Kamer 2314, Nicholas & Carter.

'Yumiko was er één van. En verder interesseerde jouw liefdesleven me niet veel, sorry.' Rusine schonk hem een schijnheilig glimlachje. 'En mijn relaties, dat is allemaal heel ingewikkeld. Echt, dat wil je niet weten.' En ik wil niet dat je het weet.

Nick glimlachte."Oké. Bedankt. Hier kan ik misschien wel wat meer mee," zei hij.

'Verder nog iets meneer?' vroeg Rusine hem, lachend. Ze keek hem met een vrolijke twinkel in haar ogen aan. Nicholas was best grappig zo. En daarnaast, ze kon zo heel makkelijk misbruik maken van de situatie, Nicholas bepaalde dingen wel en andere dingen niet vertellen en daarmee beslissen wat er in de nabije toekomst met hem ging gebeuren. En dat sprak haar eigenlijk wel aan. AAAA stoute Rusine, je mag geen misbruik maken van andere mensen!

Nick knikte."Ja, ik denk het wel. Ik hoor dat er een Carter in mijn leven voorkomt, en een Yuu.. dus ik kan aan hun andere dingen vragen," zei Nick glimlachend."Je bent toch wel te vertrouwen he?" zei hij op een dreigend toontje, maar er stond een scheve glimlach op zijn gezicht.

'Tuurlijk wel!' riep Rusine beledigd uit. 'Ik verzwijg alleen dingen die je niet hoeft te weten, of waarvan ik niet wil dat je ze weet, dat is alles.' Ze zei het alsof het een grapje was, maar het was natuurlijk gewoon de harde waarheid.

Nick grinnikte."Oké, dan is het goed." Hij stond op en keek op zijn horloge."Ik ga maar eens mensen zoeken die ik ken.. Ofzoiets." hij fronsde."Wil je me helpen?"

Rusine glimlachte, iets dat ze over het algemeen heel vaak deed, merkte ze nu. 'Eh, ja is goed. Wie wil je eerst zien? O en als er iets is, dan kan je altijd naar mij toe komen.'

Nick fronsde."Ik wil mijn kamergenoot graag vinden," zei hij."Carter?" vroeg hij nog even voor de zekerheid. Ondertussen trok Nick de deur open en wachtte op Rusine.

Rusine haalde haar schouders op en liep naar hem toe. 'Ik weet niet waar hij is.'

Nick zuchtte."Dat begint al goed," zei hij zuchtend. Hij keek op zich heen."We lopen wel gewoon ergens heen.." verzuchtte hij.

'Hmm.. waar wil je eerst heen? Waar ben je al geweest?' vroeg Rusine hem. Ze wilde hem best de school opnieuw laten zien, veel beters had ze toch niet te doen.

"Nergens?" zei hij."Ik weet niet waar ik al geweest ben. Ik ben in mijn kamer geweest, en bij de balie. Meer niet," verzuchtte hij."Help."

Rusine keek hem met een medelevend gezicht aan. 'Het komt allemaal wel goed hoor. We vinden wel iets om je geheugen terug te krijgen. Ik heb ooit iets gehoord over dat als je iets opnieuw doet dat heel veel impact op je heeft gehad, dat dat soms kan helpen...' begon ze, terwijl ze zich niet echt kon bedenken wat dat dan zou moeten zijn. 'Wil je eerst door de school heen lopen, of eerst naar buiten?'

((geen idee of dat waar is, maar het klinkt logisch.))

Nick wreef over zijn gezicht."Ik wil niets vervelends meemaken." hij keek haar droevig aan."Ik moet hier maar het beste van zien te maken." Hij zuchtte."Ja, we gaan maar eens."

'O maar er zijn ook goede dingen die een impact op je hebben gemaakt, dat weet ik zeker,' verzekerde Rusine hem, twijfelend of dat ook wel zo was. Met een bemoedigend glimlachje keek ze hem aan.

Nick glimlachte en liep vrolijk door wat deuren, en opeens stonden ze bij een enorm meer!!!!!!!

-new-

Carter zat in zijn kamer. Hij had Nick al een tijd niet meer gezien en staarde een tijdje naar Nick's bed. Hij vroeg zich af waar hij was. Hij had gehoord dat Nick geheugenverlies had en vroeg zich af of hij misschien hun... avontuurtje ook vergeten was. Misschien was het wel beter als hij dat deed. Dan konden ze opnieuw vrienden worden zonder al te veel gezanik.

Alsof je over de duivel sprak. Nick kwam zijn kamer binnen. Een voor hem onbekende jongen zat op het bed tegenover hem. Zou dit Carter zijn? Zijn ex playmate volgens Yuu? Hij rilde. Yuu maakte vast een grapje. Zijn linkermondhoek trok omhoog en vormde langzaam een scheve glimlach. Zijn vriendenglimlach."Hey. Ik ben Nick," zei Nick, en fronzend."Dat wist je waarschijnlijk wel. Jij bent Carter?" vroeg hij.

Carter keek verschrikt op toen Nick plots binnenkwam en zichzelf voorstelde alsof ze elkaar voor het eerst zaken. Blijkbaar was hij dus inderdaad zijn geheugen kwijt. Carter stond op en glimlachte vriendelijk, terwijl hij Nick's hand schudde. 'Yo, Carter ja,' zei hij. 'hoe gaat het?' vroeg hij daarna. Hij was toch wel lichtelijk bezorgd om Nick. Geheugenverlies was niet zomaar iets.

Nick haalde zijn schouders op."Wel goed geloof ik," zei hij, terwijl hij langzaam ging zitten. Ergens achter in zijn hoofd klopte een kleine herinnering op een deur. Nick wou het binnenlaten, maar hij had de verkeerde sleutel. Hij fronsde en schudde het van zich af."Waren we goede vrienden?" vroeg hij.

'Hmm, het is maar hoe je het bekijkt,' zei Carter. 'Ik zou ons geen vrienden noemen...' ging hij verder. Hij wierp weer even een blik op Nick's bed. Zou hij zich echt niets meer herinneren? Niets meer van de pocky-game, niets meer van Japan...? Carter vroeg zich af of het iets goeds of iets slechts was. Voor Nick was het waarschijnlijk iets goeds... maar voor hem?
Ach wat kon het hem ook schelen, hij had Emily toch.
HO WACHT!
Emily en hij waren alleen vrienden!!
...
Ja, dat waren ze.

Nick zuchtte en liet zich achterover vallen op zijn bed."Volgens mij was ik met niemand bevriend. Je kunt me dus ook weinig over mij vertellen?" Nick hoorde de herinneringen tegen de deur bonzen. Nick kwam weer overeind. hij steunde met zijn hoofd in zijn handen terwijl hij Carter aankeek.

Carter keek naar Nick en grijnsde onbeholpen. 'Nou... zo zou ik het niet zeggen...' zei hij. Ergens vond hij dit wel grappig. Nick wist helemaal niks meer. Dat betekende dus dat hij hem van alles kon wijsmaken. Een beetje afwezig haalde hij een doosje pocky uit de borstzak van zijn vest. Hij stak er 1 in zijn mond en knabbelde eraan, terwijl hij geamuseerd naar Nick keek.
Hmm... het was lang geleden dat hij zijn sadistische grapjes uit had kunnen halen.

Nick keek naar het pakje pocky's. Het leek alsof de herinnering niet wou wachten. De herinnering stak een pocky door het sleutelgat, alsof dat de juiste sleutel was. Nick fronsde. Het was zo dichtbij. Nick keek omhoog, recht in Carter's ogen."Hoe bedoel je?" vroeg Nick. Ex playmate. Nick schudde de gedachte van zich af.

'Hmm, nou ik kan je bijvoorbeeld wel vertellen wat je favoriete spelletje was,' zei Carter met een sadistisch glimlachje op zijn gezicht, terwijl hij de pocky langzaam naar binnen hapte.