in het rond liet gaan.

Melissa sloop op de deur af zodra die gesloten werd en legde haar oor op de deur. Ze was blij dat de deuren op MHS niet zo isolerend waren. Aandachtig luisterde ze naar wat yuu te vertellen had.
Een rat die zijn arm kon genezen? Wat was dat nou weer voor onzin? Zoiets bestond helemaal niet. Melissa vroeg zich af waarom Merlyen hem zoiets aan zijn neus had gehangen. Misschien had ze stiekem toch een karakter dat het leuk vond om mensen te pesten.

Toushirou luisterde met een frons op zijn voorhoofd naar wat Yuu allemaal vertelde. 'Je arm - maar dat is fantastisch' zei hij opgewekt, waarna hij zich op toch maar focuste op Yuu's andere ontdekking. 'Maar wat heb je gevonden dan?' vroeg hij nieuwsgierig.