6234, De kamer van Mendua en Mimiko Chan

Mimiko schrok van zijn worden. Zou hij weg gaan? Aan de ene kant had ze er niet veel problemen mee. Het zou een stuk gemakkelijker zijn om Mendua te zien. En ze hoefde niet bang te zijn dat als ze haar kamer binnen kwam dat ze hun twee zag liggen. Maar aan de andere kant.. Itachi was haar ex en diep van binnen hield ze nog van hem als een vriend.

Itachi kon zich niet meer bedwingen en er gleden nu tranen over zijn wangen. Hij schudde zijn hoofd, 'M-mijn moeder k-kan nu niet meer werken, d-dus ik moet h-het geld v-verdienen..' hij voog snel zijn tranen weg en pakte haar weer vast. 'Maar ik schrijf je hoor!' zei hij zo zeker mogelijk.

Mendua slikte even. Ze wist dat ze het nu niet kon maken om te vragen. Maar toch, ze moest het weten. 'Wil je nu nog, voor de laaste keer, de eerste keer doen.' en ze werd rood, omdat ze de vraag stelde, en omdat ze iets van hem vroeg, wat hij haar niet wou geven, en als hij het wou geven, nu niet ees meer wou als ze erom vroeg. Ze zag de tranen die over zijn wang gleden, met de ene hand veegde ze ze weg, en met de andere hand pakte ze zijn hand vast, en wachten ze op zijn antwoord.

Itachi keek haar fronsend aan, 'Ik weet het niet,' fluisterde hij. Hij keek weer vluchtig achterom of iemand mee had zitten luisteren.

Mendua keek hem aan. 'Ik had het niet van je moeten vragen.' fluisterde ze terwijl ze de laaste tranen van zijn gezicht veegden.

Itachi schudde zijn hoofd,'Nee, het ik oke, ik snap het wel..' zei hij droog. Hij toverde een klein glimlachje tevoorschijn.

Mendua persten ook een klein glimlachje eruit, terwijl ze een kus op zijn mond drukte. 'Ik ga je missen. Wanneer vertrek je?'

Itachi haalde zijn schouders op, 'Het liefst zo snel mogelijk, maar waarschijnlijk overmorgen,' zei hij kalm.

Mimiko leunde nog meer tegen de deur aangezien de stemmen zachter werden. Tot haar schrik vloog de deur open en lag Mimiko nu tussen Mendua en Itachi. 'O eh sorry', zei ze terwijl ze zo snel als ze kon overijnd kwam.

Mendua knikten. 'Dus we hebben nog tijd om afscheid te nemen van elkaar.' zei ze met een lichtelijk tevreden glimlach. . 'Wil je liever naar je kamer, en gewoon even ontspannen in je eentje, of zullen we samen iets doen?' zei ze half fluisterend. Toen hoorde ze een bonk, en zag ze Mimiko liggen. Lichtelijke woede borrelde in haar op.

Ze veegde haar broek af en moest haar zelf in houden om niet enorm in lachen uit te barsten. Soms kon ze haar onheindigheid echt ontzettend grappig vinden ook op momenten wanneer dit niet zo gepast was.

Itachi draaide zich met een ruk om en keek Mimi-chan boos aan, hij vloekte wat en balde zijn vuist. 'Trut,' fluisterde hij.

Mendua duwde met haar vingers op haar wang het gezicht van Itachi weer naar haar gericht. 'zullen we gaan?' zei ze lichtelijk geïrriteerd door Mimiko.

De worden van Itachi deden het. Ze barste uit in lachen en ze hield haar benen over elkaar om niet in haar broek te plassen van het lachen. 'O ik ben ook zo onhandig', zei ze lachend. De tranen stonden haar ogen van het lachen en ze probeerde zich zelf weer in bedwang te houden. 'Sorry hoor', zei ze nog steeds half lachend.

Itachi keek haar nog kwader aan, hij negeerde Mendua. Hij liep zo kalm mogelijk naar haar toe en keek haar zo aardig mogelijk aan. 'Grappig he?' zei hij spottend. 'Ik weet niet wat jij hebt gehoort, maar een ding is zeker, DAT JE VUILE BITCH BENT!' riep hij boos. Hij draaide zich met een ruk om en liep weg.

Mendua bleef staan, en zag het gebeuren en hoorde hoe Itachi tekeer ging tegen Mimiko. Mendua zweeg en ze werd bleek. Als ze tegen 1 ding niet kon was het als andere mensen ruzie hadden. Ze bleef staan. Haar benen voelde verlamd aan van de schrik, alsof het niet mocht van een kracht ergens dat ze achter Itachi aanliep.

Mimiko deed moest nog steeds moeite doen om haar lach in te houden. 'Genoeg!', riep ze hem achter na. Ze keek naar Mendua die verstijfd naar Itachi staarde. 'Ga hem achter na ofzo', zei ze droogjes en ze keek Mendua onverschillig aan.

Mendua keek haar met een blik vol haat aan. 'Dat bepaal ik zelf wel, vuile lesbi dat je bent.' zei ze kil. Ze had het nu met haar gehad. Met haar handen vormde ze een grote vuurbal, die ze erg precies op Mimiko afvuurde, met een daarna rende ze weg, op zoek naar Itachi.

Snel vormde Mimiko een schaduwschild en lachte. 'Ik zal jou ook aflebberen', zei ze spotteend achter Mendua aan. Behendig schoot ze een kleine electro shock in haar rug en lachte.

New.

Met een grote glimlach op haar gezicht klopte Cosette op Mimiko's kamerdeur. In haar handen had ze een, inmiddels helemaal versleten, brief vast. Ookal had ze het ding pas een tijdje, ze had hem al ontzettend vaak gelezen.

Mimiko die net dood moe naar binnen was gelopen stond met een zucht weer op en liep naar de deur. Haar gezicht veranderde in een enorme grijsn toen ze Cosette zag staan.

Cosette vloog Mimiko meteen om haar hals. 'Alain is oké! Hij heeft niks!' riep ze vrolijk, met nogsteeds een grote glimlach op haar gezicht.

((Alian!? Wtf, zo heet het hoofdpersonage uit een verhaal van mij xd en dat is een meisje! Maar, haar complete naam is Aliancé en je spreekt het denk ik anders uit... Als Ellian xd ))

Mimiko voelde de armen van Cosette om haar heen en bedacht dat ze haar broer nog niet gebeld had. 'Dat is mooi', zei ze blij terwijl ze haar weer voorzichtig los liet.

((Alain is Cosette's sexy broer 8D))

Cosette hield de brief voor Mimiko's gezicht. 'Hij komt hiereen! Op bezoek!'