6234, De kamer van Mendua en Mimiko Chan

'Dan niet,' siste Cosette boos. Zonder verder nog iets te zeggen draaide ze zich om en liep ze weg.

Andrew kwam net de gang oplopen, totdat hij Cosette zag. Boos liep ze langs hem heen. Behendig pakte hij haar hand, en glimlachte. 'Hallo Cosette!'

Cosette draaide zich verbaast om. 'Hmm? Oh, hoi.'

Mimiko keek haar met tranen aan. 'Co', ze was al te laat een vreemde jongen kwam naar haar toe. Er liep een traan over haar wang en keek achterom waar ze Kyosu bij de deur zag staan. Ze wilde naar geen van beide. Ze wilde niet bij Kyosu uit huilen maar wilde ook niet achter Cosette aan gaan. Ze bleef even levenloos staan en staarde naar de grond.

Andrew glimlachte charmant. 'Is er iets aan de hand?'

Mimiko keek de twee verbijsterend aan. En voelde hoe er een brok in haar keel onstond. Snel keerde ze hen de rug toe en liep naar Kyosu.

'Nee,' zei Cosette, die nog snel een blik op Mimiko wierp. 'Helemaal níks.'

Andrew keek even het meisje aan, waar Cosette een boze blik op wierp. Even trok hij zijn wenkbrauw op. 'Oke, als er iets is kan je het altijd zeggen he! Heb je trouwens zin in thee?' Hij zette een big smile op.

Mimiko keek om en zag de woedende blik, en voelde hoe de woede bij haar ook lichtelijk op kwam. Wat had ze nu helemaal verkeerd gedaan? Ze wist niets van haar en Lune. Ze keek haar strak aan en slikte even, na denkent of dit wel een goede beslissing was. 'Waarom liep je dan boos weg', vroeg ze kil.

Cosette negeerde Mimiko. Ze had geen zin om nu met haar te praten. Ze keek naar Andrew. 'Sure!' zei ze, met een overdreven blije glimlach.

((Eten~))

Mimiko lichtelijke woede werd steeds erger. Toch liet ze het gaan. Ze liep haar kamer in en liet zich vallen op het bed. Schuld gevoel en woede gingen door haar lichaam. Ze was Kyosu´s aanwezigheid totaal vergeten en was straal langs hem heen gelopen. Na een diepe zucht kwamen er tranen langs haar wangen rold. Levenloos bleef ze voor zich uit staren terwijl te tranen bleven op komen.

Andrew grijnsde en sloeg een arm om Cosette heen. 'Oke, waar wil je heen gaan? Op mijn kamer kunnen we anders wel chill zitten?' Hij had nu wel zin in haar. En in de thee.

Cosette glimlachte nu echt. 'Okay!' zei ze vrolijk.

Andrew sleurde haar half mee naar zijn kamer.

(ill post the first one ))

Cosette liet zich meesleuren. Ze zette Mimiko uit haar gedachten en keek naar Andrew.

Kyosu keek een beetje dommig van zich af na alles wat zich zojuist had afgespeeld, en liep een beetje verward achter Mimiko aan de kamer in. 'Wat is er nou aan de hand?' vroeg hij en sloeg haastig een arm om haar een toen hij haar zag huilen. Dat smoesje over har ouders geloofde hij nu eigenlijk niet meer zo.

Er ging een enorme schock door Mimiko's lichaam toen Kyosu zijn armen om haar heen sloeg. Snel keek ze hem aan begon wild haar tranen af te vegen. 'Nniets', zei ze stotterend. Ze wende zich van hem af en probeerde rustig adem te halen. Hoe kon ze verder gaan met deze leugen tegen over iedereen die ze lief was?

Kyosu raakte nu een beetje geïrriteerd. 'Waarom vertel je het niet gewoon? Ik ben niet dom, ik merk heus wel dat er wat ergs aan de hand is. Lune gedroeg zich ook al zo vreemd,' zei hij en haalde zijn arm terug. Was het nou werkelijk zo moeilijk om hem in vertrouwen te nemen? Mensen leken nooit op kyosu te kunnen vertrouwen, en leken ook altijd moeilijk te doen om hem wat te vertellen.

Mimiko schokte weer bij het horen van Lune's naam. Ze draaide zich weer terug. Haar ogen waren dik en rood en ze staarde hulpeloos naar Kyosu. 'Ik.. ik kan het niet vertellen', zei ze schor en ze keek weer naar de grond. Lune zou haar vermoorden Kyosu zou haar haten. Uit eindelijk zou het bij Cosette Yoko en Terra terecht komen en dan was het vaarwel vrienden.

Kyosu keek haar nu nog verbaasder aan. 'Wat vertellen? Wat houd je in godsnaam achter?' riep Kyosu geïrriteerd. Hij keek Mimiko doordringend aan. 'Wat is er gaande? ik heb hier echt zo'n genoeg van,' zei hij, en wilde de deur uit lopen.

Mimiko sprong op en hield hem tegen. 'Nnee wacht', zei ze trillend terwijl ze hand vast greep. 'Kom even zitten', zei ze terwijl ze hem aan zijn arm probeerde mee te trekken. Nu moest ze het wel vertellen. Stiekem probeerde ze nog een smoes te bedenk maar wist dat het niet zou werken.

((Ik gaf jullie toestemming het te zeggen, maar ik wil ook van de pret genieten. Nee, jullie zijn niet zo makkelijk van mij af.))

Lune had geen zin om stom aan te kloppen, en openden Mimiko's deur, 'Hallo M-,' hij stopte even, en haalde diep adem, 'Hallo Mimiko en Kyosu,' begon hij toen weer. 'Wat is er aan de hand? Waarom kijken jullie zo ernstig?' vroeg hij met een ontschuldig stemmetje.

Mimiko richtte haar rode ogen naar Lune en wist het nu zeker. Dit was haar slechste dag van haar leven. Eerst Cosette, nu Lune. Haar dag kon niet beter. Hoe kon ze het nu vertellen met Lune erbij? Ze voelde hoe ze lichtelijk duizelig werd maar ze moest sterk zijn.

Kyosu trok een wenkbrauw op naar Lune, en keek toen Mimiko weer aan. 'Ik heb het gevoel als of iemand hier iets voor me achter houd. Ik weet niet wat het is, maar ik ben er vrij zeker van dat ik het binnen 2 minuten uit ga vinden,' zei hij. Aan de blik in Mimi's ogen wist hij dat er iets met die twee gebeurd was, hij kon alleen niet plaatsen wat. Hij draaide zich naar de twee toe, en keek ze om de beurt aan zonder iets te zeggen.

Mimiko keek naar Lune. Ze mocht het niet vertellen. Maar ze konden dit ook niet kanger verzwijgen. Ze zuchte diep en keek waar naar Kyosu. 'Ik.. en ehm Lune', zei ze terwijl ze overbodig een gebaar naar Lune maakte. 'Wij .. eh hebben 'het' gebrobeerd'. Snel keek ze weer naar de grond en begon haar vingers te knakken.