De banken onder het balkon.

Hij grijnsde. 'Ach, niet veel bijzonders. Gewoon alles is nieuw. Yuu en zijn verhaal over machtige homo's. Meisjes die makkelijk gaan doen en als ik er dan op in ga staat er opeens een andere meid in je kamer die verkeerd heeft geteleporteerd. Zulke dingen. Dat was het wel zo'n beetje. Ik kan overdrijven, maar nu ik met details moet komen klinkt het niet meer zo vet.' Hij grijnsde en keek hem aan. 'Maar vertel Yuu en jij hebben een relatie met elkaar gehad? Jullie hadden verdomme broertjes kunnen zijn.'glimlachte hij. Hij probeerde zich te bedenken hoe Yuu en Carter waren als een stel. Even kreeg hij kotsneigingen en hij probeerde snel over te switchen naar een andere gedachte.

Carter keek even met grote ogen naar Fabian nadat hij zijn dagbeleving had gehoord.
'Some day, some day...' mompelde hij gefascineerd.
'Oh, ja. Ik had een relatie met hem, vier jaar geleden. Maar toen was hij nog heel anders. Nu zie ik mezelf echt geen relatie meer met hem krijgen. We zouden alleen maar ruzie krijgen...' vertelde hij terwijl hij zijn schouders ophaalde en even naar een nasmeulende sigaret op de grond keek, die pas half opgebrand was.

'Mmh.' Hij had geen zin om door te vragen. Het idee dat iemand twee kerels een relatie met elkaar hadden stond hem niet aan. Hij kreeg er de rillingen van. 'Dus eh hoe was jou dag? Bevalt het hier wat?' Daarna volgend hij Carters blik. 'Yuu's sigaret. Je hebt hem net gemist. Hij was hier pas geleden.' Hij zuchtte en keek wat naar de lucht. Langzamerhand begon het donkerder te worden en de zon was plaats aan het maken voor de maan.

'Het gaat zijn gangetje,' antwoordde Carter. Hij keek verschrikt op toen hij hoorde wat Fabian daarna zei. 'Yuu's sigaret? Rookt Yuu?' vroeg hij terwijl hij ontzet weer naar de sigaret keek. Blijkbaar had hij hem toch niet helemaal goed opgevoed...

'Als een ketter.'beaamde hij. Ach, dat had hij Yumiko tenminste horen zeggen. Dus het zou wel kloppen. Hij had Yuu nog niet zo vaak gezien. Maar die keer die hij hem zag dus steeds met een sigaret in zijn mond en een in zijn blouse. 'Ik vind je nogal vaderlijk tegenover hem. Je houdt ervan om over mensen de baas te zijn of niet dan?'vroeg hij met een bedenkelijke frons op zijn voorhoofd.

'Nah, niet echt. Ik ben gewoon een beetje verbijsterd, that's all. De laatste keer dat ik Yuu zag was vier jaar geleden, en toen was hij nog zo klein en lief. Nu is hij plots zo... opgegroeid. Het is enigszins triest om te zien dat er helemaal niets meer over is van zijn oude karakter waar ik zo dol op was,' bekende Carter. Hij zuchtte even verslagen. 'Maar goed, genoeg over Yuu. Hij en ik zijn verleden tijd. Het is tijd voor iets nieuws. Heb jij nog iets leuks rond zien lopen?' vroeg hij.

Hij knikte. 'Mmh ja. Ze is zeker niet makkelijk, heeft geen te hoog zelfbeeld van haarzelf en heeft een vriendje. Perfecter kan het niet.'zei hij gemeend. 'Ik ga mijn best voor haar doen, maar ik denk dat het wel gaat lukken. Ze wijst me niet af, negeert me niet en spreekt me niet tegen.' Hij glimlachte bij de gedachte aan haar. 'Makkelijk is niet leuk. Ik hou wel van zulke dingen, zodra ik haar voor mij heb gewonnen, zal mijn gevoel beter zijn dan ooit.' Hij keek hem aan. 'Jij dan?'

'Ik snap wat je bedoelt. Hoe moeilijker het is, hoe beter het voelt als je eenmaal geslaagd bent. Daarom hou ik nooit zo van die makkelijke types. Daar is niks aan. Maar goed, ik kijk nog in het rond. Tot nu toe vind ik er bij de meisjes nog niet veel aan, maar ik moet zeggen dat ik nog niet echt goed in het rond heb gekeken,' zei Carter. Hij staarde weer naar de sigaret van Yuu.

Hij keek hem aan. 'Bij de jongens heb je dus wel paar rond zien lopen?'glimlachte hij. 'Je roommate zal blij met je zijn.' - 'Wie is je roommate trouwens?'vroeg hij vervolgens. Hij keek voor zich uit. Zijn oogleden begonnen zwaar te maken, het was al ook al mooie tijd geleden dat hij voor het laatst echt een goede nachtrust had gehad.

'Nicholas. Hij sluit zich 's nachts op in de badkamer. De arme stakker. Ik zou bijna medelijden met hem krijgen als ik zelf de oorzaak niet was,' zei Carter terwijl hij met twinkelende ogen terugdacht aan Nicholas' paniekerige reacties op zijn aanvallen.
'En verder...' hij richtte zijn blik op Fabian, maar maakte zijn zin niet af. Hij grijnsde alleen, met een duivelse twinkeling in zijn ogen.

Hij keek Carter scherp aan. 'Als ik goed in schat wat ik denk wat je bedoelt moet ik je nu meteen vertellen dat je dat uit je hoofd kan laten.'zei hij op een koele toon. 'En ik ben trouwens alles behalve schattig. En ik heb gemerkt dat je nog wel van knuffeltjes houdt.' Hij probeerde het niet te laten merken, maar was al een beetje geïriteerd. Gewoon omdat het zo'n vieze gedachte was en nadat hij vertelde hoe zijn roommate zichzelf opsloot in de badkamer, kreeg hij al helemaal rillingen. 'Misschien moet je het nog maar een keer bij Yuu proberen. Op de één of andere manier zie ik dat al zo gebeuren. Of .. je pakt dat jochie van hem af.' Hij keek niet Carter zijn kant meer op en zweeg. Hij had nog nooit echt met een homo gepraat in zijn hele leven niet, maar als alle homo's zo waren zei iets in hem dat het verstandiger was om ook maar niet verder in contact te komen met deze aparte wezens.

'Mensen die van zichzelf zeggen dat ze niet schattig zijn, zijn bijna altijd het tegenovergestelde,' merkte Carter met een brede glimlach op. Zijn gezicht vertrok echter bij Fabian's volgende opmerking.
'Ik ben niet het soort persoon dat andermans vriendjes of vriendinnetjes afpakt. En daarnaast, Yuu is mijn type helemaal niet meer. Ik zie het echt niet meer voor me. Hem een beetje plagen blijft altijd leuk, maar dat was het ook wel.'
Carter voelde zich licht beledigd bij Fabians suggestie. Hij had absoluut de behoefte niet om andermans geluk af te pakken en vond het ook niet fijn om als zo'n persoon gezien te worden.

'Vind je?'zei hij op een bijna monotone toon. Vervolgens haalde hij zijn schouders op. 'Ach, who cares. Relaties zijn niks bijzonders.'mompelde hij. Hij vond relaties maar onzinnige crap en kon juist van zoiets genieten. Het maakte hem niks uit of het meisje waar hij zich op had gericht al een vriend had of niet. Het ging om haar en niet om haar contacten of om haar omgeving.

'Daar spreekt een jongen die nog absoluut géén ervaring heeft als het gaat om echte realties,' merkte Carter op. Hij stond op en trapte de sigaret van Yuu licht gefrustreerd uit.
'Ik spreek je later nog wel. Veel plezier met je nieuwe missie. Zeg het maar als je haar van haar vriendje hebt afgepakt, dan ga ik hem wel troosten,' zei hij met een kleine grijns op zijn gezicht. Hij keek nog even naar Fabians hele gestalte.
'En ik vind je wel schattig,' voegde hij er nog snel aan toe, waarna hij zich omdraaide en met zijn handen in zijn zakken en een brede grijns op zijn gezicht wegliep.

Een koude rilling trok over zijn ruggengraat. Noemde een jongen hem nou schattig. Hij slikte en hij zag al precies voor zich wat hij bedoelde met troosten. Hij hoopte dat hij nooit werd getroost door hem. Wat een vuile vieze gaypersoon. Hij probeerde het uit zijn hoofd te zetten, maar bleef er maar aan denken. Was hij even blij dat hij niet op dezelfde kamer als Carter zat. Dan was het goed mis.

-janieuwdenkik-

Van het zachte middagzonnetje genietend, liet Rusine zich op één van de bankjes zakken. Met haar ogen gesloten wende ze haar hoofd naar de zon, om die op haar gezicht te laten schijnen. Kon ik hier maar gewoon altijd zo met dit weer en deze rust blijven zitten...

Ze was hier nog nooit geweest maar uit verveling ging ze rond de school zwerven en was ze op deze plek uit gekomen. Het bruina haar van Rusine herkende ze en even twijfelde ze of het een wel een goed idee was om er bij te gaan zitten. Toch koos ze de optie om het te doen en ze liep richting een van de banken en liet zichzelf rustig neer vallen.

Verstoord keek Rusine om. Het meisje met het paarse haar die ze al wel eens had gesproken maar waarvan de naam haar in alle ophef om andere dingen evne was ontglipt. 'Hi,' glimlachte ze vriendelijk, aangezien ze toch best vrolijk was.

Mimiko was lichtelijk verbaast aangezien ze niet had verwacht dat ze iets zou zeggen. 'Hee', zei ze terwijl ze haar stem vrolijk probeerde te laten klinken. Het klonk verre weg van vrolijk aangezien Mimi nu niet zo in haar beste mood was. Alles wat er gebeurt was spookte nog steeds door haar hoofd waardoor het leek alsof hij bijna uit elkaar knalde.

Rusine merkte de stemming van het meisje op en liet haar geziicht weer naar de zon gaan. 'So how's life?'

'How is life?', zei ze terwijl ze een sarcastisch gnifje liet horen. Ze keek naar haar knieën en schudde haar hoofd. 'Kan niet beter', zei ze met een kille ondertoon in haar stem. 'And how is youre life'. Ze keek even naar Rusine die genoot van de zon maar wierp haar blik toen weer naar de grond.

Rusine haalde haar schouders op na de kille ondertoon. 'Ergens tussen geweldig en ietsjes minder geweldig..' antwoorde ze naar totale waarheid. 'Hoe komt het dat het jouwe zo kut is? Of gaat dat me niets aan?' Waar die interesse voor het meisje ineens vandaan kwam, was een onbeantwoorde vraag.

((wat is er mis met how's life? dat zeg ik altijd D:))

((Nothing :'DD, het is meer bedoeld van het gaat niet goed dus wat voor zin heeft de vraag. Maar dat weet Rusine natuurlijk niet ))

'Mooi', zei ze droog. Ze bedoelde het totaal niet gemeen maar blijer dan dit was ze niet.
Mimiko keek haar even bedenkelijk aan. Waarom zou ze haar opschepen met haar problemen? Toch vond ze het fijn om dingen aan mensen kwijt te kunnen vooral aan mensen die er niets mee te maken hadden. 'Hmm.. ik eh heb gezeik', begon ze terwijl ze nadacht hoe ze het normaal en begrijpelijk kon brengen. Zelf begreep ze er al helemaal niets meer voor laat staat dat het logish bij Rusine kon over komen. 'Ben een soort van vreemd gegaan.. geloof ik'.

((ooooh oke))

Een grijns brak uit op Rusine's gezicht. 'Hmmm, geloof me, ik weet wat je bedoelt.' De herinneringen aan haar gedoe met Nicholas en Scorpio rond Valentijn en de schooltrip, en natuurlijk ook het dinnertje met Nicholas nog net voor de vakantie, stonden haar nog altijd helder bij.

Mimiko keek haar even verbaast aan. 'Het allemaal zo ingewikkeld..', zei ze uiteindelijk. 'Had jij dat niet?', zei ze terwijl ze haar pijnsend aan keek. Rusine deed net alsof het een grote grap was. En dat deed haar opzich wel goed maar maakte haar ook nog meer in de war dan dat ze al was.