De Zieken afdeling (18+)

De wereld vervaagde in een waas van emoties en verlangens terwijl Yuu zich dichter tegen Seth aan trok. Hij wilde honderden lieve woordjes in Seth's oor fluisteren maar het enige wat hij kon doen was zachtjes en onregelmatig ademhalen terwijl hij langzaam met zijn hand over Seth's lichaam naar beneden gleed. Dit was het moment waar hij nu al zo lang op had gewacht, en hij moest er nu alles aan doen om het Seth zoveel mogelijk naar zijn zin te maken.
Terwijl hij met zijn hand tussen Seth's benen naar boven streek drukte hij een kus in zijn nek.
'Wees... niet bang,' fluisterde hij in Seth's oor, vlak voordat hij zich met zijn hand naar gevoelige onderdelen begaf.
Hij streek met zijn andere hand haren uit Seth's gezicht, terwijl hij hem met een geruststellende glimlach aankeek.

Seth's ogen schoten weid open toen hij een stroom van ultieme verukking door zich heen voelde gaan. Hij duwde zich dichter tegen Yuu aan, terwijl hij zijn hele lichaam voelde tintelen. Hij probeerde zijn ademhaling regelmatig te houden, maar op de een of andere manier zorgde Yuu ervoor dat zijn hele lichaam continu in een soort hoogspanningsnetwerk was verwikkeld. Verwoed liet hij zijn hand over Yuu's fantastische torso naar beneden glijden en keek hij even naar beneden om te kijken of hij het wel goed deed. Yuu was immers de expert hier. Hij bloosde terwijl hij feilloos de trucjes overnam en merkte hoe hij het zelf eigenlijk helemaal niet zo verschrikkelijk vond om te doen. Zijn andere hand schoot naar die van Yuu, waarna hij hun vingers verstrengelde en Yuu even in een vlaag van extreme verruking en extreme angst aankeek.

Yuu had niet verwacht dat Seth zijn eigen plannetjes trok maar vond het absoluut niet erg. Terwijl hij een stroom van verrukking en plezier door zijn lichaam liet glijden woelde hij met zijn vrije hand door Seth's haar.
Oké, nu werd het wel tijd.
Met zijn beide handen pakte hij Seth's gezicht vast, terwijl hij hem doordringend aankeek. Ondertussen probeerde hij zich op zijn ademhaling te concentreren maar die was nogal onregelmatig.
'S-seth...' begon hij moeizaam, terwijl hij even naar adem hapte.
'Draai je om.'

Doodsbang bleef hij Yuu even aankijken, maar vervolgens besloot hij Yuu toch maar te gehoorzamen. Hij had geen idee wat hij verwachtte. Eigenlijk had hij ook geen idee wat hij wilde verwachten. Want alhoewel hij elke keer dat Yuu hem aanraakte zijn hoofd wazig van verlangen en geluk voelde worden, kon hij zich er toch niet helemaal van overtuigen dat hij compleet zonder twijfels op zijn buik ging liggen. Angstvallig kneep hij in Yuu's hand terwijl hij zijn oogleden op elkaar duwde.

Yuu keek naar Seth's rug, die zo prachtig en mooi was dat hij het niet kon laten om er even met zijn handen over te strijken. Hij drukte een kus op zijn schouderbladen, en bracht daarna zijn mond naar Seth's oor.
'Had ik al gezegd dat ik van je hou?' fluisterde hij moeizaam, terwijl hij met zijn hand naar Seth's heupen gleed.
'Echt waar.'
En daarna liet hij zich op Seth zakken. Een siddering ging door zijn hele lichaam. Hij drukte zijn hoofd in het kussen naast het hoofd van Seth en beet op zijn lip, terwijl hij net zo hard in de hand van Seth kneep als hij in die van hem.

Seth wist niet zeker wat hem overkwam, een enorme energiegolf woekerde door hem heen, en kwam uiteindelijk terecht bij zijn stembanden. Hij hapte net op tijd naar een kussen en merkte hoe een gedempte uitbarsting aan ondefineerbaar geluid uit zijn mond stroomde. De energie stroomde echter nog steeds luid en duidelijk door zijn lichaam, waardoor hij Yuu's vingers nog steviger fijnkneep en zijn voeten om die van Yuu wriemelde.

Yuu's adem werd steeds zwaarder en onregelmatiger naarmate de tijd vorderde. Hij drukte zijn lichaam tegen dat van Seth en liet de hitte die hij voelde door hem stromen, samen met een intens geluk dat door hem heen vloeide. Hij krulde zijn enkels om die van Seth en greep zich met zijn hand aan Seth's haar vast, terwijl hij een kreet in het kussen smoorde. Hij voelde hoe zijn hoogtepunt langzaam naderde en deed de grootste moeite om het niet uit te schreeuwen. Het zou wel heel stom zijn als hij Seth nu de stuipen op het lijf zou jagen met zijn stomme geschreeuw. In plaats daarvan besloot hij zijn energie los te laten in zijn andere hand, waarvan hij zijn vingers nog altijd in die van Seth verstrengeld had. Hij duwde de hand bijna dwars door het matras heen terwijl hij de laatste stroomschok door zijn lichaam liet gaan, en uiteindelijk compleet uitgeput van Seth af rolde. Terwijl hij zachtjes nahijgde staarde hij met vochtige ogen naar het plafond.
Het was voorbij. Seth was nu volledig van hem.

Seth had continu het gevoel dat het meer werd als hij bij Yuu in de buurt was. Zelfs toen ze een ruzie leken te hebben besefte hij zich plots hoe veel hij van hem hield, maar telkens als hun lippen elkaar raakten kroop dat besef zelfs nog hoger in zijn hoofd, en voor vanavond dacht hij dat er onmogelijk méer op de wereld bestond dan wat hij toen omhoog voelde borrelen als hij Yuu zag. Maar nu was het het heel anders. Zijn hele lichaam leek plotseling een uitvoerige hoeveelheid aan geluk te bezitten, alsof hij een paar meter werd opgetild en daar door een engel werd aangeraakt. Zijn vingers trilden en zijn borst ging gehaast en onregelmatig op en neer terwijl een immense glimlach zich uitspreidde over zijn gezicht. Hij had het gevoel dat hij kon vliegen, kon schreeuwen, kon roepen, kon zingen... maar langzaam verdween het extreem euforische gevoel en maakte het plaats voor een andere soort vlaag van geluk, éen die diep in zijn hart neerzeeg en van plan was nooit meer te vertrekken. Hij rolde zich op zijn zij, zijn vingers nog steeds in die van Yuu gehaakt.
Met grote ogen keek hij naar Yuu, terwijl er een blos bij hem naar boven gleed.

Yuu bleef naar het plafond staren terwijl zijn adem tot rust keerde. Een stroom van wel duizenden verschillende gedachtes schoot door zijn hoofd zodra hij het vermogen om te denken had teruggekregen.
Wat dacht Seth nu? Was hij bang? Teleurgesteld? Gelukkig? En wat zou er nu gebeuren? Zou Seth hem nu nooit meer willen zien? Of juist wel? Was het misschien allemaal maar een droom? Wie had de deur op slot gedaan? En hoe kwamen ze straks deze zaal weer uit?
Voorzichtig, bang om een doodsbange Seth aan te treffen draaide Yuu zijn hoofd zodat hij naar hem kon kijken.
Een intens geluk overspoelde hem toen hij Seth's blozende, maar alles behalve angstige gezicht zag. Een nieuwe twinkeling ontstond in Yuu's ogen, die hem liet stralen op een manier die hij nog nooit gekend had. Zijn vrije hand klampte zich vast aan Seth's wang, om te bevestigen dat hij wel echt naast hem lag. Met ongelovige ogen bestudeerde Yuu Seth's hele gezicht, om vervolgens zijn mond even met de zijne te laten versmelten.
Hij was echt, het was allemaal echt. Geen droom, geen illusie. Seth was er echt.

Seth kneep even in Yuu's vingers toen hun lippen elkaar raakten. Op de een of andere manier voelde het anders dan eerst. Hoewel het nog steeds leek alsof iemand basketbal speelde met zijn hart, was de altijd aanwezige angst om te falen voor een kort moment - of misschien wel voor langer - verdwenen. Hij voelde zich rustiger.
Zijn vrije hand legde hij op Yuu's hand, waar hij zachtjes met zijn duim over begon te wrijven. Toen hield hij zijn gezicht een paar centimeter van Yuu af, en beet hij even op zijn lip.
"Dankjewel," wist hij uiteindelijk met een gebroken fluister uit te brengen, en hij bleef Yuu blozend aankijken, niet zeker wetend waarom er een brok in zijn keel zat.

Een zuchtende glimlach ontsnapte uit Yuu's mond. Hij concentreerde zich op de lichte aanraking van Seth's duim op zijn hand en voelde hoe hij zijn hoofd licht werd van binnen, op een goede manier. Seth's woorden gaven hem een zekerheid die voorlopig niet meer stuk was te slaan en hij sloot gerustgesteld zijn ogen.
'Ik kon me geen mooier cadeau voorstellen dan dit,' fluisterde hij zachtjes, terwijl hij met zijn ogen gesloten alle momenten van even geleden in zijn hoofd herhaalde.
Plotseling werd zijn bewustzijn overtroffen door een vermoeidheid die hij niet langer kon tegenhouden.
Een laatste zucht van ontspanning en geluk ontsnapte aan zijn lippen, vlak voordat hij wegzakte in een diepe, droomloze slaap. Hij dacht totaal niet aan het feit dat de deur elk moment weer van het slot kon worden gedraaid. Dat de zuster elk moment weer terug kon komen, of dat hij misschien niet zou wakker worden voordat het de volgende ochtend was en er nieuwe patiënten zouden binnenkomen.
Het enige waar hij aan kon denken was de warmte van Seth, die hij nooit meer los wilde laten.

Seth keek hoe Yuu langzaam wegzakte in een diepe slaap, en en al snel kroop er een glimlach over zijn gezicht. Yuu's hand brandde in de zijne terwijl hij door het rustige gestalte van Yuu naast zich plots ook een golf vermoeidheid over zich heen voelde vallen. Hij gaapte even, keek toen verstrooid op en boog zich toen over Yuu heen om vervolgens de deken tot hun oren over hen heen te trekken. En nadat hij de slapende Yuu nog een laatste gelukzalige blik had geschonken, sloot hij zijn ogen en merkte hij maar half hoe de slaap hem overmeesterde.

De volgende morgen kwam Yuu stilletjes overeind. Hij had een vreselijke honger. Hij wierp een blik op Seth die naast hem lag, nog altijd vredig slapend. Heel even boog hij zich voorover om een zachte kus op zijn wang te drukken voordat hij uit bed kroop en op zoek ging naar zijn kleding. Hij had zijn boxer en broek al snel gevonden en ze waren gelukkig droog, ondanks het feit dat zijn broek absoluut niet schoon was. Heel even gleed zijn blik naar de kast waar een doktersjas in hing, maar iets in hem vertelde hem dat hij die bter kon laten hangen. Met een zucht besloot hij maar dat het ermee door moest. Hij raapte het rode lintje van de grond, bond het om zijn eigen pols en opende de deur.
Hé wacht. Hij zat niet meer op slot.
Heel even bleef Yuu verbijsterd staren naar de deurknop in zijn hand, maar uiteindelijk besloot hi jer geen probleem van te maken. Zijn blik viel nog even op de slapende Seth, vlak voordat hij de deur sloot en zich een weg naar de eetzaal baande.
God wat had hij een honger.

Seth voelde hoe zijn gedachten langzaam begonnen te mengen met de buitenwereld. Hij draaide zijn hoofd in het kussen en strekte zijn armen uit over het hele bed, terwijl hij zich de vorige avond probeerde te herinneren. Het leek allemaal zo wazi-
In een ruk vloog hij overeind, waardoor de deken op de grond pleurde en hij met opengesperde ogen naar beneden keek.
Oh god.
De herinneringen spoelden over hem heen in golven, en elke keer als er iets bij hem boven kwam dwarrelen voelde hoe zijn binneste een salto maakte. Yuu en hij.. Zeh hadden.. Meteen kroop er een dieprode kleur over zijn gezicht. Maar toen keek hij even om zich heen: waar wás Yuu?
Plots schoot hij van het bed en trok haastig het witte laken om zijn middel. Toen hij er zeker van was dat alles bedekt was durfde hij nog eens een blik door de zaal te werpen. Niemand.
Opgelucht haalde hij adem, terwijl hij zich afvroeg waar hij zijn boxer had gelaten. Uiteindelijk wist hij een behulpzame herinnering uit zijn hoofd te vissen, die hij onmiddelijk weer in een zwaar bewapende kist deed toen hij merkte hoe zijn hoofd opnieuw rood aanliep. Haastig snelde hij naar de hoek van de kamer en schoot in zijn boxer, zijn overhemd en zijn colbertje. Zijn stropdas stopte hij in het zakje van zijn jasje terwijl hij een beetje beteuterd naar beneden keek.
Geen broek.
Hij liep naar een kast in de hoek, trok hem open, en zocht even ongeduldig naar een gangbaar exemplaar, toen hem opviel dat er een spiegel in de kast zat.
Hij keek er even afgeleid naar. Zijn haar zat niet fantastisch: overal-heen-piekend, zijn overhemd was nogal verfrommeld en...-
Wat was dát?
Hij leunde dichter naar de spiegel en drukte even in zijn nek. Een roodblauwe plek?
Hij prikte er nogmaals in, en wreef er even overheen. Misschien een inktvlek ofzo?
Hij fronste en leunde nog dichter naar de spiegel, tot het besef plots door hem heen gierde.
Nee.
NEE!
Zijn ogen schoten angstig open terwijl hij steeds paniekeriger tegen de plek begon te drukken.
"YUU JIJ SUKKEL!" schreeuwde met een vuurrood hoofd en grote, angstige ogen tegen zijn spiegelbeeld.

((*lacht sadistisch*))

Alecia kwam de ziekenzaal in gerent en keek onder elk bed, achter elk gordijn, zelfs onder elk kussen. Ze zette gefrustreed haar handen in haar zij en keek zoekend rond. waar is die kat tog ? Hij kan tog niet zomaar verdwenen zijn?