Kamer 4027: Toushirou

'DE DERDE MACHT! Ik liep door de grotten en vond plots DE DERDE MACHT!' riep hij uit. Hij greep Toushirou bij zijn schouder en schudde hem wild heen en weer. 'Ik weet zeker dat het de derde macht was. Ik voelde het meteen! Dit is groot nieuws Tou-chan! Als een Ayaoaan hier achter komt is het byebye zwaaizwaai met de vrede!' riep hij nu iets zachter, omdat hij bedacht dat er wel mensen op de gang konden lopen.

Melissa's ogen werden groot van ontzetting toen ze hoorde wat Yuu uitschreeuwde.
W-wat?!
De Derde Macht bestond nog?! Dat was niet te geloven! Al die tijd hadden De Heerseres, Gaya en Jade net gedaan alsof hij vernietigd was, maar hij was er dus nog?!
Melissa's hoofd kolkte verward van de vele verschillende gedachtes die erdoorheen dwaalden.
dit was een geheim dat veel te groot was om voor jezelf te houden.
Ze moest het aan iemand vertellen. ze moest er met iemand over praten.
Maar de enige vriendin die ze tot nu toe had was yumiko...
Met trillende benen stapte Melissa weg bij de deur. ze keek er even met angstige ogen naar, en rende toen de gang uit. Het kon haar niks schelen dat Yumiko een ayaoaan was. Ze moest het aan iemand vertellen. Dit kon ze niet voor zichzelf houden.
Dit was te groots.

Toushirou staarde Yuu met grote ogen aan; zijn mond was inmiddels open gevallen. Hij en Yumiko hadden dus gelijk gehad, de zogenaamd vernietigde macht bestond nog. En hij lag onder het meer... maar hij kon het niet aan haar vertellen. 'Maar Yuu - wat - wat moeten we nu doen?' stamelde hij in de war.

'Ik weet het niet! We kunnen toch niet zomaar niks doen? Wat denk jij, moeten we aan De Heerseres vragen wat er aan de hand is? Of moeten we het misschien aan een buitenstaander vertellen? Ik zat te denken aan Cupido of Mae... misschien weten zij wat we moeten doen...' zei hij terwijl hij diep nadacht over alle mogelijkheden die ze hadden. Geheimhouden was geen optie. Dit was universeel nieuws. Het mocht gewoon niet geheim blijven. Maar als het nieuws uitkwam, was de vrede voorbij.
'Als het nieuws uitkomt zullen alle Ayaoanen weg moeten... dan zien we Yumiko waarschijnlijk nooit meer terug. En Scarlett ook niet,' voegde hij eraan toe toen hij bedacht dat Toushirou nogal goed lag met bepaalde ayaoanen.

Toushirou slikte. 'Het gaat ons niets aan. Je mocht dat ding helemaal niet vinden. We moeten het geheim houden' zei hij zo vastbesloten als hij het maar kon brengen. Eigenlijk zei hij het meer omdat hij het nieuws van Scarlett die ineens weg moest nogal zwaar opnam.

Yuu sloeg zijn hand voor zijn hoofd. Hij zakte op de grond en trok zijn knieën op.
'Denk je dat Merlyen het wist?' vroeg hij toen plotseling. Merlyen was immers degene die hem naar de grotten had gestuurd.
'Dit is echt vreselijk. Waarom ben ik uberhaupt naar die grotten gegaan? Ik had allang vrede met het feit dat mijn arm verlamd is!' riep hij verslagen, ook al was dat niet helemaal de waarheid. Hij had nog niet zo lang geleden nog intens verdriet gevoeld over het verlies van zijn arm.

Toushirou haalde zijn schouders op. 'Ik heb geen idee. Ik heb nooit echt een duidelijk beeld van Merlyen gehad.. Ik bedoel, ze is nogal vaag, niet waar? En ik snap heus wel dat je je arm terug zou willen, want dat is toch logisch?' sprak hij achter elkaar. Op de één of andere manier werkten zijn hersenen ineens heel snel nu Scarlett op het spel stond.

'Ze is heel vaag. Ik had altijd het idee dat ze me haatte en dan opeens komt ze me vertellen hoe ik mijn arm kan genezen. Ik snap erg echt helemaal niks van. Het is allemaal zo vreemd.' hij hief zijn hoofd op en keek naar Toushirou.
'Je mag dit absoluut niet aan Scarlett vertellen. Als ze hier achter komt is de kans groot dat ze het aan Cecilio of Hikari doorlult en dan is het uit met de pret,' zei hij en hij keek Toushirou streng aan.

Toushirou schudde heftig zijn hoofd. 'Denk je dat ik iets aan Scarlett vertel waardoor ik haar waarschijnlijk ineens kwijt ben?' vroeg hij ongeloofwaardig. Oké, dat hij met Yumiko had liggen rollebollen in een dronken bui, maar dat was anders.

'Gelukkig maar,' zei Yuu. Hij kwam weer overeind en liep naar de deur.
'Sorry dat ik je met dit geheim heb opgezadeld, maar ik kon het gewoon niet voor mezelf houden. Zoiets als dit kan niemand alleen bij zich dragen,' zei hij. Hij legde zijn hand op de deurknop.
'Bedankt dat je hebt geluisterd. Ik zou niet weten wat ik zonder je moest,' zei hij, waarna hij de deur opentrok en de kamer verliet.

Toushirou zei niks toen Yuu sprak en weer verdween. Dit was raar. De derde macht was er nog. Maar dan bestond de kans dus dat de vrede verbroken werd. Ineens werd hij overvallen door angst. Als de oorlog zou uitbreken.. daar wilde hij niet eens aan denken. Yumiko's woorden schoten door zijn hoofd. Als het oorlog zou zijn zou ze hem waarschijnlijk gewoon vermoorden. Hij viel verslagen op bed neer. Die enorme plas water die Yuu achter had gelaten zou vanzelf wel verdampen. Ergens had hij spijt dat hij geluisterd had. Dit verhaal wekte duizenden nieuwsgierigheden op, maar nog veel meer angsten.

NEEEEEEEEEEEEEEEEEWWWWWWWWWWWWWWWWW
-----

Toushirou liep langzaam zijn kamer in. Hij had geen idee wat hij hier deed, maar ergens ander heen gaan, daar had hij ook geen zin in. Zelfs niet naar de bibliotheek. Toch borrelde er een gevoel van zijn leesverslaving op en trok hij het laatje in zijn nachtkastje open om te kijken of hij toevallig nog iets had liggen. Er lag niks, alleen de grote schatten van Yuu en Megumi. Hij fronste bij een voorbij passerende gedachte. Megumi was gestorven bij het meer. En dat had waarschijnlijk met de derde macht te maken gehad, en al wilde de Heerseres er niets over zeggen, ze was erg verdacht wat dat onderwerp betrof. Nu was de derde macht er inderdaad, maar als Megumi om die reden was gestorven.. Wist er nog iemand van de plaats van de derde macht af?

Yumiko verveelde zich enorm, en besloot maar eens een bezoekje aan Toushirou te brengen op zijn kamer. 'Knock knock, who's there?' zei ze terwijl ze op de deur klopte.

Toushirou was zo in gedachten verzonken dat hij het geklop pas opmerkte toen Yumiko begon te praten. Hij herkende de stem, dus sloeg hij zonder aarzeling de deur open. 'Hoi daar,' zei hij nog een beetje fronsend doordat hij in zijn gedachten was blijven hangen.

'Is er iets? Zit er iets tussen m'n tanden of in mijn haar of op mijn gezicht?' vroeg ze terwijl haar armen de genoemde dingen een voor een wild aanraakten.

Toushirou staarde Yumiko even met een schuin hoofd en nog steeds een frons aan. Het gaf een nogal typisch "huh"-effect. Hij schudde zijn hoofd. 'Nee nee, niks,' mompelde hij vaag, waarna hij gebaarde dat ze binnen kon komen. Hij slofte naar de bank en plofte neer.

'O oke, gelukkig maar.' zei ze met een glimlachje. Ze liep naar Toushirou's bed en plofte erop neer. 'Wat was je aan het doen?' vroeg ze. Even keek ze naar het openstaande laatje met het dagboek van Megumi erin.

Toushirou haalde zijn schouders op. Hij volgde Yumiko's blik naar het laatje en stond snel op. Eenmaal bij het bed aangekomen schoof hij het laatje van zijn nachtkastje dicht en draaide hij zich om naar Yumiko.

'You've got something to hide, don't ya?' vroeg ze met een argwanende blik in haar ogen. Zou het met het dagboek te maken hebben? Wat kan daar nou mee zijn?

Toushirou hield zijn hand achter zijn rug beschermend tegen de la aan, maar stootte een zo spottend mogelijk lachje uit - al was het niet erg overtuigend. Zijn acteertalenten lieten hem weer eens in de steek. 'Alsof ik iets voor jou kan verbergen, je zou er toch wel achter komen,' praatte hij verder, alsof hij argumenteerde. Maar die uitspraak maakte hem alleen maar zenuwachtig.

'Het blijkt nu dat je dat inderdaad niet kunt. Zeg op.' haar blik was onbedoeld nogal doordringend. Haar voet tapte ongeduldig op en neer op de vloer van de kamer.

Toushirou slikte en zette een stapje naar achter, waardoor hij nu tegen zijn kastje aan stond. 'Ik - ik was gewoon een beetje aan het denken enzo - niets bijzonders,' verdedigde hij zichzelf half eerlijk, met een scheve grijns. Hij hield zijn handen beschermend voor zich.

'Waarover?' haar hoofd ging iets omhoog, zodat ze Toushirou beter aan kon kijken dan daarstraks. Ze moest het uit hem krijgen, ookal was het iets onbelangrijks.

Toushirou beet op zijn lip. 'De oorlog. Natuurlijk, ik denk tegenwoordig nergens anders meer aan. Bijna irritant,' mompelde hij terwijl hij naar het bed slofte en naast Yumiko neer plofte. Hij liet zich achterover vallen en staarde naar het doek dat zijn hemelbed bedekte.

Yumiko kon aan zijn gelaatsuitdrukkingen zien dat hij niet helemaal de waarheid sprak. 'Ja, vast.' zei ze sarcastisch. Maar als hij het echt niet wilde zeggen, dan kon ze hem ook niet dwingen.