Kamer 4342- Mimiko

Mimiko's kamer wat gezellig :'D

Toegang: Kloppen
Regels:-

Mimiko lag op haar bed en staarde naar het plafon. Eigenlijk dacht ze totaal niets. Haar hoofd was volledig leeg. Er stond een zacht muziekje op. Het witte plafon verblindde haar. Ze was hier nog niet zo heel lang, en had ook nog niet echte vrienden. Met haar hand deed ze de muziek uit, en ze sloot haar ogen. Ze was zo moe maar ze kon gewoon niet slapen. Haar ogen gingen weer open en ze bedacht dat er niet veel zou gebeuren als ze hier bleef liggen. Ze keek naar haar koffer die sinds drie dagen geleden nog steeds niet was uitgepakt. Er waren wel kleren uitgepakt maar het was niet op gehangen in haar kast. Maar ze had ook geen zin om haar tas nu uit te gaan pakken. En ze bedacht wat ze kon gaan doen.

Alecia klopte op haar deur en wachte af.

Mimiko sprong op. 'Wie is daar?', vroeg ze zonder de deur open te doen.

'Alecia. alles ok?' Kijkt naar haar schoenen.

((New))

Mimiko ging huilend haar kamer binnen. Met een gooi deed ze de deur dicht en gelijk op slot. Alles wat ze maar kon vinden schopte ze om. Ze wist het totaal niet meer. Eerst was ze Itachi kwijt gerijkt, toen kwam er twijfel over het feit dat Lune homo was maar Miyoko hem toch haar vriendje noemde. Alles werd haar te veel. En dat alles had ze op een totaal onschuldig meisje afgereageert. Ze liet zich op de grond vallen en sloeg haar handen voor haar gezicht. Waar was ze nou allemaal mee bezig? Iedereen tegen haar opzetten? Ze was alles totaal voor haar zelf aan het verpeste. Ze ging met haar handen door haar ((perfect prachtige >:3)) haar en liet de tranen gewoon komen.

Mendua had toch besloten even langs het meisje te gaan, omdat ze zich toch schuldig voelde. Ze klopten op de deur, en hoopte dat ze niet gelijk een energiebol tegen haar hoofd kreeg.

Mimiko ging met een ruk overijnd zitten. Misschien was het Lune? Ze ging naar de en opende. Met een diepe zucht zag ze 'haar' weer staan. Het liefst had ze de deur voor haar hoofd weer dicht gegooit maar ze wilde eigenlijk wel weten wat ze had. 'Ja?', zei Mimiko.

Mendua keek het meisje aan. 'Ik wou allen vragen wat er was...' en ze keek der aan .

Mimiko dacht na. Ze hield de deur voor haar open en seinde dat ze naar binnen moest gaan. Het was nu of nooit. Als ze normaal deed en alles gewoon uitlegde zou ze het haar misschien vergeven, en dat was dan al een vijand minder.

Mendua knikte en liep naar binnen. Ze keek de kamer rond en wachten op Mimiko.

Mimiko deed de deur achter haar dicht. 'Sorry voor de rommel', zei Mimiko en erontstond een klein lachje op haar gezicht die ook snel weer verdween. De meeste spullen lagen verspreid door de kamer. Mimiko keek even nar Mendua. 'Het is nogal ingewikkeld snap je..', begon Mimiko en zit ging zitten op haar bed. 'Alles gaat verkeerd, eerst raak ik Itachi kwijd omdat ik gewoon nog niet klaar ben voor een relatie', ze bedacht hoe ze moest zeggen ook nog eens gevoelens voor Lune hebben, of zou ze dat achter laten? Mimiko schudde haar hoofd. 'Daarbij werd ik ook nog eens verliefd op Lune, maar Itachi zij dat hij homo was', Mimiko keek haar aan en voelde tranen op komen. 'En daar ben ik ook niet meer zeker van aangezien Miyoko hem haar 'vriendje' noemde.' Mimiko vond het best goed uitgelechd maar hopelijk begreep zij het ook. 'En toen kwam ik jou ook nog eens tegen.. en en toen'. Mimiko voelde de schaamte. 'En toen reageerde ik het af op.. jou'. Mimiko keek weg en hoopte dat ze niet al te boos was.

Mendua knikten, en ze voelde zich nu al helemaal schuldig. 'En nu wil je itachi terug?' vroeg ze. Ze probeerden het zo aardig mogelijk te laten klinken, maar het lukten niet helemaal perfect en er zat een redelijk kille ondertoon in.

Mimiko keek op. Dat was een goeie vraag. Daar had ze nooit over na gedacht. 'Ik denk dat ik hem meer terug wil als vriend niet als 'vriendje'', zei Mimiko. 'Maar hoe ik nu bezig ben zal dat niet gaan lukken', Mimiko lachte sarcastisch en keek even weg.

Mendua keek haar aan. 'Ik krijg de indruk dat je meer voor hem voelt.'

Mimiko keek haar verbaast aan. Meer voelen voor Itachi? Maar what about lune than?. Mimiko dacht na. 'Misschien wel, maar hij wilt een relatie en ik niet omdat ik daar niet klaar voor ben, dus op dit moment wil ik hem gewoon terug als vriend'. Toch?

Mendua keek haar aan, en slikten even. 'Als jeh em terug wilt, zal ik niet in de weg staan.'

Mimiko schrok van haar opmerking. 'Doe even normaal, ik wil hem niet nog eens pijn doen', Mimiko stond op. 'Luister we zijn misschien niet de beste vriendinnen maar ik weet zeker dan Itachi wel van jou houd en dat hij wel gelukkig is met jou'. Mimiko zuchte diep. 'En dat is waarop ik Itachi wil zien en dat gebeurt niet met mij', Mimiko staarde naar haar schoenen en probeerde haar tranen in te houden.

((Maaar ik moet gaan byee byee))

Mendua keek haar aan. 'En ik wil ook niet perse jou geluk in de weg staan. Maar ik voel echt iets voro Itachi. Het is snel heel snel, maar ik vind hem echt super lief. en ja, als het zijn besluit is om naar jou te gaan, zal ik hem niet haten, want dan is ie beter af bij jou.' en ze glimlachten.

Mimiko voelde zich zo schuldig. Zo ontzettend stom. Hoe kon ze haar ooit aangevallen hebben? Niemand, maar dan echt niemand had haar ooit vergeven in deze situatie, maar zij.. Mimiko had er geen woorden meer voor. 'Het spijt me', zei ze na een lange stilte. 'Het spijt me dat ik je aangevallen heb, en mezelf niet eens in bedwang kon houden', Mimiko keek uit schaamte naar de grond. 'Ik zal het moeten accepteren dat jij en Itachi samen zijn', zij ze terwijl ze nog altijd naar haar schoenen keek.

Mendua keek der aan en glimlachten. 'Dat zou heel sterk van je zijn als je dat kon.'

'Ik zal wel moeten', zei ze lachend.

Mendua keek der aan en glimlachten. 'Tsja, ik zou niet weten heolang ik en Itachi het volhouden.'

Mimiko lachte. 'Twee dagen is mijn record'.

Mendua lachten. 'Achja. Jou tijd komt nog wel. Of nja, dat klinkt heel gemeen, maar jou jongen komt nog voorbij. Echt waar.'