De overloop tussen groep 01 en groep 02.

"NEE, IK HEB HET NIET GEHOORD," schreeuwde Seth, die wild maaiend met zijn armen overeind kwam. "Er is daar NIEMAND," meldde hij, duidelijk articulerend.
Hij keek even naar de duisternis, en wierp toen een smekende blik op Yuu.
"Kom, kom, ik hoorde helemaal niets, er was niets!" jammerde hij, terwijl hij aan Yuu's arm trok en een paniekerige blik op de duisternis wierp.
Oh god.
Als Carter nu..
Zijn blik gleed naar Yuu's gezicht, en een huivering schoot over zijn rug.
Doodslag betekende dat je van school werd getrapt, en Seth kon zich geen magic highschool voorstellen zonder een Yuu.
Carter moest verdomme NU oprotten. Het probleem was alleen dat Emily ook bij hem was.
Misschien kon hij die nog meesmokkelen, misschien was Yuu niet zo kwaad op haar..
Hij slikte.
Weinig kans.

Geschrokken keek Emily op toen ze opeens haar naam hoorde, gesproken door een stem die ze niet herkende.
Moesten ze wel gaan kijken wie, of misschien beter gezegd, wat daar wel niet zat?
Trillend, dit keer niet alleen van kou maar ook van angst, keek Emily van Carter naar het overhemd dat opeens in haar handen belandde en weer terug.
"M-m-maar.." begon ze, terwijl ze het overhemd weer in Carters richting hield. Mooi niet dat ze dat aan ging doen. Mooi niet dat ze ging kijken waarvandaan de stemmen gekomen waren.
Net nadat ze dat uitgesproken had hoorde ze opeens een stem die ze wel herkende. Seth. Maar waar Seth was was Yuu..
Nee, hier blijven was sowieso verstandiger.

Yuu luisterde niet naar Seth. Het enige doel wat hij op het moment voor ogen had was de kop van Carter kapot rammen tegen de stenen van de grot. En misschien zou hij daarna Emily wel Carter's verbrijzelde hoofd laten opruimen.
Ja, dat zou hij doen. Dat zou ze wel afschrikken. Yuu greep Seth's arm beet die aan hem stond te sjorren en sloot zijn vingers om zijn pols. 'ssssht,' zei hij. Hij trok Seth naar zich toe en legde zijn hand op Seth's mond.
In zijn achterhoofd ontstond plots een nog veel sadistischer idee dat hij eigenlijk ook wel een goed plan vond. Hij beet op zijn lip terwijl hij twijfelde over zijn besluit.
Wat zou hij doen? Carter's kop te pletter slaan, of Seth, Carter én Emily tegelijkertijd te grazen te nemen met zijn sadisme?
De keuze was lastig.

Bij het horen van Seth's stem kwam Carter abrupt tot stilstand. Hij staarde met grote ogen in de duisternis.
Het was Seth en dat angstaanjagende gesis was waarschijnlijk Yuu.
'Eeh-hm,' begon Carter. Yuu zien vond hij op het moment absoluut geen goed idee.
'Misschien kunnen we beter hier blijven,' stelde hij voorzichtig voor. Hij duwde het overhemd weer terug naar Emily.
'Doe niet zo eigenwijs en neem het gewoon aan. Ik heb het niet koud,' zei hij koppig, terwijl hij ondertussen zijn kaken stevig op elkaar geklemd hield om te voorkomen dat ze zou zien dat hij stond te klappertanden.

Seth keek Yuu doodsbang aan.
"Imkmmkkpsff!" murmelde hij tegen Yuu's hand. Toen dat ook niet hielp begon hij zich van Yuu af te duwen, en wild met zijn armen te maaien, maar Yuu's greep was rotsvast.
Hij moest verdomme Carter waarschuwen, en Emily.
Als ze nu niet weggingen dan.. dan..
Paniekerig plantte hij zijn vuistjes op Yuu's borstkast. "MMMPPPPFFFSS!"

"I-ik h-heb h-het ook n-n-niet k-koud," protesteerde Emily die het overhemd gelijk weer terugduwde richting Carter.
Het was onmogelijk dat hij het niet koud had, en ze weigerde de schuld te zijn van zijn dood door onderkoeling.
SNel knikte ze na Carters idee. "G-goed p-p-plan," voegde ze er daarna nog aan toe.
Ze ging nog liever dood door onderkoeling dan dood door Yuu.

Yuu wierp zijn blik op de tegenstribbelende Seth. Hij keek met twinkelende oogjes in die van hem.
Hij had zijn besluit genomen.
Zijn vrije hand greep een van Seth's polsen vast en alsof Seth zijn gijzelaar was trok hij hem richting het duister. De grot maakte halverwege een bocht, en in deze bocht bleef Yuu staan. Hij duwde Seth tegen de rotswand en hield zijn hand nog altijd op zijn mond. Met zijn andere hand liet hij Seth's pols los om zijn vinger even op zijn lippen te kunnen leggen. Vervolgens liet hij zijn hand van Seth's mond zakken en drukte hij zijn lippen erop. Zijn handen zette hij tegen de rotswand naast Seth's gezicht. Met veel moeite wist hij zijn mondhoeken omlaag te houden. Van binnen schoot er een sadistische lach door hem heen.

Carter keek met samengeknepen ogen naar het duister, waar geluiden uit kwamen die hij niet ééntweedrie wist te plaatsen. Zijn gezicht vertrok even. Ze zouden toch niet...
'Neem dat hemd nou gewoon aan! Ik trek het t-toch niet aan!' zei hij tegen Emily. Hij liet het kledingstuk voor haar voeten op de grond vallen en staarde met een onaangenaam gevoel in zijn maag naar de duisternis.
Wat was daar aan de andere kant van de grot aan de hand?! Uit Seth's woorden had hij opgemaakt dat ze al wisten dat hij en Emily aan de andere kant van de grot zaten.
Zouden ze komen? Wat was Yuu van plan? Was hij misschien op zoek naar een moordwapen?
Of had hij de rode plek misschien nog niet ontdekt?
Zijn ogen gleden langs de duistere wanden van de grot.
Nah, Yuu kennende had hij de plek allang ontdekt.

"MAAR JE VRIEST D-DOOD!" riep Emily meteen paniekerig toen Carter het overhemd voor haar gooide.
Hoe zou ze hem in godsnaam moeten overhalen om dat ding aan te trekken?
Wacht.
Waarom staarde hij zo voor zich uit?
Was er iets dat zij niet wist? Goed, dat ze niet naar Yuu en Seth gingen begreep ze wel. Maar waar maakte Carter zich in hemelsnaam druk over?

Seth's ogen werden groot, en voor een paar minuten staarde hij totaal geschrokken in die van Yuu.
Maar toen hij besefte waar Yuu mee bezig was..
Dus Yuu dacht hem zo maar eens eventjes te gebruiken?
Verdomme. Dat was echt iets wat hij absoluut niet kon uitstaan.
Boos sloot hij zijn mond, en keek hij Yuu woedend aan. "Hou op," gromde hij kortaf, en hij probeerde zich kwaad uit Yuu's greep te bevrijden.

Yuu keek met samengeknepen ogen naar Seth.
Zie je nou wel, er was iets met die Emily.
'Fijn,' gromde Yuu. Blijkbaar had Seth totaal geen zin meer in hem zodra hij Emily's stem had gehoord. Hij liet Seth los en besloot dat zijn oorspronkelijke plan in dit geval toch het beste was.
Met grote passen stapte hij het duister in, om nu niet alleen Carter's hoofd te verbrijzelen, maar ook de nieuwe oorzaak van Seth's onwilligheid. Hier kon hij absoluut niet tegen. Stomme rotwijven die alles moesten verpesten. Waarschijnlijk had dat kind Seth op een misleidende manier aan haar kant gekregen.
Het pad draaide nog een bocht. Yuu ramde zijn vuist tegen de wand van de grot en sloeg de bocht om.
In de verte zag hij de silhouetten van Emily en Carter die blijkbaar aan het vechten waren om een overhemd.
Doodstil bleef hij in de schaduwen staan, terwijl hij de twee een tijdje observeerde, het moment afwachtend om toe te slaan.

'Denk je nou echt dat ik op dit moment me ook maar een klein beetje zorgen maak om de kou?!' riep hij tegen Emily. Zijn stem sloeg over.
Fuck. De nabije aanwezigheid van Yuu joeg hem echt de stuipen op het lijf. Wat was hij nou voor een angsthaas? Hij was nog altijd ouder en langer dan Yuu. Hij moest die jongen gewoon laten zien wie de baas was, in plaats van dat hij bang in een hoekje kroop.
Zijn blik gleed weer naar de duisternis.
Twee ogen die een beetje rood opgloeiden in het duister staarde hem met een moordlustige blik aan.
Rillingen schoten over zijn rug, al zijn nekharen gingen overeind staan.
Shit, het was gewoon onmogelijk om niet bang te zijn voor die blik.
'Emily ik denk dat het beter is als je weer naar die andere grot gaat...' mompelde Carter zachtjes. Hij hield zijn blik strak op de rode ogen gericht die hem aanstaarden vanuit de schaduwen.
Zijn hart klopte in zijn keel.

Seth keek Yuu boos aan, maar toen hij Yuu's gezicht zag schoot zijn uitdrukking om in schuldgevoel en een vreemde lading spijt. Waarom had hij nou weer spijt dat hij zo was uitgevallen?! Maar.. waarom was Yuu zo pissig? Normaal gesproken zou hij toch zeker wel zijn doorgegaan? Hoezo was Yuu plotseling zo..
Verstrooid keek hij naar de plek waar Yuu was verdwenen. Yuu was normaal veel-
.. de plek waar Yuu was verdwenen?!
Zijn ogen schoten open.
Ohnee.
"YUUU- NEEE, NEEE, NEEE!"
Struikelend sprintte hij door de donkere gangen, al "STOP YUU, STOP DOE HET NIET" schreeuwend, tot hij uiteindelijk keihard tegen iets aanknalde. Met een klein schreeuwtje tuimelde hij samen met het voorwerp tegen de grond, en pas na een paar seconden schoot hij verwoed overeind.
Hij wreef wild over zijn achterhoofd, en probeerde het voorwerp te onderscheiden in de duisternis.
Maar al snel kwam hij erachter dat het geen voorwerp was.
Het was Emily.

"W-wat?" vroeg Emily met een trillende stem, dit keer puur uit angst. Hoewel het donker was waren Yuus ogen onmogelijk niet te zien, hoewel ze graag had gehad dat dat wel was geweest op dit moment.
Net toen ze haar mond weer wilde openen voelde ze hoe er iets tegen haar aanviel dat haar tegen de grond aandrukte.
Yuu kon het niet zijn. Carter ook niet. Bleef er dus maar een iemand over. Seth.
Snel ging Emily weer rechtop zitten en veegde ze haar nog natte haren snel weer uit haar gezicht. "Gaat het?!" vroeg ze gelijk aan Seth toen die weer omhoog was gekomen, Yuu totaal vergeten voor het moment. Wie weet hoe hij belandt was, of waarom hij überhaupt viel.

Yuu stapte uit de schaduwen. De combinatie van een hele hoop opgekropte energie en een uitbarsting van woede schakelde zijn hersenen uit.
Het licht ging uit, het rode noodlicht ging aan.
Zijn zintuigen vingen vaag op dat Seth naar de andere kant was overgelopen en hem in de steek had gelaten.
Een pijnlijke steek schoot door zijn hart. Seth had hem in de steek gelaten. Hij was liever bij Emily, zelfs liever bij Carter, dan bij Yuu.
Buiten stopte het met regenen.
Yuu's blik schoot van Emily, naar Seth, naar Carter. Hij beet op zijn lip. Met gebalde vuisten kwam hij in beweging. Hij liep in een loodrechte baan recht op Carter af, trok zijn vuist naar achter en haalde keihard uit. Hij voelde hoe zijn vuist tegen Carter's kaak knalde. De pijn van de klap dreunde door in zijn knokkels. Met een kille blik keek hij van Emily naar Seth.
'Veel plezier nog,' gromde hij bijna onverstaanbaar, en vlak daarna rende hij de grot uit, het donkere woud in.
Zijn vermogen om rationeel te denken was nergens meer te bekennen.
De jaloezie die vreselijk overdreven was had hem volledig opgeslokt.

Carter voelde hoe al Yuu's opgedrongen energie via zijn vuist tegen zijn kaak knalde. Zijn tong kwam tussen zijn tanden terecht waardoor hij er keihard op beet. Meteen daarna gaf hij een schorre kreet van pijn. Iets bleef steken in zijn keel.
Na veel gehoest en geproest rolde er een tand uit zijn mond, achtervolgd door een stroompje slijmerig bloed.
Carter spuugde het bloed op de grond en veegde zijn mond af. Terwijl de pijn in zijn hoofd doordreunde staarde hij naar Seth. 'Wat bezielt die idioot?!' riep hij woedend uit, terwijl hij nog een straaltje bloed uitspuugde en met een pijnlijk gezicht zijn tand van de grond raapte.

Zonder ook maar adem te durven halen volgde Emily alle bewegingen die Yuu maakte, om vervolgens te zien - en te horen - hoe hij Carter enorm hard sloeg. Gelijk sprong ze op, de kou totaal vergeten.
"CARTER!" riep ze geschrokken. "Gaat het wel!?!" Met groot opgezette ogen staarde ze naar het gestalte dat Carter voorstelde.
Wie weet had Yuu hem een hersenschudding geslagen - ze had niet eens gezien wáár hij geslagen had. En dan rende hij ook nog eens het woud weer in. Pure zelfmoord.

"Ik.. ik.." Hij keek even van Emily, naar Carter, en toen naar de plek waar Yuu was weggestormd. Zijn mond gleed een beetje open.
Was Yuu..
Hij vond het idee bijna te merkwaardig om over na te denken, dat kon toch zeker niet?
Yuu kon toch onmogelijk.. jalóers zijn?!
Hij stootte een psychopatisch lachje uit, dat al snel wegstierf omdat hij zich bedacht dat het helemaal niet grappig was.
Yuu was totaal verslingerd in -blijkbaar- jaloezie weggestormd, het bos in, alleen, en gekleed in slechts een boxer.
"...Yuu!" stootte hij fluisterend uit, en zijn blik gleed naar Emily. "We moeten hem zoeken!"

Scherpe takken en steentjes sneden in zijn blote voeten. Ijskoude wind vloog om hem heen en liet het voelen alsof hij in prikkeldraad werd ingewikkeld. Zijn hoofd bonkte pijnlijk, zijn zicht was wazig.
Hoewel het gestopt was met regenen onweerde het nog steeds. Hier en daar zag Yuu vage, oranje vlekken langs hem heen schieten van bomen die in de brand stonden.
Een ijzige pijn stak in zijn been en al snel was hij niet meer in staat om te rennen. Hij struikelde over een boomwortel en viel met een harde klap op de modderige grond. Zijn hele lichaam schuurde tegen de vele stekels, steentjes, bladeren en takjes die op de grond lagen. Zijn ogen kneep hij stijfdicht om te voorkomen dat de blubber in zijn ogen zou komen.
Een ijzige kreet van pijn, woede en verslagenheid ontsnapte aan zijn keel en galmde door het hele woud. Hier en daar hoorde hij het gefladder van vogels die op de vlucht sloegen van zijn schreeuw.
Hulpeloos bleef hij op de grond liggen.
Hij was zo'n aansteller, zo'n idioot. Nog geen half uur geleden had hij Seth nog volledig in zijn greep gehad en alleen maar omdat Seth probeerde te voorkomen dat hij een dubbele moord zou plegen moest hij weer zo nodig doordraaien.
Bibberend van de kou en pijn kroop hij naar een stukje grond dat begroeid was met gras. Hij leunde met zijn rug tegen een boom en staarde met een wazige blik voor zich uit.
Hij was zo'n ongelofelijke idioot.
Hoe haalde hij het in zijn hoofd om uberhaupt te denken dat Seth hem in de steek zou laten voor iemand anders?
Zo vaak had hij Seth beschuldigd van het hebben van te weinig vertrouwen, maar zelf bakte hij er ook niks van.
De stekende pijn in zijn rechterbeen ebde langzaam weg, net als de kou die hij voelde. Een aangenaam licht gevoel verspreidde zich door zijn hoofd.
'Rustig maar Yuu, ik ben bij je. Het komt wel goed.'

Moeizaam kwam Carter overeind. Hij veegde nog wat bloed van zijn mond en keek met een razende blik naar Seth.
'Je denkt toch niet dat ik die klootzak nu nog ga zoeken? Laat hem lekker opgevreten worden door een bergleeuw,' gromde hij. Hij wierp een blik op Emily. 'Het gaat prima, maak je geen zorgen. Ik kan wel tegen een stootje,' zei hij op een iets vriendelijkere toon, maar vlak daarna schoot er een withete pijn door zijn hoofd die hem duizelingen bezorgde waardoor hij weer door zijn knieën zakte.
Verdomme, die vervloekte schedelbreuk.
Op dat moment schoot de ijzige schreeuw van Yuu door zijn hoofd. Zijn maag draaide zich even om, maar hij vertikte het om er aandacht aan te besteden.
Hij vergaat maar in zijn eigen agressie.

Seth keek even van Emily, naar Carter, en nam toen een besluit.
Haastig krabbelde hij overeind, een vastberadenheid was in zijn ogen te lezen.
"Goed, als jullie hem niet gaan zoeken," begon hij met een stem die trilde van de onderliggende angst, "dan doe ik het wel."
Hij draaide zich om naar de uitgang van de grot, haalde een keer diep adem, en sprintte toen de stormachtige nacht in.
Hij moest Yuu vinden.

"Niet! Het gaat niet!" bracht Emily uit die totaal in paniek raakte. Nu kon hij niet eens meer op eigen benen staan?!
Snel griste ze het overhemd van de grond en legde het dit keer zelf over Carters schouders heen, om zich vervolgens weer op Seth te richten. "SETH! Je kunt niet naar buiten gaan het wordt je dood!" ging ze op diezelfde toon verder, dit keer harder omdat hij al wegliep.
Wat had hij eraan om Yuu te gaan zoeken? Die vond hij nooit in dit weer! En een dode Seth? Dat beviel haar niks.

'Pas op je steekt z'n oog uit.'
'Hou je mond ik zie helemaal niks hou die vuurbal is dichterbij!'
'Ik snap niet waarom we hem niet gewoon mee terug nemen naar de school.'
'S heeft gezegd dat we hem hier moesten houden! We mochten alleen ingrijpen als er sprake was van een levensgevaar van meer dan 65%. Zodra ik klaar met hem ben zit hij er weer onder. We moeten hem hier houden.'
'Volgens mij wordt hij wakker.'
'Ssssht! Kom, kom!'
'Wacht je vergeet de metaalba-'
'Laat gewoon zitten, KOM!'
Yuu knipperde met zijn ogen. Hij voelde zich aangenaam warm van binnen. Een klein vuurballetje verblindde even zijn zicht, maar al snel raakte hij eraan gewend.
Hij voelde nergens meer pijn. Verstrooid keek hij in het rond.
Nog altijd zat hij tegen de boom waar hij tegenaan geploft was vlak voordat hij buiten bewustzijn was geraakt. Het gras onder hem was nu alleen niet meer nat, maar droog. Verbaasd keek Yuu naar zijn armen, bovenlichaam en benen. Nergens was meer een krasje te bekennen.
Ook de metalen band om zijn enkel was verdwenen.
Met een ruk schoot Yuu overeind. Er bonkte niets pijnlijks door zijn hoofd en ook zijn voeten prikten niet. Verschrikt keek hij in het rond. Wie waren die stemmen geweest die hij gehoord had?!
Er was niemand te bekennen. Alleen hij en het kleine vuurbolletje verbraken de doodse duisternis van het donkere woud.
Zijn blik gleed langzaam omhoog naar de sterrenhemel boven hem.
Het was opgehouden met onweren.

Carter bracht zijn handen naar zijn oren. 'Hou op met... schreeuwen,' bracht hij moeizaam uit. Hij besloot dat hij Emily beter kon vertellen wat er precies met hem aan de hand was.
'Schedelbreuk... paar weken geleden... Yuu's schuld...' mompelde hij, terwijl zijn gezicht steeds pijnlijk vertrok van de pijn door zijn hoofd.
Het was duidelijk dat er iets goed mis met zijn hoofd was. Hij was pas twee dagen geleden ontslagen uit de ziekenzaal.
Die klap van Yuu kon nooit goed voor zijn revalidatieproces geweest zijn.

"W-wat?" Had Yuu ervoor gezorgd dat Carter een schedelbreuk opgelopen had?
Maar wat zou er dan gebeurd zijn als Seth niet tegen haar gebotst was en Yuu niet zo weggelopen was..
Door de schrik vergat Emily een paar seconden om te ademen, tot ze zichzelf weer wakker schudde.
"Wat doe jij hier?! Waarom sturen ze jou mee op kamp? We moeten Jade vinden!"
Gelijk sprong Emily op en keek ze even twijfelend naar Carter. Was hij in staat om mee te gaan of moest ze maar even zelf gaan?