De banken onder het balkon.

Rusine schudde haar hoofd. 'Toen ik eindelijk samen was met de jongen die ik zo lang leuk vond, begonnen er net gevoelens voor iemand anders op te borrelen, die hetzelfde voor mij voelde. Ik ben met hem geweest, en nog geen halfuur later met de eerste jongen. Uiteindelijk kwamen ze erachter doordat het meisje die ik het allermeest haatte het ontdekte en doorlulde. Ze lieten me allebei doodvallen, maar na een hoop gedoe ben ik nu samen met jongen 2, waar ik in eerste instantie mee vreemd ging. Voor de vakantie treft jongen 1 ons op een nogal intiem moment aan, terwijl hij nergens iets van wist. Hij lijkt ineens nog wel wat voor me te voelen en als ik hem een dag later met datzelfde meisje aantref op een even intiem moment, is er weer gedoe en uiteindelijk vraag hij me hem nog een kans te geven en we gaan uit eten.' Rusine kon een lachje niet onderdrukken. 'Als je over zoiets heen wilt komen, moet je het leven en vooral jezelf niet te serieus nemen.' Haar verhaal was vast en zeker totaal niet te volgen geweest, maar het punt was dat ze eerst vreemd ging met Scorpio terwijl ze met Nicholas zat, en daarna met Nicholas terwijl ze met Scorpio zat. En dat was eigenlijk best lachwekkend.

Er kwam een klein lachje op haar mond. Het klonk zo simpel alsof alles maar zou komen en gaan. Het deed haar goed om het zo te horen. Toch zullen de twee jongens van Rusine vast geen homo zijn. Ze dacht weer aan Lune hoe alles was gebeurt hoe het begon bij alleen uit proberen hoe het uitliep in echte gevoelens op vakantie. Kyosu die er achter kwam en haar geen ene waardige blik meer kon gunnen. Cosette die ze betrapt had met die nieuwe jongen. Het vloog weer allemaal door haar gedachtes en het was even een tijdje stil. 'Dankje', zei ze uiteindelijk aagezien het verhaal van Rusine haar best goed had gedaan.

Rusine keek verbaasd om toen ze ineens bedankt werd. Dat had ze namelijk totaal niet verwacht. 'Hoezo?'

Mimiko haalde haar schouders op. 'Gewoon, door jou verhaal lijkt het of het bij ook allemaal wel weer goed zal komen', zei ze met een klein lachje. 'En op die vertrouwen kan ik weer bouwen'. Ze keek naar de zon en sloot even haar ogen en zuchtte. Alles komt wel weer goed, mompelde ze in haar gedachte.

Niet dat het bij mij allemaal goed is gekomen, maar dat is een ander verhaal. 'Je moet vechten voor wat je wilt, maar je moet nooit vergeten dat je in geen geval je veilige fort onbeschermd achter moeten laten.' En dat was de waarheid. Rusine's veilige fort was door iemand anders ingenomen en ze had geen flauw idee hoe het nu met Yuu ging. Want Yuu was haar veilige fort, een plek waar ze altijd terecht kon.

In de eerste instantie begreep ze Rusine op, maar toen ze na ging denken begreep ze het. 'Die is al over genomen'. Haar veilige fort was Kyosu de gene die haar altijd trooste en voor haar klaar stond. Hét vriendje van Lune waar mee zij is vreemd gegaan.

'Vecht dan om het terug te krijgen.' Rusine besloot dat ze die raad zelf ook maar eens op moest volgen en naar Yuu toe moest. Ze bewoog echter nog niet. 'Als je dat tenminste wilt.'

Mimiko keek haar pijnzend aan. Tuurlijk zou ze voor Kyosu vechten, altijd. Het enige probleem was dat ze bang was voor de realiteit. Sinds de vakantie liep ze in haar eigen droom wereldje waar alles koek en ei was met Lune. Maar sinds Kyosu wist wat er gebeurt was kwamen er gaten in haar droom wereld. 'Tuurlijk wil ik dat', zei ze uit eindelijk vast besloten.

Rusine maakte een gebaar met haar hand dat leek alsof ze Mimiko de wereld voor hen toonde. 'Dan moet je gaan. Maar zorg er wel voor dat je je veldslag niet hier uitvecht, want ik vind het hier eigenlijk wel lekker rustig.' Er brak een glimlach uit rond haar mond.

Mimiko lachtte. 'Overal waar ik jou tegen kom is het lekker rustig', ze liet zich onderuit zakken op het bankje en voelde hoe veel beter ze zich voelde. Ze wist dat het weer goed zou komen tussen haar en Kyosu.

'Het grootste deel van mijn vrije tijd ben ik op zoek naar nieuwe plekjes waar ik gewoon lekker alleen kan zijn met mijn gedachten en met alles wat me bezig houd,' bekende Rusine. Ze had al een heel lijstje met plaatsen waar ze graag kwam, en deze ging ze er zeker aan toevoegen. Maar dan wel met de voetnoot alleen 's morgens, want alleen dan scheen de zon op de bankjes.

Mimiko lachtte even. 'En ik stoor je nu zeker?', vroeg ze terwijl ze haar even aan keek. Het was niet gemeen bedoelt. Gewoon een vraagje aangezien ze 'alleen' wilde zijn en Mimi haar nu een soort van had opgezadeld met haar problemen.

'Neehoor. Ik heb namelijk geen problemen om over na te denken op dit moment.' Lair. Rusine zette een glimlachje op en draaide haar gezicht met gesloten ogen weer naar het vriendelijke zonnetje.

Op de een of andere manier geloofde Mimiko haar niet voor de volle 100%. Ze wilde er eigenlijk niet naar vragen maar haar nieuwschierigheid was haar de baas. 'Weet je het .. eh zeker?', vroeg ze terwijl ze haar twijfelend aan keek.

'Oke, er zijn dingen aan de hand. Maar daar wil ik gewoon niet over nadenken,' gaf Rusine toe. Ze had geen zin in leugens en slecht acteerwerk. Niet nu.

'Ja dat heb ik ook wel is', zei ze terwijl ze even lachtte. Soms was het zo heerlijk om niet te hoeven na denken en je emoties om nul te zetten en even niets meer te voelen behalve de zon of de wind die langs je haren vloog. Je gedachten konden soms zo op hol slaan dat het leek alsof je hersenen onplofte.

'Volgens mij heeft iedereen dat wel eens. En op zulke momenten zijn plekjes als deze perfect, mits er afleiding is.' Rusine was opgelucht dat Mimiko, ze herinnerde zich de naam van het meisje weer, niet verder vroeg.

Mimiko knikte. 'Het zijn de beste plekjes', zei ze terwijl ze tevreden zuchtte. Ook haar gedachtes begonnen langzaam leeg te lopen en het voelde alsof haar hoofd een heel stuk kleiner werd.

Rusine grijnsde, maar reageerde er niet meer op. Ze genoot van de zon, die steeds een stukje hoger klom. Steeds een stukje minder lekker op haar gezicht scheen.

-new-

Aysa was meteen uit Magic Town hierheen gekomen. Zuchtend ging ze op een van de banken zitten. Wat moest ze doen als ze Scorpio weer zou tegenkomen? Ze kon hem niet vertellen waarom ze ineens was verdwenen bij het restaurant. Dilemma.