Kamer 4027: Toushirou

Toushirou grijnsde. 'Ongeveer,' zei hij droogjes terwijl hij zijn handen achter zijn hoofd vouwde. Zijn blik dwaalde af naar Yumiko, al kon hij alleen haar rug zien. Hij probeerde om zijn gedachten niet weer af te laten dwalen naar wie er ooit had kunnen weten dat de derde macht in het meer lag, maar het ging als vanzelf en hij begon weer te brainstormen.

Yumiko zweeg en trok het laatje open waar Megumi's dagboek in zat. 'Zeg waar je precies aan dacht, of anders..' Een speelse, doch valse grijns verscheen op haar gezicht. Met materiële beheersing leidde ze het dagboek naar het raam wat open stond, en hing ze het er een meter buiten. Zodat Toushirou er niet bij kon vanuit het raam.

Toushirou's grijns vertrok en hij stond haastig op. 'Nee nee nee nee nee, niet laten vallen! Ik val je aan hoor - met - met mijn worsteltechnieken!' ratelde hij zenuwachtig terwijl hij naar het boek staarde dat gevaarlijk boven de grond zweefde. Voor hij het wist was hij al naar beneden geknield en probeerde hij Yumiko aan haar benen onderuit te halen. Overigens een stomme actie, want als ze uit haar concentratie kwam zou het waarschijnlijk vallen.

'Nog één aanraking en het boek valt.' zei ze zacht, met een enorme valse grijns op haar gezicht. 'Dus zeg op. En lieg niet, je kan namelijk absoluut niet liegen.'

Toushirou keek omhoog naar Yumiko's hoofd, terwijl hij als een klein kind aan haar benen vast geklemd zat. 'Het - het ging over Megumi. Want - weet je nog dat wij dachten dat haar dood met de derde macht te maken had? Guess what? Megumi stierf bij het meer. Daar lag de derde macht verborgen. Iemand moet het geweten hebben en dat frustreert me mateloos,' biechtte hij op. 'En nu moet dat dagboek terug in zijn laatje!'

'Good little fellow.' zei ze terwijl ze een klopje op zijn hoofd deed en met de andere arm het dagboek terug naar binnen leidde. Ze legde het boek terug in de la en schoof het dicht. 'Let me guess.. de Heerseres houdt haar lippen op elkaar? Of ben je nog niet naar haar toe geweest?'

Toushirou schudde zijn hoofd. 'Dat is hopeloos. Ze wilde niks tegen ons zeggen. Maar.. nu bekend is dat de derde macht nog bestaat, kunnen we misschien iets uit haar los krijgen. Wad denk jij?' bedacht hij. Toen hij zich los ahd gemaakt van haar benen stond hij op, dat praatte immers wat makkelijker.

'Misschien laat ze iets los, of vertelt ze het wel gewoon. En anders is aan haar reactie wel iets te zien waar we wat aan hebben. En we kunnen het immers altijd gewoon proberen.' zei ze. Zelf stond ze al op en liep ze richting de deur. 'Shall we go?'

Toushirou lachte. Hij keek even naar de la, alsof hij controleerde of hij niet ineens verdwenen was en liep toen schouderophalend naar de deur toe. 'Oké dan. Maar jij doet het woord,' zei hij grijnzend.

'Deal.' zei ze. Ze wachtte even tot Toushirou de deur uit was, en sloeg hem daarna dicht.


(( boem even naar de heerseres ))

NEWNEWNEWNEW
---------------------

Toushirou opende langzaam de deur van zijn kamer. Ergens in zijn hoofd had hij het gevoel dat er een grote verassing stond te wachten, maar het was er even leeg als altijd. Hij vroeg zich even af hoe dat in 's hemelsnaam in zijn hoofd opgespeeld was en plofte leeg op bed neer. Eigenlijk wilde hij nu in slaap vallen, maar wonder boven wonder lukte het niet.

Het duurde even voordat Scarlett rustig ademhaalde en op Toushirous deur durfde te kloppen. Ze wist niet hoe ze moest beginnen en wat ze precies moest zeggen maar als ze dit nu niet deed werd het alleen maar moeilijker. Twijfelend klopte ze op de deur, hopend dat Toushirou er niet eens was.

Toushirou keek op van zijn doelloze bezigheid van op zijn bed liggen toen hij ineens geklop hoorde. Misschien was Yuu eindelijk terug. Met een klein gevoel van hoop liep hij op de deur af die hij op een kier open deed, en er met zijn ogen doorheen staarde. Tot zijn verbazing stond er niet Yuu, maar Scarlett. Hij viel even stil toen er duizend dingen tegelijk door zijn hoofd schoten. 'H-hey,' bracht hij schor uit.

Hij was er dus wel. "Hey," bracht Scarlett uit, waarna ze zwakjes glimlachte en hem een hele poos bleef aankijken. "Can I come in?" Ze had geen flauw idee hoe te beginnen, maar ze hoopte dat wanneer ze beginnen moest ze dat wél wist.

Toushirou staarde Scarlett stilletjes aan en knikte langzaam. Hij deed de deur nu helemaal open en bleef er een beetje verstomd naast staan terwijl hij de deurklink vasthield. Had Yuu soms een goed woordje voor hem gedaan? Was het gelukt?

Scarlett liep aarzelend naar binnen toe en liet zich toen op het linkerbed zakken. "Ehm, ik eh, sprak Yuu net," begon ze toen. Ja, en toen? Fijn. Het had dus niet gewerkt als ze wilde. "Het ging over een rots en de ene helft liet los en daardoor de andere ook en..' Ze kapte haar verhaal af. Het kwam totaal niet overeen met hoe ze erover gepraat hadden. Beter legde ze het zonder symboliek uit. "Sorry, vergeet dat," antwoordde ze toen. Symboliek was voor mensen die helder dachten, en dat kon ze nu niet bepaald. "Heb jij last van bindingsangst?" vroeg ze toen heel direct. Dan was het tenminste duidelijk.

Toushirou's gezicht vertoonde sporen van een zwak glimlachje toen Yuu's naam viel. De hoop dat hij Scarlett had weten overtuigen begon weer op te spelen. Zijn blik verstrakte echt wat meer toen het woord "bindingsangst" ineens viel en hij liet een kleine stilte voortduren. Zonder er al te lang bij na te denken besloot hij toe te geven aan Yuu's conclusie die nu ook op Scarlett was overgeslagen, want eigenlijk was het ook wel waar. Hij knikte langzaam en slikte.

Scarlett knikte langzaam. "You should've told me," zei ze toen, waarna ze haar blik op haar schoenen richtte. "En ehm, sorry dat ik je ervan beschuldigde dat je.. en.. Yumiko.. maar.." bracht ze met moeite uit. Dit was nog moeilijker dan ze verwacht had.

Toushirou schudde langzaam zijn hoofd. 'Maakt niet uit. Het is mijn eigen schuld, after all,' zei hij, iets makkelijker dan hij verwacht had dat het zou gaan. 'Ik.. ja, ik moet juist sorry zeggen. Ik bedoel, ik ben immers naar jouw kamer gegaan om zoiets stoms te doen. Het spijt me,' ging hij verder. Hij durfde eigenlijk niet dichterbij te komen, alsof hij dan ineens wakker zou worden uit een droom.

((Yo, ik moet weg! ))

((Byee))

"Maar als ik je had laten uitpraten.." bracht Scarlett uit. Misschien was dan alles minder erg geweest. Misschien had ze dan niet gedacht dat Yumiko erachter zat. "Maar Yuu vertelde over de steen in de krater.. dat hij, ook al had hij zo'n harde klap gehad toch nog overeind stond.. Dat het wankel was, maar dat het wel nog overeind bleef staan, dat ze twee helften samen moesten werken om overeind te blijven en.." Scarlett wist niet eens of het klopte wat ze herhaald had, het rolde er gewoon uit opeens. Ze hoopte dat Toushirou haar zou snappen. Dat hij het zou bevestigen. Maar toch verwachtte ze dat hij zou zeggen dat het over was, in plaats van het tegenovergestelde.

Toushirou glimlachte even om hoe Scarlett worstelde met de vage metafoor. Hij begreep ongeveer wat ze bedoelde, maar legde zijn hand op haar mond nadat hij naar haar toe was gelopen. 'Ik begrijp het wel,' zei hij zachtjes, op semi-fluistertoon. Daarna sloeg hij zijn armen om haar heen en begon hij haar "plat" te knuffelen, zonder ook nog maar een woord uit te brengen.

Scarlett zuchtte opgelucht, al was het haast niet te merken. Al die symboliek, er klopte niks van als ze het wilde herhalen. Gelukkig snapte Toushirou wat ze bedoelde en dacht hij in ieder geval niet dat ze een kinderverhaaltje aan het vertellen was. Met een glimlach sloot ze haar armen om hem heen en liet ze haar hoofd op zijn schouder hangen. "Please don't ever leave me," bracht ze toen op fluistertoon uit.

Toushirou aaide even over Scarlett's rug en knikte langzaam. Maar in het besef dat ze dat waarschijnlijk nauwelijks zou kunnen merken besloot hij het verbaal nog aan te vullen. 'I won't,' beloofde hij met een kleine glimlach, die onzichtbaar was voor haar, maar dat deerde niet.

"Good, 'cause I won't let you," fluisterde Scarlett die Toushirou zo stevig mogelijk vasthield, alsof hij zou weglopen als ze hem losliet. Er was maar amper een dag voorbij geweest, maar toch had het gevoeld alsof ze hem voor altijd kwijt was. En dat wilde ze nooit meer voelen.

Toushirou glimlachte nog een keer en omhelsde Scarlett zodanig dat ze nog lucht kon krijgen. 'Ik ben een idioot,' citeerde hij Yuu over zichzelf, waarna hij Scarlett voorzichtig losliet en haar aankeek. 'Eh - wil je wat drinken?' vroeg hij toen maar bij gebrek aan iets beters.