Kyosu’s Kamer

Mimiko had Kyosu al een paar dagen niet meer gezien na hun 'chique' eetentje. Ze klopte vrolijk op zijn deur.

(( Jesus Christ, why are there so many nou? ))

(( hoe meer zielen hoe meer vreugde? xD ))

(( Zo denk ik er dus niet over, "Hoe méér zielen, hoe méér ruzies" dat is ook waar x' d ))

((ahahaah doe nou maar open x'D))

Lloyd zat in de badkamer en had zichzelf op gesloten. niemand zou hem begrijpen... niemand.. hij keek in de spiegel en zoals in tussen gewoonlijk iemand achter hem staan die er niet was. hij kreeg tranen in zijn ogen, de eene traan na de anderen rolden over zijn wangen naar beneden.

Iris keek weer naar de badkamerdeur, Wat heeft hij? toen ze binnen kwam zag hij er eenzaam uit. Ze had medelijden. Ze liep naar de badkamer deur en legde haar oor tegen de deur. Ze hoorde zacht gesnik en klopte zo zacht mogelijk aan. 'Lloyd, ik ben het,' fluisterde zo aardig mogelijk.

Lloyd keek naar de deur. hij voog met zijn mouw zijn tranen weg en opende de deur. aan zijn oge kon je zien dat hij gehuild had.

Iris liep snel naar binnen, deed de deur achter zich dicht en draaide de sleutel om. Ze glimlachte even kort naar hem. Ze voog zijn wangen schoon. 'Het gaat niet goed, hé?' fluisterde ze opnieuw.

Lloyd keek haar aan en schudde zijn hoofd.

Iris begreep wel dat hij niks zei, ze kende hem nauwelijks, 'Wil je me het vertellen?' vroeg ze hopelijk niet te opdringerig. Ze hoopte dat ze begreep wat hij voelde, als hij zich nou alleen had gevoeld had ze met hem meegeleefd. Maar ze twijfelde eraan of hij zich eenzaam voelde.

Lloyd keek opzij naar de spiegel de persoon die alleen hij zag gebaarde hem iest en praate ook tegen hem. je hoorde als anderen persoon niks. "het is moelijk uit te leggen.." zei hij en bleef naar de spiegel kijken.

Iris keek met hem mee in de spiegel, ze knikte begrijpelijk, 'Zo heb je van die dingen, maar weet maar nooit misschien begrijp ik het,' zei ze zo kalm mogelijk.

Lloyd zuchte.. "mijn verleden vertel ik liever niet maar...nadat mijn vader stierf is zijn ziel 1 geworden met de mijnen..de mijne was verscheurt en ik lag op sterven.. als mijn vader er niet was geweest zou ik ook gestorven zijn.." zei hij en keek naar de spiegel. "langzaam begon ik eraan te wennen en ik zie mijn vader en hoor hem.. ik kan hem niet aan raken of voelen.." dat doet pijn. "maar langzaam..word ik hem.. mijn ziel licht nog steeds op sterven en die van mijn vader houd die in leven... maar ik denk dat het niet lang meer duurt." zei hij en kon toe niet meer. een traan liep langs zijn wang.

Iris zweeg en keek naar de grond, 'Weetje, ik mag er dan wel geen verstand van hebben..' begon ze. 'Maar misschien als je er in gelooft nog te leven, bepaal je zelf je toekoemst,' zei ze. '.. en niet je vaders leven,' fluisterde ze er achter aan.

"ik ben al blij genoeg.. dat ik het teminste to hier geret heb.." zei hij en een volgende traan liep over zijn wang. "het is ik.. of mijn vader.. en ik wil hem niet weer kwijt.."

Iris kreeg zoveel medelijden met hem dat er bij haar zelf ook tranen over haar wangen gleden, 'Lloyd,' begon ze. 'ik, ik weet niet wat ik moet zeggen,' zei ze schor. Ze voog snel har tranen weg in de hoop dat hij het niet had gezien.

Lloyd keek haar aan. "ik wil dat je het niemand zegt.. als ik mijn vader ben.. dan zal ik me wel anders gedragen..ik weet geen anderen oplossingen.."

Iris keek heb verbazend aan, 'Lloyd, je doet je zelf wat aan,' zei ze streng. Ze dacht terug hoe hij omarmd zat met Alicia. 'Alicia..' floepte eruit.

Lloyd keek haar aan toen ze Alecia zij. "ik doe dit niet mezelf aan.. het is het lot.. ik zal soieso sterven..tenzij mijn vader iets weet.." zei hij en keek met hoop in de spiegel.

Iris keek hem onbegrijpelijk aan, 'Er is dus nog hoop,' zei ze tenslotte. 'Al is het maar 5% kans dat je nog leeft, geloof het,' zei ze. Ze haald het slot er af en stapte uit de badkamer. Gooide de deur achter zich dicht.

Lloyd keek naar de spiegel. hoogstends als hij het zu overleven zal hij toch op zijn vader lijken met uiterlijk en innerlijk.. hij begon nu ook al op zijn vader te lijken. was er toch nog hoop?

Iris ging op een van de bedde zitten en liet haar hoofd in haar handen vallen, wat heb ik gedaan?.

Lloyd liep de badkamer uit en zag Iris zitten. "bedankt.." zei hij en keek haar even aan.

Iris keek hem verbaasd aan, Bedankt?. ze grijnsde en liep de deur uit.