De eetzaal

Een immense ruimte. Verschillende lichtbollen en energiebollen dienen als verlichting in de kamer.Het is mysterieus duister. De grote ramen zijn bedekt met een verduisterend gordijn maar het licht is nog steeds te vinden. De tafels en stoelen zijn ijsblauw en komen totaal niet terug in de duistere ruimte, op sommige momenten lijken ze licht te geven. In de lampen waar gewoon kaarsverlichting zit, is bedekt met groene slierten van taken die eindige met een paar rode rozen. In de lucht is altijd een klein briesje te vinden en als de ramen openstaan lijken de gordijnen elk een apart afbeelding te tonen, als vrede. Er is een groot buffet waar vanzelf weer eten terecht komt. Alles is heerlijk versiert met versieringen die terug komen in een element. Door deze ruimte is het gezellig voor elke specialist.
Meestal staan de ramen open, hierdoor komt er meer licht binnen en is het er even goed nog hartstikke gezellig.
Er is één aparte tafel voor de werknemers op school. Het plafond heeft verschillende kleuren. Paars, wit, zwart, blauw en groen.

toegang: vrij
regels: vrij

Een glimlach toverde zich op Scarletts gezicht toen ze de stoelen in de eetaal zag. IJsblauw. Perfect. Zonder om te kijken ging ze aan te tafel zitten, al begon ze nog niet gelijk met eten. Toegegeven, de eetzaal zag er best okay uit. Heel wat anders in vergelijking met de kamer die ze met Ayano deelde.

Met een hongerig gevoel in haar maag liep Darcy de eetzaal binnen. Even bleef ze stilstaan en bekeek vol bewondering de ruimte gevuld met allemaal gezelligheid. Het had iets duisters, maar toch iets ontzettends leuks. Een golf van geluk stroomde even door haar heen en ze vervolgde haar weg naar het buffet met een grote glimlach rond haar mond.

Ayano liep nog steeds rond met een rode lolly en zonder enige schaamte stapte ze met de rode lolly de eetzaal binnen. Ze liep naar de immens grote tafel en pakte daar een groot glas jus d'orange. Ze ging aan een tafel zitten en had Scarlett geeneens gezien. De ruimte vond ze best oké, voor zo'n afzichtelijke school. Het had iets duisters, wat haar wel goed uitkwam.

Yumiko was het wachten op een ijscoman inmiddels aardig zat en was op zoek gegaan naar de eetzaal, die ze wonder boven wonder nog gevonden had ook. Ijsjes, waar zijn ijsjes? Bij een tafel aan het einde zag ze allemaal toetjes. Chocoladevla, andere vla, en.. jawel vanille-ijs! Ze probeerde normaal erheen te lopen, want als het aan haar lag zou ze er het liefst keihard op af sprinten. Met een kom vol bolletjes ijs ging ze aan een tafel zitten en at ze het rustig en genietend op.

Toushirou liep de zaal binnen met zijn handen in zijn zakken en keek met een frons op zijn voorhoofd naar de grond terwijl hij liep. Hier en daar giechelden een paar meisjes. Dat kon twee redenen hebben: zijn baby-moment bij de openingsceremonie of ze vonden hem gewoon onwijs schattig. Hij zocht een lege plek op en plofte neer. Meteen schepte hij wat eten op en nam hij wat te drinken. Dit was het eerste wat hij vandaag at.

Scarletts blik bleef even hangen op een jongen nog kleiner dan Scorpio die de kantine kwam binnenlopen. Degene die in de lucht had gehangen. Nou, hij stond in ieder geval weer met beide voeten op de grond. Zonder nog aandacht aan hem te besteden pakte ze een appel van het buffet en nam ze er een hap van.

Ze pakte keurig een bord en schepte een paar willekeurige dingen op haar bord en liet zich toen ergens op een stoeltje neerploffen. Ze staarde wat voor zich uit, maar begon niet aan haar eten. Plotseling was haar hongerige gevoel over en had ze zin om wat te drinken. Ze wierp een blik op het buffet en de koude melk leek uitnodigend haar kant uit te kijken. Ze stapte twijfelend op en schonk daarna een glas melk voor haarzelf in. Ze ging weer zitten en nam een grote slok. Daarna begon ze met tegenzin aan haar eten, ze moest toch wat eten.

Ayano zag heel even het kleine jochie dat in de lucht had gebungeld maar draaide ch daarna om en likte weer dood normaal verder aan haar rode lolly, die al zijn kleur aan het verliezen was. Ze zuchtte diep en bekeek een gordijn waar cecilio en de heerseres samen opstonden. Bah...

Toushirou schepte nog een keer op. Het eten was verukkelijk hier, en het kwam altijd weer terug. Hij bestudeerde de ruimte terwijl hij at. Hij vond het een gezellige sfeer hebben, maar ook iets mysterieus. Hij glimlachte eventjes. Dit schooljaar zou hij eindelijk zijn krachten kunnen ontwikkelen.

Moon was ondertussen zo hongerig dat ze de eetzaal niet meer kon ontlopen. Verlegen, met haar blik op de grond voor haar voeten gericht, liep ze recht naar het buffet. Zonder te weten wat ze nam, legde ze snel een aantal dingen op haar bord. Vertwijfeld keek ze de eetzaal rond. Kon ze nu zomaar bij vreemde mensen aan tafel gaan zitten?

Toen viel Darcy haar blik op een ietwat verlegen meisje die duidelijk niet wist waar ze moest gaan zitten. Onbewust glimlachte ze naar haar en ging toen weer doodleuk verder met eten. Ze kon zich niet herinneren dat zij ooit zo verlegen was geweest. Als ze wilde durfde ze iedereen aan te spreken wie ze maar wou. Maar vreemd genoeg was ze zolang als ze hier was liever alleen. Hoewel ze het geen probleem vond om met andere mensen te praten en om te gaan. Ze kon het nu gewoon heerlijk vinden om alleen te zijn. Ze zuchtte en nam nog een hap van haar eten.

Twijfelend bleef Moon even staan, en dan ging ze toch maar een beetje in de buurt van de anderen zitten, maar ook niet te dicht.

Nadat Scarlett een paar happen van haar appel genomen had pakte ze een glas water en dronk het in een keer halfleeg. Het was doodstil in de eetzaal, wat ze normaal fijn had kunnen vinden, maar hier was doodstil gewoon ook doodsaai. Vre-se-lijk.

Ayano likte nog steeds hevig aan haar lolly en ze dronk af en toe een slokje van haar jus d'orange. Het smaakte bij elkaar totaal niet, maar dat boeide Ayano niet, haar Lolly kon overal bij.

Lucas haalde een wenkbrauw op toen hij de stilte in de zaal opmerkte, maar wandelde desondanks zonder iets te zeggen naar het buffet, en ging met een dienblad spaghetti en een glas water aan een lange tafel zitten, naast het meisje dat hij van de bibliotheek en de musical kende. Niet dat hij de behoefte had een gesprek aan te gaan, hij wist gewoon dat zij iemand was die niet eindeloze verhalen over oninteressante familieleden en dode honden zou gaan ophangen.

Ondertussen waren er al verschillende mensen binnengekomen, allemaal in stilte. Moon begon zich al stillaan af te vragen of er hier misschien een 'verboden te praten' regel was die ze toevallig had gemist. Maar omdat zij ook niet degene wou zijn om te stilte te verbreken, at ze maar voort.

Kuuki liep de eetzaal binnen.
"Wow. Wat is het hier luid, zeg.", zei ze sarcastisch.
Ze ging spontaan naast een meisje met zwart haar zitten.
"Hallo. Ik ben kuuki. En jij?"

Kyosu kwam nog half slapend de eetzaal binnen. Hij was totaal geen ochtend mens, en zag er nu dan ook uit als een of andere zombie diee net was opgestaan. Sloffend liep hij naar het buffet, schepte wat rijst op en ging op zoek naar een tafel. Er zaten al wat mensen in de zaal, en hij had besloten zich maar niet te ver af te zonderen. Hij raapte al zijn ochtend spontaniteit bij elkaar en liep naar het tafeltje toe. 'Kan ik hier bij komen zitten?'

(( ik weet dat ik nu een regel overtreedt, maar kan je geen regel bijmaken dat je geen 2 posts nodig hebt s'ochtends voor 10 of 9 u? Het is hier toch leeg dan. :/ ))

"Ja, tuurlijk", zei Kuuki met een knipoog.
Rustig at ze haar broodje verder, nog steeds wachtend op een antwoord van het zwarte meisje.

(( ik moet gaan, bye ))

Verschrikt keek Moon op. Praatte er nu iemand tegen haar? Naast haar zat een meisje met blond haar. 'Eh.. Hoi. Ik ben Moon.' Kon ze net uitbrengen.

Kyosu schoof aan. Hij zette zijn bord met rijst op tafel en begon te eten. 'Ik ben Kyosu, trouwens.' zei hij en keek de mensen even aan.

"Aangenaam Moon en Kyosu! Zijn jullie ook nieuw hier?", bracht Kuuki spontaan uit.

Met een vrolijk gezicht kwam Ruşine de eetzaal binnen. Ze was hier eigenlijk nog niet geweest, en stond verbaast door de grote van de ruimte. Nogal overwelmd pakte ze een broodje en een glas thee, waarna ze op een hoekje ging zitten en de krant, die ze had mee genomen, begon te lezen. Dat was een hele vervelende tik van haar; ze moest 's ochtends de krant lezen, of ze daar nou tijd voor had of niet.

Moon knikte. Ze was verrast van de spontane vriendelijkheid van dit meisje.
'Weet je dat dit eigenlijk het eerste echte gesprek is dat ik voer sinds ik hier ben? Iedereen is hier zo verschrikkelijk stil.'