Kamer 2314, Nicholas & Carter.

Yuu zat op zijn bed in zijn slaapkamer. Hij staarde naar de deur en wachtte tot Seth erop zou kloppen om hem te komen halen voor zijn revalidatie. Hij keek even naar zijn rechterarm, die een stuk gespierder was dan een tijdje geleden. Aan de ene kant zag het er vreemd uit dat zijn ene arm een stuk sterker was dan de ander, maar aan de andere kant was hij trots op zichzelf. Hij zou Seth nu gemakkelijk met één arm op kunnen tillen.
Net op het moment dat hij ongeduldig naar de deur wilde lopen om te kijken of Seth er al aan kwam rinkelde zijn telefoon. Haastig haalde hij hem uit zijn broekzak.
De naam van zijn moeder knipperde op het schermpje.
'Hoi mam.'
'YUU! WAAROM MOET IK VAN DE HEERSERES HOREN DAT JIJ JE ARM VERLAMD HEBT? WAAROM HEB JE ME NIET METEEN GEBELD?'
Yuu hield de telefoon een endje van zijn oor vandaan. Hij liet zijn moeder uitrazen en zuchtte vermoeid.
'Ik heb het druk gehad mam. Ik heb maar één arm, ik kan niet alles tegelijk.'
Zijn moeder tierde een eindje verder, maar er verscheen een glimlach op Yuu's gezicht. Hij was blij om de stem van zijn moeder weer een keertje te horen. Het was zeker al een half jaar geleden dat hij dat voor het laatst gedaan had.

Seth klopte op Yuu's deur, stak zijn handen vervolgens in zijn zakken en leunde fronsend tegen de deurpost. Hij hoopte maar dat dat hele revalidatiegedoe goed zou aflopen, want tot nu toe was Yuu's koppige idee dat alles veelste snel weer terug moest naar het oude niet helemaal vlekkeloos gelopen. Typisch Yuu om zijn krachten te overschatten, en typisch Seth om daar geen stokje voor te kunnen steken. Hij zuchtte en keek nadenkend naar de deur.

Al telefonerend met zijn moeder liep Yuu naar de deur om open te doen.
'WAT HEB JE AL DIE TIJD UITGESPOOKT TERWIJL JE MIJ NIET HEBT GEBELD OM JE ARM TE VERLAMMEN?!' riep zijn moeder door de telefoon terwijl hij de deur open deed. Hij had er totaal geen moeite mee om zijn moeder te verstaan terwijl hij met de hand waar hij zijn telefoon in had de deurkruk naar beneden duwde en even naar Seth wenkte dat hij binnen kon komen. Toen hij zich bedacht dat de stilte te lang werd bracht hij zijn telefoon snel weer naar zijn oor.
'Nou, ik was aan het vechten met wat leeuwen en toen....'
'VECHTEN MET LEEUWEN? BEN JE WEL GOED BIJ JE HOOFD?! HEB JE DAAR JE ARM AAN VERSPILD?'
Yuu schopte de deur dicht met zijn pijnlijke voet, kromp even in elkaar en leunde toen tegen de muur.
'Ik kon er niets aan doen. Ze vielen Seth aan dus ik moest wel...'
'WAT?! WIE IS SETH? HEB JE JE ARM VERSPILD VOOR EEN SCHARREL?!'
'Nee mam, Seth is geen scharrel hij is...'
'ZO IS HET GENOEG. IK KOM NU NAAR MAGIC TOWN. HET IS WEL WEER DUIDELIJK DAT IK JOU MOET HER OPVOEDEN JONGEMAN! MORGEN WIL IK JE OM ZEVEN UUR 'S OCHTENDS BIJ DE KOFFIEDATE ZIEN! EN NEEM DIE SETH MAAR MEE!'
Nog voordat Yuu de telefoon weer terug kon brengen naar zijn oor om tegen te spreken had zijn moeder al opgehangen. Met een zucht drukte hij het gesprek weg.
'Sorry voor dat. Dat was mijn moeder,' mompelde hij tegen Seth terwijl hij zijn telefoon weer in zijn zak stak en even naar Seth keek.

Seth's hoofd liep van rood naar lijkbleek terwijl hij van Yuu's telefoon naar Yuu's hoofd keek. "Ik ga NIET mee naar je moeder," constateerde hij, gebarend naar het telefoontje. "Ze vermóordt me, ik bedoel, het is allemaal mijn schuld dat je nu... en dus! Ik kan toch niet..-!" Hopeloos keek hij Yuu aan.

'Natuurlijk ga je niet mee. Dacht je nou echt dat ik je mee ging nemen?' zei Yuu droogjes terwijl hij op het bed ging zitten.
'Ik wil niet eens dat je mijn moeder ontmoet,' zei hij vastbesloten. 'En als je nu nog één keer zegt dat het jouw schuld is dat ik mijn arm heb verlamd laat ik je niet meer uit deze kamer voordat je het tegendeel uitschreeuwt,' voegde hij er nog aan toe, terwijl hij Seth streng aankeek, en ondertussen zijn arm uitstak als gebaar dat hij bij hem moest komen.

Seth liep een beetje beteuterd naar Yuu toe. "Zó overtuigd hoefde je nou ook weer niet te klinken," mopperde hij, terwijl hij naast Yuu op het bed plofte en zijn blik op een Seth-is-boos* manier ontweek.


(*lees: Seth-is-nooit-boos-en-ziet-er-in-zulke-gevallen-altijd-uit-als-een-aaibaar-katje-in-nood-dat-je-nogal-pruilerig-aankijkt))

'Ik wil gewoon niet dat je mijn moeder ontmoet en daarmee basta,' zei Yuu terwijl hij Seth's hoofd naar de zijne trok en een kus op zijn lippen drukte.
'Je wil toch ook niet dat ik jouw vader ontmoet?' bracht hij tegen om zijn argument te ondersteunen.
'Bovendien is de kans groot dat mijn zussen meegaan en ik wil al helemaal niet dat je die ontmoet,' mompelde Yuu, terwijl hij nog een kus op Seth's lippen drukte en merkte hoe hij steeds meer afgeleid raakte van het gesprek en steeds meer de neiging kreeg om Seth naar beneden te duwen.

Seth voelde zijn gezicht wit wegtrekken toen hij Yuu's zeer overtuigende argument hoorde. Seth wilde absolúut niet dat Yuu zijn pa zou ontmoeten. De ontmoeting tussen een professor chemie met een nogal grote afkeur voor dingen die tegen de natuur ingingen, en een homosexueel die praktisch tegen elke wet van Darwin aanliep, was volledig out of the question.
Seth liet Yuu even begaan terwijl hij nogal afwezig zijn hoofd op orde probeerde te krijgen. "Waarom mag ik je zussen niet ontmoeten," dramde hij akarakteristiek en met een licht zeurderig toontje door. Hij had het vage idee dat Yuu zich voor hem schaamde, en gezien dat Seth's taak in deze eigenaardige relatie was, voelde hij zich op meerdere fronten aangevallen.

'Gewoon niet. De reden is niet belangrijk. Ik wil het gewoon niet. Mijn familie is verboden terrein,' zei Yuu een beetje afwezig terwijl hij zijn blik strak op Seth's mond gericht hield en zijn eigen lippen samenperste om zich in te houden.
'Ik heb al genoeg problemen met mijn familie gehad de afgelopen tijd. Ik kan het niet hebben om er nog eentje bij te krijgen,' merkte hij op, terwijl hij totaal niet bedacht dat Seth dit vreselijk verkeerd zou kunnen opvatten.

Seth's ogen werden groot en hij keek Yuu gekwetst aan, dat hij probeerde te verbergen onder een lading gemeende woede. "Sinds wanneer ben ik een PROBLEEM?!" De pruilerige kitten look verdween terwijl hij opstond en Yuu boos aankeek. "Fijn om te weten dat je me zo ziet, echt, Yuu, top." Hij bleef Yuu nijdig aankijken en legde zijn armen over elkaar.

'Huh wat?!' vroeg Yuu verbaasd terwijl hij seth geschokt aankeek. 'Probleem? Sinds wanneer ben jij een probleem? Ik had het niet over jou maar over mijn familie! Mijn familie is het probleem!' riep hij uit terwijl hij moeizaam overeind kwam en even een pijnlijk gezicht trok toen hij teveel op zijn enkel leunde. 'Zíj zijn het probleem. Niet jij. En waarom wil je ze zo graag ontmoeten? Het zijn maar mensen. Ze lijken niet eens op mij...' mompelde Yuu terwijl hij zijn hand twijfelend naar Seth's wang bracht. Hij vond het een beetje angstaanjagend om Seth gekwetst te zien en een schuldgevoel rees op uit zijn maag.

Seth probeerde Yuu boos aan te blijven kijken, maar al snel vervaagde zijn uitdrukking in de algemeen bekende versie van Seth's woede.
"Ik wil je familie helemaal niet ontmoeten!" riep Seth nogal verslagen uit. "Ik wil gewoon niet dat jíj niet wil dat ik ze ontmoet, ik bedoel, jij moet mij erheen slepen terwijl ik het uitschreeuw van de innerlijke pijn, ofzoiets.." Zijn stem werd langzaam zachter terwijl hij begon te blozen en haastig naar beneden keek. Hij had echt te veel films gezien.

Yuu schoot in de lach. 'Je wilt wat?' proestte hij, terwijl hij zich weer op zijn bed liet vallen.
'Oké dan. Jij je zin. Morgen sleep ik je mee naar mijn moeder en hoogstwaarschijnlijk mijn vier zusjes. Maar je doet precies wat ik zeg en je moet van tevoren een eed bij me afleggen,' zei hij, dat laatste een stuk serieuzer.
'Ik ga je niet een mijnenveld op duwen zonder een goede voorbereiding.'

Seth voelde al zijn bloed naar zijn schoenen zakken. "M-maar.." piepte hij, "ik wil helemaal niet! Ik neem alles terug! Ik ga niet!" Hij begon panisch in het rond te lopen en zijn hartritme versnelde drastisch. Yuu's familie was vast woedend, natuurlijk waren ze woedend, wie zou niet woedend worden als iemand je zoon een verlamd arm had bezorgd? Hij streek al ijsberend door zijn haar en keek met grote ogen naar Yuu. "Ze maken me af," jammerde hij zachtjes.

Yuu schudde zijn hoofd.
'Dat is niet het probleem. Ze vinden je vast geweldig dat weet ik zeker. En DAT is nou juist het probleem,' legde hij uit.
'Dus voordat we morgen naar de koffiedate gaan moet je me één ding beloven.'
Yuu keek Seth doordringend aan en greep hem bij zijn pols zodra hij even binnen handbereik was. Hij trok Seth bij hem op bed en ging op hem liggen, terwijl hij zijn gezicht vlak boven dat van Seth hield en zijn haren uit zijn gezicht streek.
'Beloof me dat je van me zult blijven houden wat er morgen ook gebeurt,' fluisterde hij zachtjes, vlak voordat hij teder zijn lippen op die van Seth legde en met zijn hand door Seth's haar gleed. Hij werd steeds behendiger in het hooghouden van zijn bovenlichaam zonder zijn armen te gebruiken. Nog een paar trainingen en hij zou er niet eens meer spierpijn aan overhouden.

Seth opende zijn mond en keek Yuu met grote ogen aan. Hij wilde iets zeggen, echt, maar er kwam simpelweg niets uit zijn mond. Alles spoelde over hem heen, veel te veel dingen die hij moest doen, en niet kon. Een paar seconden bleef hij Yuu geschokt aangapen, tot hij besefte waar hij mee bezig was.
Op dit soort momenten zeiden mensen de overduidelijke dingen, de dingen die ze meenden. Zoals "natuurlijk" en "voor altijd".
Maar op de een of andere manier kwam het er niet uit, hij kon het niet. Zijn stembanden waren opgedroogd. Wat zou er gebeuren als hij het zou zeggen? Hij fronste even en bleef Yuu aanstaren. Dan zou alles te perfect worden, zo perfect dat alles wel móest breken, ooit, en dan zou het vreselijk zijn. Als ze nou dit kleine detail weglieten, dan konden ze voor altijd zo blijven. De secondes tikten door terwijl hij Yuu bleef aanstaren. ...Conclusie, als hij niets zei, zou hij precies beloven wat Yuu wilde dat hij beloofde. Opnieuw opende hij zijn mond, maar sloot die haastig toen hij besefte dat hij niet in staat was iets te zeggen dat Yuu zou willen horen.
Wanhopig boog hij naar voren en drukte in een veel te opvallende ontwijkingsmanoeuvre zijn lippen op die van Yuu.

Yuu duwde Seth weg. Hij keek hem strak aan. Er stond ongeloof in zijn ogen, en ook een beetje verdriet en teleurstelling. Zijn blik gleed even naar zijn linkerarm, en voordat hij het tegen kon houden zei hij al iets waar hij de rest van zijn leven spijt van zou hebben.
'Niet te geloven. Ik verlam mijn arm voor je en je bent nog steeds niet in staat om die drie woordjes te zeggen. Dat had ik niet verwacht,' fluisterde hij bitter, terwijl hij overeind kwam en van het bed rolde. Hij stond op, liep zonder kruk naar zijn bureau en verbeet de pijn in zijn enkel.
'Ga mijn kamer uit. Ik wil even alleen zijn. Ik verwacht je hier morgen om half zeven 's ochtends. Als je niet komt dan kom ik je halen,' zei hij. Zijn stem klonk een beetje kil. Verdrietig staarde hij voor zich uit, terwijl de demon in zijn hoofd met een tritand tegen zijn hart prikte.
Ik zei het toch. Hij houdt niet van je, dus kan hij ook niet zoiets stoms beloven.

Seth voelde hoe zijn hart verkrampte bij het zien van Yuu's gekwetste gelaat. Zijn ademhaling deed vervelend en hij voelde de tranen achter zijn grote ogen opwellen. Hoewel hij Yuu's gedrag had kunnen voorspellen, sneden zijn woorden door zijn ziel.
Na een paar seconden geschokt naar Yuu te hebben gestaard kwam hij langzaam en overeind. Nogal wiebelig liep hij op Yuu af, stak hij zijn hand naar zijn schouder uit, maar liet zijn vuist halverwege in de lucht hangen. Verwoed tegen de tranen in zijn ogen knipperend liet hij zijn hand uiteindelijk zachtjes op Yuu's schouder zakken.
Hij haalde diep adem en vocht tegen de brok in zijn keel. "Ik..." Hij wilde iets zeggen, iets dat hij hoorde te zeggen. Of tenminste wilde hij zijn excuses aanbieden. Maar het klonk allemaal zo verschrikkelijk in zijn hoofd, dat hij op zijn lip beet en plaatsvervangend in Yuu's schouder kneep.
"Tot morgen," zei hij schor, terwijl hij zich omdraaide en op de deur afliep. Terwijl hij de deur langzaam achter zich sloot, vielen de eerste tranen eindelijk over zijn wang, en zakte hij tegen de muur naast Yuu's kamer. Een immense lading zelfhaat spoelde over hem heen.

Yuu bleef een tijdje staan waar hij stond, terwijl hij verdrietig naar de muur staarde. Hij was kwaad op Seth, maar vooral ook kwaad op zichzelf. Hoe haalde hij het in zijn hoofd om zulke gevoelige woorden hardop te zeggen? Natuurlijk was het in Yuu opgekomen dat zijn arm verlamd was geraakt omdat hij Seth redde. Maar dat betekende nog niet dat hij Seth daarom de schuld gaf. Hij was er eerder trots op dat het zo gebeurd was. Nu had de verlamming van zijn arm tenminste nog een goede kant. Seth was er nog.
Maar als hij zo doorging met van die rotopmerkingen te maken was Seth er straks niet meer.
Woedend van zijn eigen stomme actie rende hij naar de deur. De pijn in zijn enkel was immens en hij voelde hoe hij bijna door zijn knie zakte, maar het lukte nog net om zijn been met een enorme ram tegen de deur te knallen.
'AUW TIEFUS TERING!' riep hij keihard door zijn kamer toen hij voelde hoe een withete pijn door zijn enkel schoot. Hij zakte door zijn knieën voor de deur en greep naar zijn voet. Tranen van pijn en verdriet stroomden over zijn wangen terwijl hij verlangend wachtte op het moment dat de pijn in zijn voet minder werd.
Maar dat was niet het enige waar hij naar verlangde.
Het allermeest verlangde hij naar Seth die de deur open zou gooien en hem de woorden zou toeschreeuwen die hij wilde horen.
Ik hou van je en ik zal altijd van je blijven houden.

Seth's ogen schoten open toen hij Yuu hoorde schreeuwen. Wild stond hij op en voor hij het wist had hij de deur opengerukt, en zocht met gebalde vuisten verwoed naar de bron van het geluid.
Zijn adem stokte in zijn keel toen hij Yuu op de grond zag liggen, en hij voelde zijn hart overlopen van zelfhaat, schuldgevoel, en bezorgdheid toen hij de tranen ontdekte die over Yuu's wangen stroomden.
"Yuu-" begon hij schor, terwijl hij wild vocht tegen zijn eigen tranen. "Gaat het, je voet.." Met grote ogen hurkte hij bij hem neer, en legde hij zachtjes zijn handen op het verband. Terwijl hij naar Yuu's voet bleef staren drupte er een traan op zijn hand, en veegde hij de ongewilde waterige druppels haastig weg. "Verdomme," vloekte hij hees, terwijl hij langzaam zijn blik naar Yuu's gezicht liet glijden. Hij beet op zijn lip en stak twijfelend en langzaam zijn arm uit om vervolgens met zijn vingers de tranen van Yuu's wang te vegen. Hij leunde iets naar voren en hoorde zijn onregelmatige ademhaling luider worden. "Sorry," fluisterde hij bijna onhoorbaar.
Hij had zijn mond geopend, keek Yuu doodsbang aan, en wachtte tot zijn hoofd het bericht zou geven. Nu was het moment. Nu zou hij het moeten zeggen.
Maar in plaats van woorden, stuurde zijn hoofd tranen, die plots in een hevige stroom naar buiten wisten te komen. Geërgerd door zijn moment van zwakte bleef hij ze verwoed wegvegen. "Verdomme," vloekte hij opnieuw, dit keer nog zachter dan voorheen. Zijn blik gleed weer twijfelend naar Yuu, en smolt bij het zien van zijn betraande gezicht om in doodsangst.
Hij hapte naar adem en voelde de brok in zijn keel heviger worden terwijl hij zich voorbereidde op de volgende woorden. "Ik wil het wel zeggen," fluisterde hij zo zacht dat de brok in zijn keel hem niet in de weg zat, "maar ik heb het gevoel dat als ik het zeg, alles zo perfect is." Trillerig kneep hij in Yuu's bovenbeen en zweeg hij voor een paar seconden. "En dan moet alles natuurlijk kapot." Hij haalde diep adem en keek ontwijkend naar Yuu's voet.
"Het geeft niet, ik snap wel... dat je me niet gelooft maar..." Hij haalde nogmaals diep adem en veegde geïrriteerd de tranen uit zijn gezicht, "het is niet zo dat... wat ik niet zeg... niet.. zo is." Zijn hart bonkte in zijn keel terwijl hij bang, en met rode ogen opkeek naar Yuu.

Duizenden verschillende gevoelens suisden door Yuu's hoofd toen hij in Seth's ogen keek. Hij viel compleet stil van Seth's woorden. De pijn in zijn enkel was hij opslag vergeten.
Alles duizelde, terwijl zijn hoofd al zijn emoties druk in een paar hoofdcatagorieën onderdeelde.
Onbegrip, verlangens, hoop, geluk, walging en haat.
Die laatste twee bleven knagen aan zijn maag terwijl hij dacht aan Seth's woorden.
"maar ik heb het gevoel dat als ik het zeg, alles zo perfect is, en dan moet alles natuurlijk kapot."
Een paar keer opende Yuu zijn mond, maar er kwam geen geluid uit. Hij wilde zoveel zeggen, hij wilde Seth verrot schelden, hem wegduwen en zeggen dat hij op moest rotten. Dat hij zijn mond moest spoelen met zeep voor het uitspuwen van zo'n onbegrijpelijke moraal.
Maar zijn verlangens en het geluk dat hij voelde bij Seth's laatste woorden vochten hard terug.
Compleet in verwarring bleef Yuu naar Seth staren. Zijn tranen waren gestopt, en zijn ogen voelden nu droog aan.
Uiteindelijk schraapte hij al zijn energie bij elkaar om toch iets te zeggen.
'Je lijdt echt aan de meest vreselijke vorm van bindingsangst,' fluisterde hij. Het verbaasde hem dat hij zulke rustige woorden naar buiten wist te brengen, maar hij juichte te vroeg. Zijn mond was al weer open om de volgende stroom woorden naar buiten te brengen.
'Als iets perfect is moet het kapot? Wat is dat voor een walgelijke moraal? Hoe durf je zo weinig vertrouwen in onze relatie te hebben? Ben je wel goed bij je hoofd?' siste hij. Nog altijd staarde hij met geschokte ogen naar Seth.
'Het allerbelangrijkste in een relatie is dat je van de ander houdt, en om een relatie staande te houden is het belangrijk om dat te uiten. Niet alleen in daden, ook in woorden. Maar als jij dat niet kan, dan weet ik niet of het wel mogelijk is om deze relatie staande te houden.'
Zijn stem klonk zo zacht dat hij zichzelf haast niet hoorde. Een blok pure angst viel in zijn maag bij het verwerken van zijn eigen woorden. Hij wilde dit niet zeggen. Hij wilde Seth geen mogelijkheid geven om de relatie te verbreken. Zijn hand greep angstig naar Seth's arm en kneep er stevig in.
Hij weigerde Seth los te laten. Hij weigerde het. Zijn lichaam sprak zijn woorden vreselijk tegen. Met angstige ogen bleef hij naar Seth kijken, hem geluidloos smekend om niet weg te gaan.

Seth keek met verschrikte ogen naar Yuu. Hij voelde zijn hele binnenste kolken in een enorme massa aan extreme versies van uitgebuitte emoties. Boven alles was de pijnlijke en aanhoudende steek in zijn buik, die gestuurd werd door Yuu's snijdende woorden. Niet in staat de relatie in stand te houden. Niet in staat.
Zijn ogen schoten open, terwijl hij zijn hele lichaam voelde verslappen. Onregelmatig ademhalend en totaal verstrooid keek hij in Yuu's ogen. Dat mocht niet! Dat ging niet gebeuren, onmogelijk! Het kon niet, dat zou.. het was.. Hij hapte naar adem en bleef Yuu met grote ogen aanstaren. Het besef van immens verlies drong tot hem door, en al snel deinsde hij geschrokken achteruit en greep hij naar zijn borst, waar de pijnlijke steken veranderden in opengerukte scheuren waar zout in werd gegooid. "N-nee!" protesteerde hij uiteindelijk verwoed, terwijl hij Yuu bijna verbaasd bleef aanstaren. "Nee! Ik weiger, dat mag niet, het kan niet- en-.." Hij voelde zijn stem trillen en zijn hart ging als een razende tekeer. "Je kan niet zomaar weggaan, en, dan! Ik kan niet zonder-"
Hij hapte naar adem en liet de rest van de zin in de lucht hangen terwijl hij Yuu met grote ogen bleef aanstaren.
Secondes passeerden. Zijn hoofd zakte naar een laag pitje, en plots was het enige wat hij nog zag Yuu.
Nooit meer zijn perverse opmerkingen, nooit meer zijn vingers in Yuu's haren, nooit meer zijn lippen op die van Yuu, nooit meer het alles overwoekerende gevoel dat hij had als hij Yuu's aanwezigheid in zijn hart voelde branden... Nooit meer Yuu.
Voor éen klein moment leek hij te barsten van onderdrukte verlangens, gevoelens, en frustraties, en in dat kleine moment rukte hij zijn mond open.
"Ik hou van je."
Een stilte volgde, waarin alleen zijn angstige ademhaling en het luide bonken van zijn hart hoorbaar was. Met een wijde, ongelovige blik staarde hij in Yuu's ogen.

De walging verdween, de haat vervaagde.
Yuu gebruikte het allerlaatste moment dat hij nog in staat was om zijn hersenen te gebruiken om de woorden die over Seth's lippen gleden voor eeuwig in zijn geheugen op te slaan. De greep op Seth's arm verslapte, en zijn rechterarm viel slap langs zijn lichaam.
Langzaam gingen zijn mondhoeken omhoog terwijl hij het intense gevoel van geluk zijn vaardigheid om te kunnen denken liet overtroefen. Hij voelde hoe de tranen weer opkwamen, maar deze keer kwamen ze niet omdat hij verdrietig was.
Dit waren tranen van intens geluk.
Yuu was nooit een persoon geweest die om iets positiefs een traan zou laten, maar sinds hij Seth had ontmoet was hij sowieso een totaal ander persoon geworden dan hij vroeger was geweest.
Een siddering ging door zijn lichaam toen hij de woorden opnieuw afspeelde in zijn hoofd. Langzaam leunde hij achterover zodat hij met zijn hoofd tegen de deurpost kon leunen. Hij was totaal niet in staat om zichzelf nog overeind te houden.
Zijn lippen bewogen en vormden geluidloze woorden. Zijn rechterhand ging trillend omhoog en wenkte Seth dat hij dichterbij moest komen.
Ik hou ook van jou. Kom hier.

Licht hijgend om de scheuten angst en adrenaline die door zijn lichaam sisten, kroop hij langzaam naar Yuu toe. Zijn ogen gleden even onzeker naar Yuu's lichaam, maar hij voelde al snel hoe zijn handen magnetisch naar Yuu werden gezogen. Binnen no-time had hij zijn armen om Yuu's middenrif gewikkeld, en trok hij zijn knieën op om als een bijeengeraapt hoopje tegen Yuu's lichaam te kleven. "Ik laat je nooit meer los," fluisterde hij schor.