Het meer+omgeving (a.k.a. de krater met het platform)

((me is bitch.))

Mimiko knikte. 'Dankje', zei ze terwijl ze flauw lachte. 'Dus heb je hier geslapen ofzo?', vroeg ze terwijl ze weer naar het meisje naast hem keek

Toushirou knikte. 'Ja. We hadden feest bij die eh, Mendua. En toen.. nouja, lang verhaal. Het komt erop neer dat ik hier heb geslapen, ja' zei hij.

Mimiko knikte. 'Oke', ze lachte even. 'Ik ga maar weer', zei ze en ze liep weer weg.

Zoals altijd wanneer Scarlett zei dat ze niet moe was werd ze pas laat wakker en zag ze nog net iemand weglopen. Verbaasd keek ze haar na, zichzelf ondertussen half uitrekkend. "Wie was dat?" vroeg ze toen nieuwsgierig. "Oh, goedemorgen trouwens."

Toushirou keek verbaasd opzij, maar glimlachte al snel bij de aanblik van Scarlett. 'Mimiko, ze kwam gewoon even kletsen' zei hij kalmpjes. 'Goedemiddag, trouwens' verbeterde hij haar grijnzend. 'En jij had geen slaap nodig, zei je?'

"Middag, right," grinnikte Scarlett. Ze zou echt niet tot 's middags geslapen hebben. Tot 10 uur 's morgens, hoogstens. "Ik had ook geen slaap nodig," hield ze daarna koppig vol. ".. Ik viel gewoon in slaap.. Opeens. Ik kon ook niet anders met een slapende jij op mijn schouder."

Toushirou lachte. 'Ja, natuurlijk, mijn slapende ik is erg aanstekelijk' spotte hij plagerig. Hij graaide zijn mobiel uit zijn broekzak en keek naar de tijd; het was wel degelijk middag. Hij zwaaide hem grijnzend heen en weer voor haar neus. 'Kijk eens aan'

Scarlett duwde de mobiel voor haar neus weg. "I don't believe you," zei ze toen plagerig. "Je hebt het net zo goed kunnen veranderen in de tijd dat ik sliep. En inderdaad, jou zien slapen is errrg aanstekelijk," bevestigde ze daarna.

Toushirou lachte. 'Je houdt stug vol, maar je komt er nog wel achter' zei hij grijnzend. Zijn maag knorde. 'Oooo, guess who's hungry'

'Wanneer heb jij nou geen honger?" grinnikte Scarlett bij het horen van Toushirous knorrende maag. Nog op hetzelfde moment stond ze op en reikte ze haar hand naar hem uit. "Nou, kom op! Opstaan!' lachte ze.

Toushirou lachte. 'Ja, oké, maar nu misschien nog wel meer honger dan normaal!' zei hij grijnzend. Hij pakte haar hand en hees zichzelf overeind, al liet hij hem daarna niet los. 'Gaan we ontbijten? Of eh - brunchen?'

Plagerig stoot Scarlett met haar elleboog in Toushirous zij. "Kappen nou. We gaan gewoon ontbijten. Dat is wat je 's morgens doet: ontbijten." Met een lichtelijke grijns op haar gezicht trok ze Toushirou aan zijn arm mee richting het gebouw.

Toushirou lachte weer. 'Oké, ontbijten, natuurlijk' zei hij hoofdschuddend terwijl hij mee werd getrokken. Zijn mobiel ging af, en hij graaide hem opnieuw uit zijn broekzak. 'Een wekker?' mompelde hij in zichzelf. Zijn mond viel open. 'O, kut! NATUURLIJK'

Totaal verward staart Scarlett Toushirou aan. "Wekker? Waarvoor?' vroeg ze verbaasd. Waarom had Toushirou nu weer een wekker nodig? Alsof hij ooit op tijd op zou staan.

Toushirou had een zenuwachtige blik op zijn gezicht. Hij keek even naar de tijd en stopte zijn mobiel toen terug. 'Ik heb mijn examen! Voor niveau drie! Mijn god, ik ga dood, ik ga af! Ik ik AAAAH' zei hij dramatisch. Daarna bleef hij stilstaan. 'Oké - ik moet weg. Geen zorgen, als jij vast naar de eetzaal gaat ben ik er straks om mijn falen op te biechten, oké?' ratelde hij snel achter elkaar. Voor ze antwoord kon geven drukte hij al een kus op haar voorhoofd en sprintte hij in sneltreinvaart de school in.

Met ogen vol verwarring staarde Scarlett Toushirou na. Niveau 3 examen? Nu al? Zij was net een paar dagen niveau 2 nota bene. Zonder verder erover na te denken liep ze naar de eetzaal. Daar zou ze het wel horen.

Sloffend liep Scorpio weer naar het plekje waar hij bijna altijd zat als hij hier was; het bankje onder de wilg. Hij hoopte dat Rusine daar niet zou zijn, want als er iemand was die hij niet wou zien was het Rusine wel.

Al vanaf een afstandje zag ze de jongen op het bankje zitten. Meteen wilde Rusine zich omdraaien, maar dat zou raar zijn. Ze zat altijd daar. En daarom liep ze achter het bankje langs om daarna stilletjes naast Scorpio, met een ruime afstand ertussen, op het bankje te gaan zitten. Onbewust speurde ze het water af naar zwarte eenden.

Scorpio zag uit zijn ooghoeken dat Rusine naast hem was gaan zitten. Great, it's like the devil can read my mind. (nadine fnhasfnsa hihihihi<3) Zuchtend negeerde hij het meisje, en fixeerde zijn ogen weer op het zwarte eend dat vrolijk rond zwom.

Hij negeerde haar. Natuurlijk doet hij dat. Zou ik niet precies hetzelfde doen? Rusine's blik gleed naar Scorpio toe, om daarna zijn blik naar het meer te volgen. Daar was die eend. Ik zou hem eisen om uitleg, om een excuses en daarna zou ik hem negeren. 'Ik..' begon ze zachtjes, maar haar stem besloot niet mee te werken, waardoor ze haar zin niet af kon maken.

.. ben een slet? Scorpio zuchtte en wendde zijn ogen niet van het eendje af. ''Ik wát?'' vroeg Scorpio iets te bot, maar dat boeide hem niet veel. Ze had iets ergs gedaan, hem daarna proberen te negeren, en niet eens haar excuses aangeboden. Iets wat echter niet nodig was aangezien hij die niet ging accepteren, en haar al helemaal niet zou vergeven.

Hoe veel ze ook had gehoopt, had gesmeekt dat hij haar zou negeren, dat deed hij niet. Rusine sloeg haar ogen neer. 'Het spijt me,' wist ze uit te brengen. Het koste haar veel moeite. Niet omdat het haar niet speet, maar omdat ze toch al wist dat hij het haar niet zou vergeven.

''Good,'' antwoordde Scorpio asociaal en weigerde haar aan te kijken. Hij had zich vreselijk vergist in dit meisje, en dat zou hij zichzelf en haar nooit vergeven. Irritatie borrelde op. Ze had Nicholas nu toch? Wat deed ze hier dan nog ..

Rusine liet een rustige, zachte zucht uit haar ontsnappen. Niet zo'n geergerde, maar meer een hard uitademen (jajeweetwel). Haar ogen waren nog steeds op de grassprietjes aan haar voeten gericht. Heel even schudde ze haar hoofd, waarna ze heel zachtjes begon te neurieën. Het was een langzaam, en overduidelijk verdrietig melodietje.