De eetzaal.

De eetzaal ziet er nog steeds uit zoals altijd, alleen is de sfeer er nu een stuk grauwer en grijzer. De tafels zijn heel erg verdeeld. Aan de ene kant van de zaal zitten alleen maar ayaoanen, en aan de andere kant zitten alleen maar aardlingen. Wie het waagt om gemengd te gaan zitten wordt meteen verstoten. De haat tussen aardlingen en ayaoanen groeit steeds verder...

minimaal aantal regels: maakt niet uit.
----

Yuu kwam met een kop extra warrig haar, een scheefgeknoopt overhemd en een versleten broek de eetzaal binnen. Zijn ogen waren bloeddoorlopen van de slechte slaap die hij had gehad. Een beetje verstrooid liep hij naar het buffet en schepte hij wat eten op. Pas toen hij zich omdraaide merkte hij dat de sfeer in de eetzaal een beetje veranderd was. Aan de ene kant van de zaal waren alle mensen gekleed in donkere kleuren, en aan de andere kant van de zaal was dat compleet het tegenovergestelde. Al snel kreeg Yuu door wat er aan de hand was. Hij dacht er even over na dat het wel grappig was als hij bij de ayaoanen aan tafel ging zitten, maar zijn wil om te overleven in deze vreselijke school won en hij schuifelde naar de aardlingenkant, waar hij aan een tafel waar al twee andere leerlingen aan zaten ging zitten.
Het viel hem op dat het doodstil was in de zaal, op het gekletter van messen en vorken na.
Niemand praatte met elkaar.

Wie kon er op dit moment alleen maar aan eten denken? Juist, dat was Lune. Hij liep met een lang gezicht de eetzaal binnen, hij was nog de een enige.. Hij schepte wat salade op, en beet op zijn lip, hij moest denken aan een van de films die hij vroeger wel eens had gezien. Er was echt onderscheid, net zoals er vroeger in Amerika veel was, tussen de blanken mensen en de getinte, hij slikte. En liep naar de 'zijn kant'.

Ondanks dat haar kleding zwart was leek Scarlett niet echt op een Ayaoaan met haar postuur en verder uiterlijk. Toch was er niemand die ook maar opkeek toen ze aan de kant van Ayao ging zitten. Zelfs toen ze een keer kuchtte om te kijken of er leven was reageerde er niemand. Lichtelijk geïrriteerd zuchtte ze om vervolgens maar wat van haar eten te eten. Alsof ze daar nu zin in had. Oorlog was leuk, maar niet als ze opgesloten zaten in een school en dan ook nog met aardlingen.

Kyosu kwam met enorme passen de eetzaal binnengelopen, doellend op het eten. Gehaast pakte hij een bord, en schepte alles wat hij bedenken kon er op. Toen draaide hij zich om om te kijken waar er nog plek was, hij zag hoe de mensen verdeeld zaten. Opeens zag hij Lune zitten. 'Lune..' mompelde hij zacht. Met een paar stappen baande hij tussen de tafeltjes door, en de aardlingen keken hem met een verdorven blik aan. Eenmaal bij Lune's tafeltje, ging hij zitten. Opeens zag hij allemaal hoofden hun kant op draaien, maar Kyosu kon er niet zo veel om geven. Hij keek Lune aan.' Hoi,' was alles wat er uit kwam, in deze 'vrolijke' bui.

Fay liep de Eetzaal binnen. Het was er merkwaardig stil, en de scheiding viel haar ook meteen op. Ze liep richting de kant met Aardlingen om zich daarbij te voegen. Ze mompelde een "hey" aan de weinig aanwezigen, maar zei verder niets vanwege de heersende stilte. In plaats daarvan schoof ze aan en schepte ze wat eten op.

Mimiko kwam de eetzaal in gelopen voor de eerkste keer zonder honger. Ze keek rond en zag Kyosu met Lune zitten. Ze wilde geen hekel aan hem hebben maar het gebeurde gewoon hij hoorde bij de ayoanen. Snel liep ze naar de tafel toe en ze keek hem keel aan. 'Hi', zei ze monotoon en ze ging naast Lune zitten.

Eigenlijk wist hij niet meer wanneer hij voor het laatst gegeten, geslapen, of sowieso iets gedaan had. Na het vliegtuig te zijn uitgesloft was hij in een regelrechte lijn naar zijn bed gelopen, en had daar sindsdien doods naar het plafond starend gebivakeerd.
Niet dat hij gehuild had. Er was eerder een onverklaarbare leegte in hem, en het lukte hem niet om erin te duiken, en er een redelijke gedachte uit te halen. Hij kon er niet over nadenken, hij kon helemaal niets meer.
Versuft sukkelde hij de eetzaal binnen, geen idee hebbend van enige onenigheid en al helemaal geen idee hebbend van een zekere oorlog.
Met een doodse blik gooide hij een paar dingen op zijn bord, en sukkelde hij nog altijd in een soort leegte verzonken naar zijn vertrouwde tafel. Zuchtend plofte hij neer.
Een paar mensen keken woedend op, banken werden naar achter geschoven, er was zelfs iemand die het waagde zijn hoofd binnen te dringen met een een paar ruwe scheldwoorden.
Hij keek versuft op. Hadden ze het over hem? Wat had hij nou weer gedaan. Het croissantje hing roerloos voor zijn mond terwijl hij met een vervreemde blik om zich heenkeek.
"Ga weg," gromde een stem naast hem. Hij keek verbaasd naast zich, maar zijn normale verbazing leek afwezig. Een paar anderen stonden nu ook op, en zijn ogen gleden omhoog. Het waren een paar vaag bekende medeleerlingen, Ayaoanen, aan hun kleding te pijlen.
Hij keek nog eens even om zich heen. Verrek. Het waren allemaal Ayaonanen.
"Ga weg," gromde de stem weer, waarna hij nog een paar barbaarse vervloekingen naar zich kreeg toegewerpen.
Hij hees zich langzaam overeind, en liep toen in diezelfde stroom verbazing weg van de zwarte tafels.
Wat was hier aan de-
Ineens schoot er een intense stilte door de ruimte.
Alles was weg.
Versteend bleef hij in de verlaten zaal staan, zijn lichaam liep vol, zijn ogen schoten open, vonkten onder lang gemiste emoties.
Yuu.

Lune keek verstrooit op, 'Kyosu!' riep hij met trillende stem, de lepel viel uit zijn handen en kletterden op zijn bord, hij trok Kyosu op de stoel naast hem, 'wat doe jij nou, gek?' sisde hij kwaad, maar toch ook wel weer een beetje opgelucht. Hij praten met hem, hij was naar hem toe gekomen..Kyosu was naar hem toe gekomen, en was niet daar blijven zitten.

Yuu's blik had de hele tijd een beetje doelloos door de zaal gegleden. Hij had Kyosu gevolgd, die zonder schaamte aan de aardlingenkant ging zitten, en daarna had hij zijn aandacht op een idiote aardling gevestigd die het waagde om aan de ayaoanenkant te gaan zitten. Zoals verwacht werd hij compleet verjaagd.
Plotseling kwam zijn gezicht in beeld.
Yuu voelde nog net hoe zijn muffin tussen zijn vingers door op de grond viel terwijl hij naar de persoon staarde die nu in het midden van de zaal... naar hem stond te staren.
Duizenden verlangens, emoties en gevoelens schoten door zijn lichaam bij het aanblik van Seth. Hij voelde hoe al zijn zintuigen naar hem schreeuwden, hem vertelden dat hij verdomme uit zijn stoel moest komen en Seth moest redden van de twee ayaoanen die hem van achteren aan het besluipen waren met hete koffie in hun hand... maar hij bleef zitten.
Met veel pijn en moeite scheurde hij zijn blik van Seth weg. Hij staarde naar zijn koffie en besloot haastig een slok te nemen, terwijl hij ondertussen vurig hoopte dat Seth de ayaoanen zelf optijd zou ontdekken.
Hij zou het zichzelf namelijk niet vergeven als Seth nu koffie over zich heen zou krijgen terwijl hij de kans had gehad hem te beschermen.
Haastig richtte hij zijn blik op de deur van de eetzaal. Hij wilde dat er een bekende binnenkwam bij wie hij afleiding kon zoeken, maar er kwam maar niemand.

'Wat moet ik dan, me van jou laten scheiden door zo'n stomme oorlog..?' vroeg Kyosu een beetje nijdig. 'Wil je soms dat ik wegga?' vroeg hij en keek Lune aan. Tegelijk merkte hij dat Mimiko aan was geschoven. Hij glimlachte even naar haar, en richtte toen zijn aandacht weer op Lune. 'Nou?'

Iets nats spoelde over hem heen. Eerst was hij er niet eens van op de hoogte, en bleef hij met grote ogen naar de jongen aan de andere kant van de zaal staren, maar toen begon het toch bestwel te branden, en scheurde hij zich een beetje suffig los van zijn gestaar.
Verstrooid keek hij om zich heen, maar toen hij zich omdraaide kreeg hij al snel een nieuwe FLETSJ hete derrie over zich heen. Nu toch wel geschrokken keek hij recht in de ogen van zijn vijand, en vervolgens naar beneden. Het begon nu echt pijn te doen.
"A-au.." stamelde hij nogal verbaasd, terwijl hij aan zijn overhemd trok, dat pijnlijk op zijn huid brandde. Een andere Ayaoaan haalde een nieuw bekertje tevoorschijn, maar Seth wist die per ongeluk net op tijd te ontwijken door naar zijn gevallen dienblad te duiken, waardoor er een grote hoeveelheid dampende koffie over hem heen vloog.
Verschrikt keek hij op, wat had hij verkeerd gedaan dat iedereen plots zo boos was?
De Ayaoaan stapte gemeen grijnzend op hem af, zijn maatjes in zijn kielzog. Allemaal hadden ze bekertjes koffie in hun handen, en slechts enkelen waren leeg.
Bang kroop Seth achteruit, en keek hij automatisch naar de jongen met de zilvere haren wiens aablik zijn hart als een razende deed kloppen. Hij wist niet dat hij smekend keek, hij wist eigenlijk niet veel, hij werkte op momenten van angst op zijn instincten.

Mimiko negeerde de glimlach en wierp haar zelf in de discussie. 'Dat zegt Lune toch ook helemaal niet. kneep ze hem kwaad toe. Hij moest nu echt even dimmen tegen Lune hij was tenslotte een 'aardling', hij was een van de ayoanen die de oorlog zijn begonnen.

Kyosu's aandacht dwaalde even af, toen hij een jongen zag die per ongeluk aan de ayaoanen kant was gaan zitten. Kyosu schudde zijn hoofd, en kon eigenlijk niet geloven dat hij daar één van was, één van de jongens met de bekertjes koffie. Eigenlijk wilde hij meteen op staan om tegen ze te schreeuwen, maar hij deed het niet. Iets zei hem dat hij dat niet moest doen.

Fay volgde de taferelen die zich in dezelfde ruimte afspeelden half. Ze kende geen van allen en had niet echt de behoefte ze te leren kennen. Niet op dit ogenblik althans. Ze roerde door met een theelepeltje door haar koffie, schepte er net iets te veel suiker in om er vervolgens een slok van te nemen. Hiermee verbrandde ze haar tong deels.

Yuu hoorde het geplens van koffie.
Een paar seconden lang was hij nog in staat om op zijn plek te blijven zitten, maar toen hij hoorde hoeveel koffie er precies over Seth heen werd gegooid schoot hij overeind. Hij keek toe hoe Seth angstig achteruit kroop en voelde hoe de vlammen in hem op zouden hebben geborreld als hij nog in staat was geweest magie te gebruiken.
Een withete woede voor alles wat zwart was vulde zijn hele gestalte.
Zijn vuist kneep zich zo hard samen dat zijn knokkels er geel van werden.
Hij staarde een tijd lang naar de Ayaoanen die triomfantelijk voor Seth stonden met hun bekers koffie in de aanslag, en durfde het toen eindelijk aan om zijn blik naar Seth te laten glijden.
De smekende ogen die dwars door zijn hoofd heen brandden deden de deur dicht.
Binnen een paar seconden stond Yuu al voor Seth. Zijn bovengemiddeld sterke rechterarm greep naar de kraag van de voorste jongen. Nog voordat de jongen angstig kon piepen had Yuu hem al tegen de grond gesmeten.
Yuu kreeg de kans niet eens om zijn vriendjes aan te pakken, aangezien die al waren gevlucht bij het aanzien van de dreigende blik in zijn ogen.
Trillend draaide Yuu zich om naar Seth, die als een hulpeloos slachtoffer voor hem op de grond lag.
'VERDOMME SETH WAT ZIT JE DAAR NOU ZIELIG TE DOEN! SNAP JE DAN NIET DAT IK ER NIET MEER BEN OM TELKENS JE HACHJE TE REDDEN?! DIT WAS DE LAATSTE KEER, HEB JE DAT BEGREPEN?!' riep hij woest, omdat Seth het weer eens voor elkaar had om hem compleet te ontsporen.
Eindelijk was hij in staat geweest zijn lot te accepteren.
Hij was zelfs naar Melissa geweest en had voorgesteld om vrienden te worden.
Maar zodra Seth zich weer liet zien sloegen zijn gedachtes weer compleet over.
Al het harde werk in zijn hoofd was voor niets geweest. Hij was weer terug bij af.

'Natuurlijk wil ik niet dat je weggaat,' siste Lune, die een blik over zijn schouders wierp en naar Seth en Yuu keek, hij keek Kyosu aan, 'Natuurlijk niet!' hij legde zijn hand op die van Kyosu.

Kyosu keek Lune met een glimlachje aan, en ging toen maar weer recht zitten. Pas toen drong het tot hem door wat Mimiko nou net tegen hem gezegt had. 'Wat bedoel je? Is er iets ofzo?' vroeg hij aan Mimiko, die zich iets uit haar doen gedroeg. Kyosu keek Mimiko strak aan, maar kon het niet laten om toch nog even opzij te kijken naar Seth en Yuu. Hij wist nog wel dat Yuu altijd zo op Seth zat te jagen. Hij herinnerde zich de keer bij de rotsen, maar dat was eeuwen geleden, en hij had geen van beiden sindsdien gesproken. Toen richtte Kyosu zijn aandacht weer op Mimiko en Lune,. 'Mimiko ik vroeg je wat,'

Mimiko kon wel kotsen de Ayoaan en de aardling. Het kon gewoon niet. Zeker niet nu.'Ze zuchte en keek vies naar hen. 'Niets hoor', zei ze kil. 'Ayoaan', mompelde ze spottend in haar zelf.

Seth negeerde de helse pijnen op zijn rechterarm, zijn buik, en zijn rug, en bleef Yuu met grote, verwarde ogen aanstaren. De pijn in zijn borst was helaas niet te negeren.
Hij zei niets, maar krabbelde haastig overeind. Licht hijgend door ondefineerbare dingen ging hij een halve meter van Yuu af staan, doordrenkt met bruine koffie, met verslonsde kleding en wild piekend haar.
"S-..sorry, ik wilde niet.. Ik dacht.." fluisterde hij zacht, voor hij geschrokken achteruit deinsde.

Hongerig liep Rusine de eetzaal in. Het eerste wat haar opviel was de verdeeldheid ervan. Snel zochten haar ogen naar Scorpio. Daar! Toen ze echter halverwege was, merkte ze dat hij het niet was en teleurgesteld liep ze naar het buffet om wat doelloos eten te pakken en naar de Aardse kant te hobbelen. Als Scorpio daar tussen die Ayaoanen had gezeten, dan was ze er gewoon tussen gaan zitten, bij hem. Die hele oorlog kon haar gestolen worden. Ze was immers zelf ook een halfbloed, en ze kon toch ook geen onderscheid maken tussen haar Aardse en haar Ayaoaanse bloed?

Yuu klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij met al zijn macht de verlangens die door zijn bloed gierden probeerde te onderdrukken. Zijn blik gleed even van Seth's tenen naar de laatste plukjes van zijn haar.
Een paar stenen zakten neer in zijn maag.
Met een hand die trilde omdat hij maar moeilijk naar Yuu wilde luisteren begon hij de knoopjes van zijn overhemd los te maken. De starende blikken van de mensen in de eetzaal negerend liet hij het kledingstuk van zijn schouders zakken.
'Hier. Neem deze maar,' zei hij tegen Seth, terwijl hij zijn overhemd naar hem uitstak.
Zijn borst ging iets te snel op en neer om onopvallend te blijven, en zijn ogen waren nu niet meer de enige die rood waren, maar Yuu merkte hoe hij er steeds beter in slaagde om de bewegingen van zijn lichaam in iedergeval onder controle te houden.

Kyosu keek Mimiko vol verbazing aan. 'Ik snap het al,' zei kyosu op een bijna dodelijke emotieloze toon. 'Ik ben een Ayaoaan. En omdat ándere Ayaoanen een oorlog hebben gestart, ben ik ook de slechterik. Nee echt, bedankt voor de steun,' zei Kyosu sarcastisch. Mimiko was wel de laaste waarvan hij zo'n streek zag aankomen. Hij keek haar ongelovig aan, en Kyosu keek toen naar Lune. 'Geloof je dat nou?' Kyosu ging wat rechter op zitten en richtte zijn blik weer op Mimiko.

Voor een paar seconden staarde hij met open mond naar Yuu's ontblootte lichaam, dat als een verleidelijk landschap naar hem grijnsde. Wild ademhalend werd hij echter verstoord door een wit ding dat plots voor zijn gezichtsveld hing.
Verward keek hij omhoog, en merkte hij wat Yuu hem aanbood. Te slap en schijterig om te weigeren wist hij wonder boven wonder zijn arm uit te steken. Helaas voor zijn goede bedoelingen raakte hij even Yuu's hand met zijn trillende vingers, maar die trokken zich geschrokken terug, en gristen het overhemd met zich mee.
Hij beet op zijn lip en klemde het overhemd tegen zijn borst, terwijl hij Yuu's blik negeerde door naar de plens koffie op de grond te staren.
"Dankje," fluisterde hij schor.

'Natuurlijk niet.. Ik ben niet zo stom dat ik onderscheid maak,' snauwde Lune, 'dacht je dat dan?' hij keek Kyosu hoopvol aan, en tikte hem even op zijn schouder. 'Ik ga.. Ik ben moe.. en ik weet niet of ik zin heb om weer deze discussie te voeren..' Lune stond op, en liep weg. Hij wierp nog een blik op Kyosu. En sloften toen de eetzaal uit.


((Ik ga, bye bye))