De Zieken afdeling (18+)

"Ten eerste betwijfel ik of je mij kan houden," zei Scarlett, die haar lachen probeerde in te houden maar toch haar ribben voelde steken. "En ten tweede weet ik wel zeker dat.." even lastte ze een pauze in. ".. dat je, als je me lang genoeg kunt houden, met mijn gewicht niet sneller bent." Met al die rare zusters achter hem aan zeker?

'Ja oké' gaf Toushirou toe. 'Misschien moeten we toch maar gewoon wachten' zei hij grijnzend. 'Ondertussen ga ik om de drie minuten je temperatuur opnemen, voor het geval dat' zei hij plagerig.

"Als je maar met thermometers uit mijn buurt blijft!" zei Scarlett gelijk, waar ze al meteen spijt van had. Minder snel en minder hard praten, dat moest ze doen. "Misschien letten ze vannacht niet op," fluisterde ze toen.

Toushirou glimlachte. 'Wie weet' zei hij. 'Maar dan zou je ondertussen wel even kunnen slapen, ofzo' zei hij waarna hij even over haar hoofd aaide. 'Dan gaat te tijd ook nog eens een stuk sneller'

"Dat zou kunnen, áls ik moe was," zei Scarlett, waarna ze even glimlachte na Toushirous hoofd-aai actie. Ze was wel moe, alleen had ze absoluut geen zin om te slapen.

Toushirou haalde zijn schouders op. 'Dan gaan we toch schaapjes tellen?' Hij was opgestaan en keek om zich heen. Geen zusters in de buurt. Hij greep een bed vast en sleepte het naar naast dat van Scarlett. 'Dan doe ik ook een dutje' zei hij grijnzend, en hij plofte neer.

Scarlett wilde net weer protesteren toen Toushirou opeens langs haar kwam liggen. Voorzichtig ging ze weer op haar buik liggen. Het deed pijn, maar minder pijn dan op haar rug. "Okay, misschien ben ik toch wel een beetje moe," zuchtte ze toen.

Toushirou glimlachte tevreden. Hij sloot zijn ogen. 'Één. Twee. Drie. Vier.. Vijf..' zijn stem stierf weg omdat hij vrijwel direct in slaap viel.

Scarlett bleef een hele poos naar Toushirou kijk toen die in slaap gevallen was - slapen was zo makkelijk niet als zo'n beetje je hele lichaam pijn deed. Pas na een poosje viel ook zij in slaap. Haar haren waren zo'n beetje voor haar gezicht gevallen, maar dat irriteerde haar totaal niet.

Toushirou opende zijn ogen. Hij zag de schemering door de ramen vallen en vroeg zich af hoe lang hij geslapen had. Het was toch zeker klaarlichte dag toen hij indutte. Hij keek naar Scarlett, die er vredig bij lag. Hij besloot haar niet wakker te maken en wat rust te geven. Hij ging in kleermakerszit op zijn bed zitten en keek glimlachend naar het plaatje.

Scarlett sliep eerst nog een hele poos door - ten eerste omdat ze al ontzettend moe was geweest en ten tweede omdat het gevecht met Yumiko ook nog behoorlijk uitputtend geweest was. Pas toen het helemaal donker was buiten werd ze wakker. Gelijk wilde ze zichzelf omhoog duwen, totaal vergeten hoe een pijn dat deed. Dus deed ze dat het volgende moment maar rustiger en zag ze toen pas Toushirou al wakker wezen. "Ben je al lang wakker?" vroeg ze, half geschrokken. Meteen daarna wreef ze met de achterkant van haar hand door haar ogen.

Toushirou keek blij op toen Scarlett wakker werd. Op haar vraag haalde hij zijn schouders op. 'Anderhalf uur' zei hij luchtig. 'Hoe gaat het?' vroeg hij meteen om er zeker van te zijn dat ze niet te veel pijn zou hebben.

"Goed," antwoordde Scarlett, half gelogen. Het deed nog steeds veel pijn om te ademen en dat soort dingen, maar met Toushirou erbij was het een stuk minder erg om hier te zitten. Al waren de zusters dan doodirritant.

Toushirou keek haar fronsend aan, want hij vertrouwde er niet helemaal op dat ze zich ook werkelijk goed voelde. Hij keek om zich heen. 'Het wordt al rustiger' merkte hij op. 'Nog even en we kunnen een fantastische ontsnappingspoging doen!'

"Als het lukt," voegde Scarlett eraan toe. Wie weet wat die psychisch gestoorde zusters 's nachts wel niet uitvoerden. Het was vast niet veel goeds, aangezien ze 's middags al creepy waren. "Wie weet vermoorden ze gewoon iedereen hier," zei Scarlett, waarna ze heel licht zuchtte.

'Nouja' zuchtte Toushirou. 'Dan hebben we in ieder geval ons best gedaan' zei hij grijnzend. Hij haalde zijn hand door zijn haar en ging staan.

"Klopt," grijnsde Scarlett, waarna ze opstond, maar weer bijna door haar benen zakte. Met moeite drukte ze zich omhoog aan het bed. Gelijk pakte ze Toushirous schouder vast. "Ik ga op je steunen, of je wil of niet," fluisterde ze.


((en nu ga ik echtttttttt))

Toushirou glimlachte. 'No problemo' zei hij terwijl hij een ondersteunende arm om haar heen sloeg. Hij keek snel alle kanten uit en hopste toen weg.

[[HAHA. Laturz]]

"Mooi," zei Scarlett blij, voor zover dat mogelijk was. Hetzelfde moment probeerde ze zo snel als mogelijk was de ziekenzaal uit te komen. Weg van de zusters.

Marauwdon werd rustig op een bed gelegd en hij keek droogjes voor zich uit, de doktoren hadden hem zoveel goedjes en prikken gegeven dat de wond zichzelf nu al begon te genezen.

Miyoko ging naast Mauw zitten, op een stoel. Ze wist niet of Mauw haar kon horen. 'Gaat het weer?' vroeg ze zachtjes.

Lune-Chan kwam aanlopen, hij nam slokjes van zijn koffie. Waarom zijn ziekenzalen altijd wit..wit en nog eens wit..

Yoko keek naar Lune. 'Die kogel.. kwam uit het niets.. uit het meer.' legde ze Lune-Chan uit. 'Ik kon er echt niks aan doen, ik zag het te laat om een schild te maken..' een traan viel uit haar ooghoek

Marauwdon knikte sufjes "..Ja....maar ik heb een beetje het gevoel alsof ik stijf sta van de drugs..." hij zuchte en keek om zich heen.
Naast zich lag een knakker met een eenden snavel... "euh....juist.."
De dude keek hem chagerijnig aan "gsja djid wjas een ongjelukje....njiet grjappig..." hij sprak een beetje raar door de snavel.

Kyosu kwam een beetje met een verwarde blik op zijn gezicht de ziekenzaal ingelopen. 'Hé ik zag jullie net lopen..' hij stopte even toen hij lune en Miyoko zag zitten bij een jongen, die er nogal verduft uit zag, en een pijnlijke blik op zijn gezicht. 'Wat is er gebeurt?' vroeg hij verbaasd.

(( Yeah, I'm just dropping in ))