Speeltuin

Ineens overspoelde een schuldig gevoel Rusine. Met een verslagen blik plofte ze neer in het zand. 'Oh, ehm. Sorry. Ik ik ik..' ze kwam niet verder doordat het haar duidelijk werd dat ze al die jaren in zelf medelijden had geleefd met de gedachte at niemand haar begreep gewoonweg niet waar waren en NATUURLIJK niet de enige half Ayaoaan/aardse was.

'Ik snap het wel, mensen hebben soms een beetje een verkeerd beeld van Ayoanen denk ik.' Kyosu glimlachte. Hij had dit soort dingen wel vaker, dus verbaasde het hem weinig meer. 'Waar kom jij vandaan dan?'

Miyoko kwam de speeltuin binnengewandeld. Het was best druk. Ze herkende wel een paar mensen, maar had zin om even te schommelen. Ze liet zich neervallen op een schommel en begon te schommelen. Ze dacht aan tuis. Ik mis thuis... Snel pinkte Miyoko een traan weg.

'Ik... Mijn familie is Roemeens, maar mijn vader komt van Ayao. Dankzij hem ben ik... nouja laat maar. Hij is in ieder geval de reden tot mijn ongenoegen tegenover Ayaoanen.' Het ene moment wilde ze hem het uitleggen, maar tegelijk niet, aangezien ze hem niet eens kende.

'Ik snap het.' zei Kyosu. Niet zo'n fijne vader gehad waarschijnlijk. Kyosu wilde zich eigenlijk niet met haar zaken bemoeien, maar hij vroeg er toch naar. 'Wil je me het vertellen, of..?' hij liet de keuze maar bij haar, hij vond het zelf ook moeilijk om te praten over het verleden.

Rusine schonk hem een zwak glimlachje. 'Nee,' Daarna schudde ze haar hoofd en keek hem ineens weer heel vrolijk aan. 'Ik ben Ruşine.' Ze stak haar hand niet uit, zoals ze gewend was.

Miyoko hoorde Kyosu en Rusine praten. Ze luisterde mee, wat ze altijd erg interessant vond.

'Mijn naam weet je al.' zei Kyosu met een lach. 'Dus, waarom zette je je nagels in mijn gezicht?' vroeg Kyosu met een grijns. Hij vouwde zijn handen samen. Hij lachte.

Ruşine voelde haar gezicht roodig kleuren. 'Dat... is een heel lang verhaal...' begon ze hakkelend. Ze wist wel dat het een domme actie was om het aan Yuu te bewijzen.

'Had met Yuu te maken, toch?' vroeg hij. Als Kyosu het zich goed kon herinneren dan. Hij wist het niet helemaal zeker.

Ruşine knikte. 'Yuu en ik hadden ruzie,' Iedereen wist dat al, dus ze kon het best zeggen. 'en toen maakte ik een grapje over wat er in mijn leven was gebeurd in de tijd dat we elkaar negeerden, het is nu weer goed namelijk, en toen moest ik het bewijzen.' Haar hoofd trok weer normaal huidskleurig en ze liet zich in het zand vallen op haar rug zodaat ze nu naar de lucht kon kijken.

'Oh ok.' zei Kyosu. Hij snapte het wel. Hij ging recht. 'Ik heb geloof ik allemaal zand in mijn schoenen.' merkte hij op. Hij zuchtte. ik heb toch niks nuttigs te vertellen..

Ruşine keek hem aan. Eerst met een serieus gezicht, maar daarna brak er een lach door. 'Ik geloof ik ook in mijn haar...' lachte ze terwijl ze weer rechtop ging zitten.

Kyosu lachte. 'Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik ga lekker op dat kleuterhuisje zitten, daar is geen zand.' zei hij droog en keek haar aan.

Ruşine grijnsdte en stond op. Snel trok ze haar flatjes uit en liep op blote voeten het zand uit. Ze gooide haar schoentjes leeg en op de grond, boog daarna voorover zodat haar haar over haar hoofd viel. Met haar handen kamde ze het grof uit en toen ze weer rechtop ging staan deed ze het weer een beetje goed. 'Welk kleuterhuisje?' vroeg ze daarna, aangezien ze nog geen huisjes had gezien.

Kyosu kwam met zijn schoenen en sokken in zijn hand het zand uitzetten. Het zand viel van alle kanten van hem af. 'Ehm, dat huisje waar die miniglijbaan uitsteekt.' zei Kyosu en wees een eindje verderop.

'Oh ok,' stemde Rusine in, aangezien ze niets beters te doen had en nog niet had gezien dat de speeltuin zo ver door ging. Haar shcouders ophalend liep ze richting het huisje/

Kyosu liep met rusine mee. Eenmaal bij het huisje aangekomen, gooide hij eerst zijn schoenen erop, en klom er daarna zelf op. Hij stak zijn hand uit naar rusine. 'Ik help je wel even.'

Iris liep droevig de speeluin binnen, ze keek rond. Ze baalde dat ze bijna geen vrienden had, Iris, het komt ook gewoon door je zelf.. Ze zag een jongen op het huisje zitten.. Hij stak zijn hand uit om een meisje erop te helpen. Waarom durf ik nou niet gewoon hallo of hoi te zeggen?

Ruşine glimlachte en ondanks dat ze makkelijk zelf het dakje op had kunnen klimmen, pakte ze zijn hand aan. Het was raar. Sinds ze hier was had ze niemand behalve Yuu aangeraakt, en Yuu had altijd dezelfde temperatuur. Deze jongen voelde raar aan, maar ze negeerde het. 'Dankje!'

Toushirou had een lange tijd naar de grond zitten staren. Hij keek eindelijk op, en zag Rusine en Kyosu samen, wat hem veelbetekenende gedachten gaf. Hij grijnsde in zichzelf en toen viel zijn blik op Iris, een meisje dat hij had ontmoet toen ze een feest gaf in haar kamer. Hij zwaaide.

Iris zag dat Toushirou zwaaide, Iemand die tenminste niet denkt dat ik ontzichtbaar ben.. Ze haalde een nep-glimlachtje tevoorschijn en zwaaide terug. Toen staarde ze weer naar de twee op het huisje.

'Geen dank.' zei Kyosu. Hij trok zijn sokken en zijn schoenen weer aan. 'Dat klotezand gaat werkelijk overal in zitten.' zei hij en klopte zijn shirt nog een keer af. Daarna keek hij Rusine aan.

Toushirou bleef nog even naar Iris staren. Ze scheen haar aandacht op Rusine en Kyosu te richten, dus concentreerde hij zich weer op zijn gedachtegangen die hij af en toe nog steeds niet kon begrijpen. Hij pakte zijn iPod en zette wat muziek op voor de ontspanning.

Ruşine lachte en keek even voor zich uit. Vanuit haar ooghoek zag ze dat Kyosu naar haar keek. Een rilling gleed over haar rug. Met een zwak glimlachje bleef ze voor zich uit kijken. 'Nu kunnen we wel overal overheen kijken.' merkte ze droogjes op.