Kamer 4027: Toushirou

"Ik merk h..-" Scarletts zin werd afgebroken door Toushirou die haar plotseling weer zoende. Niet dat ze het erg vond, want hij was a toch wel wat ze wilde zeggen en b; dit maakte heel veel goed. Toushirou had inderdaad te veel energie vandaag - maar leuk was het wel.

Toushirou keek Scarlett na even grijnzend aan. '..et,' maakte hij haar zin droogjes af. 'Ik ga drie keer de wereld rond rennen. Binnen een minuut,' zei hij, waarna hij een beetje raar keek. 'O wacht - dat zei ik hardop hè?' vroeg hij bedenkelijk.

Scarlett knikte grijnzend als antwoord op Toushirous vraag. "Maar dat maakt niet uit, ik heb zoiets altijd al eens willen zien," vervolgde ze haar antwoord "droog.' "Zolang je maar weer op tijd terug bent, mhh," plaagde ze hem daarna. "Anders moet ik je nog gaan missen ook!"

((Kijk mijn lieve ava nou ))

Toushirou lachte weer. 'Nou, ik denk dat ik maar hier blijf, want ik kan niet garanderen dat ik op tijd terug ben,' grijnsde hij. Zijn blik ging even de kamer rond en viel op een foto waar hij al even niet meer naar gekeken had: de foto van hem en Yumiko in de achtbaan op de kermis. Zijn grijns werd nog breder toen hij terugdacht aan hoe hij zich toen dood had gelachen.

Scarlett volgde gelijk Toushirous blik toen die opeens begon te grijnzen en al meteen had ze door waarom. Een foto met Yumiko. Een foto met de grootste slet die er op school rondliep. En die Toushirou ook nog eens geslagen had omdat ze dingen met woorden niet oplossen kon. Snel richtte ze haar hoofd weer op Toushirou. "Laten we iets gaan doen," zuchtte ze. Continu in de kamer rondhangen was leuk met Toushirou, maar buiten was het waarschijnlijk nog veel leuker.

Toushirou knikte en dacht even na. 'Waarheen eigenlijk? Het maakt me op zich niet zo veel uit,' vroeg hij zich af, maar hij liep al naar de deur toe. Met zijn hand op de deurklink bleef hij Scarlett een beetje vragend aankijken.

Scarlett haalde haar schouders op. "Geen idee," antwoordde ze toen. "We verzinnen vanzelf wel wat." Ze plaatste haar hand over die van Toushirou op de deurklink en drukte de toen naar beneden toe. "Nou hop, lopen maar," bracht ze gelijk uit.

Toushirou grijnsde. 'Oké dan,' zei hij droogjes. Met zijn deurklink-hand pakte hij die van Scarlett vast, om vervolgens de gang op te stappen. Hij keek even naar links en rechts, alsof hij bang was dat er een auto voorbij zou komen of iets dergelijks.

Scarlett glimlachte even toen ze de gang opgelopen waren en besloot toen maar gewoon een random richting in te lopen, aangezien ze nog steeds niet wist waar heen te gaan. Ze kwamen vanzelf wel een keer langs iets, waar ze dan bleven en waar het ook nog heel gezellig werd.

NEEEEEEEEEEW
-------------------------------

Toushirou liep de kamer in die hij zo gemist had. Alles lag er perfect bij.. zoals het hoorde. Op het nachtkastje rustte de oude vertrouwde foto van hem en Yumiko in de achtbaan en zijn hemelbed was keurig opgemaakt. Zijn kast was leeg en zijn koffer stond eenzaam in het midden van de ruimte te wachten tot hij hem eindelijk zou uitpakken om dat vervolgens een jaar zo te laten. Hij plofte blij op zijn rug op bed en slaakte een zucht. Het voelde net als hoe hij zijn slaapkamer gemist had... eigenlijk had hij twee kamers in één moeten hebben. Dan hoefde hij ze niet om en om te missen.

Toushirou bleef een eindeloze tijd liggen en rolde utieindelijk naar zijn nachtkastje toe om het laatje open te doen: Daar lagen de twee oude vertrouwde boekjes keurig opgestapeld. Hij glimlachte lichtjes bij het beeld en schoof het weer dicht. Hij had onwijs veel zin om hier nog een paar dagen te blijven liggen, zo werd hij overspoeld door het vertrouwde gevoel dat de kamer hem gaf. Hij sloot zijn ogen.

Kwaad liep Emily richting Toushirous kamer, die ze vantevoren aangevraagd had bij de receptie. Hij had nog geen dag geleden beloofd niks te zeggen en dan alsnog.. Het feit dat zij precies hetzelfde gedaan was ze op het moment vergeten.
Nog steeds totaal verward van wat ze allemaal gezegd had en hoe Nicholas zich gedragen had klopte ze op de deur, klaar om Toushirou even te gaan vertellen wat ze vond.

((Oké dit was even een NEW anders klopt de tijdslijn dus niet. ))

Toushirou lag op zijn bed een beetje terug te flashbacken aan zijn gesprek met Nicholas in de eetzaal. Het was onwijs stom geweest om hem te confronteren, want hij mocht Emily niet verraden. Toch had hij de verleiding niet kunnen weerstaan..
Zijn gedachten werden onderbroken door geklop op zijn duur. Binnenin hem hoopte iets dat het Scarlett zou zijn, maar dat hoopte hij vrijwel altijd. Toen hij de deur open deed zag hij dat het Emily was. Ze keek niet al te blij. 'Eh.. hi,' zei hij moeizaam, terwijl hij probeerde te grijnzen, maar dat zag er nogal moeilijk uit.

Oke. De deur werd in ieder geval opengedaan. Met haar blik totaal gefocust op de deur bekeek ze hoe die langzaam openging en hoe er een jongen van ongeveer haar lengte met wit haar tevoorschijn kwam. Bij gebrek aan zelfbeheersing haalde ze een keer diep adem en begon ze toen maar zo'n beetje in zijn oor te schreeuwen. "HOE KUN JE ALLES AAN NICHOLAS DOORVERTELLEN TOUSHIROU? JE HAD ME BELOOFT NIKS TE ZEGGEN, TWEE KEER ZELFS" begon ze, happend naar adem. "EN NU.. EN HIJ.. MAAR.. en.. en.. en.." probeerde ze totaal buiten adem verder te gaan, zonder al teveel succes.

Toushirou wreef even in zijn oor, alsof die pijn deed, wat eigenlijk ook wel zo was na al dat geschreeuw. In angst dat er ineens iemand aan kwam sleurde hij haar zijn kamer in en deed hij de deur dicht voor hij verder praatte. 'Sorry,' was het enige wat hij uit wist te brengen. Hij vond gewoon dat Nicholas het verdiende, zoals hij met zijn "scharrels" omging.

Emily was een paar seconden stil toen het enige dat Toushirou uitbracht "sorry" was, maar daarna opende ze al gelijk haar mond weer. "SORRY?" herhaalde ze hem, op een compleet andere toon. "HET IS ALLEMAAL JOUW SCHULD!" riep ze daarna, voor de tweede keer die dag de schuld op iemand anders schuivend. "ALS JIJ NIET.. DAN HAD IK NIET.. EN.. EN.."
Uit woede begon ze lichtbollen te creëren en ze op Toushirou af te vuren, al zou hij er waarschijnlijk vrij weinig van merken. Naar haar gevoel waren ze krachtig en ze bleef er dan ook mee doorgaan, terwijl ze tevergeefs probeerde haar ademhaling naar standje normaal te krijgen.

Toushirou wist alle lichtbollen makkelijk tegen te houden; hij hing ze één voor één in de lucht stil, zodat er een soort gordijn van lichtjes boven hen hing. Hij had geen idee wat hij moest zeggen, en keek haar een beetje onzeker aan. 'Ja - eh - sorry,' herhaalde hij weer, bij gebrek aan iets beters.

Ondanks het feit dat Toushirou alles makkelijk stoppen kon bleef Emily doorgaan, tot ze echt geen kracht meer had en zichzelf door haar benen liet zakken, nog half leunend op haar armen terwijl haar haren voor haar ogen vielen. Nog geen paar tellen later stopte ze alle kracht die ze nog had in een oorverdovend gegil om vervolgens hijgend te blijven zitten hoe ze zat.
Als ze nou gewoon had toegegeven op het grasveld. Als ze nou gewoon niks had gezegd tegen Toushirou. Als ze nou gewoon helemaal nooit met Nicholas afgesproken had.
Het ging haar er niet eens om dat Nicholas haar nooit meer zou mogen nu, dat hij had waarschijnlijk ook anders niet gedaan. Het ging haar erom dat ze nu waarschijnlijk ruzie had gecreëerd tussen Carter en Nick als hij net zo tekeerging als bij haar, en dat ze niet eens het lef had om toe te geven.
Terwijl haar ademhaling langzaam, heel langzaam, wat rustiger begon te worden bleef ze naar de grond onder zich staren, terwijl het enige dat bewoog haar lichaam was dat ademhaalde.

((Bleachmoment! hahaha))

Toushirou stond aan de grond genageld toen Emily ineens brak en toen ze wat rustiger was knielde hij vlak voor haar neer, om vervolgens zijn hand onder haar kin te zetten zodat hij haar gezicht omhoog kon tillen. Hij glimlachte haar bemoedigend toe. Misschien was dat vreemd in een situatie als deze, maar hij wist niet beter. 'What's wrong?' vroeg hij. Dit leek om meer te gaan dan het feit dat hij iets te veel los had gelaten.

De woede voor Toushirou die Emily een paar minuten eerder had gevoeld was totaal verdwenen en had plaatsgemaakt voor woede die op haarzelf gericht was. Toen hij haar kin optilde richtte ze haar ogen dan ook gelijk weer op de vloer, bang om hem aan te kijken.
"Ik.. ik.. ik.." begon Emily, wiens ademhaling beetje bij beetje rustiger begon te worden. "Nicholas denkt dat het Carter was die jou alles doorvertelde en.." legde ze met een bijna trillende stem uit, hopend dat Toushirou zelf wel kon invullen waar ze op doelde en wat er gebeurd zou zijn.

Toushirou trok een ietwat pijnlijk gezicht en probeerde toen met een teken van begrip in zijn ogen haar blik te vangen. Hij knikte en keek even naar zijn hand. Hij had een beetje het gevoel dat als hij die weghaalde, ze als een krakkemikkige kast in elkaar zou zakken. 'Het komt wel goed,' zei hij zo optimistisch mogelijk, al was hij er niet geheel zeker van.

Nee. Het kwam niet goed. Zelfs al kwam het goed tussen Nicholas en Carter, dan nog zou hij het haar nooit vergeven wat ze gedaan had. Al was hij nog zo vreselijk geweest gisteravond, ook hij verdiende dit niet.
Pas na die woorden richtte ze haar ogen op Toushirou. "Sorry," bracht ze toen fluisterend uit, doelend op wat ze allemaal geroepen en afgevuurd had, al had het hem niet eens geraakt. Het was immers haar eigen schuld dat ze het doorverteld en er daarna ook nog over gelogen had.

Toushirou glimlachte weer en stak toen zijn hand uit. 'Kom op, we kunnen hier niet eeuwig blijven zitten,' zei hij als teken dat ze op moest staan, terwijl hij met zijn hand uitgestoken zelf ook opstond. De lichtgevende bolletjes om hen heen begonnen langzaam op te lossen.

Emily haalde een keer diep adem en knikte toen langzaam, waarna ze Toushirous hand vastpakte en zich eraan optrok, om hem vervolgens weer losliet. Misschien was het beter om even uit te waaien.
"Ga je mee naar het grasveld?" vroeg ze toen, haar stem nog steeds zachter dan normaal.

Toushirou knikte. Misschien was het wel verstandig, vooral voor Emily, om even een frisse neus te halen. Hij deed de deur open en stapte de gang op, om vervolgens richting buiten te gaan, op naar het grasveld.