De overloop tussen groep 01 en groep 02.

Seth's gezicht vertrok toen Yuu op zijn buik ging zitten. Een pijnscheut mondde uit bij zijn stembanden, en duwde een zacht gekreun naar buiten precies op het moment dat zijn lippen met die van Yuu versmolten. Afgeleid liet hij de pijn even toenemen, terwijl de drang om Yuu's lippen los te laten toch op miraculeuze wijze afnam.
Eigenlijk had hij helemaal geen zin meer om Yuu te vertellen dat zijn buik verschrikkelijk veel pijn deed.
Hij had echter niet uit dat zijn gezicht er nogal doorgetrokken uitzag.

Yuu's handen dwaalden af naar Seth's haren waar ze zich vastklemden in de warboel. Hij bleef een tijdje zo zitten terwijl hij genoot van Seth's mond op de zijne tot hij even zijn ogen opende en Seth's gezicht aanschouwde. Met een ruk schoot hij overeind. 'Seth, wat is er?!' vroeg hij overbezorgd. Hij kroop van Seth af en begon meteen aandachtig Seth's lichaam te bestuderen, om te zien of Melissa misschien een vreselijke wond vergeten was.
Maar naast de drie littekens op zijn buik leek hem niks te mankeren. Bezorgd legde Yuu zijn hand op Seth's voorhoofd. 'Voel je je niet goed?' vroeg hij, terwijl er in zijn hoofd theorieën ontstonden over Melissa die zijn organen misschien op de verkeerde manier had teruggeplaatst in zijn lichaam.
Niet dat ze er daadwerkelijk uit hadden gelegen, maar daar dacht Yuu op het moment even niet aan.

Seth keek verstrooid van Yuu, naar zijn buik, en vervolgens weer naar Yuu's gezicht.
"Nee het doet geen pijn," loog hij met datzelfde moeilijke gezicht. "En waar denk jij dat je heengaat!"
Zijn vernieuwde zelfverzekerdheid stak weer de kop op, en met een triomfantelijk grijnsje en twee glunderende oogjes boog hij voorover om Yuu nogmaals te laten weten dat hij, Seth Connor, praktisch de God der Goden was in het rijk der Liefde, Indiana Jonesen en James Bonden.
Dat zijn buik wild protesteerde liet hij maar even achterwege.

Yuu keek even argwanend naar Seth maar zodra die hem weer afleidde met zijn onweerstaanbaarheid was hij vergeten waar hij ook alweer bezorgd om was. Hij sloeg zijn armen om Seth's middel, ging op de grond liggen en trok Seth bovenop hem, aangezien hij zelf sowieso te zwaar was om bovenop Seth te kunnen liggen en hij geen zin had om zichzelf steeds weer overeind te moeten houden. Hij wilde Seth zo dicht mogelijk tegen zich aan hebben, en dit leek hem de beste oplossing. Hij duwde Seth tegen zijn achterhoofd naar hem toe en streek met zijn andere hand over zijn onderrug. Langzaam maar zeker verdrongen zijn verlangens zijn hersenen en al snel had hij het vermogen om te denken achter zich gelaten. Een lichtrode blos van enthousiasme verscheen op zijn wangen.

Seth stootte een pijnlijk zuchtje uit toen hij opnieuw heen en weer werd gesjord, maar drukte zich verwoed nog steviger tegen Yuu aan. Zijn handen gleden naar Yuu's achterhoofd, en enthausiast greep hij zich vast in Yuu's haren.
Maar plots maakte hij een verkeerde beweging en begon zijn buik nog veel harder te protesteren, zodat hij zich losrukte van Yuu en een klein kreetje slaakte.
Boos keek hij naar beneden, waar de rode lijnen nog wat roder en duidelijker waren geworden.
"Stomme dingen," mompelde hij met een geïrriteerde onderlaag in zijn stem. Die littekens wilde hij voor geen goud missen, maar als ze zijn tijd met Yuu in de weg zaten wilde hij ze meteen het raam uit gooien.
Boos merkte hij op dat er geen raam in de buurt was, en dat hij ze ook nergens vanaf kon gooien, en hij ramde een gefrustreerd vuistje in het gebladerte naast Yuu's hoofd.

Yuu ging overeind zitten en duwde Seth met zich mee. Hij keek argwanend van Seth naar de littekens.
'Zie je wel, er is iets mis!' riep hij uit. Hij streek voorzichtig met zijn vingers langs de littekens op Seth's buik. De huid was daar iets warmer dan elders.
'Hm, volgens mij is het een beter idee als ik je even met rust laat...' merkte hij met tegenzin op. Het werd hem duidelijk dat de wonden op Seth's lichaam niet voor de volle honderd procent genezen waren. Blijkbaar waren Melissa's geneesvaardigheden nog niet optimaal.

Seth keek Yuu geschrokken aan.
"NEE!" riep hij paniekerig uit, en meteen werd hij vuurrood. Haastig wierp hij zijn blik op de bomen naast hem. Het was een beetje beschamend om het zo duidelijk te zeggen, maar het idee dat Yuu hem met rust zou laten..
Een huivering schoot door zijn lichaam, en deed zijn buik even protesteren.
Boos keerde hij zijn frustraties tot de verdomde streepjes op zijn buik. "GA WEG," schreeuwde hij kwaad, en hij begon er verwoed in te prikken.
Dat deed echter nog veel meer pijn, en hij slaakte een klein kreetje.

Yuu's doktersinstinct kwam weer naar boven. Hij duwde Seth -met beleid- van zich af en kwam overeind, terwijl hij koppig zijn armen over elkaar sloeg.
'Nee Seth, ik meen het serieus. Je was net bijna dood. Je hebt rust nodig,' zei hij streng. 'Tegen je littekens schreeuwen maakt je echt niet beter.'
Hij zakte weer door zijn knieën, ging naast Seth zitten en duwde hem vastberaden weer tegen zijn schouders tegen de grond.
'Neem rust, ga slapen.' Hij keek Seth met een licht dreigende frons aan.

Seth keek Yuu beteuterd aan. "Ik ben helemaal niet moe!" protesteerde hij, proberend de aankomende gaap tegen te houden.
Die poging faalde echter en al snel sloot hij zijn oogjes half en probeerde hij tegelijkertijd Yuu een boze blik toe te werpen.
"Ik ga niet slapen," meldde hij, terwijl hij nu pas merkte dat hij heel erg veel zin had om zijn ogen dicht te doen.

Yuu sloeg zijn armen over elkaar en keek met opgetrokken wenkbrauw naar Seth. 'Ik blijf hier net zo lang zitten wachten tot jij in slaap bent gevallen, minstens een paar uur hebt geslapen en weer wakker bent. Dus als je niet wil dat ik stijve spieren krijg van het zitten kan je maar beter snel in slaap vallen,' zei hij streng. Hij boog zich voorover, gaf Seth een kus en keek hem even met een twinkelende grijns aan.
'En als je wakker bent, dan...'
Hij liet het aan Seth's fantasie over om de rest van die zin af te maken.

Seth wilde net luid gaan protesteren, toen een grote gaap hem in de weg zat, en hij daarna Yuu even verstrooid aankeek voor hij langzaam zijn ogen sloot.
"Stomme idioot," mompelde hij slaperig.
En met die laatste fantastische uitspraak sukkelde hij langzaam in slaap, zijn bruine haren vermengd met de natte bladeren, en zijn in-boxer-gehulde lichaam eindelijk hoe hij het al die tijd had willen hebben:
bemodderd, bebloed, en met drie grote littekens in zijn borst.

Nick zuchtte. Hij had zin om weer te gaan schreeuwen. Hij hoestte even. Wat een stelletje eikels, die mensen uit zijn team. En Jade en de heerseres konden er ook wat van. Hij gromde. Hij stond op en begon doelloos te lopen. Hij floot een liedje. Hij gooide met steentjes. Hij voelde hoe de temperatuur steeg, en hij wou dat hij iemand vond."Help?" zei hij. Alsof iemand hem zou horen.

Yuu keek met een vertederd glimlachje toe hoe Seth in slaap viel. Zodra hij er zeker van was dat Seth in slaap gevallen was stond hij op. Hij keek om zich heen en wierp even een blik op de hemel boven hen, die langzaam steeds lichter werd. Hij gaapte even, rekte zich uit en liep wat tussen de bomen door. Hij hoopte ergens eten te vinden, want hij barstte van de honger. Nadat hij een tijdje in de nabije omgeving rond had gelopen zag hij plots dat er een konijn over het open plekje hopte waar Seth lag te slapen.
Yuu's jagersinstinct kwam weer naar boven. Hij griste een scherpe tak van de grond en sloop langzaam op het dikke konijn af, dat vrolijk aan een paardebloem knabbelde.
Het arme beest had Yuu totaal niet in de gaten.

Emily knikte een keer bevestigend op Carters opmerking, maar draaide haar hoofd niet naar hem toe.
In plaats daarvan liet ze haar blik telkens van links naar rechts glijden om te zien of er misschien ergens water te vinden was of zelfs iemand uit hun team. Het gebied kon toch niet zó groot zijn dat ze niet meer te vinden waren?
Water, water, water.. Haar keel was behoorlijk droog geworden na al het geschreeuw en gegil en al die kou, daarbij had ze al heel lang niks meer gedronken. Carter leek het met zijn keel echter wat erger te hebben getroffen; die kon amper praten. "Misschien is het handig om vanuit een boom te kijken of er iets te zien valt.."
Zonder op antwoord te wachten liep ze naar de dichtsbijzijnde boom om vervolgens een poging te doen tot zo hoog mogelijk klimmen.

Carter knikte. Hij liep achter Emily aan. 'Hulp nodig?' vroeg hij nog altijd met zijn schorre stem. Hij vouwde zijn handen samen zodat ze die als opstapje zou kunnen gebruiken.

Dankbaar klom Emily via Carters "opstapje" de boom in; de takken begonnen pas later dus ze had er zonder die hulp onmogelijk in kunnen komen. De nog glibberige takken maakten het moeilijk om te klimmen, maar onmogelijk was het niet.
En daarbij; als ze het niet zou doen zouden ze misschien nog uren ronddwalen voor ze eindelijk bij water uit komen.
"Ik zie nog niks!" riep Emily naar beneden, terwijl ze snel een wegglijdende voet terug op de tak zette.
Even keek ze nog naar beneden, maar als snel kwam ze erachter dat dat een slecht plan was. Zodra ze dat op nog een hogere tak deed zou ze gegarandeerd niet verder durven. Met haar ogen strak op de bovenhangende takken gericht klom ze verder naar boven toe, terwijl ze met moeite de grip om de takken vast wist te houden. Als dit het maar echt waard is..

Op het moment dat het konijn op het punt stond ervandoor te gaan smeet Yuu zijn scherpe stok op het beest af. Met een immense trots keek hij toe hoe de stok het beest een meter door de lucht suisde en uiteindelijk tegen de grond knalde, waar het roerloos bleef liggen, op wat stuiptrekkingen na.
Hij was een natuurtalent!
Enthousiast liep Yuu op het stervende beest af. Hij keek tevreden naar het gat dat de stok in het lichaampje van het beest geboord had. Bloed sijpelde door de vacht heen in het gras. Het beestje piepte een paar keer alsof zijn leven er vanaf hing (dat hing het natuurlijk ook) en verroerde zich daarna niet meer. Yuu bleef een tijdje op zijn hurken zitten terwijl hij naar het pas gestorven beestje keek.
Wauw, hij had een konijn gevangen.
Met een triomfantelijke grijns op zijn gezicht trok hij de stok uit het lichaam van het beestje. Hij legde de stok aan de kant en pakte het dikke konijn bij zijn oren vast, om het vervolgens in de lucht te houden en het uitgebreid te bestuderen. Er drupte wat bloed van het konijn op zijn blote voeten, maar dat kon hem niet zoveel schelen.
Nu moest hij nog iets scherps vinden waarmee hij het beest goed kon slachten en daarna moest hij nog op de één of andere manier een vuur maken. Yuu keek met een zucht om zich heen, dropte het konijn naast Seth in het gras en liep een eindje het bos in, op zoek naar een scherpe steen of iets dergelijks.

Carter keek vertwijfeld naar Emily die steeds hoger en hoger klom. 'Pas je op?!' vroeg hij bezorgd. Zijn stem sloeg over en piepte een beetje van de schorheid.

Een warme zonnestraal streelde over zijn gezicht, en langzaam maar zeker ontwaakte hij uit een diepe slaap. Twee slaperige oogjes gingen sloom open en...
Hij keek even nogal verontwaardigd naar het gezicht van een konijn, dat recht in het zijne staarde.
Wat eigenaardig, een konijn dat..
..

"AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!"
Hij schoot overeind, en knalde keihard met zijn hoofd tegen de bast van de boom. Zijn hand greep wild naar zijn achterhoofd terwijl hij haastig, en met een doodsbange uitdrukking op zijn gezicht overeindkrabbelde.
"Wa.. wa.. ko.. konijn!" Hij hapte naar adem en staarde het beestje doodsbang aan.
Nu pas merkte hij op dat het besmeurd was met bloed.
Zijn uitdrukking verzachtte, en hij hurkte ietwat terughoudend bij het beestje neer.
Wat zielig. Straks was het een moeder ofzo, of een vader!
Hij beet op zijn lip en keek even naar de diepe wond in het borstje van het dier, die achter een hoop met bloed besmeurde vacht een paar ingewanden en botjes liet zien.
"Arm konijntje," fluisterde hij schor, en hij kroop wat dichterbij. Een beetje sipjes pakte hij het bebloede beestje op, en keek hij om zich heen.
Hij moest het begraven.

Of ze oppaste? Wat was dat nou voor een domme vraag? Natuurlijk paste ze op. Ze was zo weer van die hevig krakende tak af.
Krakende tak?
Nog voor ze echt besefte dat de tak waarop ze stond al op het punt had gestaan om af te breken brak hij doormidden en verloor ze met alweer een hoop gegil haar ondergrond.
Nog net op tijd had ze haar handen om de tak boven haar weten te omsluiten, maar ook die bleek niet al te stevig te zijn.
"CARTER CARTER HELP!" riep ze totaal in paniek. Oh oh oh. Dit ging ze nooit redden zo. Het was veel te hoog om gewoon los te laten maar de tak waaraan ze hing brak ook maar verder en verder af. Puur van angst begonnen haar ogen te tranen en kon ze niet eens meer zien wat er gebeurde, al was het natuurlijk moeilijk om niet te merken dat de tak helemaal losgelaten had en alweer een hoop gegil het bos vulde.
Oké. Het was dus voor bij. Als ze nu de grond raakte was ze zeker weten dood.

Nadat Yuu stad en land had afgezocht naar een stuk steen dat scherp genoeg was om mee te snijden kwam hij eindelijk terug op de open plek. Hij keek naar Seth, die wakker was en er met zijn konijn vandoor ging.
'Yo Seth, wat denk je dat je met mijn konijn gaat doen?' vroeg hij argwanend. Hij vond het wel iets voor Seth om dat beest een hele begrafenisceremonie te geven voordat hij hem eindelijk op zou mogen eten.

Zijn ogen popten uit zijn kassen. "J-jouw.." Zijn mond hing open, en hij staarde van het arme beestje, naar Yuu, die hij plots in een heel ander licht zag.
"HEB JIJ DIT ARME BEESTJE VERMOORD?!" schreeuwde hij met overslaande stem, en hij voelde hoe het ongeloof van zijn gezicht droop.
Niet alleen vond hij het een verschrikkelijk idee dat Yuu blijkbeer meer man-van-de-jungle was dan hij, hij vond het een veel erger idee dat Yuu eigenhandig het leven van dat arme dier had weggeroofd.

Carter keek geschrokken naar Emily die met een rotvaart naar beneden viel en kwam meteen in actie. Hij ging loodrecht onder haar staan, spreidde zijn armen uit en zette zijn hele lichaam schrap. Nog geen tien tellen later viel het bijna gewichtloze meisje in zijn armen. Carter zakte door zijn knieën om de klap van de val te reduceren en duwde Emily tegen zich aan om haar vooral niet meteen weer te laten vallen. Hij zakte door één knie en bleef zo half overeind staan. Zijn hart, dat eerst als een razende was gaan kloppen van de angst om Emily te pletter zien vallen kwam langzaam tot rust, terwijl zijn blik naar het meisje in zijn armen gleed.
'Got ya,' zei hij op een nonchalante toon, maar zijn stem trilde nog na van de zenuwen.

Yuu zuchtte. Hij had dit van tevoren al kunnen bedenken. Natuurlijk vond Seth het vreselijk dat hij dat konijn had omgebracht. Hij was tenslotte Seth. Onschuldige, lieve, onweerstaanbare Seth.
Maar toch, hij had honger en ging Seth's onweerstaanbaarheid daarbij niet in de weg laten zitten.
'Ja ik heb het konijn vermoord. Naast konijnen valt hier niet veel anders te eten en als we niet snel wat eten hongeren we dood, vandaar. Mag ik hem dan nu terug?' vroeg hij. Hij stak zijn hand uit naar Seth en keek hem afwachtend aan. Hij hoopte maar niet dat Seth een al te grote scène zou schoppen. Hij had geen zin om zijn hele theorie over de mensheid en het dierenrijk en alle wetten der natuur aan hem uit te leggen.

Waarom Emily in godsnaam haar handen voor haar ogen gehouden had wist ze niet, maar het duurde even voor ze haar - nu trillende - handen weer weg durfde te halen en ze recht tegen de onderkant van Carters hoofd aankeek.
Hij had haar gevangen? Ze was niet.. dood?
"O-o-o-okay I'm f-f-fine, you can p-p-p-put me d-down," bracht ze toen rillend uit, nog steeds niet beseffend dat ze nog leefde.
Ze besefte op dit moment niet eens dat het Carter was die haar gered had, het enige dat door haar hoofd ging was dat ze nog niet dood was.