Kamer 2314, Nicholas & Carter.

'Dat is je geraaie ook,' fluisterde Yuu terug. Zijn hand streek door Seth's haren. hij legde zijn kin op Seth's kruin en staarde even naar de muur voor hen.
Het vreselijke besef van zijn verlamde linkerarm drong weer tot hem door. Hij wilde allebei zijn armen om Seth heen wikkelen, met zijn hand door zijn haar strijken en tegelijkertijd de huid onder zijn overhemd verkennen.
Met moeite slikte Yuu zijn frustraties weg. Hij keek even naar zijn rechterarm en schatte zijn kansen in.
Het was hem gisteren gelukt om twintig keer vijftig kilo te liften. Seth moest dus een eitje zijn.
Met een enorme snelheid schoot yuu's arm om Seth's middel en kwam hij overeind. Hij negeerde de vreselijk stekende pijn van zijn extreem overbelaste enkel en gooide Seth over zijn schouder. Met een triomfantelijke grijns op zijn gezicht liep hij naar het bed.
'Dit is de straf die je krijgt voor al die keren dat je dacht dat je mij wel even kon optillen,' gromde hij uitdagend. Ondertussen werd de pijn in zijn enkel steeds heviger en kon hij er bijna niet meer op steunen.

"Y-yuu!" Met grote ogen keek Seth om zich heen en besefte hij dat de grond zich inmiddels niet meer onder hem bevond. Meteen na hij dat tot zich door hat laten dringen schoot zijn blik naar Yuu's enkel, die nu verschrikkelijke pijn moest doen. "Yuu- je enkel!"

'Mijn enkel is nu absoluut niet van belang,' zei Yuu koppig. hij gooide Seth op bed en kroop over hem heen. De pijn in zijn enkel verzachtte niet, die werd alleen maar erger maar hij vertikte het om aan zijn zwaktes toe te geven. Terwijl hij met zijn hand door Seth's haar streek kuste hij hem op zijn voorhoofd, mond en daarna begon hij langzaam een weg via zijn kaaklijn naar zijn nek te werken.
Hij wilde net langs Seth's sleutelbeen gaan, toen er een ijzige steek door zijn enkel schoot die echt onverdraaglijk was.
Zijn gezicht vertrok van de pijn en het lukte hem niet om een woedende schreeuw binnen te houden. Zijn hand greep automatisch naar zijn voet terwijl hij zich naast Seth op de dekens liet vallen en een beetje onrustig heen en weer wiegde.
'STOMME KLOTE VOET,' riep hij kwaad, terwijl hij zijn ogen dichtkneep om te voorkomen dat ze zouden tranen van de pijn.
Hij mocht dan wel een stuk vaker huilen sinds hij met Seth was, huilen om pijn ging hij absoluut niet twee keer op een avond doen.

Seth kroop bezorgd over Yuu heen, en wierp een angstige blik op Yuu's voet. "Moet je niet even... De Heerseres kan vast wel.." Hij beet op zijn lip en streek troostend met zijn vingers over Yuu's voorhoofd. "Je moet je voet niet zo uitbuiten," fluisterde hij, terwijl hij zijn armen weer om Yuu heenlegde en zijn ogen sloot. Hij legde zijn hoofd over Yuu's schouder. "Ik heb een belofte gelegd," fluisterde hij zacht in Yuu's oor, "en ik ga me daaraan houden. Van mijn part knijp je mijn arm eraf.." Hij leunde even iets achterover om Yuu aan te kijken. "Maar ik vind het vreselijk om je in zoveel pijn te zien."

'Ik hak mijn voet er nog liever af dan dat ik nu naar De heereses ga,' gromde Yuu. Hij keek even naar zijn voet die echt onverdraaglijk steken uitdeelde, nu ook aan de rest van zijn lichaam. Zijn hand streek weer omhoog, langs Seth's lichaam om vervolgens op zijn rug tot stilstand te komen. Zijn lippen zogen zich tegen hem aan, terwijl hij hem stevig vasthield met zijn ene arm. Hij was trots op zichzelf dat hij de arm zo sterk had gemaakt, want het was nu een eitje om Seth weer om te draaien. Met twinkelende ogen keek hij Seth aan, terwijl hij zijn lippen nog altijd op de zijne gedrukte hield. Hij dwong zichzelf om de adrenaline en de agressie die hij van de pijn kreeg door zijn lichaam te verspreiden en kroop gretig met zijn hand onder Seth's shirt, terwijl hij ondertussen wat met zijn linker schouder schudde om zijn linkerarm goed te leggen.

Seth voelde zijn lichaam verslappen onder Yuu's aanhoudende koppigheid, maar hij kon het niet helpen. Yuu had een onverklaarbare macht op hem die hem transformeerde in een soort pluche teddybeer. Terwijl honderden vlagen van geluk en verlangen over hem heen spoelden sloeg hij zijn armen om Yuu's fantastische lichaam. Toen Yuu even zijn lippen van de zijne haalde probeerde hij zijn boze gezicht te trekken. "Yuu, we moeten die voet fixen," mopperde hij zacht in zijn oor. Zijn vingers gleden echter al onder Yuu's overhemd.

'Als je nog een keer je mond open trekt over mijn voet dan hak ik hem eraf waar je bij staat,' mompelde Yuu met gedempte stem, terwijl hij een vreemd genoeg succesvolle poging deed om de bovenste knoopjes van Seth's overhemd los te maken met zijn tanden.

Seth haalde even trillerig adem en liet zijn handen toen naar Yuu's borst glijden, waar hij zijn overhemd begon los te knopen. "M-maar... straks moet hij geamputeerd worden, en dan heb je geen voet meer," protesteerde hij zwakjes, terwijl hij Yuu's overhemd succesvol van zijn lichaam wist te krijgen en nu zijn handen over zijn bovenlichaam liet glijden. "Dan kan je niet meer lopen."

Yuu zuchtte geïrriteerd. hij ging rechtop zitten en keek Seth neidig aan.
'Je bent wel goed in de sfeer verzieken, hm?' zei hij chagrijnig. Hij rolde van het bed, greep zijn kruk van zijn nachtkastje en strompelde naar de telefoon die op het bureau stond. Hij ging op het bureau zitten, pakte de telefoon en draaide een nummer.
Net toen hij iets wilde zeggen werd hij de huid al volgescholden.
'YUU, IDIOOT! WAAR BLIJF JE IN GODSNAAM?! JE HAD HIER EEN HALF UUR GELEDEN AL MOETEN ZIJN!'
Oh ja. Revalidatie, dat was hij alweer vergeten.
'Sorry Mae, ik was een beetje afgeleid. Maar ik belde omdat mijn voet...'
'Het kan me niets schelen wat er met je voet aan de hand is! Als jij niet binnen vijf minuten beneden in de hal staat mag je blij zijn als je straks je rechterarm nog kan gebruiken!'
Yuu wilde protesteren, maar er werd al opgehangen.
'Ehm...' zei hij tegen Seth. Hij legde de telefoon op de haak en staarde even naar zijn voet.
'We moeten binnen vijf minuten beneden zijn anders zwaait er wat,' mompelde hij, Terwijl hij naar Seth keek en op zijn lip beet bij het aanblik van een Seth met een open overhemd en warrig haar op zijn bed. Hij keek even naar zijn rechterarm.
De keuze was moeilijk.

"O- revalidatie!" stootte Seth uit, die verstrooid van het bed af kroop en haastig zijn overhemd dichtknoopte. Hij kwam haastig op Yuu afgesneld en kieperde hem voor de zoveelste keer in zijn armen. Het feit dat Yuu geen overhemd aanhad was hem even totaal ontschoten, Yuu zonder overhemd was immers de normaalste zaak van de wereld. Althans. Voor Seth dan.
Haastig stormde hij door de deur, en rende met Yuu stevig in zijn armen geklemd door de gang. Natuurlijk wilde hij op tijd komen voor die verrekte revalidatie, maar belangrijker was om zo snel mogelijk en met een goed excuus bij Mae te komen. Zij zou Yuu's voet wel even fixen.

Yuu's ogen vlamden op van withete woede toen Seth hem voor de zoveelste keer optilde. Hij voelde hoe zijn hele lichaam begon te gloeien en keek Seth dreigend aan.
'Laat... me... LOS!' riep hij uit waarna hij een vuurbal in zijn hand maakte en die recht in Seth's gezicht duwde.

"AAWUAWAUWU," gilde Seth, die Yuu prompt liet vallen en naar zijn gezicht greep. Net op tijd besefte hij echter dat Yuu nu richting de grond viel, en hij stak snel zijn armen uit om Yuu een zachte landing te bezorgen. "Yuu hou nou eens op met tegenstribbelen!" Hij hijgde lichtjes en keek Yuu met een boze frons aan. "We moeten verdorie vandáag nog beneden zijn."

Yuu deinste achteruit en krabbelde haastig overeind. Hij was niet in staat om op zijn voet te staan dus bleef hij op één been balanceren.
'Zodra wij klaar zijn met die revalidatie ben je er geweest,' siste hij dreigend waarna hij zijn kruk uit zijn zak haalde en in hoog tempo richting de trap naar de eerste verdieping begon te hinken.

Binnen drie passen had Seth Yuu ingehaald. "Yuu, doe niet zo stom en koppig!" klaagde hij bozerig, terwijl hij zijn handen opnieuw uitstak om Yuu in zijn greep te krijgen.

'Waag het niet!' riep Yuu zodra hij Seth's handen weer in zijn buurt zag komen. Het was ongelofelijk vreemd voor hem om weg te deinsen voor Seth's aanraking, maar hij kon het absoluut níet uitstaan als iemand hem op zijn zwaktes wees. Hij keek Seth duister aan.
'Ik ben niet zwak,' siste hij. Hij dwong zichzelf op beide benen te staan en stopte de kruk weer in zijn zak. Meteen voelde hij hoe zijn been al zijn spierkracht verloor en hij zakte door de grond. Terwijl hij op zijn knie bleef zitten bracht hij zijn vuist naar zijn mond en beet erin.
Deels om zijn agressie te verwerken, deels om letterlijk de tranen die in zijn ogen opwelden te verbijten.
Maar hij vertikte het om zich te laten dragen door Seth. Dan kroop hij nog liever naar beneden.

Seth zuchtte en hurkte bij Yuu neer. "Alsjeblieft, doe jezelf toch niet zo'n pijn," smeekte hij zachtjes, terwijl hij een troostende hand op zijn schouder legde. Hij keek hem met bezorgde ogen aan en leunde toen naar voren om zijn lippen op Yuu's voorhoofd te drukken. "Ik maak een deal met je," begon hij fronsend, "je gaat nu als de wiedeweerga mij gehoorzamen en je kruipt verdomme nu in mijn armen en dan beloof ik dat ik je nooit meer zal optillen." Hij keek Yuu streng aan. "En als je weigert zal ik je altijd blijven proberen op te tillen."@

Yuu wilde net weer gaan protesteren, toen hij plots voelde dat hij in de lucht getild werd. Hij zweefde even boven de grond en keek verbaasd naar Seth. Hij moest heel even nadenken voordat hij door had wat er aan de hand was, maar toen hij het door had keek hij verschrikt op zijn horloge.
'Tijd is op,' wist hij nog te zeggen, vlak voordat hij plotseling met een enorme vaart door de lucht schoot, als een vuurpijl op weg naar de begane grond.
'STOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOP!' riep Yuu kwaad en deels ook een beetje bang. Hij werd er helemaal gek van om beheerst te worden door andere mensen. Met een enorme vaart vloog hij de hal in, en vlak voordat hij met een enorme klap tegen de muur zou komen kwam hij plots tot stilstand. Terwijl hij hulpeloos in de lucht zweefde keek hij met grote ogen naar Mae, die in het midden van de hal stond en hem streng aankeek.
'Je vergeet Seth,' zei Yuu twijfelend, terwijl hij een blik wierp op de trap naar de eerste verdieping.

Seth keek verschrikt op toen Yuu ineens van de grond werd getild, en met een ruk om de hoek verdween. Paniekerig holde hij achter hem aan, maar hij verloor de schreeuwende Yuu al snel uit zicht. Met luid bonkend hart rende hij in de richting van de begrane grond, en stormde hij uiteindelijk de trap af.
"YUU-!" schreeuwde Seth, die de hal binnenstormde en verwoed om zich heen keek. In de hal stond Mae, die Yuu een strenge blik toewierp.
Hijgend liep hij de laatste treden af en strompelde hij met zijn hand in zijn zij gedrukt naar Mae. "M-mae.. ik.. sorry.. Yuu's.. voet.." kraamde hij al naar adem happend uit.

'IK ZEI TOCH DAT JE JE STOMME HOOFD MOEST HOUDEN OVER MIJN VOET!' riep Yuu kwaad naar Seth, die nu echt in een pesthumeur was. Mae keek van Seth naar Yuu, en toen weer terug.
'Heb jij dat gedaan?' vroeg ze terwijl ze naar Yuu's ontblootte bovenlichaam wees.
'Is het jouw schuld dat hij te laat is?' haar stem klonk streng en dreigend. Yuu slikte.
'Seth heeft niks gedaan!' riep hij verdedigend.
'En zet me neer!'
Mae wierp weer een blik op Yuu. Met een zucht zette ze hem op de grond. Meteen zakte Yuu weer door zijn knie.
Mae keek hem verschrikt aan.
'Wat is er met je voet?' vroeg ze uiteindelijk maar terwijl ze naar hem toe liep en hem op zijn kont duwde zodat ze naar zijn voet kon kijken. Een schreeuw ontsnapte aan Yuu's mond toen ze in zijn enkel kneep.
'AUUW! WAT DOE JE, GODVER!' riep hij kwaad en hij probeerde haar met zijn andere been weg te schoppen, maar Mae hield stug vol.
'Je bent echt de domste idioot die ik ken. Wat heb je in godsnaam gedaan? Seth gebruikt als gewichtheffer?!' riep ze kwaad, niet wetend dat ze het goed geraden had.
'Is het ernstig?' vroeg Yuu uiteindelijk toch maar, aangezien de pijn in zijn enkel echt niet te verdragen was en nu toch wel bang was dat zijn voet er echt af moest.
'Er is niets veranderd aan je situatie. Je hebt hem gewoon teveel overbelast en dat doet gewoon verschrikkelijke pijn. Het is van groot belang dat je er vanaf nu NIET meer op steunt totdat ik het zeg. Als je dat wel doet heb je kans dat de pijn chronisch wordt en je voet voor altijd zo zal blijven,' vertelde Mae. Yuu staarde geschrokken naar zijn voet.
'Een kruk zal je niet genoeg helpen,' ging ze verder.
'Je moet in een rolstoel.'

"Rolstoel?" flapte hij er nogal stompzinnig uit, al kijkend van Yuu, naar Mae, en weer naar Yuu. Een bezorgd, maar vooral angstig gevoel welde in hem op. De dag dat Yuu zich liet rondrijden in een rolstoel, was de dag dat hij Samara breed grijnzend een koekje aanbood.
Een beetje onzeker liep hij op de twee af, en hurkte hij bij Yuu neer. Hij liet zijn blik even naar Yuu's voet dwalen, en zuchtte toen. Toegegeven, hij was opgelucht dat Yuu het ding éindelijk een beetje rust zou gunnen, maar de gedachte van Yuu in een rolstoel alleen al maakte hem misselijk. Dat kon nooit goed aflopen voor Yuu's humeur.

Yuu's ogen werden groot van schrik. Hij begon verdedigend van Mae vandaan te kruipen.
'NEE! Ik ga niet in een rolstoel! Nooit van mijn leven!' siste hij schor. Mae rolde met haar ogen.
'Denk je nou echt dat je hier iets in te zeggen hebt? ALs je niet naar me luistert dan haal ik gewoon De Heerseres en die kan je gedachten op zo'n manier beheersen dat je vrolijk die rolstoel in hinkelt.'
Yuu slikte. Dat leek hem niet zo'n strak plan.
'Hoe lang?' vroeg hij met bibberende stem. Dit was vreselijk. Elke keer als er eindelijk iets goed ging in zijn leven, kreeg hij een enorme tegenslag te verduren. Het was alsof god vond dat hij te gelukkig was en dat probeerde te reduceren door hem compleet invalide te maken.
Het was oneerlijk.
'Minstens twee weken. Als je tenminste geen rare dingen uitspookt. Daarna krijg je loopgips en krijg je weer een kruk. Het zal wel minstens een maand duren voordat jij weer normaal loopt. Het is je eigen schuld. Als je voorzichtig was geweest dan was je voet waarschijnlijk volgende week alweer goed geweest,' vertelde Mae.
Yuu voelde hoe zijn humeur met de seconde slechter werd. Dit was vreselijk. Er kwam maar geen einde aan dit invalide gedoe.
Zijn blik gleed weer naar Seth. Oh wee als die gast het in zijn hoofd haalde om aan te bieden hem te duwen.

Seth keek een beetje verschrikt toe hoe Yuu bij hen vandaan kroop. Hij wist verrekte goed wat hij op dit moment niet moest doen, en dat was zijn hulp aanbieden. Eigenlijk moest hij opstaan, en in een soort vlaag van ultiem acteertalent tonen dat hij vond dat Yuu zich niet moest aanstellen.
Hij slikte, en keek doodsbang naar Yuu, terwijl hij langzaam en nogal wiebelig opstond.
"Niet zo, eh.." Hij likte even fronsend over zijn lippen. "Niet zo- eh, aanstellen, ofzo, Yuu," zei hij nogal wiebelig. Hij slikte en keek Yuu een beetje verstrooid aan.
Straks kon hij nog in High School Musical gaan spelen met zijn acteertalenten.

Yuu's ogen gleden woest naar Seth.
'Dit is allemaal jouw schuld! Als jij niet zo.... dan had ik helemaal de drang niet gehad om je op te tillen!!' riep hij in een moment van woede. Mae greep Yuu bij zijn arm en trok hem overeind.
'Dit is je eigen schuld Yuu. Jij bent hier de enige die verantwoordelijk is voor het welzijn van je voet. Schuif de schuld niet af op anderen!' riep ze streng. Yuu keek haar razend aan. Hij had zin om de hele hal in de fik te steken.
'Meekomen,' siste Mae, waarna ze hem weer in de lucht liet zweven en richting de ziekenzaal beende.

-new-

---

Yuu beukte zo'n beetje zijn deur door midden toen hij de kamer in vloog. Hij knalde tegen zijn bed op, liet zich voorover vallen en dook met zijn hoofd in het kussen. Hij voelde hoe zijn borstkas onregelmatig op en neer ging, terwijl zijn hart als een idioot bonkte. Het gezicht van Seth schoot door zijn gedachten en belemmerden zijn hart en ademhaling om tot rust te komen.

Met een enorme vaart kwam Seth de kamer binnendenderen. Hijgend bleef hij in de deuropening staan, en keek hij met grote ogen naar Yuu, die zichzelf al over het bed had gedrapeerd. Zijn hoofd draaide, zijn hart schreeuwde, en de grijns op zijn gezicht weigerde om te verdwijnen.