Kamer nogwat; Scorpio&Anju!

Te lui om de oude beschrijving terug te vinden dusseh, een kamer en twee bedden.

Regels: Vrij
Toegang: Kloppen

Scorpio plofte met het boek in zijn handen op het bed en ging toen liggen. Na een tijdje voor zich uit te hebben gestaard, kwam hij weer overeind en haalde zijn sigaretten uit zijn zak en stak er een op, hij nam 3 diepe trekken en probeerde zijn gedachten te legen. Iets waar hij vroeger altijd goed in was, ''meditatie'' zouden veel mensen het noemen. Hij noemde het zelf gewoon mentale controle.

Hoofdschuddend liep Rusine naar Scorpio's kamer. Na het "gesprek" in de bieb had ze even in haar kamer nagedacht. In een opwelling had ze een stuk papier gepakt en een pen. Toen ze het echter vast had, wist ze niet hoe ze zich kon verwoorden. Daar was ze een ramp in. Meteen legde ze het weer neer en haaste ze zich naar Scorpio's kamer. Daar aangekomen, stond ze echter weer stil. Ze haalde even adem in en uit, en klopte toen zachtjes. Ze zou het hem in zijn gezicht zeggen, een briefje schrijven zou haar toch niet lukken.

Toen zijn gedachten bijna leeg waren, en hij wat dood voor zich uit staarde haalde het geklop hem uit zijn ''fase''. ''Godver ..'' mompelde Scorpio en plakte er fluisterend nog wat vloekwoorden achteraan. Snel griste hij de pepermuntjes van zijn nachtkastje en douwde er een in zijn mond. Tegenwoordig ging dat automatische, een stink adem wou hij zeker niet hebben. Sloffend liep hij naar de deur en opende die. Hij schrok even toen hij Rusine daar vervolgens trof. Rusine?

Rusine keek op uit haar overpijnzingen toen de deur open ging. Heel even hoopte ze daar Scorpio's mysterykamergenoot aan te treffen die haar vertelde dat Scorpio er niet was. Maar het was de jongen zelf. 'Ik eh..' begon ze twijfelend. Daarna zette ze haar gepieker van zich af en keek hem aan. 'Ik weet dat het allang te laat is om dit nog te zeggen enzo maar..' Weer haperde ze even. 'I like you.'

(.. Hah, mijn ''I-love-you-comes-later-in-a-relationship'' talk did convince you didn't it?!)

De woorden kwamen zo hard bij Scorpio aan, dat hij bijna zijn balans verloor. Hij keek haar een paar seconden geschrokken aan, en slikte toen een brok weg. Op de een of andere manier wist hij niet wat hij moest zeggen, en hoe hij moest reageren. Toen hij zijn mond opende om iets te zeggen kwam er niks uit. Zijn stem was kwijt. Hij bleef haar verwilderd aankijken, en na nog wat leek uren opende hij weer zijn mond. ''.. Okay,'' GREAT! Heb je eindelijk je stem terug komt dat eruit. Perfect!

((neeeeee maar in het Engels is het anders, dat zei ik toch al D:))

Oke. Dat was het. Dat was alles. Rusine wende haar blik weer af en frumelde met haar vingers aan haar jurkje. Had je wat anders verwacht dan? Ze slikte even en hield de stilte aan. Ga dan weg. Ga dan. Je hebt het gezegd, dan kun je nu weg. Hophop, omdraaien en de gang uit lopen. Nu.

((Neeeeeeeeneeeeneeeneee! I'm just right about that. IT'S TRUEHUUUU! Anders kon je wel zeggen ''Ik houd van jou'' he maar neeeee, I'm right right right! *kinderachtig)

Scorpio bleef haar even wat twijfelend aankijken. Binnenlaten, of laten oprotten? Hopeloos opzoek naar een antwoord liet hij zijn ogen even over de gangen schieten. Binnenlaten. Slikkend frutselde hij even aan de deurknop. Oprotten. Fronsend keek hij Rusine aan. Wat deed ze hier nog? Wat verwachte ze? Dat hij haar binnen zou laten? Chillax, misschien wacht ze nog op jouw andere reactie! .. - Hah! Alsof ik die heb ..

((neeheeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeee D:))

Toen er verder geen reactie kwam, besefte Rusine dat die niet zou komen. Ze hield haar blik op zijn schoenen gericht. 'Well, eh, I eh.. bye.' Met die woorden draaide het meisje zich om en maakte ze aanstalten om weg te lopen. That was it. Done. Je hebt het gezegd. Klaar. Vergeet hem nu maar.

((Jawel, and you knowwww it ;DDDD IM SO RIGHT!))

Twijfelend en geschrokken keek Scorpio haar na, en liep toen met versnelde passen naar haar toe en pakte haar pols vast. Hij had zin om haar om te draaien, en zijn lippen op de hare te drukken. Maar dat was fout. Hij had het haar nog niet volledig vergeven. Slikkend draaide hij haar om en keek haar aan. ''Don't go .. please,'' fluisterde hij, met ogen zo groot als schotels. Hij vond het altijd makkelijk om zijn emoties te verschuilen, en ze nooit te laten zien met oog uitdrukking. Maar dit keer wist hij zeker dat ze verwarring en droefheid uitstraalden.

(neeneeneeneenee)

Verbaast draaide Rusine zich helemaal om, waarna ze haar half paniekerige, half smekende ogen op Scorpio richtte. Zijn blik stond verward. In stilte bleef ze hem aankijken. Zeg wat! Zijn hand voelde warm en koud tegelijkertijd. Nee, zeg niets. 'Eh..' bracht ze uiteindelijk uit. Dat had je nou net niet moeten zeggen.

((loelie heeft altijd gelijk als het niet tegen mij is! ))

((Eh ook bij jou alleen jij bent echt zon schoft die mensen niet laat uitpraten en fnsajfnsajfsa XDDDD <3 zoals gisteren met je ''om 8 uur niet 7'' terwijl het altijd 7 uur en toen ging je de hele tijd ''echt niet'' fnajsfnjsanjsafs ))

Scorpio keek haar verward en paniekerig uit. Hij keek snel even om zich heen, maar keek Rusine toen weer aan. Waar was hij mee bezig? Hij wist niet wat hij deed, en wat hij nu moet zeggen. Shit. Langzaam liet hij haar hand los en bleef haar aankijken. Verward.

Rusine bleef de jongen voor haar angstig aankijken. Ze voelde dat haar hand werd losgelaten en naar beneden viel. Hij hing nu slap langs haar lichaam, net als haar andere hand. 'Ehm,' herhaalde ze weer, fluisterend. Alle geluiden in de gang leken stil te zijn geworden. Er kwamen geen stemmen uit andere kamers, geen voetstappen, geen wind die door openstaande ramen waaiden. Alleen haar ademhaling en haar eigen hartslag. En heel in de verte Scorpio's ademhaling.

Scorpio voelde zijn hart tegen zijn achterhoofd rammen. Waarom deed er niemand iets? Nauwkeurig, en verward bleef hij het meisje aanstaren. Waarom had hij haar gestopt? Waarom kon hij haar niet gewoon laten gaan? Slikkend liet hij zijn ogen weer over de gangen schieten. Het was akelig stil. ''.. Errr,'' antwoordde hij wat mompelend en liet zijn ogen weer op het meisje rusten.

Rusine haalde diep adem in en uit, terwijl ze haar ogen sloot om de drang om hem aan te raken weg te laten gaan. Maar toen ze haar ogen weer opende, was die drang meteen terug. Ze voelde haar hand een beetje omhoog gaan, met het plan om hem over zijn wang te laten glijden. Maar halverwege liet ze haar hand in de lucht stil hangen. Dat wil hij toch niet. Niet nu. Nooit meer.

Scorpio realiseerde zich dat Rusine niet van plan was het initiatief te nemen, ''Nicholas didn't forgive you, did he?'' vroeg hij haar bijna fluisterend en bleef haar doordringend aankijken. Als hij antwoord op die vraag zou hebben, zou hij een stuk verder komen. Als het ja zou zijn, zou zijn onvergefelijke kant een punt krijgen, was het nee zou de nieuwe hij er een krijgen.

Die vraag had ze niet aan zien komen. Eigenlijk had ze helemaal neits aan zien komen. Haar hoofd was leeg. Hol. Even knipperde ze verstoord met haar ogen. 'Eh.. Well..' Had hij haar vergeven? Of niet? Moeizaam kamde ze haar herinneringen uit, maar ze kon er geen vinden over dat hij haar rechtstreeks had vergeven of niet. 'I.. I don't know.' Maar is het belangrijk? 'But I don't think I care whether he does or not..'

Scorpio fronste geïrriteerd zijn wenkbrauwen, ''But I do,'' antwoordde hij flat en keek haar ongeduldig en afwachtend aan. Hij wou antwoord op zijn vraag, ze zou als het zo nodig was persoonlijk naar Nicholas toe gaan en het vragen. Hij wou antwoord, en hij zou het krijgen ook.

'You should ask him. 'Cause I really don't know. I can't remember him telling me he did, but I can't remember him telling me he did not either.' Ze fronste. Waarom kon Scorpio niet gewoon zeggen dat hij het haar toch niet zou vergeten? Dan kan ik weg gaan en dan hoef ik die ogen niet meer te zien. Ze wierp een blik op zijn ogen, die haar aankeken. But who says I don't want to see those eyes?

''Fine, I will ask him,'' antwoordde hij geërgerd en slaakte een zucht uit. Scorpio draaide zich vervolgens geforceerd op en liep zijn kamer weer in, maar mompelde nog iets van ''bye'' voordat hij binnen was. Scorpio wou geen tweede keus zijn, absoluut niet. En zijn onvergefelijke kant kon hem daar goed mee kwellen.

Rusine knipperde even, eerst verbaast, toen boos, en toen opgelucht. Scorpio wouldn't forgive her. Never. Weer knipperde ze, waarbij ze een opkomende traan uit haar oog perste. Ruw veegde ze hem weg, waarna ze zich omdraaide en de gang uit liep, naar de trap naar haar kamer. Hara gezicht stond emotieloos, maar de personen die goed opletten, konden haar gekwelde verdriet zien.

Nick had een briefje gekregen, met afzender van Scorpio. Hij fronsde en klopte aan op de kamer die het zou moeten zijn. Hij wachte geduldig af totdat Scorpio open zou doen.

Scorpio liep sloffend naar de deur en opende die vervolgens. ''Nicholas,'' begroette hij hem met een knikje en opende vervolgens de deur voor hem. ''Come in,''

Nick stapte onwennig naar binnen."Hi, Scorpio," mompelde hij. Daarna vermande hij zich."Kom maar direct ter zake. Wat is er?" Hij keek hem vragend aan.