Het meer der verloren zielen (Only Cosette und Shayla)

Op het moment is hij alleen voor ons twietjus c: Misschien, als we hem hebben afgerond, mogen jullie zwakke wezentjes hem spelen, maar dat weet ik nog niet.

Bij een apart meer, ergens diep in het bos, kan je soms als je er 's avonds in de buurt loopt, schelle kreten horen. Kreten voor hulp en die bestaan uit pure angst. Dan, als de kreten weg sterven, is het er doodstil. Té stil, voor een bos. Mensen worden hierdoor vaak bang en lopen zo snel ze kunnen weg uit angst. Het schijnt dat het meer je ten wilt leiden. Eerst, proberen ilusies je in het meer te krijgen, dan kom je in een vreemde wereld, waar je nooit meer uit kan komen. Een wereld met angsten, of waar je grootste wensen uit komen. Wie zal het zeggen...

Deze avond, als Cosette en Shayla samen even door het bos wandelen om bij te komen van het festival, horen ze iets en komen aan bij het meer...

Toegang: Op het moment Cosette en Shayla alleen, maar je mag mee lezen
Regels: Vrij

((Yay !))

Met haar handen op haar rug liep Cosette, samen met Shayla, door het bos. Ze vond het best eng in het bos, 's avonds. Alles was donker. Ze keek vanuit haar ooghoeken naar Shayla. Zou zij er ook last van hebben? Even dacht Cosette iets dat ze wat hoorde. Verbeelding, Cosette, verbeelding!

Shayla fronsde haar wenkbrauwen nadenkend en liep stevig door. 'Dat geluid... Van wie zou dat gekomen zijn?' Zei ze opeens en stond stil. Ze had geen last van het donker, want donker was alles wat ze de hele dag door zag.

Cosette bleef, even na Shayla, ook stilstaan. Ze draaide zich naar haar om. 'Hoorde jij het ook?' Ze slikte. Ze hoopte dat het haar verbeelding was geweest.

Shayla knikte en luisterde aandachtig. 'Het kwam daar vandaan!' Ze wees naar een plek, die nogal beschut stond door een paar bomen. Ze liep er naartoe, zonder echt goed na te denken. 'Kom op!'

Cosette beet op haar lip. 'O-Okay..' Ze liep achter Shayla aan. Be brave, be brave.

Shayla begon langzamer te lopen. 'Luister... Ik hoor.. Water?' Ze liep snel weer door en kwam uit bij het meer. 'Ik hoorde duidelijk een gil hier vandaan komen, maar ik voel niemand zijn aanwezigheid...' Shayla liep om het meer heen, met een grote boog, zodat ze er niet in zou kunnen vallen. Ze kon niet zwemmen, vandaar.

Cosette keek om zich heen. 'Er.. is ook niemand..'

Shayla stopte toen ze weer vlak naast Cosette stond. 'Maar... Naja, ik blijf het vreemt vinden, komt waarschijnlijk ook door die vreemde sfeer die hier hangt...'
'Cosette...' Klonk er opeens uit het niets. 'Wat was dat?' Zei Shayla snel en zette zich schrap.

Cosette onderdrukte een gil, waardoor het klonk als een zacht gepiep. 'W-wie zij da-dat!?'

Shayla draaide wild om zich heen en hield haar handen op een vecht manier voor zich, zodat ze elk moment kon toeslaan als het nodig was. 'Geen idee...' Zei ze alleen maar.
Boven het water, verscheen eerst een vaag gedaante, dat boven het water sweefde. Het werd steeds duidelijker, tot je kon zien wie en wat het was. De oma van Cosette ((Moest toch iets verzinnen))
'Cosette' Zei ze weer, op dezelfde manier en ze stak haar hand uit. 'Kom toch met mij mee liefje...'
'Wat is hier aan de hand, ik hoor wel iemand, maar ik voel niks!' Riep Shayla kwaad uit.

Cosette staarde met grote ogen naar het gedaante. 'Oma..' fluisterde ze, terwijl ze naar het meer toeliep.

Shayla raakte een beetje in paniek omdat ze niet wist wat er aan de hand was. 'Wat... Wat ga je doen!?' Ze greep de hand van Cosette vast en trok haar terug.

Cosette keek Shayla verbaasd aan. 'M-Maar ik.. ik wil naar mijn oma toe..'

Shalya bleef trekken. 'Geen gemaar, ik vertrouw het niet!' Riep ze een beetje paniekerig.
De geest vloog naar Cosette en Shayla toe en greep de andere hand van Cosette vast. 'Je kan niet vechten tegen iets dat niet werkelijk hier is kind!' Riep de geest vermakelijk en vals en trok beide het meer in. Zo kwamen ze in een kamer, die stik donker was.
Shayla lande op haar buik en hoeste even, omdat alle lucht uit haar longen werd geperst. 'Wat nu...'

'O-Oma.. waar bent u?' vroeg Cosette paniekerig, terwijl ze in het rond keek. Ookal zag ze niks.

Shayla krabbelde overeind en streek haar haar glad. 'Dit bevalt me niks...'
Uit het niets verscheen een fel licht, waaruit een duister uitziende jonge stapte. 'Weetje wat we eens doen, we draaien de rollen om...' Zei hij met een duistere grijns op zijn gezicht en knipte in zijn vingers. Daarna verdween hij weer en leek het alsof ze buiten vlak bij de holle boom stonden. Shayla vreef in haar ogen, wat vreemd was omdat ze dat nooit deed. Toen ze haar ogen opende, kon ze zien? 'Wat is...'

((Goed, dit betekend dus dat die gast de rollen heeft omgedraait, Shayla kan zien en Cosette niet))

Cosette tastte met haar handen in het duister. 'Sh-Shayla! Ik-ik zie niks!'

Shayla draaide zich met een ruk om en liep snel naar Cosette toe. 'En ik wel... Dit is echt vreemd...' Zei ze, maar ze klonk ergens vrolijk. Eingelijk kon ze zien hoe mooi de wereld was. Ze kon zien wat mensen waren, wat dieren waren, bomen, bloemen, wolken, sterren, de maan. De dingen waarvan ze had gedroomd en ze zich de gekste dingen bij voorstelde, zag ze nu werkelijk. Ze hield Cosette goed te blijven staan en liet haar op haar schouder leunen. 'Het komt wel goed, ik denk niet eens dat dit permanent is...' Probeerde ze haar te kalmeren.

'M-Maar ik zie niks! Ik-ik..' Cosette draaide zich geschrokken om. 'Ik hoorde weer wat!' Het geluid dat ze hoorde was zo zacht, dat een mens het normaal gesproken niet zou kunnen horen.

Shayla trok een wenkbrauw op en keek haar vragend aan. 'Ik niet, weet je het zeker?'

Cosette knikte. 'Ik weet niet, wat het is..' Ze wees in de verte. 'Daar.'

Shayla kneep haar ogen tot spleetjes en keek in de verte. 'Nou, dan gaan we daar toch naartoe.' Ze liet Cosette op zich leunen en begon zo te lopen. 'In het begin is lopen vrij moeilijk, dus help ik je wel.' Ze vond het geweldig om te kunnen zien, de wereld veranderde helemaal voor haar.

Cosette knikte. Ze trilde helemaal. Voorzichtig zette ze kleine stappen.

'Je raakt er heus wel aan gewent. Maar ik moet zeggen, het is heel vreemd, ook voor mij.' Ze merkte, dat ze geen aanwezigheden meer kon voelen, of de wind die tegen de bomen aan waaide. Ze kon alleen nog maar zien. Ze miste het waaien van de wind. Dit hoorde gewoon niet bij haar. Ze miste... de duisternis om zich heen.