Kamer 2314, Nicholas & Carter.

Nick leunde automatisch naar achteren. Die blik. Een nieuwe bons op de deur."Hmm," zei hij twijfelend. Hij wist niet zeker of hij het wou weten."Vertel maar," zei hij langzaam. Hij moest zichzelf zo goed mogelijk leren kennen. Hij had redelijk veel vragen voor Carter. Zou hij echt homo zijn? Dat kon niet, toch? Nee. Nick beet op zijn lip.

Carter haalde een nieuwe pocky tevoorschijn en liep naar Nick toe. Hij duwde het chocoladestokje een stukje in Nick's mond en keek hem met fonkelende oogjes aan. 'Het heet 'The Pocky Game,' zei hij.
'Weet je alweer waar ik het over heb?'

Nick schudde zijn hoofd, en het stokje viel uit zijn mond."Ik geloof niet dat ik van dit hou," zei hij, en hij keek omhoog naar Carter. Daarna keek hij weer naar beneden. Homo.

'Ow ja zeker wel, het was je favoriete spel. Je wilde het meteen drie keer achter elkaar doen,' hielp Carter hem herinneren. Hij pakte de pocky weer op en stopte hem weer in Nick's mond. 'Het gaat zo,' zei hij, terwijl hij het andere uiteinde van het stokje zelf beetpakte tussen zijn tanden.
'Gewoon...' Carter nam een hapje. 'Naar het midden happen.'

BAM. Sleutel van het slot gevonden. Nick's hoofd schoot met een enorme vaart naar achter. Zijn ogen werden groter. Een herinnering vulde zijn gedachtes.
"Nieuwstokje, nieuwe kansen," hoorde hij zichzelf zeggen. Het stokje werd tussen hun lippen geplaatst. Nick nam de eerste grote hap, daarna direct Carter de volgende. Het stokje was al bijna op, en voor Nick het wist waren ze in een zoen verwikkelde. Zijn hand in Carters nek. Carters handen in zijn haar. Het hijgen. De afspraak dat Carter hem niet meer zou mogen aanraken. Het beeld vervaagde. Een ander beeld kwam kort langs.
Een storm. Auto's verschoven, en alles storte om hen heen. Carter en Nick lagen op elkaar, innig verstrengeld. Dit beeld duurde slechts een enkele seconde, maar het was genoeg voor Nick om te beseffen wat hij zag. Hij sprong op."NIET WAAR!" gilde hij."Ben ik homo?!" schreeuwde hij uit.

'Oh, you brought back some memories?' vroeg Carter met een grijns, terwijl hij de pocky zelf opat en geamuseerd naar Nick keek.
'Dat ligt eraan natuurlijk. Voelden je herinneringen... fijn?' vroeg hij. Hij vroeg zich af waarom hij het opeens weer zo leuk vondt om sadistische grapjes met Nick uit te halen. Waarschijnlijk was het omdat Nick niet meer kwaad op hem was, simpelweg omdat hij niet meer wist van het incident met Yuu.
Misschien konden ze zo wel opnieuw beginnen.
De glimlach verdween van zijn gezicht. Nee, dat kon niet. Dat was raar.
Dan had hij liever Emily.

"Rusine zei dat dingen die impact op me gemaakt hebben.. als ik ergens was dat die dan terug kwam.. ofzoiets," mompelde hij. Hij keek bedenkelijk naar Carter."Nee. Ja. Nee. Ja. Misschien. In mijn herinnering wel. Maar wie zegt dat ik het echt fijn vond?" zei Nick voorzichtig."Dat geloof ik niet. Nee. Ben ik homo?" vroeg hij weer. Deze keer klonk het minder alsof het een vies woord was, om Carter niet te beledigen."Waarom hield het op tussen ons? Waarom zijn we geen vrienden gebleven?"