Lune en Matt's Kamer.

((maar ik hou wel van wat drama, ghehe. Nee wacht, op zo'n moment heeft Matt heel wat drank binnen n__n))

Matt dacht na.

Terra keek Mimiko dood rustig terug aan "Dus specialiteit licht en donker....misschien dat jouw bloed daarom zo`n vertrouwde smaak had..." hij glimlachte droogjes.

((Oewh dat is echt de langste zin ever /wbw ))

Mimiko was blij dat Terra tegen haar begon te praten. Ze keek hem verbaast aan. 'O ja, waarom?', vroeg ze raar.

Terra grijnsde "Omdat ik dezelfde specialiteit heb" hij hield zijn hand op en even kwam het bekende zacht groene licht tevoorschijn, niet helder genoeg om iemand te verblinden maar redelijk sterk.

(( n__n ))

Matt wreef over zijn litteken.

Mimiko keek hem lachend aan. 'Aah, ja dat zal het zijn'. Mimiko opende ook haar keek naar haar hand die op lichtte. 'Dan wil ik ook jou bloed proeven', zei ze met een speelse lach.

Terra grijnsde en trok de mauw van zijn witte blouse omhoog, verband strekte zich uit tot aan zijn elleboog "Ga je gang.." hij keek vanuit zijn ooghoek even naar Matt en toen weer naar Mimiko met een grijns.

Mimiko lachte. En pakte voor de grap de arm van Terra en zette haar tanden er in maar beet niet door. 'Gek', zei ze lachend.

Terra knikte "Ja...dat ben ik..." hij kwam overeind "Ik ga een oplossing zoeken voor mijn probleem.." hij fronste het werd snachts echt moeilijker om zich in te houden.

Matt grinnikte om Mimi en Terra.

Mimiko knikte. 'Doe dat anders kan ik vannacht niet meer rustig slapen', zei ze terwijl ze hem lachend in zijn zij porden.

NEW

Matt en Fay waren door Yuno uit de bezemkast bevrijd en hij was toen na een warrige "tot later" snel naar zijn kamer gegaan. Na een lange douch kwam hij weer schoon en fris de kamer binnen. Zijn warrige natte haren hingen wat voor zijn ogen terwijl hij neerplofte op zijn bed. Hij had werkelijk geen idee hoe hij nu moest doen tegen Fay.

Yuno was op zoek naar Matt. Ook hem wilde ze vertellen dat ze naar huis ging. Ze klopte op de deur en beet op haar lip.

Matt stond op en deed de deur open. 'Hi' zei hij toen hij Yuno zag.

'Hey,' zei Yuno, en ze slikte even. 'Sorry van gisterenavond, trouwens. Maar daar kwam ik niet voor.' Even hield ze stil. Hoe ging ze dit nu weer brengen. 'Ik moet naar huis,' zei ze toen maar. 'Mijn zus is gewond geraakt in de oorlog en ik moet naar haar toe.'

'Oh' zei Matt vaag, om haar toen even op te nemen. 'Sterkte met je zus, misschien kunnen we nog eens contact opnemen,' zei hij.

Yuno knikte en gaf hem een vaag glimlachje. 'Ja. Is goed. Doei.' Meer woorden had ze niet. Meer woorden kon ze niet verzinnen en ook niet over haar lippen krijgen.

((Eh, ik denk dat ik deze kamer maar gewoon aan Matt ga geven, en zelf een kamer voor Lune ga aanmaken. ;D ))

((Yuno gaat toch zo weg ))

Lune liep met een mengeling van woede en verdriet zijn kamer in, hij gooide zijn tas in de hoek. Waarom lukte het hem maar niet.. Nooit zou het hem lukken! Kwaad plofte hij neer op zijn bed.

Kyosu liep met een slakken snelheid door de gangen heen. Toen hij bij Lune's kamer was klopte hij zachtjes aan. 'Lune?' piepte hij. 'Ik moet je wat belangrijks vragen.' Kyosu wiebelde wat heen en weer op zijn benen, in de hoop dat Lune snel open zou doen. Hij veegde een paar tranen weg van zijn gezicht.

Lune keek op, 'Ky!' sprak hij vrolijk, Kyosu was de enige die geen drama maakte de enige waar hij lekker mee kon lachen het leek wel of hij enige was in de hele wereld die-, wacht.. Kyosu huilde? 'W-wat is er..?' Lune verloor weer al zijn "stoer" zijn.

Kyosu keek Lune hoopvol aan. 'Weet je nog dat je me ooit vertelde, dat je nog nooit in Ayao was geweest?' zei Kyosu tegen hem en keek hem aan. 'Nou, misschien komt daar heel snel verandering in,' zei Kyosu, en begreep dat hij nu eigenlijk niet te volgen viel. 'Ik ga morgen even terug naar Ayao, om te kijken hoe mijn familie het maakt. Ik wil je graag aan ze voorstellen..' zei hij tegen Lune,. Hij hoopte vurig dat hij meteen 'ja' zou zeggen, maat Ayao klonk voor de meesten zo bedreigend, vooral na de oorlog. Kyosu's vader lag op sterven, dus hij wilde hem aan lune voorstellen vóórdat hij dood zou gaan.

'Natuurlijk! Natuurlijk wil ik met je mee gaan!' Lune knikte, zijn ogen straalde, 'natuurlijk!' herhaalde hij weer, hij herrinderde zich van Kyosu's vader, 'ik wil mee.. Waarom huil je.. Ik wil mee..' mompelden Lune zacht.

'Mijn vader,' piepte Kyosu. 'Ik ben zo bang dat hem iets overkomen is,' zei hij en keek even naar de grond. 'Dat is de voornaamste reden dat ik even terug ga. Ik wil zeker weten dat het goed met ze gaat,' zei hij en keek Lune weer aan. Hij was zo blij dat Lune voor hem klaar stond, altijd.