De banken onder het balkon.

Die van mij een man heeft gemaakt? Yumiko lachte even binnensmonds. Bij een man stelde zij zich geen perverted homo voor. Eigenlijk. Ze vroeg zich af hoe Carter eruit zou zien.. en nog meer hoe hij zich zou gedragen.

Hij knikte begrijpend. 'Verder is het duidelijk dat Carter binnen de kortste keren zo weer de macht over je zal hebben. Maar misschien is dat een kwestie van mening.' Hij keek naar Yuu die duidelijk even niet lekker in zijn vel zat. Fabian had geen idee hoe Yuu was en hij kon zich er op dit moment ook niet veel van voorstellen. Maar daar zou hij waarschijnlijk nog wel achter komen.

'Tsk, ik dacht het niet,' wierp Yuu tegen, maar hij had niet echt een argument om dat standpunt te onderbouwen. Hij kon onmogelijk tegen Carter op. Niet alleen omdat Carter gewoon verschrikkelijk intimiderend was, maar ook omdat hij gewoon respect voor hem had. 'En waarom ben jij eigenlijk zo into Carter? Heeft hij jou soms ook al in zijn macht?' vroeg Yuu uiteindelijk maar, omdat hij wel even zin had om dit ventje op de stang te jagen.

'Doe normaal. Ik heb niet zoveel met homo's. Ik ben ook niet tegen ze, maar ik zou nooit op ze kunne vallen.'spotte hij. 'Ik blijf op meisjes vallen. Die hebben toch bepaalde dingen die mannen niet hebben.' Hij glimlachte even bij de gedachte. Daarna keek hij Yuu weer aan. 'Bovendien kunnen mensen niet zo snel invloed op me hebben.'voegde hij er gefrustreerd aan toe. Wat dacht hij wel niet? Dat hij ook een flikker was?

((Oké ik verveel me dood dus ik moet even ergens posten C8 ))

Toushirou kwam een beetje droog aanlopen op één van zijn willekeurige struintochten en zag twee mensen staan die hij niet snel binnen een straal van honderd meter bij elkaar in de buurt verwachtte: Yumiko en Yuu. Hij liep rustig naar ze toe maar zei niks, omdat hij vooral nieuwsgierig was naar het gesprek dat er gevoerd werd.

((GVD ik moet net eten.))

Dit gaat héél fout aflopen. Ergens wilde ze de twee kippen graag even alleen laten om hun "discussie" verder te voeren, maar aan de andere kant vond ze het ook wel weer vermakelijk.

'Hmhm...' mompelde Yuu. Er verscheen een duivels grijnsje op zijn gezicht.
'Ja, dat zei Seth ook voordat...' hij besloot zijn zin niet af te maken voor het mysterieuze effect en grijnsde even naar Fabian.
'Ik zou maar oppassen. Als Carter het op je heeft gemunt ben je verdoemd. Ik kan het weten,' zei hij op een angstaanjagend toontje. Hij stond op en rekte zich uit.
'Maar goed, als jij zo zeker van je identiteit bent moet je dat vooral blijven zijn, vriend. Ik weet alleen dat het Carter niet zoveel uit zal maken of jij nou zo verkikkert bent op tieten of niet. Één aanval en je bent omgepraat,' wist hij te vertellen. Hij glimlachte even bij de herinnering van vier jaar geleden, toen hij zelf in de klauwen van Carter terecht was gekomen. Hij had het totaal niet aan zien komen. Nu wist hij wel beter.

'We zijn niet allemaal zo. Je kunt niet iedereen over één kam scheren. (zo was dat spreekwoord toch.)'mompelde hij geïriteerd. 'Dat jij daar nou gevoelig voor bent, hoeft nog niet te betekenen dat ik dat ook ben.'bevestigde hij meer voor zichzelf dan voor Yuu. 'Ik hoop toch echt niet dat halve school hier flikker is he.'hij rolde zijn ogen.

Yumiko had Toushirou eerst niet eens opgemerkt. Ze keek hem even aan, en wilde hem vrolijk begroeten. Maar toen bedacht ze zich dat ze nog steeds een akkefietje hadden wat nog niet de wereld uit was geholpen. Het gesprek van Fabian en Yuu was haar voor een gedeelte ontgaan.

'Je hebt helemaal gelijk,' zei Yuu met een spottend ondertoontje. Eigenlijk voelde hij zich enorm uitgedaagd om het tegendeel te bewijzen, maar dan moest hij toch echt intiem met hem worden en daar had hij absoluut geen behoefte aan. Zodra hij Carter weer zag zou hij hem wel zeggen dat hij maar achter Fabian aan moest gaan. Dan kon hij misschien nog wat leren terwijl hij het proces volgde. Maarja, of Carter naar hem zou luisteren was nog maar de vraag. Carter deed immers altijd alleen waar hij zelf zin in had.
'Oh en over dat laatste moet ik je denk ik teleurstellen,' zei Yuu, die een blik wierp op Toushirou en in zijn achterhoofd een hele lijst met andere namen hield.
'Er zijn hier maar weinig jongens die nog niet...' Yuu besloot zijn zin weer halverwege te onderbreken en Fabian de details te besparen.
'Maarja, je hebt vast gelijk. Jij bent niet zoals iedereen,' voegde hij eraan toe. Hij deed een stap naar Fabian toe en boog zich voorover om in zijn oor te kunnen fluisteren.
'Doe de groetjes aan Carter,' fluisterde hij op een duister toontje, en daarna liep hij geamuseerd weg bij de banken. Hij zwaaide nog even naar Yumiko en Toushirou, en verliet het schoolterrein.

Een golf van woede stroomde door hem heen. Het was dat die zwakkeling wegliep, maar anders had hij behoorlijke geprotesteerd. Wat dacht die jongen wel niet? Toch moest hij nog even nadenken over wat hij allemaal had gezegd. Er waren maar weinig jongens die niet .. Hij slikte, hij wist precies hoe de rest van de zin zou gaan als hij de details hem had verteld. Hij kreeg een eigenaardig gevoel over zich hem heen. Dit beviel hem niet, dit beviel hem zeker niet.

Yumiko keek even naar Fabian, die er niet echt gemakkelijk bij zat. 'Laat hem maar praten, hij is nogal uit de hoogte als het gaat over homo dingetjes.' Hoe zou iemand een vrouwenliefhebber als Fabian lijkt nou om kunnen toveren in een homo? Magie bestaat.. maar we zijn hier niet in een Harry Potter boek.

Toushirou bleef een beetje verstomd staan. Was Yuu weer op versiertour? En Seth dan. Om niet het verkeerde van de situatie te verstaan wendde hij zijn gedachten tot Yumiko. 'Eh..' begon hij een beetje aarzelend. 'Yumiko, mag ik een paar minuutjes van je tijd stelen?'

'Excuse me.' zei ze met een vriendelijk gebaar naar Fabian toe. Ze liep naar Toushirou, pakte zijn hand, en probeerde te teleporteren. Dit keer ging het, min of meer, wel aardig. Niet helemaal waar ze heen wilde, maar het leek er op. Ze stonden nu op de gang van de school. Opzienbarend leeg. Logisch, de lessen waren aan de gang. Al waren ze dan niet verplicht. 'Wat is er?' vroeg ze met opgetrokken wenkbrauw.

Toushirou keek een beetje verbaasd om zich heen toen hij ineens ergens anders stond. Een gevoel van blijdschap dat hij ooit ook zou kunnen leren teleporteren borrelde in hem op, wat hij nu even verdrong om zich tot Yumiko to richten. 'Ik wilde mijn excuses aanbieden,' zei hij een beetje schuldig.

Yumiko leunde tegen de muur die vlakbij haar stond aan en keek nonchalant naar Toushirou. 'Mmmhh.' mompelde ze. 'Vooruit, excuses aanvaard.' Er verscheen een glimlach op haar mond en ze gaf Toushirou even een korte, vriendschappelijke knuffel.

Toushirou glimlachte en aaide Yumiko even over haar hoofd toen ze hem knuffelde en bleef toen de gang door kijken. 'Dankjewel,' zei hij nog als reactie op haar vergiffenis. 'Maar eh - hoe komen we hier weg?'

'Als ik teleporteer weet je maar nooit waar je uit komt. Het is nog niet zo.. doelgericht zegmaar. Dus lopen is verstandiger lijkt me.' zei ze met een pruillipje erbij. Ze moest nog heel wat oefenen met het teleporteren, maar het was een geweldige bezigheid.

Toushirou grijnsde. 'Voordat we ergens in een muur terechtkomen' zei hij droogjes. Hij keek nog even om zich heen. 'Waar gaan we eigenlijk heen?' vroeg hij fronsend. 'Ik heb ook nog wel wat meegemaakt deze week,' liet hij terloops vallen.

'Zeg jij het maar... sportvelden?' vroeg ze. Dat was namelijk altijd al hun stamplek geweest sinds ze met elkaar omgingen. En bovendien mocht ze wel beginnen met het trainen van niveau 3 aanvallen en verdedigingen. Tot nu toe had ze alleen maar gebruik gemaakt van het teleporteren.

Toushirou knikte en begon de gang uit te lopen. Hij moest weer gaan trainen, maar zonder Yumiko lukte hem dat nauwelijks. Eigenlijk werd een groot deel van zijn schoolprestaties door hun vriendschap bepaald.

'Oké ik wil het toch even proberen.' zei ze terwijl ze in haar handen wreef. Ze pakte Toushirou's hand. De sportvelden, het oefenveld. De sportvelden, het oefenveld. Ze bleef het in haar hoofd herhalen, met de hoop dat het zou werken en ze daadwerkelijk daar terecht zouden komen. Ze verdwenen uit de gangen, maar doken niet op op het oefenveld. Al zat het in de buurt. Ze stonden midden op het voetbalveld, waar momenteel een wedstrijd bezig was. 'Oops.' zei ze terwijl ze snel van het veld af ging.

Carter liep over het schoolterrein. Uit zijn mondhoek stak een pocky. Met zijn handen in de zakken van zijn vest liep hij richting een stel banken onder een balkon waar hij een bekend gezicht zag staan.
'Yo,' groette hij hem kort. Hij ging op een bank zitten en knaagde wat aan zijn pocky.
'How's life?'

'Hey.'glimlachte hij. 'Ach, je weet. Gaat zijn gangentje. Beetje aan het verkennen enzo.' Hij keek Carter aan. 'Het valt me soms heel erg tegen, soms valt het me heel erg mee en op sommige momenten laat ik mezelf verassen. En ach.' Hij viel even stil en fronsde. 'Heb trouwens zonet ook nog met Yuu gepraat. Hij praat over zijn vriend alsof het zijn hondje is.' Hij dacht na over hoe hij zijn meisjes behandelde. Ook wel als zijn eigendom, maar dan waren het ook echt zijn eigendommen om zo maar te zeggen. Bij een serieuze relatie kon je dat niet zomaar zeggen, toch? Behalve als je heel heel dominant bent. En misschien was dat precies wat Yuu was.

Carter keek geïnteresseerd op. 'Oh echt waar? Dat heeft ie dan denk ik van mij,' zei hij grijnzend. 'Maar onderschat hem niet. Yuu kan ongelofelijk veel van iemand houden,' voegde hij er snel aan toe, met in zijn achterhoofd wat oude herinneringen.
'Maar goed. Die momenten waarop jij je liet verrassen klinken interessant. Vertel verder,' zei hij. Hij hapte zijn laatste stukje Pocky naar binnen en pakte een nieuwe. Heel even speelde het idee in hem op om Fabian er ook een te geven, maar zijn Pocky was hem toch iets te waardevol. Terwijl hij het pakje terug in zijn broekzak sjorde keek hij Fabian geïnteresseerd aan.