De eetzaal

"Ik heb gewoon geen honger!" jammerde Emily. Er was echt niks mis met haar; wie had er nou wel honger na een hele dag niks doen?
Niemand waarschijnlijk. En zij dus ook niet.
Voorzichtig zette ze het kopje weer voor zich neer en nam ze langzaam nog een hapje van het eten voor zich. Het was niet eens lekker wanneer je geen honger had.

(ja jullie zijn al zo lang 1postperdag bezig, dus wij mogen.)

-nieuw-

Vrolijk liep Rusine de eetzaal in, waar ze even achterkom naar Nicholas keek. Het was zoals altijd niet erg druk in de eetzaal.

Nick stapte de eetzaal binnen. Hij deed wat broodjes op zijn bord en schonk een beker melk in. Hij deed wat salade en begon op zijn bord. Toen zocht hij een lege plek. Er was nog een tafeltje vrij in het midden van de zaal, waar hij ging zitten. Hij wachtte op Rusine.

Met een pijnlijk gezicht liet Rusine de thee staan en schonk wat jusd'orange in en pakte een broodje met spek. Daarmee ging ze bij hem aan tafel zitten. 'Pofte buna.' En daarna nam ze voorzichtig een hapje van haar broodje om niet te veel te kruimelen.

Nick at zijn eten vrolijk op, en keek naar Rusine, die voorzichtig aan haar eten knabbelde. Nick grinnikte."Waar zijn we in godsnaam mee bezig," verzuchtte hij. Hij keek door zijn haren heen.

Rusine hield even stil en keek hem aan. 'Geen flauw idee.' En daarna stond ze op. Ze verdween even uit de eetzaal, om daarna met haar krant terug te komen. Ook ging ze even langs het buffet om een kop thee te halen. En daarmee ging ze weer zitten, haar andere eten ineens totaal negerend. Grijnzend liet ze haar ogen over de voorpagina schieten.

Nick glimlachte. Oude Rusine. Hij at zijn broodjes langzaam op. Toen het opwas leunde hij naar achter, en bekeek de mensen die er waren. Niemand die hij kende. Zoveel mensen die hij niet kende

Rusine intereseerde zich totaal niet meer voor Nicholas. Nu ze haar krant weer had, was er niets dat belangrijker was dan die krant op dat moment. Geld stopt geen bosbrand. Nieuwsgierig las Rusine de rest van het artikel.
Grote bosbranden bij Sfântu Gheorghe.. Basescu-landhuis half afgebrand. Drie doden gevallen, geen van allen leden van de familie. Familie condoleert nabestaanden van Lugh Horaski, Evena Fitnoscu en Yelena Baricovev..
Met opgetrokken wenkbrauwen las Rusine het artikel nog een keertje door. Yelena was haar kamermeisje geweest, en daarmee de enige van de personeel die haar met Rusine aangesproken had.

Yumichika liep nogal opgewekt de eetzaal in en keek rond. Wat is iedereen hier knap! Hij was hier pas een dag, en er liepen al zo veel potentiële toekomstige echtgenoten/echtgenotes voor hem rond. Hij pakte alleen een glas water omdat hij eigenlijk weinig honger had en plofte toen neer in een ietwat leeg gedeelte van de zaal. Het gebouw had hij al redelijk doorzocht; er was al een kleine plattegrond ontstaan in zijn hoofd en de weg vinden kostte ook bijna geen moeite meer. Maar alles was erg groot, en vooral buiten had hij nog niet alles kunnen zien. Ondertussen staarde hij dromerig naar een meisje iets verderop dat op haar bord in slaap was gevallen.

Toushirou liep met Scarlett aan zijn hand de eetzaal in. Het voelde een beetje raar om zo shirtloos door de school te marcheren - maar ze had immers zijn overhemd ingepikt. Nu moest hij het toen met zijn laaghangende broekje en afgetrapte gympen. Toen hij eenmaal binnen was en langs de tafels liep om wat te eten te pakken dacht hij een paarse glimp op te vangen. Het had Yumiko kunnen zijn, maar het was niet zo. Hij bleef abrupt stilstaan en keek nog eens. Zijn blik bleef schokkerig hangen op het zwarte haar met de paarse gloed van iemand die hij nooit had verwacht hier aan te treffen en wie hij ook absoluut niet wilde zien. Yumichika. Hij keek Scarlett paniekerig aan.

Scarlett liep, nog steeds overvrolijk door haar overwinning, mee met Toushirou die nu geen blouse meer droeg - die had zij aan.
Ze wilde echter net haar mond opentrekken toen ze opeens tegen Toushirou aanbotste, die opeens stil bleef staan.
"Wat..-" Nee. Dat was onmogelijk.
Scarletts ogen bestudeerden het gestalte waarop ook Toushirou zijn aandacht gericht had. Yumichika.
"Nee! Dat kan niet!" zei ze paniekerig, Toushirou al mee terugtrekkend.

Yumichika's aandacht werd getrokken door wit haar dat alle kanten op stond en zijn grijns was zo breed dat ze hem thuis in Japan waarschijnlijk nog konden zien. Hij stond heel langzaam op en liep naar het broertje van zijn beste vriendinnetje toe en het meisje dat naast hem stond, of in zijn woorden, aan hem plakte. In een oogwenk had hij zich aan Toushirou vastgeklampt. 'Lieverd! Wat leuk! Wat gezellig! Een heel jaar met zijn tweetjes!' riep hij enthousiast door de galmende eetzaal heen. Over Tous' schouder keek hij naar de blonde verschijning die bij hem hoorde met een blik die op onweer stond. Wat dacht ze wel niet?

Scarlett wilde net achteruit deinzen tot ze zich besefte dat ze niet meer in Toushirous huis waren. Ze hoefde zich niet meer in te houden als ze Yumichika wilde "tegenspreken." Maar aan de andere kant.. wat als ze zich niet inhield?
Demonstratief wikkelde ze haar hand en arm meer om die van Toushirou, om hem vervolgens lichtjes proberen weg te trekken. Weg van Yumichika. Haar mond hield ze wijselijk nog maar even gesloten.

Iris kwam samen met Ben de eetzaal binnen lopen. Ze keek even wie er allemaal zaten, wat een machtige gewoonte was.

Ben volgde Iris maar gewoon.

Iris keek even naar Ben en liep toen naar het buffet. Ze schepte wat aardappels door en schonk een glas vol met appelsap.

Ben volgde Iris' voorbeeld en schepte ook wat op, alleen was het 2 keer zoveel als Iris zelf opschepte.

Iris keek even achterom en het berg eten van Ben viel haar op. Ze moest lachen, 'Als jij dat op krijgt,' -ze wees naar zijn bord- 'geef ik je altijd gelijk..' zei ze lachend. Ze liep grijnsend naar een tafel.

'Ik krijg dat makkelijk op,' zei Ben, en hij wist dat het zo was.

((Ik ga op vakantie morgen en ik moet nu gaan. Doei!))

Iris keek onder de indruk naar het eten, 'Tuurlijk, heel normaal, hoor. Al dat eten,' zei ze sarcastisch.

(( Veel plezier, ook al lees je dit pas als je weer terug komt. ;d ))

'Voor een jongen wel,' grijnsde Ben.

Iris ging aan de tafel zitten en begon te eten, ze grijnsde even naar Ben en keek afkeurend naar zijn berg eten.

Lily kwam de eetzaal ingelopen. Ze keek even rond of ze iemand zag die ze kende. Al snel zag ze Ben en Iris. 'Hi.'Zei ze tegen hen beide en ze ging naast Ben zitten. Haar maag rommelde en ze pakte al snel een tosti. 'Hoe gaat het?'Vroeg ze aan niemand in het algemeen.

Iris hoorde Lily, 'Hoi, Lily,' begroette ze haar terug. 'Ja, prima,' zei ze grijnzend.

Lily glimlachte. 'Fijn!' Zei ze vrolijk. Ze at wat van haar tosti en keek toen naar Ben. 'En hoe gaat het met jou?'Vroeg ze glimlachend. Ze pakte nog een tosti en nam daar ook nog een paar happen van voor ze hem terug op haar bord legde en Ben vragend aan keek.