Kamer van Carter en Nick -> bezoek van Yuu.

((Ja aangezien Rusine en Nick nu al bezig zijn in de kamer heb ik even een aparte topic aangemaakt hiervoor.))

Agressief bonkte Yuu op de deur van Carters slaapkamer. 'Verdomme klootzak doe open!' schreeuwde hij tegen de deur. Hij voelde een mengeling van hitte, kou, woede, verdriet en vooral ook een vreselijk verlies door zijn lichaam gieren en was niet meer in staat om rationeel te denken.
Seth was hem al vergeten. Waarom liep hij verdomme nog als een dooie zombie door de school als Seth hem al was vergeten? Blijkbaar was er niets bijzonders aan hun geweest. Blijkbaar was het iets om in twee dagen overheen te komen.
'CARTER!' riep Yuu kwaad. Hij gaf een schop tegen de deur en zakte verslagen tegen de grond. Hij ging met zijn rug tegen de deur zitten en trok zijn knieën op. Een golf van emoties vloog door hem heen.
Voor het eerst sinds hij het uit had gemaakt met Seth werden zijn ogen nat.

Carter liep al fluitend door de gangen op weg naar zijn kamer, toen hij plots iemand zijn naam hoorde roepen. De stem kwam hem aangenaam bekend voor en haastig versnelde hij zijn pas. Voor zijn deur zat een slap hoopje Yuu verborgen in zijn eigen knieën.
Carters vrolijkheid verdween abrupt en maakte plaats voor een intense bezorgdheid en een vlaag van verlangen om Yuu te troosten. Hij snelde op Yuu af en hurkte naast hem neer.
'Hier ben ik,' zei hij op een zachte toon, terwijl hij zachtjes met zijn vingers door Yuu's haar streek.
'Wat is er gebeurd? Wordt het je teveel?' vroeg hij. Yuu's zwakke gestalte boorde een pijnlijk gat in zijn hart, omdat een deel van zijn geweten hem vertelde dat hij Yuu ook ooit zo had achtergelaten. Nu had Yuu het zelfs zelf gedaan. Misschien was het met hem nog wel veel erger geweest.
Met een schuldgevoel in zijn maag bleef Carter in stilte door Yuu's haar strijken. Hij hoopte maar dat Yuu snel bij hem zou komen, want dit was niet om aan te zien.

De warme hand van Carter op tussen zijn haren sloeg de deur dicht.
Wat liep hij eigenlijk nog te zeiken? Seth was over hem heen en Carter zat hier voor zijn neus en was bereid om hem alle warmte te schenken die hij maar wilde. Hij hoefde zich niet schuldig, eenzaam of koud te voelen.
Dat was helemaal nergens voor nodig.
Snel slikte hij zijn tranen weg en knipperde hij een paar keer met zijn ogen om te voorkomen dat er toch nog iets over zijn wang zou vallen. Hij keek langzaam op naar Carter.
Duizend twinkelingen keken hem met een bezorgde blik aan.
'Ik geef op,' wist Yuu uit te brengen. Hij greep naar Carter's pols boven zijn hoofd en trok zijn oude liefde naar zich toe. Zijn armen wikkelden zich om zijn brede schouders en zijn gezicht nestelde zich in zijn vest.
'Ik wil niet meer. Ik ben het zat,' zei hij. Zijn lichaam nam de warmte van Carter gretig op.
Dit was fijn.

Bam.
De overwinning sloeg in als een bom. Yuu's sterke armen om zijn lichaam werkten een klein beetje verwarrend maar op het moment kon hem dat niet zoveel schelen. Hij beantwoordde Yuu's omhelsing en sloeg zijn eigen armen om hem heen. Hij legde zijn wang op Yuu's kruin en keek naar beneden, zodat hij een glimp van Yuu's gezicht op kon vangen.
'Stil maar, het komt wel goed. Ik ben bij je,' fluisterde hij. Een klein glimlachje speelde om zijn mond. Triomf racete door zijn lichaam.
Hij had gewonnen. Yuu was zo goed als van hem.

Beelden van zojuist in de eetzaal ebden langzaam weg. De warmte van Carter overstemde zijn vermogen om goed te kunnen denken. Het was zo ongelofelijk lang geleden dat hij zich zo zorgeloos had kunnen voelen. Hij hoefde zich nergens druk om te maken. Er hingen geen zware lasten aan zijn schouders die het moeilijk maakten zichzelf overeind te houden. Carter was hier en hij zou hem beschermen, hem overeind houden en ervoor zorgen dat hij nooit meer alleen zou zijn.
Maar toch was de kou er nog steeds. Yuu rilde en nestelde zich verder tegen Carter aan. Hij had het gevoel dat hij met een ijskoud lichaam onder een gloeiend hete douche was gestapt. Alles prikte. Het deed zelfs een beetje pijn.
Maar het voelde nog altijd beter dan in de kou te blijven staan en Yuu wist zeker dat de pijn zou verdwijnen als Carter hem helemaal had opgewarmd.
Een beetje moeizaam worstelde Yuu zich uit Carters omhelsing. Hij kwam overeind en stak zijn hand naar hem uit, terwijl hij met de andere hand de deur van Carters kamer open deed, die blijkbaar helemaal niet op slot gezeten had.

Carter keek even vertwijfeld naar Yuu's hand en besloot toen om zelf overeind te komen. Met een lichtelijk onwennig gevoel in zijn maag omdat Yuu plotseling zelf actie ondernam -iets wat hij absoluut niet gewend was- liep hij langs hem heen zijn slaapkamer binnen. Hij leunde tegen de muur en sloeg zijn armen over elkaar. Hij vroeg zich af wat Yuu precies van plan was. Het was onwaarschijnlijk dat hij nu al van plan was om zich meteen helemaal over te geven. Bovendien zou dat een heus probleem worden. Hij stelde dat liever nog een tijdje uit.
'Ga je me nog vertellen wat deze plotselinge omslag heeft veroorza-'

Yuu gaf Carter de kans niet om zijn zin af te maken. Ten eerste wilde hij geen antwoord geven op de vraag die Carter aan het stellen was en ten tweede borrelde er een oude verslaving in hem op waarvan hij geen zin meer had om hem te onderdrukken.
Het maakte allemaal toch niets meer uit.
Nog voordat Carter zijn vraag kon afmaken had Yuu de deur van de kamer al dichtgegooid en was hij met twee grote passen op hem afgestapt. Hij duwde zijn ene hand langs Carter tegen de muur en met zijn andere greep hij Carters overhemd vast om hem naar beneden te trekken. hebberig duwde hij zijn lippen op die van hem. Een nieuwe stoot van hitte schoot door zijn lichaam. Het geprikkel was al zo goed als verdwenen. Hij duwde zijn knie gretig tussen Carters benen en schoot met de hand die hij tegen de muur had gedrukt naar Carter's haar om zich daar vast te grijpen.
Zijn hoofd was leeg. Hij gaf zich compleet over aan het verlangen om weer warm te zijn en probeerde zich te concentreren op de prachtige herinneringen die hij van vier jaar geleden had.
Carter was fantastisch. Dat was hij altijd al geweest. Het verbaasde hem dat hij het nog zo lang met Seth had uitgehouden terwijl er zo'n fantastisch persoon voor het grijpen lag.

((Oef, die is gemeen Yuu. Ik ga je snel straffen!))

((yuu moet dood))
((even dat je het weet))

((zullen we een moordplan maken?))

Carter werd totaal overdonderd van Yuu die hem plots tegen de muur drukte. Hij liet het eerst een tijdje over zich heen komen terwijl hij intens genoot van het gevoel van overwinning en de oude gelukzalige gevoelens die weer bij hem opkwamen bij het voelen van Yuu's handen in zijn haar, maar al snel bedacht hij zich dat dit niet helemaal de juiste situatie was.
Hij hoorde niet de persoon te zijn die tegen de muur stond.
Koppig duwde Carter Yuu's knie weg tussen zijn benen en zette hij een stap naar voren. Hij duwde Yuu naar het bed dat achter hem stond en zette zijn knie tegen de bedrand. Hij boog zich over Yuu heen en liet even zijn lippen los.
'Dat gaat dus mooi niet gebeuren,' fluisterde hij met een onregelmatige ademhaling. Hij keek Yuu met een quasi strenge blik aan en boog toen weer naar voren om verlangend zijn lippen weer op die van hem te drukken.

Nick liep kwaad door de gangen, op weg naar zijn kamer, hopend dat Carter zich daar nu wel eens bevond. Niemand had hem gezien, behalve een eerste klasser, maar die wist niet eens zeker of het niet een paard was. Nick rolde bij de herinnering en kwam aan bij zijn kamerdeur. Hij nam de moeite niet om aan te kloppen en stormde de kamer binnen. Hij zag eerst Carter's gestalte, en wou al beginnen met schreeuwen. Hij besloot dat niet te doen, omdat ten eerste: hij straks de zelfde reactie zou krijgen als bij Emily, en ten tweede omdat hij het lichaam van Yuu ook had opgemerkt. Hij bleef daar roerloos in de deur opening staan. Langzaam begon hij te praten, Yuu negerend."Carter," zei hij. Zijn stem was schor. Hij schraapte zijn keel en kleurde al weer diep rood. Hij wendde zijn blik even af, tot hij zeker wist dat hij niet meer rood was, en keek toen Carter weer aan. Poging twee."Carter," zei hij weer. Zijn stem deed gelukkig niets raars."Waarom heb je het aan Toushirou verteld?" vroeg hij.

Yuu, die het helemaal geen fijn idee vond om onderop te liggen en Carter net van zich af wilde gooien om vervolgens de rollen om te draaien schrok zich wild toen Nick opeens in de deuropening stond. Hij duwde Carter snel van zich af. Zijn hoofd werd vuurrood en snel trok hij zijn kleren recht. Met een ruk kwam hij overeind en beende hij naar de deur van de slaapkamer. 'Ik ehm, ga er weer vandoor,' wist hij schor uit te brengen, waarna hij met een bos warrige haren en een stel vuurrode wangen de kamer haastig verliet.
Fuckfuckfuckfuck. Nick had hen gezien.

Carter keek Yuu beteuterd na. Hij nam even de tijd om op adem te kijken en richtte zich toen op Nick die binnen was gestormd en onzin had uitgekraamd.
'Waar heb je het over? Ik weet niet eens wie Toushirou is,' zei hij nog licht nahijgend. Hij keek Nick kwaad aan. Hij had veromme eindelijk Yuu weer voor zichzelf en dan kwam deze idioot met zijn spastische trekjes hun moment verpesten.
'En als je me dan nu wil excuseren, ik heb belangrijkere dingen te doen,' zei Carter. Hij kwam overeind en liep naar de deur.
'Ik heb helemaal niks aan iemand verteld. Jij daarentegen misschien wel,' zei hij nog. Hij wierp nog een kwade blik op Nick en verliet de kamer. Hij probeerde te achterhalen waar Yuu heen was gerend maar de jongen was al spoorloos, dus besloot hij hem maar gewoon op te wachten bij zijn kamer. Mooi niet dat die jongen er zo makkelijk vanaf kwam.

Nick keek Carter na. Hij.. hij kende Toushirou niet? Had Emily gelogen? Hij balde zijn vuisten. Toen besefte hij zich pas wat hij net gezien had. Carter had Yuu nu alweer veroverd. Hij moest.. hij moest Seth vinden. Hij had het recht te weten dat Yuu nu al over hem heen was. Nick stapte de kamer langzaam uit. Carter had.. gevoelloos reageerd. Ja, kwaad. Maar dat was niet het gevoel waar Nick op gehoopt had. Spijt? Was dat waar hij opgehoopt had? Ja. Nick trok de deur achter zich dicht.