Het meer+omgeving (a.k.a. de krater met het platform)

Het meer is niet meer een meer, maar een grote krater waar je niet in wil vallen met in het midden van de krater een klein platform van rotsgrond. De omgeving rondom de krater is onaangetast.
Toegang: Iedereen, natuurlijk, want het is groot.. enzo.
Aantal regels: Maaktnietuit.

Miyoko kwam aanlopen, en zag dat er niet zo veel mensen waren. Hoogstens een stuk of 7. Met een appel-lolly in haar mond, liep ze naar het meer, en polfte neer. Met een frons in haar voorhoofd keek ze het meer over. Uit haar tasje haalde ze een blocnote en een pen. Haar moeder had haar gevraagt of ze voor de begravenis van Yumi wou spreken. Miyoko wilde eigenlijk niet, maar ze vond dat ze het niet kon maken als ze het niet deed. "Dit is voor mijn zusje Yumi Nakamura. Lieve Yumi, ik kan het nog steeds niet geloven dat je er niet meer bent. Hoe kon dit ooit gebeuren? Je was nog zo jong. Ik zal een beetje vertellen over ons 2en. Yumi en ik scheelde 3 jaar, maar toch waren we beste vrienden. Yumi was voor haar leeftijd al veel volwassener dan ik ben. Zij kookte al, hiel in het huishouden, en ze gaf mensen veel goede raad. Ook mij. Altijd als ik met iets zat, kon ik het bij Yumi kwijt." Miyoko liet een traan vallen. Snel veegde ze hem weg, en dacht na.

"Ik weet nog dat ik een keer dat ik een ruzie had, met een van de populairste meisjes van school. Ik kon me nauwelijks inhouden om haar aan te vallen met mijn specialiteit warmte&vuur. Yumi kwam toevallig langs, en trok me mee. Ze zei dat ik eens goed na moest denken. Als iemand wist van mijn specialiteit, zo ik geschorst worden van school. Het schoolhoofd was namelijk fel tegen specialisten. Ik luisterde naar Yumi, en liep met haar mee naar huis. Zoals ik net al vertelde was Yumi ook goed in koken. Haar chocokoekjes waren mijn favoriet. Vaak maakte ze die voor mij, als ik naar school ging ofzo. Toen ik 2 maanden geleden naar Magic High School ging, had ze 3 kilo chocokoekjes voor me gemaakt, wat ik heerlijk vond. Dat was de laatste keer dat ik mijn lieve zusje Yumi geknuffeld had. Oh, lieve Yumi. Het spijt me zo, dat ik je niet kon beschermen. Ik wou dat ik jouw plaats kon in nemen.. Bij wie moet ik mijn geheimen nu kwijt? Zoals je weet Yumi, vinden veel mensen mij te druk. Ook de mensen op MHS vinden dat. Ik heb welgeteld 3 vrienden. Lune, Lily, en Iris. En verder niemand. Als je er nu nog was, had ik advies aan je gevraagt. Yumi-Chan, ik hou van je, en je blijft voor altijd in mijn hart verder leven." Miyoko las het nog eens door.

Scarlett schopte nogal geïrriteerd een steen voor zich uit. Scorpio was nergens te bekennen. Net nu ze hem nodig had. Met een zucht ging ze aan de rand van het meer zitten en liet ze zich langzaam in het water zakken. Precies wat ze nodig had.

Toushirou kwam met zijn fles Bacardi Razz de school uit en zag tot zijn opluchting eindelijk Scarlett zitten. Hij had overal al gekeken, maar daar was ze dan. Hij zwaaide niet, maar liep door tot hij aan de oever stond op dezelfde hoogte als waar zij in het water stond. 'Scarlett' mompelde hij alleen.

Het was eigenlijk niet nodig achterom te kijken om te zien wie er aan de oever stond, maar toch deed Scarlett het - automatisme. Al gelijk viel haar blik op de fles drank in Toushirous hand en een spottend lachje klonk uit haar mond. "I don't even wanna know," zei ze toen, waarna ze zich achterover liet vallen, onder water, weg van Toushirou. Ze hoefde niet nog een keer te horen wat hij wel niet allemaal had uitgespookt toen hij dronken was. Zeker niet nu.

Toushirou ging in kleermakerszit zitten en keek met een schuin hoofd over het water, richting Scarlett. zijn blik viel op de fles. 'O - nee, ik heb niks uitgespookt, gek' zei hij lichtelijk verontwaardigd. 'Ik ben nog maar heel even gebleven. Maar ik kon je niet vinden' biechtte hij op. Hij nam nog een slok en knipperde een paar keer met zijn ogen. 'Ik ben niet dronken' voegde hij er nog aan toe.

Doordat Scarlett onder water was gegaan had ze alleen maar het laatste gedeelte van Toushirous praatje gehoord. 'Niet dronken? Ik denk dat ik dat beter kan beoordelen dan jij kan," antwoordde ze vanaf een afstandje. Wie weet wat Yumiko hem allemaal gevoerd had. Waarschijnlijk ging het de keer daarvoor ook zo. De hoer.

Toushirou schudde zijn hoofd. Zijn beeld werd wazig en het duurde even voor hij Scarlett weer scherp zag. 'Een beetje. Oké. Maar dat neemt niet weg dat ik nooit meer iets met Yumiko zou uitspoken, dat weet jij toch ook' zei hij met een frons op zijn voorhoofd. Hij nam nog een paar slokken en keek een beetje vaag.

(( nou zeg, alsof ik dat OOOOOOOIT zou doen? XD ))

((IK BEN GEWOON OVERTUIGEND <3 ))

"En dat dacht je de vorige keer waarschijnlijk ook," kaatste Scarlett gelijk terug. Anders was het veel erger; had hij het gedaan terwijl hij nuchter was. "The point is: Als je weet wat er de vorige keer gebeurde, waarom gooi je je nu dan weer helemaal vol in de buurt van haar?" vroeg ze verward. Altijd als er iets misging was Yumiko in de buurt; hoe kon dat nou toeval zijn?

Toushirou schudde heftig zijn hoofd. 'Nee, zij was de Bob vandaag. En ik heb het echt met haar afgesproken, geloof me nou maar' zei hij vaag. Hij liet zijn fles vallen, waar het laatste beetje uit stroomde, en liet zich ook in het water zakken.

"Oh. Right. Nu voel ik me veel beter," lachte Scarlett sarcastisch. Als ze een hoer als Yumiko moest gaan vertrouwen, nuchter of niet, dan was het wel heel slecht gesteld met de wereld. "Volgensmij was ze de vorige keer ook nuchter als wat," zuchtte ze daarna. Natuurlijk was ze dat. Waarom had ze daar aan getwijfeld?

Toushirou schudde zijn hoofd. 'Vast niet. Nouja dat herinner ik me niet echt meer' zei hij bedenkelijk. 'Maar wie wil er nou nuchter met mij naar bed?' verdedigde hij zichzelf, waarna hij een beetje wankel naar haar toe liep en zijn hand op haar schouder legde. Zijn blik had eerst op een kleine grijns gehangen, maar verstrakte nu weer een beetje. 'Hé, ik meen het, ik doe dat echt nooit meer' zei hij serieus. Zo ver hij wist, want hij was er niet helemaal bij.

Scarett rook de alcoholwalm die uit Toushirous mond kwam en deed gelijk een stap naar achter. "Don't touch me when you're drunk," siste ze gelijk, al stonden haar ogen eerder verward en angstig dan kwaad of iets dat erop leek. Ze snapte het niet, echt niet. Als er niks gebeurd was op het feest waarom deed hij dan zo geheimzinnig? Waarom rook hij dan helemaal naar alcohol? En bovenal: waarom kwam hij dan zo laat pas naar haar toe?

Toushirou knikte. 'Oké, sorry' zei hij kort. Hij voelde zich ontzettend misselijk en moest zijn best doen om niet om te vallen door zijn wazige beeld en duizelende hoofd. 'Ik geloof dat ik moet overgeven' zei hij met toegeknepen ogen. Hij snelde naar de oever toe en bleef op handen en knieën zitten, naar de grond starend.

Scarlett vernauwde haar ogen en schudde haar hoofd bij het aanzien van een halfkotsende Toushirou. "You get what you deserve," zei ze toen. En bij veel alcohol hoorde nu eenmaal kotsen. Too bad. Normaal zou ze medelijden met hem hebben, maar nu kon het haar even niet schelen. Eigenlijk kon niks haar op dit moment schelen.

Toushirou kokhalsde; zo gaan zitten was de genadeklap geweest. Zijn alcoholische maaginhoud kwam eruit als een troebele, wit-achtige substantie. Na zo'n twee minuten van proesten, kuchen, kokhalzen en kleine hoeveelheden braken kwam hij overeind. Hij vloekte en sloeg met zijn hand tegen zijn voorhoofd met zijn handpalm.

"Gadverdamme, het stinkt naar een rottend lijk," zei Scarlett walgend, waarna ze haar neus dichthield. De geur van het braaksel verspreidde zich vrijwel gelijk door de ruimte hier. "Kon dat niet iets verderop?"

Toushirou probeerde zijn mond te spoelen met water uit het meer, wat eigenlijk opvallend goed hielp. Hij schudde zijn hoofd. 'Sorry. Ik ben echt een fuck-up vanavond' zei hij schuldig. Hij gooide een plens water in zijn gezicht, wat een beetje hielp, hoewel het kotsen het meeste werk had verricht.

"Yeah. You're right," bevestigde Scarlett Toushirous opmerking. Ze was allang blij dat hij het zelf nu ook toegaf, maar dat nam niet weg dat ze niet meer geïrriteerd was door de hele avond. Langzaam liep ze terug en ging ze zonder iets te zeggen ook op de kant zitten, naar het water starend.

Toushirou keek opzij, en zag Scarlett ineens zitten. 'Toch nog iets dat ik goed heb' zuchtte hij. Hij haalde zijn hand even door zijn haar heen en keek haar weer aan. 'Het spijt me, echt. Ik doe niks met Yumiko, dat was eenmalig, ik zweer het. Ze is gewoon een.. een vriendin' zei hij hoofdschuddend.

Scarlett trok even een pijnlijk gezicht toen Toushirou het zelf herhaalde van Yumiko en hem en keek hem daarna pas aan. "Het is gewoon.. well.. it'd be a lot easier if it had been someone else," zuchtte ze toen. Het stomme was dat ze nooit boos kon blijven op Toushirou. Zelfs niet na.. well.. de laatste keer. En dat terwijl bij haar andere vriendje..

Toushirou knikte. 'Ik weet dat jullie elkaar niet mogen' gaf hij toe. 'Maar ik kan het niet helpen dat ik haar mag. Ze is mijn trainingsmaatje, weet je. Ik was zelfs eerder vrienden met haar dan met jou' verdedigde hij zichzelf. Niet op een afkeurende toon, maar kalm, en vriendelijk.