De overloop tussen groep 01 en groep 02.

"NEE JE MAG HEM NIET TERUG," schreeuwde Seth, die totaal uit zijn slof schoot en Yuu met een mengeling van afkeur en ongeloof aangaapte. "HOE KAN JE DIT NOU ÓPETEN?! DAT BEESTJE HEEFT WAARSCHIJNLIJK EEN FAMILIE, MISSCHIEN IS HET WEL EEN MOEDER VAN HEEL VEEL KLEINE KONIJNTJES EN DIE HEB JIJ NU ALLEMAAL AFGESLACHT."
Hijgend keek hij Yuu aan, en draaide hij zich om op zijn hielen.
"Idioot," mompelde hij kwaad, terwijl hij een boze tred begon die heel veel gestamp bevatte. "Stomme.. stomme.. dierenbeul."

Yuu knipperde een paar keer met zijn ogen. Dit was echt het toppunt. Seth wilde hem echt dood hebben.
Hoe kon een persoon nou zo lief en onschuldig zijn?! Dat was gewoon onmogelijk. Yuu had zin om Seth helemaal plat te knuffelen om zijn medeleven met het dooie konijn en de arme familie van het dooie konijn maar hij had het idee dat Seth nogal kwaad op hem was dus hij besloot het maar niet te doen.
'Seth, als je niks eet ga je dood. En mensen eten nou eenmaal andere organismen. Of dat nou planten of dieren zijn, we eten ze. In dit gebied zijn er geen planten die we kunnen eten, dus moeten we dieren eten. Dat konijn was de ongelukkige dat het pad van een roofdier kruiste. Dat is de natuur, zo gebeuren dingen nou eenmaal. En geef nu dat konijn terug. Als je dat beest nu gaat begraven heb ik hem voor niks gedood,' zei Yuu op kalme toon. Hij deed een stap dichterbij en keek Seth met een blik aan die hem eruit deed zien als een onschuldige kleine leeuw die zojuist zijn eerste prooi gevangen had.

Carter zette Emily voorzichtig op de grond en keek even naar de boom waar ze uit gevallen was. 'Het lijkt me een beter idee als je dat niet nog een keer doet,' merkte hij droogjes op. Hij keek even in het rond en zuchtte verslagen. Ze zouden geen water vinden, het was gewoon onmogelijk zoeken in een gebied waar je absoluut de weg niet wist.

Seth draaide zich niet om en stampte met opgetrokken schouders verder. Af en toe was er iets te verstaan uit het gemompel dat uit zijn richting dwarrelde, zoals "denkt dat hij... arm beest... stom... Yuu.. idioot.. dierenbeul.."
Hoe kon Yuu dat nou doen! Dat arme beest had verdorie nog een heel fantastisch leven voor zich, en Yuu had hem vermoord. Een wrede bloederige moord nog wel.
hij schopte kwaad tegen een steen aan, maar dat deed zoveel pijn dat hij naar zijn voet greep en wild in het rond hupste.
"AASDKAAJDKLASJD!" schreeuwde hij boos, en hij wierp een woedende blik op de steen die het waagde hem dwars te zitten.
"KLOTESTEEN," schold hij wild, en hij draaide zich woedend om. Zijn oogjes fonkelden verraderlijk.
"Ik ga het konijn NU begraven en als je het daar niet eens bent dan heb je pech," meldde hij met fijngeknepen oogjes.
Hij hurkte neer bij een boom, legde het konijn teder tussen de bladertjes, pakte een steen, en begon in de natte grond te hakken.

Langzaam schudde Emily haar hoofd. Ze keek wel uit. Geen bomen meer voor haar de eerstkomende tijd.
Alsof het nu pas tot haar doordrong dat ze zonder Carter te plet was gevallen keek ze hem aan. "D-dankje.." bracht ze toen uit, nog steeds helemaal in shock. Nog voor even liet ze haar blik naar de boom toe glijden, om vervolgens koers te zetten naar water, al was haar hoofd niet eens bij de weg. Wat maakte het ook uit; ze vonden het water toch niet.

'Fijn!' riep Yuu kwaad door de bomen heen. 'Dan ga ik ondertussen wel een nieuw konijn vangen!'
Met grote passen liep hij een endje het bos in en ging daar tegen een boom zitten. Hij vond Seth heel schattig met zijn liefde voor kleine onschuldige dieren, maar de honger werkte in op zijn humeur en nu Seth zijn voedsel in de grond ging stoppen was hij toch wel een beetje pissig. Hij zuchtte en keek naar zijn handen.
Was het nou echt zo erg dat hij een konijn had vermoord? Hij had een paar uur geleden ook een wolf bruut vermoord en daar had Seth geen kick om gegeven. Waarom moest hij dan wel zo'n scène schoppen over zo'n konijn?
En waarom ging hij zich verdomme nou schuldig voelen tegenover dat klotekonijn?!
Stomme Seth. Boos trapte Yuu tegen een dennenappel. Hij kon er niet tegen dat Seth zoveel invloed op hem had.

'No problem,' Zei Carter. Hij stak zijn handen in zijn zakken en volgde Emily. 'Je hebt zeker niet toevallig nog wat gezien in de korte tijd dat je boven was?' vroeg hij uiteindelijk maar. Niet dat hij veel hoop had op een positief antwoord.

Toen het gat eindelijk wijd genoeg was, pakte hij het konijn, legde het er teder in, en strooide zachtjes de aarde over het bebloede lichaampje.
Hij keek even sipjes naar het donkerzwarte hoopje, dat nogal afstak tussen al het mos.
"Rust in vrede, konijn," besloot hij, met een pompeus buiginkje omdat hij geen idee had hoe dit soort dingen gingen.
Hij zuchtte, draaide zich om, en wierp Yuu een-..
...
Waar was Yuu?
Meteen was hij doodsbang. Ohnee! Straks was Yuu boos! Straks-
Maar hij was verdomme zelf ook boos, waarom maakte hij zich druk om die dierenbeul?!
Maar misschien sloop er ergens wel een wolf rond en-
NOU EN.
JA DAT MAAKT WAT UIT.
NIETES.
WELLES.
NIETES.
"HOU JE KOP," schreeuwde Seth.
De stemmetjes zwegen.
Hij haalde diep adem, en keek even zeer volwassen om zich heen. Hij had de situatie volledig in de hand, natuurlijk had hij dat, het idee alleen al dat... dat..
Een beteuterd fronsje kroop over zijn gezicht en hij begon zich langzaam door de bomen te bewegen.
"Yuu?" begon hij twijfelachtig.

Nee, ik durfde niet omlaag te kijken. 'Nee, er h-hingen nog heel v-veel takken vol b-b-bladeren waar ik stond," beantwoordde Emily Carters vraag. "Maar misschien vinden we n-nog iemand uit een v-van beide teams."
Niet dat ze tot nu toe succes hadden gehad met het zoeken van teamgenoten, maar daar moesten ze maar even niet aan denken.

Nick, die nog steeds in zijn boxer zat omdat hij zijn kleding nat was, en Yumiko geen tijd had om kleding voor hem te zoeken, rilde. Het werd gelukkig warmer. Zijn huid zat vol schrammen en zijn haar zat door de war. Opeens hoorde hij een bibberende stem vlakbij. Bekend. Emily. Hij stond op."Emily!?" schreeuwde hij."waar ben je?!" riep hij weer. Hij liep in de richting waar hij van dacht dat het vandaan kwam.

'Hou je mond, ik ben in een innerlijke discussie,' zei Yuu. Hij wist niet precies waar Seth was maar had hem wel luid en duidelijk gehoord. Hij zat nog altijd tegen zijn boom, met zijn armen over elkaar geslagen en zijn kaken op elkaar geklemd. Met een diepe frons staarde hij naar de boom tegenover hem.
Wat vond hij belangrijker? Het welzijn van kleine onschuldige dieren, of de behoefte om zijn honger te stillen?
Het ene zou Seth tevreden stellen, het andere zijn maag.
JEZUSGODVERDOMME waarom stond hij nou weer voor zo'n lastige beslissing?!
Zijn frons werd nog iets dieper en kwaad beet hij op zijn lip.
Hij wilde geen sorry zeggen, want hij had er geen spijt van.
Of wel?
Of niet?
Nee! Hij had geen spijt. Dat domme rotkonijn verdiende het om opgegeten te worden!
Hij had ook gewoon gras kunnen eten...
adajsfhlkafhsdlfhslkhgkljghsdlkfhsdkfshdflkj.

Carter keek verschrikt op toen hij een bekende stem hoorde. 'Nick?!' riep hij verbaasd en verheugd tegelijk. God wat was hij blij dat ze iemand gevonden hadden. Het maakte hem niet uit dat het nou net de persoon was die hij op Yuu na het minst graag wilde zien. 'Nick we zijn hier!' riep hij terwijl hij tot stilstand kwam en met een turende blik in het rond keek of hij Nick ergens zag.

Nogal verbaasd keek Emily op toen ze opeens haar naam hoorde roepen door een stem die ze meteen al aan Nicholas koppelde, maar net toen ze wilde reageren was Carter haar al voor geweest.
Dat ze eigenlijk helemaal geen behoefte had om Nicholas te zien na wat er op school en gisteren gebeurd was vergat ze voor het gemak maar even.

Nick hoorde Carter's stem en liep sneller die richting uit. Een boom langs, door twee bosjes. En daar stond hij dan in zijn boxer. Carter en Emily stonden voor hem, en hij grijnsde lomp."Hey," zei hij opgelucht."Eindelijk." hij kuchte. Hij keek Emily aan. Zijn blik verzachtte."Sorry," fluisterde hij. Toen vermande hij zich weer."Jullie hebben zeker niet een broek bij je?"

Seth schrok op toen hij Yuu's stem hoorde, en leefde een beetje op. Enthausiast liep hij in de richting van het geluid.
Een gefrustreerde Yuu kwam in zicht, en nu kreeg hij toch wel een paar schuldgevoelens.
"Sorry!" zei hij haastig, terwijl hij op zijn lip beet en voor Yuu's neus met zijn voeten door de bladeren schoof. "Ik dacht.. ik dacht.. dat arme beestje.. en.. jij.. en.." Hij hapte naar adem en keek Yuu smekend aan.

Emily glimlachte even naar Nicholas en merkte dat naarmate de tijd verstreek haar lichaam ook stopte met trillen. Eindelijk.
"Nicholas," begon ze, Nicholas nog steeds voluit uitsprekend. ".. Weet jij ergens water te vinden?" vroeg ze toen.
Ze moesten echt snel iets drinken voor haar keel pas echt uitgedroogt was.

Yuu keek op naar Seth en keek hem pissed off en ongelofelijk chagrijnig aan. Zijn honger had de strijd gewonnen en oh wat werd Yuu chagrijnig als hij honger had.
'Hou toch op,' snauwde Yuu naar de irritante dierenvriend voor zijn neus. 'Je hebt net een facking konijn begraven, dat nu helemaal voor niks het loodje heeft gelegd. Denk je nou echt dat je zo diervriendelijk bezig bent geweest?! Dat konijn HAD nog een nut kunnen hebben, maar nu is het totaal nutteloos doodgegaan! En bovendien zijn WIJ er ook geen FUCK mee opgeschoten!´ gromde hij. Hij sprong overeind en balde zijn handen tot vuisten.
´Ik ben het helemaal zat. Ik ga een nieuw konijn vangen, en jij krijgt HELEMAAL NIKS.´
En met deze woorden beende Yuu kwaad weg, verblind door zijn eigen honger.

Carter keek naar Nick die in zijn boxer tevoorschijn was gekomen. Waarom liep iedereen toch in zijn boxer rond? Oké, van Yuu en Seth had hij het niet echt verrassend gevonden, maar nu Nick ook al in zijn boxer rond liep vond hij het toch wel een beetej vreemd worden.

Nick keek naar zijn wonden en zijn natte boxer."Ik was net wel bij een beekje.. Daar heb ik mijn wonden schoon gespoeld, en toen kwam Jade en die teleporteerde me hier heen. Maar mijn kleren liggen daar nog," zei hij. Zijn gezicht betrok. Hij keek naar Carter, en toen naar Emily.

"... Oh," bracht Emily uit, wiens oog nu pas op Nicholas' boxer viel. Iedereen met hun boxers hier ook.
Geteleporteerd dus. Nee, daar hadden ze niks aan.
Een zuchtje ontsnapte uit Emily's mond terwijl haar blik over de omgeving gleed. Er was hier nergens ook maar een kleine hint naar een plek met water te vinden. Stom, stom bos.
Nog 1 dag, nog 1 dag.. Over 1 dag zaten ze weer lekker op school bij de verwarming met een heleboel koffie. Ja. Daar keek ze naar uit.

Seth's gezicht trok wit weg toen Yuu plots woedend langs hem heen stampte. Het hele konijnengebeuren vergat hij meteen.
Yuu was nog nooit boos geweest. Nog nooit écht boos, niet op hem in ieder geval.
Ohnee, misschien was Yuu hem al die tijd al zat geweest, en stootte hij nu zijn opgekropte gevoelens eruit! Ja, dat moest het zijn, hij was hem zat.
Yuu wilde er eigenlijk een eind aan maken.
Paniekerig keek hij naar Yuu's rug die tussen de bomen verdween, en voor hij wist waar hij mee bezig was stormde hij achter hem aan.
"YUU," schreeuwde hij verwilderd, "ZEG HET DAN VERDOMME IN MIJN GEZICHT ALS JE ME ZAT BENT." De wanhoop deed zijn stem overslaan, zodat het geheel nogal angstig en paniekerig overkwam.

Yuu kwam tot stilstand, draaide zich met een ruk om en liep weer recht op Seth af. Hij balde zijn hand tot een vuist en knalde hem vlak langs Seth's gezicht tegen een boom.
'IK BEN JE SPUUGZAT EN ROT NU OP VOORDAT IK JE HOOFD ERAF BIJT EN HEM AAN EEN SPIES DRAAI OM DAT ROTKONIJN TE VERVANGEN,' schreeuwde hij recht in Seth's gezicht. Hij besefte totaal niet dat zijn uitbarsting die totaal nergens op sloeg vreselijke gevolgen kon hebben voor Seth's zelfvertrouwen en al dat soort dingen.
Hij had gewoon vreselijke honger en iedereen die het waagde hem in de weg te staan die honger te stillen kreeg het te verduren met zijn humeur.

Stilletjes, heel stiekempjes, en ergens in een verboden hokje in zijn lichaam, had hij verwacht dat Yuu zou grijnzen en zou zeggen: "idioot, ik kan jou toch nooit zat zijn." En dan zou hij zijn lippen op die van hem duwden en binnen nou time zijn boxer verliezen.
En al door de natte bladeren rollebollend zouden ze.. ze zouden..

Maar dat zei Yuu niet.
Yuu was hem zat.
Nee, dat was fout.
Hij was hem spuugzat.
Hij keek met grote ogen naar Yuu's gezicht en voelde hoe de tranen in zijn ogen opwelden.
"S-..sorry!" stotterde hij verstrooid, de grip op de wereld verliezend. "Ik dacht.. ik wilde niet.. s..sorry.. ik wist niet.. ik had niet verwacht dat je.. dat je.. als je.. spuugzat ik wist niet.. spuug.. zat? Ik dacht! Ik wilde!"
Hij hapte naar adem en voelde hoe de eerste tranen over zijn wangen gleden.
Yuu mocht verdomme niet zien dat hij moest huilen, dat zou hem alleen nog maar meer gaan irriteren. Yuu moest.. Yuu moest..
Hij keek Yuu nog even diep verontschuldigend aan, dook toen totaal verwilderd onder zijn arm door en rende toen snikkend weg. De bomen flitsten langs hem heen, en zijn luide uithalen echooden door het bos.
"Y-yuu.. y-yuu!" snikte hij luid en zijn hele gezicht was al snel bedekt met een enorme lading tranen.

Seth's tranen, zijn gesnik en al helemaal zijn wanhopige stem gingen door merg een been. Yuu voelde hoe de blinddoek die de honger voor zijn ogen had gespannen los raakte. Met een ruk trok hij de blinddoek af. Hij draaide zich om naar de richting waar Seth heengerend was en voelde hoe zijn maag zich omkeerde.
Verdomme hij had weer eens de idioot uitgehangen.
'Seth! Kom terug, ik meende het niet!' riep hij uit, terwijl hij een sprint inzette en achter Seth aan racete. Hij sprong over wat wortels heen, schoot tussen de bomen door en had Seth binnen no-time ingehaald. Hij greep de jongen bij zijn arm om hem tegen te houden en bleef licht hijgend staan.
'Ik... meende.. het niet,' zei hij tussen zijn ademhalingen door.
'Sorry... ik ben een idioot. Ik had dat stomme konijn niet mogen vermoorden,' ratelde hij er snel achteraan, terwijl hij Seth met een verontschuldigende blik aankeek. Hij hoopte maar dat Seth hem zou vergeven voor zijn idiote uitbarsting. Hij wilde niet nog een keer een ruzie met Seth meemaken. Daar raakte hij ongelofelijk depressief van.

"JE MEENDE HET WEL," schreeuwde Seth met overslaande stem, en hij rukte boos en vernederd zijn arm uit Yuu's greep. "JE MEENDE HET WEL, het spijt me, s-sohohohorry en.." Zijn woorden werden echter overspoeld door een grote snikbui.
Boos veegde hij de tranen onder zijn ogen vandaan, en zette hij het nogmaals op een rennen.
Yuu vond hem alleen maar irritant en vervelend en hij gaf hem nog gelijk ook. Hij wás ook irritant, en vooral vervelend, hij moest verdomme zijn mond houden. Nu voelde Yuu zich ook nog eens schuldig.
Snikkend rende hij langs de bomen, terwijl hij zijn rationele breinhelft langzaam verloor.