Het balkon op de 1e verdieping.

Ja zelfs tijdens het festival is dit balkon leeg en kaal. Maar goed, je kijkt geweldig uit op alle buitenfestiviteiten en het is er lekker stil.

Er mogen maximaal 3 mensen op het balkon zijn.
- Yuu
- Seth
- Cosette
VOLVOLVOLVOL
Geen inhoudsloze posts a.u.b.
-----------

Yuu was weer eens op zijn favoriete plek. Hij leunde tegen de balustrade en keek over het festival. Hij hoopte ergens Seth te zien, maar hij kon hem nergens vinden. Een windvlaag waaide door zijn haren en bracht ze door de war. Hij dacht al een tijdje na over de opdracht die hij Seth nog mocht geven, en had uiteindelijk besloten om hem nog maar even te bewaren.
Zijn verlangen om Seth te zien werd met de minuut sterker. Hij had hem nu al bijna twee dagen niet gesproken en dat was naar zijn idee veel te lang. Hij wilde Seth in zijn arm. Hij wilde Seth's warmte en weer vertrouwd voelen. Die Melissa bracht hem alleen maar in de war en dat was nogal vermoeiend en duizelingwekkend. Hij had een drang om haar dag en nacht te volgen om elk moment dat ze achter de piano zat mee te maken, maar aan de andere kant wilde hij haar zo snel mogelijk uit zijn leven hebben. Ze schopte alles door de war.

Cosette liep het balkon op. Vrijwel meteen ging ze bij de rand van het balkon staan. Ze plantte haar ellebogen neer en steunde met haar hoofd op haar handen. Ze zuchtte.

Seth had al een tijdje gezocht naar stilte, waarschijnlijk om de beslissing in zijn hoofd dieper te laten inzinken. Met een verlamde hand duwde hij langzaam de deur naar het balkon open, verwachtend dat het leeg was.

Yuu draaide zich om toen de deur naar het balkon open ging en zag dat het Seth was. Hij kwam ook altijd als geroepen.
'Yo Seth!' riep Yuu enthousiast en hij snelde naar hem toe.
'Ik heb je al veel te lang niet gezien!' zei hij, terwijl hij zijn arm om Seth heen wikkelde en hem tegen zich aantrok.
'Jezus wat heb ik je gemist,' fluisterde hij in Seth's oor terwijl hij zijn wang in zijn haar begroef.

Cosette keek over haar schouder naar de twee jongens. ... Shit. 'Ehr.. Als jullie willen dat ik, like, weg ga.. Zeg het dan, okay?' Maybe they want privacy?

Seth's verdoofde uitdrukking veranderde op slag toen hij Yuu's aanwezigheid voelde. Met wijd opengesperde ogen staarde hij over Yuu's schouder. Hij deed niets, zelfs uit zijn borstkast kwam een angstaanjagende stilte.
Had Yuu het niet door? Hoe kon hij niet weten dat.. was hij nog steeds bezig te acteren dat hij Seth had gemist? Hij staarde star naar de twinkelende festival lichtjes in de verte. Misschien acteerde Yuu niet. Misschien zou hij toch niet in zijn eentje vechten tegen het geluk van twee bloedlijnen. Zijn hart begon langzaam weer op gang te komen, terwijl zijn hoofd wervelde met tegenstrijdige gedachtes.
Maar Yuu was nooit de verantwoordelijke geweest, ze waren samen zelfzuchtig, en daar moest Seth een eind aan maken. Zijn ogen gleden langzaam weer naar hun doodse positie, terwijl zijn gespannen lichaam verslapte.
De beslissing was gemaakt, het stond rotsvast in zijn hoofd. Misschien had Yuu het nog niet door, maar dit was het einde.

Yuu trok zijn hoofd terug en probeerde Seth's blik op te vangen, maar zodra hij de doodsheid in Seth's ogen zag vloog er een enorme angst door zijn lichaam die hij niet snel kon identificeren. Verschrikt greep hij Seth bij zijn arm.
'Seth, wat is er? Voel je je niet goed? Wat is er gebeurd?!' vroeg hij licht paniekerig. Hij bestudeerde hem van top tot teen maar kon geen uiterlijke verwondingen vinden. Hij schudde Seth zachtjes door elkaar.
'Seth, je maakt me bang. Wat is er aan de hand?!' vroeg hij met trillende stem.

Seth opende langzaam zijn mond om iets te zeggen, maar er kwam geen geluid uit. Zijn blik gleed naar Yuu, die hem paniekerig aanstaarde.
Met een emotieloze blik bleef hij Yuu aankijken, terwijl hij zijn mond opnieuw opende.
"Snap je het niet?" zei hij met een lage, langzame stem, die totaal niet bij de oorspronkelijke Seth paste. Seth was altijd al geschrokken, doodsbang, en paniekerig geweest. Deze stem blonk van de zekerheid, en afkeur.
Yuu moest beter weten. Waarom gaf hij niet gewoon op? Hoe kon hij zo zelfzuchtig blijven, zo naïef?
Langzaam deed hij een stap achteruit, terwijl hij Yuu toonloos bleef aankijken.

Yuu voelde hoe zijn nekharen recht overeind gingen staan bij het horen van een toon in Seth's stem die hem vaag bekend voor kwam. Het deed hem denken aan de momenten dat hij Seth gesproken had voordat ze...
Verwoed spitte hij zijn geheugen door. Waarom reageerde Seth zo? Wat was er gebeurd? Waarom praatte hij zo... verafschuwend tegenover hem?!
Hij probeerde erop te komen, maar hoe meer hij aan Seth's toon dacht hoe leger zijn hoofd werd.
Yuu voelde hoe zijn benen slapper werden. Hij liep aarzelend op Seth af.
'Wat heb ik fout gedaan?' bracht hij trillerig uit. Hij reikte met zijn hand naar Seth toe.
'Waarom doe je zo? Waarom doe je alsof je...' Yuu slikte zijn woorden weg. Hij deed nog een stap dichterbij en gleed met zijn hand naar die van Seth om hem lichtjes aan te raken.
'Wat is er gebeurd?'

Alsof hij zijn vingers gebrand had, trok hij zijn hand weg.
"Zeg niet dat je niet weet waar ik het over heb," zei hij rustig, terwijl hij Yuu stilletjes bleef aankijken. "Hoe kan je zo zelfzuchtig blijven," ging hij met diezelfde bedrukte stem verder. Hij keek weg en stak zijn handen zijn zakken, terwijl hij niet eens merkte hoe zijn ogen langzaam begonnen te fonkelen onder de onderliggende laag tranen.

'Seth, ik weet verdomme helemaal niet waar je het over hebt dus waarom vertel je niet gewoon waarom je opeens weer bent veranderd in je homohatende zelf zodat ik tenminste weet waar ik mee te maken heb en weet wat ik moet doen om je weer normaal te krijgen en je mee kan vragen naar Parijs stomme idioot!' riep Yuu, nu lichtelijk kwaad om Seth's stomme gedrag. Hij greep de pols van de arm die Seth wegtrok stevig vast en trok zijn hand uit zijn zak.
'Vertel op of ik laat je nooit meer los,' dreigde hij terwijl hij Seth naar zich toetrok en zijn pols stevig vast bleef houden. Hij keek Seth met doordringende ogen aan.

Verstomd liet hij Yuu's woordenstroom door zijn hoofd rollen. ..Parijs? Haastig schudde hij de gedachte weg, wat niet moeilijk was toen hij Yuu's hand om zijn pols voelde.
Langzaam trok hij zijn arm weg, en liep hij naar de reiling, om vanaf die veilige afstand Yuu aan te kijken. Opnieuw stak hij zijn handen in zijn zakken.
"Waar wij mee bezig zijn," begon hij langzaam, "is oneerlijk. Tegenover Melissa, tegenover jouw familie, en haar familie." Hij keek weg, naar de feestvreugde in de verte. Gedempte muziek, gelach, euforisch gejoel.. Het leek allemaal zo ver weg. Een brok verscheen in zijn keel, maar hij weigerde simpelweg om aan zijn emoties toe te geven.
Wat gezegd moest worden, moest worden gezegd. Hij was slechts de berichter, hij sprak woorden die al lang vast lagen, al van vóor Yuu hem voor het eerst bestormde. Dit kon nooit lang goed zijn gegaan, dat had hij stiekem altijd al geweten. Hij fronste en liet zijn grijzige blik langzaam weer naar Yuu glijden.

Yuu voelde hoe een bak stenen in zijn maag werd gekieperd toen hij hoorde wat Seth zei.
Een razende woede borrelde in hem op. Zo snel als hij kon stormde hij op Seth af en greep hem bij zijn schouder. Onder hem hoorde hij zijn loopgips kraken van alle spanning die hij erop zette.
'WAAR THE FUCK DENK JE DAT JE MEE BEZIG BENT?!' schreeuwde hij recht in zijn gezicht.
'HOE KOM JIJ ZO OPEENS AAN DIE VOLSLAGEN GESTOORDE GEDACHTES?! Heb je soms met Melissa gepraat?! Ik zei toch dat je UIT HAAR BUURT MOEST BLIJVEN!' Hij kneep Seth's schouder zo'n beetje fijn terwijl hij hem razend aankeek.
'Snap je het dan niet?! Dit is precies wat Melissa wil! Dit is waarom ze hier op school zit! Niet te geloven dat jij je zo makkelijk aan haar over geeft. Ik had wel verwacht dat je iets meer van me zou houden, maar nee hoor. Je geeft het na drie dagen alweer op!'
Yuu voelde hoe er een brok in zijn keel ontstond. Hij weigerde Seth nog los te laten. Hij verbood het hem om weg te gaan voordat hij al die vreemde gedachtes uit zijn hoofd had geband.

Seth bleef Yuu rustig aankijken, en negeerde zijn binnenste dat inmiddels langzaam begon op te spelen. Zijn hart versnelde, en zijn maag maakte rare kronkels.
"Ik ben uit haar buurt gebleven," zei hij langzaam. Hij keek Yuu aan, en verroerde zich niet.
"Maar," ging hij zacht verder, "jij niet." Zijn stem was niet beschuldigend, niet vol afkeur, het was zelfs niet overladen met de triestheid die Seth zorgvuldig in zijn hart verborgen hield. De woorden die hij sprak klonken leeg, zelfs zijn ogen fonkelden niet meer van de tranen. Zijn hele lichaam voelde verdoofd aan terwijl hij Yuu met diezelfde verdoofde blik aankeek.

Abrupt liet Yuu Seth los. Hij sloeg zijn hand voor zijn mond.
'Oh...' mompelde hij. Nu snapte hij het.
'De pianokamer...' bracht hij half fluisterend uit. Hij dacht diep na. Waarschijnlijk had Seth door dat hij een soort bewondering voor Melissa had en blijkbaar vond hij dat niet zo fijn.
'Maar...' begon hij, maar hij wist even niet wat hij moest zeggen. Hij was totaal in de war gebracht. Hij wist niet wat hij tegen Seth moest zeggen. Dat hij Melissa het liefst dag en nacht volgde om elke klank die uit haar vingers kwam bij te wonen? Dat zou vast niet helpen om alles beter te maken. Maar hij kon ook niet zeggen dat hij Melissa nooit meer wilde zien. Haar muziek was daar te prachtig voor.
'Ik ehm...' probeerde hij, maar hij kwam echt niet uit zijn woorden. Hij keek angstig naar Seth en besefte dat hij maar beter wat duidelijkheid kon scheppen voordat Seth nog kwader zou worden.
'Luister Seth, ik HAAT Melissa! En dat is nog tien keer zo erg geworden nu ik merk hoe ze jou via mij heeft gemanipuleerd! Het was niet mijn bedoeling om naar de pianokamer te gaan. Ze had me gehypnotiseerd met haar prachtige muziek! Ik kon niets anders doen dan ernaar luisteren! Ik had nog nooit zulke prachtige muziek gehoord! Ga met me mee naar Parijs, dan zul je me begrijpen!' riep hij uiteindelijk maar, niet wetend wat hij anders moest zeggen.

Seth schudde langzaam zijn hoofd, wachtend tot Yuu het zou begrijpen.
"Yuu," begon hij langzaam, terwijl hij iets naar voren boog en zijn hand half-troostend op zijn schouder legde. "Jouw relatie met Melissa heeft hier niets mee te maken, ik besef me nu hoe egoïstisch ik ben geweest, daar gaat het om." Hij keek Yuu recht aan, en kneep even zacht in zijn schouder, terwijl zijn ogen weer begonnen te fonkelen onder een nieuwe laag tranen.
"Ik wil niet meer egoïstisch zijn, Yuu," fluisterde hij, "ik.. wil niet meer." Hij besefte niet dat er een traan over zijn wang gleed.

Yuu ramde zijn gipspoot tegen de balustrade naast Seth. Hij voelde hoe het grips kraakte en in brokken uit elkaar viel. Hij voelde geen pijn in zijn enkel. Hij voelde helemaal niks.
'Wát zeg je daar?' fluisterde hij met haperende stem.
'Egoïstisch? Jij denkt dat je egoïstisch bent?!' Zijn hele lichaam trilde. Met zijn hand ging hij naar Seth's wang en veegde hij de traan met zijn duim weg.
'Bij me weggaan en me achterlaten met een Franse trut om de rest van mijn leven ongelukkig mee te zijn terwijl ik altijd naar jouw lichaamswarmte zal blijven verlangen is pas egoïstsich. Je denkt toch niet dat ik het overleef als jij nu weggaat he? Als je me nu overgeeft aan Melissa? Ik spring nog liever van het balkon dan dat ik jouw armen verlaat voor die van haar.'
Yuu voelde hoe hij steeds minder in staat was om nog iets te zeggen. Hij schudde wat met zijn voet, waarbij het gips in brokstukken op de grond viel. Hij keek met waterige ogen in die van Seth, terwijl hij hem smekend aankeek. Seth mocht dit niet doen. Hij zou het niet overleven, echt niet.
'Als je wil dat ik Melissa neersteek, doe ik het zo,' fluisterde hij er licht paniekerig achteraan, en hij was ook zeker van plan om het te gaan doen. Dit was allemaal de schuld van die vervloekte heks met haar magische muziek.
Nog nooit had Yuu zulke moordlustige neigingen gehad. Uitgebreide plannen over tripjes naar de schoolkeuken om het grootste slagersmes uit te zoeken begonnen te dagen in zijn hoofd.

Seth's ogen kregen langzaam kleur, zijn lichaam leek op gang te komen, en juist op dat minieme moment, op dat verrekte stomme onwillige moment van overgave, voelde hij hoe miljoenen messteken vanuit zijn hart door zijn lichaam sneden. Innerlijk schreeuwend van de pijn begon hij onregelmatig te ademhalen, en begon zijn hart onmeetbaar te bonken. Het besef van de afwezigheid van Yuu, geen Yuu, nooit meer, brak alles dat in zijn hele lichaam ook maar iets van waarde had. Met haperende ademhaling, en ogen vol angst, verdriet, en teleurstelling leunde hij naar Yuu toe. Zijn ogen traanden onophoudelijk terwijl hij zijn lippen op die van Yuu afstuurde.
"N-ne..nee," fluisterde hij, met angstig gesloten ogen. Milimeters van Yuu's lippen verwijderd hield hij verward en verstrooid halt. "Nee, Yuu," fluisterde hij hees. Zijn armen sloten zich half onwillig om Yuu heen, en hij drukte hem tegen zich aan. Warme tranen drupten op Yuu's schouder, en hij kneep angstvallig zijn ogen fijn. "Ik wist wel dat het allemaal kapot zou gaan, ik wist het, ik had het nooit moeten zeggen." Zijn stem veranderde halverwege zijn zin in een verstomd gefluister.

Een fantastische vlaag van opluchting schoot door Yuu's lichaam toen hij Seth's armen om zich heen voelde, en zijn adem tegen zijn lippen voelde. Hij genoot van Seth's aanraking en sloeg zijn eigen arm om hem heen.
'Stil maar,' fluisterde hij zachtjes in Seth's oor.
'Er gaat helemaal niks kapot. Ik zei toch dat je me moest vertrouwen? Ik laat je heus niet zomaar gaan. Jij blijft voor altijd bij mij.'
Een gelukzalig gevoel stroomde door zijn lichaam terwijl hij zachtjes met zijn hand over Seth's rug wreef.
'Je weet toch dat ik van je hou? Waarom twijfel je daar toch steeds weer aan? Hoe vaak moet ik het nog zeggen voor het tot je doordringt? Ik hou van jou en ik zal nooit meer van iemand anders houden. Moet ik het soms op mijn voorhoofd tatoeëren zodat je het nooit meer vergeet?'

Seth verborg zijn gezicht op Yuu's schouder en klemde Yuu nog steviger tegen zich aan.
"Maar," fluisterde hij gedempt, terwijl hij de lading tranen onmogelijk kon tegenhouden. "Yuu, dat maakt het allemaal nog veel erger, want, ik kan niet.. het is allemaal... Melissa en jij.. jullie moeten.." De brok in zijn keel en de stortvloed aan tranen zaten zijn woorden in de weg, en dus verstomde zijn stem en hief hij zijn betraande gezicht op naar Yuu.
Met rode ogen keek hij hem aan, niet zeker wetend wat hij wilde. Hij wilde alles, en niets tegelijk.

'Wanneer ga je nou eindelijk eens ophouden met het uitkramen van die stomme onzin? Ik moet helemaal niks. Ik heb er totaal geen problemen mee als mijn vader de familie verlaat om ervandoor te gaan met de vader van Melissa. Hij heeft onze familie toch nooit iets goed gebracht. Mijn moeder zal het niet eens merken als hij weg is. Hij is toch nooit thuis. En bovendien verdient Melissa het om een gebroken familie te hebben. Ze verdient al het kwaad in de wereld,' zei Yuu. Hij streek met zijn hand over Seth's natte wang en drukte zachtjes zijn lippen op die van hem.
'Ik heb trouwens de verkiezing gewonnen,' zei hij, en zijn ogen begonnen plotseling te twinkelen.
'Wil je weten wat ik heb gewenst?'

Seth voelde zijn hele lichaam juichen toen Yuu zijn lippen op de zijne drukte, en plotseling leek de wereld te vervagen in een onbelangrijke sleur. Zijn mond zakte een beetje open, en zijn ogen gleden afgeleid naar Yuu's mond. Hij had totaal niet door dat die bewogen omdat hij blijkbaar iets aan het zeggen was, en leunde opnieuw naar voren om compleet op het verkeerde moment zijn lippen van die van Yuu te drukken. Verslaafd gleden zijn handen naar Yuu's hoofd om zijn vingers met een gelukzalig gevoel door zijn haren te laten glijden.

Yuu gaf zich over aan Seth en sloeg zijn arm weer om zijn middel, om hem vervolgens nog dichter tegen zich aan te drukken. Hij verdronk langzaam in een stroom van geluk en verrukking terwijl hij in zijn hoofd steeds lichter werd.
Hij liet het een tijdje over zich heen komen, maar begon zich toen te verzetten. Hij wilde toch wel even vertellen wat hij nou gewenst had. Puur omdat hij Seth's reactie persoonlijk wilde meemaken.
'S-Seth' mompelde hij tegen Seth's lippen aan terwijl hij zich probeerde terug te trekken. Erg veel succes had hij niet.
Hij zette ook niet bepaald veel kracht.

"Hmh," mompelde Seth gedempt, die Yuu zacht tegen de reiling aanduwde en zijn lippen van Yuu's mond naar zijn kaaklijn liet afdwalen.

'Ik denk dat je toch echt...' Yuu streek met zijn hand onder Seth's shirt over zijn onderrug en voelde hoe hij langzaam zijn vermogen om te ademen begon te verliezen.
'wil weten... wat ik heb gewenst,' bracht hij uiteindelijk moeizaam uit terwijl hij zijn gezicht in Seth's haren begroef en ergens vaag besefte dat er nog een meisje op het balkon stond.


((WHAHAHA OKE SORRY DAT MOEST ER EVEN BIJ XDD NEGEER HET MAAR))