De overloop tussen groep 01 en groep 02.

Nick keek rond."Wisten jullie trouwens dat Yumiko haar band heeft afgekregen?" Hij keek hun weer aan."Ze gebruikte gewoon haar zakmes." Nick trok zijn wenkbrauw op."Ehm.. water. Heb je geen wiggelroute (hoe heet zo'n tak ookalweer..)?" Hij grijnsde zwakjes."Grapje," mompelde hij. Zijn maag rommelde."Ik zit er echt over te denken om gewoon wat bladeren in mijn mond te stoppen."

Yuu liep veel te ver door. na een tijdje hoorde hij niet eens meer het water kletteren. Pas toen hij bij een rotspartij aankwam die hem bekend voorkwam bedacht hij zich dat hij minstens een kilometer doorgelopen was. Hij wilde zich net weer omdraaien en snel terug lopen voordat Seth zou denken dat hij weggelopen was toen hij zich plots iets bedacht.
Zijn blik schoot langs de rotspartij en bleef hangen op de donkere grot waar ze vannacht hun kleren hadden achtergelaten. Yuu rende op de grot af en keek naar binnen. Blij aanschouwde hij zijn broek, zijn verscheurde overhemd, Seth's overhemd en hun schoenen. Hij rende op de kledingstukken af en griste ze van de grond. Hij schoot in zijn eigen broek, die gelukkig al helemaal opgedroogd was en sloeg Seth's overhemd over zijn schouder. Hij had geen flauw idee waar Seth's broek gebleven was, maar besloot er geen tijd aan te besteden en liep terug in de richting waar hij zojuist vandaan gekomen was. Nu hij niet meer in boxer rondliep voelde hij zich al meteen een stuk minder kwetsbaar voor takjes, struiken en andere schavende dingen. Ook zijn voeten voelden een stuk fijner aan nu hij ze weer in zijn schoenen gestoken had.
De blijdschap van het vinden van hun kleding overtrof zijn pissigheid en al fluitend liep hij door het bos, terwijl hij zoveel mogelijk één richting aan probeerde te houden om vooral niet de weg kwijt te raken.

Plotseling kwam Carter tot stilstand. 'Sssht!' riep hij uit, terwijl hij gebaarde dat ze stil moesten zijn.
Als je heel goed luisterde hoorde je in de verte stromend water.
'DAAR!' riep hij uit, terwijl hij in de richting wees waar het geluid vandaan kwam. Enthousiast rende hij eropaf. Niet veel later stond hij stil aan de oever van een prachtige heldere rivier.
'Niet te geloven, we hebben het gevonden!' riep hij enthousiast uit. Hij zakte door zijn knieën, nam wat water in zijn handen en dronk het voor zover dat slaagde meteen op.
Zijn keel voelde meteen een stuk zachter aan.

"Haar enkelband afgekregen? Krijgt ze dan geen problemen met Jade?" fronste Emily gelijk. Wat was het nut van die enkelbanden als je ze er toch eigenhandig weer af ging halen? Dan konden ze er net zo goed geen geven.
Niet dat het haar zoveel uitmaakte. Met haar specialiteit en het lagen niveau dat ze had schoot ze er toch niets mee op nu.
"Een wichelroede," verbeterde ze Nicholas toen. "Maar we kunnen beter..-"
Emily kapte gelijk haar zin af toen Carter opeens water bleek te horen en ze zo snel mogelijk achter hem aan probeerde te rennen, op naar het water. Vrij voorzichtig knielde ze er neer en maakte ze een kommetje met haar handen om zo het water te kunnen drinken. "Je bent geweldig!" grijnsde ze toen, om vervolgens haar broek op te trekken en haar benen in het water te laten bungelen. Dit voelde al stukken beter.

Nick rende achter het tweetal aan, en hij grijnsde."wauw," zei hij. Hij keek naar Carter."Mijn complimenten voor je goede gehoor." Hij knielde neer en nam een slokje water. Hij zag wat vissen voorbij komen, en zijn blik werd hongerig. Hij rilde toen er een koude vlaag voorbij kwam."Wat een klote bootcamp," zei hij."Iedereen is straks tering ziek, en zwak en iedereen zit onder de wonden en krassen." Hij rolde met zijn ogen, terwijl zijn vingers afwezig over drie krassen op zijn bovenarm gleden.

Met zijn handen vol takken en stenen van ongeveer dezelfde hoogte kwam hij weer aan bij de open plek. Haastig legde hij de stenen in een rondje, en gooide hij de takken er middenin.
Hij keek er even fronsend naar, en veegde een hand langs zijn voorhoofd. Toen draaide hij zich gehaast om, en griste hij de vuursteentjes van de grond.
‘Je mag NOOIT tijd verliezen,’ dreunde de betweterige stem van Taylor door zijn hoofd.
Oh god.
Als Taylor hem nu zou zien..
Zijn blik gleed van het bloederige tafereel, naar de onhandige opzet van stenen en takjes. Hij slikte.
Maar Yuu kon elk moment terugkomen, dus hij moest snel zijn. Er was namelijk iets in zijn hoofd dat hem vertelde dat Yuu hem misschien helemaal niet meer zat was, als hij een geslaagd stukje zalm voor zijn neus kon presenteren.
Zijn oogjes begonnen weer te fonkelen, en hij balde zijn vuisten om de vuursteen.
“Dit kan ik,” sprak hij zichzelf mompelend toe, en hij ketste de steentjes tegen elkaar.
Het duurde even, maar na een paar minuten laaide er waarempel een klein vuurtje op tussen de stenen, en Seth keek er even totaal uit het veld geslagen naar.
Verdorie. Er moest zometeen wel iets heel erg fout gaan, want zijn geluk was wel extreem enorm vandaag.
Nouja. Op die bijna-dood ervaring na dan.
Met een klein grijnsje om het succes van zijn vuur, dat nu steeds groter leek te worden, keerde hij zich weer tot de zalm.
“Eh.. oke.. dus..” Hij pakte de scherpe steen weer vast, en begon wat onwennig het velletje eraf te pielen. “Zo.. ongeveer.. eh..”
Al mompelend wist hij uiteindelijk het ding volledig van zijn vel te verwijderen.
Oh god.
Dit zag er echt totaal anders uit dan het perfecte ding dat Taylor had weten te produceren.
Zijn gezicht betrok, maar hij besloot dat hij beter het hele ding zo snel mogelijk op het vuur kon gooien. Hij kwam haastig overeind, viste het stukje vlees tussen duim en wijsvinger tussen de bloederige troep vandaan, en legde het op de andere steen.
Een beetje beteuterd sleepte hij het hele geval naar het vuur, en met veel moeite wist hij het uiteindelijk erbovenop te zetten, al balancerend op de kring stenen die om het vuur heen stond.
Hij keek er even naar, met een uitdrukking die varieerde van “oh god sta me bij” naar “het is me verdorie nog gelukt ook!”
Pas na een paar minuten herinnerde hij zich weer waar hij was, en dat Yuu waarschijnlijk elk moment kon aankomen. Haastig keerde hij zich om, en sleepte de bloederige steen naar het water, waar hij het moeizaam insleepte. Na het te hebben ontdaan van allemaal smerige bloedresten sleepte hij het weer terug naar zijn fantastische oer-werkplek.
De tijm sneed hij voorzichtig fijn, terwijl hij zich totaal niet van bewust was dat de avond langzaam begon in te vallen, en dat de geur die van het vuurtje afdwarrelde zich geweldig aan wist te sluiten aan de sfeer van de plotse schemering.

Yuu liep een tijdje door het bos terwijl hij langzaam de hoop begon te verliezen. Hij had echt geen flauw idee waar hij ergens was. boven hem begon het alweer te schemeren en als hij niet snel opschoot kon hij de weg straks al helemaal niet meer vinden.
Plots werd zijn gedachtegang ruw verstoord door een geur die zijn hele maag deed samenknijpen.
Zalm. Hij rook zalm. Overheerlijke zalm zalmzalzmalzmalazmakazmamlazklfdljksdtbhkghtfrkhgbvh!!!!
Meteen namen zijn hongerige instincten zijn lichaam over en met een rotvaart racete hij op de geur af. Al snel kwam het gekletter van water weer binnen zijn gehoorafstand en even later stond hij compleet buiten adem weer op de open plek.
Zijn hongerige blik schoot naar de bron van de overheerlijke geur.
Een heerlijk stukje zalm lag te sudderen op een steen op een vuur, met Seth ernaast.
Yuu's mond viel open van verbazing.
Seth was zalm aan het maken.
Op een vuur.
Seth had vuur.
En hij kookte.
En het rook lekker.
'SETH HOE KOM JE AAN DAT VUUR!!' riep Yuu totaal verbijsterd uit. Hij liep met benen die trilden van de honger op het tafereel af en plofte op de grond, terwijl hij gefascineerd naar de zalm staarde.
'EN SINDS WANNEER KAN JIJ DIT?!!' riep hij nog verbaasder uit. Het water liep hem in de mond.

Seth schrok zich rot toen hij plots Yuu's stem hoorde schreeuwen, en hij keek verwilderd om zich heen. Toen zijn blik die van Yuu kruiste werd hij vuurrood.
"Ik kan dit helemaal niet!" meldde hij gehaast, terwijl hij even naar de zalm keek, die al verdraaid brui-..
"OH VERDOMME," vloekte hij paniekerig, en hij krabbelde overeind. Hij schoot naar de steen, griste een takje van de grond, en draaide het stukje zalm voorzichtig om.
Hij haalde opgelucht adem, en zakte uitgeput tegen een boom.
Verdorie. Hij had klaar willen zijn voor Yuu aankwam, nu moest hij.. nu moest hij nog zijn "kunsten" gaan vertonen voor Yuu's gezicht.
Hij slikte terwijl hij terugdacht aan de kunsten van Yuu's persoonlijke kok, en hij keek haastig in Yuu's richting.
"Het is niet.. het is niet-..!" Hij hapte naar adem en wierp zijn blik op de zalm.
Oh god.
WÁAR was hij aan begonnen.

Carter liet zich achterover in he gras vallen, met zijn voeten in het water bungelend. Hij slaakte een tevreden zucht en genoot van het warme zonnetje op zijn gezicht.
'Ach, op deze manier vind ik overleven niet zo erg,' merkte hij op. Hij sloot zijn ogen en humde zachtjes een liedje.

Nadat Emily een hele poos aan het water had gezeten sprong ze weer op en liet ze haar blik over het bos glijden. Het werd alweer wat donkerder zo te zien. Tijd om maar eens wat eten te gaan zoeken dus, aangezien ze het hele kamp nog niks anders dan nootjes gegeten hadden. Ze had niet eens echt honger, maar dan alsnog zou ze iets moeten eten.
"Misschien moeten we maar even nog wat eetbaars gaan zoeken," opperde ze toen. "Ik ga wel richting die kant."
Zonder nog om te kijken of ze het wel een goed plan vonden liep ze richting de kant die ze vlak ervoor aangewezen had, maar veel eetbaars viel er niet te vinden. Verdomme. Als ze niks hadden voor het helemaal donker was was het.. helemaal.. hopeloos..
Emily's aandacht werd volledig getrokken door geur die ze nog niet eerder geroken had toen ze verderop zat, een geur die verdacht veel leek op zalm.
Zonder het echt door te hebben begon ze richting de plek te lopen waar de geur vandaan kwam en bleef nog geen 5 meter ervandaan stilstaan. Seth. Natuurlijk was het Seth. Wie anders ging er hier nog "uitgebreid" zitten te koken?
Haar blik gleed van Seth naar Yuu, die in een heel goed humeur leek te zijn. Maar zou het zelfs dan niet onveilig zijn om bij hem in de buurt te zijn? Twijfelend bleef ze even kijken, waarna ze zich omdraaide om zich vervolgens te realiseren dat ze de weg terug niet eens meer wíst. Ze was de geur gewoon achterna gelopen, zonder er ook maar een moment over na te denken waar dat ze wel niet heen liep. Maar om nou hier te blijven? Wat moest ze zeggen?
Verward liet ze haar blik weer op Seth rusten, die opeens overeind geschoten was. "Ehh.." begon ze toen voorzichtig, niet weten hoe ze verder moest gaan. Misschien had ze ook maar beter gewoon weg kunnen gaan van Yuu.

Yuu keek met open mond toe hoe Seth zich over de zalm ontfermde. Hij werd steeds ongeduldiger en kon niet wachten tot hij de vis achterover kon mikken.
Plotseling werd zijn admiratie voor Seth ruw verstoord door het geluid van een stem van een kind dat hij op het moment absoluut niet wilde zien. Hij keek op en staarde recht in de ogen van Emily.
Zijn humeur zakte meteen weer op een laag pitje. De enthousiaste twinkeling in zijn ogen verdween.
'Oh. Hoi,' gromde hij. Hij keek even van Seth, naar Emily.
Bah. Waarom moest dat kind het nou weer komen verpesten? Afwezig en met een beteuterde uitdrukking op zijn gezicht gleed hij met zijn handen naar het vuur. Hij wilde wat met de vlammen spelen, toen er plots een withete pijn door zijn hand schoot en hij hem verschrikt terug trok. 'Auw...' mompelde hij eerder verbaasd dan dat het van de pijn kwam.
Oja. Die verdraaide enkelband ook.

Seth schrok zich dood toen er tweede toeschouwer bij kwam, en hij keek Emily doodsbang aan.
"Eh, eh.. eh!" stootte hij verwilderd uit. Zijn blik gleed naar Yuu, die zich als een idioot gedroeg.
"YUU STEEK JE HANDEN NIET IN HET VUUR," brulde Seth, die al zijn frustraties in dat zinnetje gooide en overeind schoot.
"JONGENS, IK WEET NIET WAT JULLIE ALLEMAAL KOMEN DOEN, MAAR.. MAAR.." Hij keek de twee paniekerig aan.
"..IK KAN DIT HELEMAAL NIET," besloot hij toen met een wanhopige ondertoon die zijn stem deed overslaan.

Jep, dit was een heel slecht plan. Emily probeerde haar ogen zo min mogelijk op Yuu te richten, maar ze kon het niet helpen dat haar aandacht soms toch door hem getrokken werd. Zijn ogen, hoe zijn blik dan ook was, bleven eng. Zeker door de toon waarop hij haar begroette. Misschien had ze hem toch nog liever kwaad.
"Ik kan het niet!" Emily's blik schoot naar Seth.
Wat nou, hij kon het niet? Seth kon beter koken dan wie dan ook, waarom geloofde hij het telkens niet.
"Maaar..-" wilde ze beginnen, al hield ze toch maar snel haar mond. Het was een heel verkeerd moment om hem te herinneren aan de appeltaart die hij gemaakt had nu Yuu erbij was.
"Je kunt het wel," zei ze toen alleen maar, omdat iets anders waarschijnlijk heel verkeerd zou vallen bij Yuu.

Yuu staarde naar de zalm op het vuur. De geur werd echt onverdraaglijk. Hij MOEST en zou nu eten. Zonder aandacht te besteden aan Seth's geratel over dat hij iets niet kon en Emily die daar tegenin ging pakte hij twee stokjes uit het gras. Hij stak ze in de zalm, wriemelde er zonder veel moeite een klein stukje vanaf en propte het in zijn mond voordat iemand hem tegen kon spreken.
langzaam kauwde hij op het stukje voedsel in zijn mond.

((Jaja zijn reactie komt zo))

Seth keek stomverbaasd naar Yuu.
"M-.. m-m.. maar.. maar.. Y-.. YU.. YUUUUU DAT WAS NOG HELEMAAL NIET KLAAR ASKFJASDFKJ!" schreeuwde Seth, die totaal verwoed in het rond stampte en Yuu kwaad aankeek.
Fijn.
Nu had hij niet eens een KANS gekregen om te slagen.
Bovendien was het hardstikke vies en zou Yuu heel erg teleurgesteld zijn.
Nouja, in dat geval was het maar beter dat hij alvast een klein stukje had geproefd, alvorens het hele ding op te schrokken. Misschien zou hij dan niet metéen sterven aan voedselvergiftiging.

Dit
was
echt
OVERHEERLIJK.
'UWAAAAAA' riep Yuu enthousiast uit. Hij keek met glunderende oogjes naar Seth.
'HET IS PERFECT!'
In een roes van verrukking slikte hij het overheerlijke stukje zalm door. Helemaal in zijn nopjes van het feit dat hij eindelijk wat eten naar binnen kreeg wiegde hij blij heen en weer. Met gretige ogen keek hij naar de rest van de zalm. Hij vroeg zich af of Seth het erg vond als hij de rest ook meteen naar binnen werkte.

Seth keek Yuu zo mogelijk nog veel kwader aan.
"LIEG NIET," schreeuwde hij, terwijl hij boos in het rond stampte en beschermend tussen Yuu en de zalm ging staan.
Hij begon vernederd te blozen en keek Yuu strak aan.
"Ik geloof er geen zak van."

Yuu keek op naar Seth. 'WAAR HEB JE HET OVER!!! WAAROM ZOU IK LIEGEN OVER ETEN?!!' riep hij uit. Hij gleed behandig met zijn hand tussen Seth's benen door en pikte een nieuw stukje zalm van de steen om het vervolgens weer in zijn mond te steken.
Zijn ogen begonnen te twinkelen en stralen van geluk terwijl hij het overheerlijke voedsel naar binnen werkte.
Godallejezus wat had hij een honger gehad.

Hoe ze dan ook over Yuu mocht denken, er verscheen toch een glimlachje op haar gezicht toen ze zijn reactie zag en haar blik gleed naar Seth, die het alweer niet leek te geloven. "I told you so," zei ze toen zonder erover na te denken.
Nu Yuu blij was door het eten was hij in ieder geval een stuk minder gevaarlijk dan zoals hij vannacht was.

Seth keek Yuu een beetje argwanend aan. Verdorie. Hij leek er nog gelukkig mee te zijn ook.
"Nou, ik geloof er nog steeds niets van," mokte Seth toch een beetje twijfelachtig. Zijn blik gleed naar Emily.
"Die appeltaart en die zalm wa-.." Hij beet haastig op zijn lip en zijn blos werd heviger. "Ik bedoel, ik bedoel! ALS IK EEN APPELTAART HAD GEMAAKT, WAS HET VAST WEL GELUKT. Ha-h..ha-ha-ha.. ha."

Yuu was veel teveel in zijn eigen verrukking verdronken om Seth's eigenaardige gedrag op te merken. Hij duwde Seth eigenwijs aan de kant en hapte nog een paar happen zalm naar binnen.
'Hmhmhmhmhmhmhmhm!' riep hij verrukt uit, helemaal happy omdat hij blijkbaar een vriendje had dat geweldig kon koken. Hij zag zichzelf plots al elke avond thuis komen terwijl Seth een overheerlijk gerecht op tafel had gezet. Dan kon hij meteen aanschuiven en genieten en.... Zijn vuurrode oogjes begonnen te stralen bij alleen het idee al.
'Pwroef zewlf dawn awls je me niewt geloowft!' riep hij met volle mond. Terwijl hij zag dat het stuk zalm al aardig geslonken was. Als Emily en Seth niet opschoten had hij zo het hele ding naar binnen gewerkt en hadden ze niks meer.

Seth keek even met een doorgetrokken gezicht naar het ministukje van de zalm dat nog over was. Hij prikte voorzichtig met een takje een klein stukje van het ding af, en rook er even aan.
Aarzelend stopte hij het in zijn mond.

Opgelucht omdat Seth zijn opmerking alweer rechtgezet had liet Emily haar blik naar Yuu glijden die nog steeds bezig was met zoveel mogelijk in een keer naar binnen werken, of zo leek het tenminste. "Daar is je bewijs," zei ze toen tegen Seth. "Proef het en geloof het."
De vorige keer had hij ook geproefd maar dacht hij dat het misschien Taylors taartje was geweest, een excuus dat dit keer niet gebruikt kon worden.

Yuu stond op, liep naar het water, maakte een kommetje van zijn hand en dronk zo wat naar binnen. Hij klopte even met zijn vuist op zijn borst en slaakte een gelukzalige zucht. Al zijn chagrijnigheid was spontaan verdwenen. Het kwam niet eens in hem op dat hij eigenlijk kwade blikken op Emily moest werpen die hun fantastische tweepersoonsoverlevingskamp kwam verstoren.
'Ow trouwens Seth!' riep hij uit. Hij liep naar de plek waar hij Seth's kleding uit verbijstering had laten vallen en gooide het overhemd en de schoenen naar hem.
'There you go,' zei hij met een brede grijns. Hij sloeg zijn ogen even ten hemel en keek naar de lucht die al een marineblauwe kleur had. Het werd weer avond, hun laatste nacht in de jungle brak aan.

(ik heb niet alles gelezen zoo...)

Nick vroeg zich af waar Emily heen ging, maar hij zou Carter hier niet alleen laten. Hij bleef stilletje bij het water zitten, en staarde naar zijn spiegelbeeld in de beek. Hij fronsde. Hij was een wrak. Hij voelde de wonden op zijn rug branden. Hij maakt zijn vingers nat en probeerde bij zijn wonden te komen. Zijn armen waren te kort en hij kon er niet bij. Hij kreunde zachtjes van de pijn.