Kamer 4027: Toushirou

De kamer van Toushirou. Het is een groot vertrek, met zwart/grijs gestreepte wanden, een groot raam dat uitkijkt op de tuinen, een tweepersoons hemelbedd en een nachtkastje. In een hoek staat een bank en er is ook nog een ouderwets bureau met een oude eetkamerstoel.

Toegang: Niet al te veel tegelijk, misschien wordt dat een chaos. Eerst even kloppen, misschien zit de deur wel op slot.
Aantal regels; xxxxxxxx

Toushirou liep naar binnen met Yumiko op zijn hielen. Hij hoefde het licht niet aan te knippen omdat de zon naar binnen scheen, en pakte zijn sleutel alvast om de deur te vergrendelen voor het geval Scarlett binnen zou komen en ze allebei ter plekke zou vermoorden.

Yumiko liep achter Toushirou de kamer in en plofte neer op de bank die er stond. 'Nou, slapen jij, ik ga je bestuderen.' zei ze grijnzend.

Toushirou lachte, en draaide de deur in het slot. Hij gooide de sleutel op zijn nachtkastje, schopte zijn schoenen uit en deed één van zijn laatjes open. 'Een verhaaltje voor het slapen gaan' zei hij droogjes, maar er lagen geen bibliotheek boeken meer in; slechts Yuu's boekje, wat hij nog altijd had, en dat van Megumi. 'Helaas' zuchtte hij, waarna hij zijn gordijn om zijn bed sloot. Hij had het dagboek van Megumi echte wel in zijn hand geklemd, en sloeg dat toen hij eenmaal omringd was door gordijnen open. Hij was al bijna aan het einde, maar dit dagboek had hem een stuk gemakkelijker door zijn problemen heen geholpen. Hij volgde de woorden die zijn ogen opnamen met een wijsvinger.

'Wat is dat?' vroeg Yumiko nieuwsgierig terwijl ze naar het boek keek wat Toushirou in zijn handen had.

Toushirou keek geschrokken op van Yumiko's hoofd dat tussen de gordijntjes van zijn hemelbed heen stak (hahaha ja ik moet wat verzinnen eah!) en trok een scheef gezicht. 'Eh, heb ik ooit gevonden' zei hij kort, waarna hij de pagina omsloeg. Er was eigenlijk geen reden om het niet aan Yumiko te kunnen vertellen.

Het leek net alsof Yumiko onthoofd was, aangezien alleen haar hoofd te zien was aan Toushirou's kant van het gordijn. 'Waar? Hoe? Wie? Wat? Waarom?' zei ze nieuwsgierig.

Toushirou lachte even om Yumiko's nieuwsgierigheid en haalde toen droogjes zijn schouders op. Meer - Opgegraven - Ik - Dit - Per ongeluk' ratelde hij achter elkaar. 'Een dagboek. Ik vond het per ongeluk toen ik ging trainen bij het meer. Verder is het weinig bijzonders hoor..' zei hij, al lezende.

'You're kidding me, right? Je gaat heus niet zomaar even graven bij het meer omdat je denkt misschien goud te vinden en dan vind je ineens een dagboek van een meisje.' zei ze met een opgetrokken wenkbrauw.

(( hate to tell you this, but, ik heb een neue kamergenoot.. ))

Toushirou schudde zijn hoofd. 'Ik vuurde een ijspegel af en die wilde niet meer uit de grond. Toen bleek hij vast te zitten in dit ding' zei hij serieus. Hij streek even over de kaft, en sloeg de pagina om. Hij was op de laatste, die er heel anders uitzag dan de andere pagina's; hij was zwart, grauw. Toushirou's ogen gleden over de woorden en zijn mond vormde een kleine "No way".

((O hahaha. Nou doei dan : D ))

Yumiko keek naar de bladzijde, daarna na Toushirou en toen weer terug naar de bladzijde. 'Is er iets?' vroeg ze met een schuin hoofd.

((oh en haar vertel je het wel he >: [))

((Jaaa lekker puh!!!))

Toushirou las de pagina nog zo'n drie keer door. 'Het is een herdenkings pagina' mompelde hij met een frons op zijn voorhoofd. 'Ze is dood?' bracht hij daarna verbaasd uit. Er stond niets in dat ze ziek was. Ze kon toch niet zomaar dood zijn gegaan?

'Je herdenkt geen levenden.' antwoordde Yumiko terwijl ze geconcentreerd naar de bladzijde bleef kijken. Ineens fronste ze haar wenkbrauwen. Waarom ben ik geïnteresseerd in een dood kind?

Toushirou had zijn chronische frons weer en haalde zijn vingers nadenkend langs zijn kin. 'Ik vraag me af hoe het komt dat ze.. nouja, dood is. En waarom zit er een dagboek van een dooie onder de grond?' vroeg hij zich hardop af.

'Omdat ehh.. omdat.. omdat.. anders witharige kneuzen het lezen alsof het een sprookjesboek is voor het slapen gaan?' zei ze grijnzend. Zelf begreep ze er ook niks van, en als Yumiko iets niet begreep.. dan moest en zou ze het gaan begrijpen. Hoe dan ook.

Toushirou gaf Yumiko een corrigerend klopje op haar hoofd, maar moest wel even grijnzen. 'Oké, heb je een punt. Maar toch vind ik het raar. Zou de Heerseres me vermoorden als ik het gewoon aan haar zou vragen?'

Yumiko fronste opnieuw even haar wenkbrauwen en keek bedenkelijk naar Toushirou. 'En waarom denk jij dat de Heerseres wat weet over een dagboek wat jaren lang in de grond heeft gezeten? Oh, uit welk jaar komt het trouwens?'

Toushirou haalde zijn schouders op. 'Ze houdt toch wel bij wanneer er ineens iemand doodgaat hierzo?' vroeg hij met één wenkbrauw opgetrokken. 'En het is maar van een paar jaar geleden, dus dan moet het wel duidelijk zijn'

'Misschien is ze plots verdwenen? De Heerseres weet veel, maar niet alles.' zei ze terwijl ze het gordijn open schoof. Ze pakte Toushirou aan zijn arm en trok hem omhoog. 'Op naar dat alleswetende wijf.'

Toutou huppelde mee yaaaay.

Yumiko liep voorop en opende de deur, die ze open liet staan voor Toushirou. Ze plofte neer op de bank. Haar gedachten waren een warboel. Ze wist dat de Heerseres wat verborgen hield, en volgens Yumiko moest en zou het over de derde macht gaan.

Toushirou plofte neer op de rand van zijn prachtige grandioze superdeluxe über tweepersoons hemelbed en zuchtte. 'Dat is lekker dan. Het enige wat we weten is dat de Heerseres dingen verbergt en graag in mijn gedachten neust' mompelde hij nadenkend. 'En we zijn het dagboek ook nog eens kwijt'

'Maak je daar maar geen zorgen over, morgen heb je het terug.' zei ze vastberaden. Ze wilde het dagboek terug hebben, dat moest. Gewoon uit principes eigenlijk.