De overloop tussen groep 01 en groep 02.

Yuu's maag voelde hol aan van angst toen hij zag dat Seth bloed uitspuugde. 'SETH!' riep hij uit. Hij begon nu echt in paniek te raken. Zijn handen sloegen zich trillerig om Seth's lichaam en trok hem tegen zich aan. Hij was radeloos.
'Verdomme Seth als je het nu waagt om het loodje te leggen vergeef ik het je nooit meer!' schreeuwde hij kwaad in Seth's gezicht. Hij trok de jongen voorzichtig dichter tegen zich aan en keek verwoed om zich heen. Er was niemand
Er was verdomme helemaal NIEMAND om hen te helpen.
'GODVEROMME JADE JE ZEI TOCH DAT JE ME ZOU PAKKEN ZODRA IK OVER ZOU LOPEN NAAR HET ANDERE KAMP?! WAAR BLIJF JE DAN? HELP ME DAN, ACHTERBAKSE STOEPHOER!'
Yuu wist wel dat jade verrot schelden op het moment absoluut geen zin had, maar toch luchtte het een beetje op. Met een angstige blik in zijn ogen keek hij weer naar Seth. Hij legde zijn hand in Seth's gezicht en wreef met zijn duim over zijn wang.
'Geen zorgen, het komt wel goed,' fluisterde hij met trillende stem.
Het moest verdomme goedkomen.

Carter knikte alleen maar. Hij voelde de aangename warmte door zich heen stromen en trok Emily onbewust iets dichter tegen zich aan, terwijl hij naar een donkere plek tussen de bomen staarde.
In de verte klonk een geschreeuw. Het leek ongelofelijk ver weg en wat er precies geschreeuwd werd was onverstaanbaar, maar toch was Carter ervan overtuigd dat hij iemand hoorde.
Hij wilde Emily vragen of ze het ook gehoord had, maar zijn stembanden lieten het niet toe. Met een klein zuchtje besloot hij er verder maar geen aandacht aan te besteden. Als de morgen kwam gingen ze wel op zoek naar eten, drinken en andere mensen. Nu wilde hij niks anders dan hier staan en langzaam op te warmen.

Hij kreeg hoofdpijn van de gierende pijn in zijn lichaam, die maar niet op leek te houden.
Integendeel.
Dit was de eerste keer in zijn leven dat hij heuze pijnschoten voelde bij Yuu's aanrakingen, en zijn gezicht vertrok pijnlijk toen Yuu hem tegen zich aandrukte.
"Aa," stootte hij schokkerig uit, zijn buik schokte en hij hoestte nogmaals.
Meer bloed dan voorheen schoot tussen zijn lippen door, en hij sloot zijn ogen half omdat de loodzware krachten aan zijn oogleden hem teveel werden.
"H-het k-komt g-.. goed," fluisterde hij schokkerig, en hij probeerde te glimlachen.
Hij had echter niet door dat het bloed nog veel sneller uit zijn maag begon te stromen, en dat het gebladerte om hem heen al snel besmeurd werd met een dieprode kleur.

Weer geschreeuw. Ze had het zich dus tóch niet ingebeeld. Maar moesten ze er wel heengaan?
Misschien was het Nicholas weer met een van zijn domme grappen en waren ze voor niks naar de andere kant van het bos gerend, als ze al zover kwamen. Ze begon eindelijk een beetje het gevoel terug te krijgen in haar lichaam.. Wanneer ze ging kijken wat er aan de hand was was al die warmte in een mum van tijd weer verdwenen en waarschijnlijk ook nog eens voor niets.
Pas toen drong het tot haar door dat Carter al een hele poos niks meer gezicht had en meteen duwde ze haar hoofd een beetje naar achter om hem te kunnen aankijken. "Doet je stem het helemaal niet meer?" vroeg ze toen, haar stem een mengeling van verbazing en bezorgdheid.

Yuu voelde hoe Seth's lichaamswarmte en daarmee ook zijn levensenergie tussen zijn handen door glipte. Een schaduw, zo zwart als de nacht een paar uur geleden was geweest rees op en viel over zijn denkvermogen. Zijn ogen keken Seth met een blik aan die doodsangst uitstraalde. Hij geloofde Seth's woorden niet. Het kwam niet meer goed. Hij kon verdomme niks doen om alles goed te maken en Seth verloor met de seconde meer bloed.
'B-blijf wakker, Seth...' fluisterde Yuu schor. Hij veegde met trillende hand wat slijmerig bloed van Seth's gezicht. Dit werd hem teveel. Als Seth het echt niet redde dan ging hij er net zo snel achteraan. Mooi niet dat hij alleen achterbleef in deze vervloekte kutwereld met deze vervloekte klotejungle.
'Zeg, als je me achterbakse stoephoer noemt ga ik je echt niet helpen hoor.'
Een stem, die hij altijd verafschuwd had maar die nu zo fantastisch bekend klonk galmde over de open plek. Yuu's ogen schoten naar de plek waar de stem vandaan kwam.
Jade Lightning kwam met grote passen op hem afgelopen. Ze duwde hem ruw aan de kant en boog zich over Seth heen. Niet veel later volgden er twee paarse flitsen en verschenen ook Melissa en De Heerseres ten tonele.
'Melissa ik zei verdomme dat je met je poten van de natuur af moet blijven!'
'Doe normaal S, die jongen heeft een overlevingskans van nog geen twee procent. Ik heb de vaardigheid om dat te reduceren en dan doe ik dat ook. Het kan me geen flikker schelen of het tegen de natuur in is of niet!'
Yuu keek verstijfd van angst, paniek en verbijstering toe hoe Jade haar jas uittrok, de stof in repen scheurde en als een echte professional Seth's wonden dichtdrukte.
'Hij heeft inwendige bloedingen. Als Melissa niks doet gaat hij dood,' merkte ze op een naar Yuu's mening veel te nonchalante toon op.
De woorden inwendige bloedingen en dood deden hem overeind schieten. 'MELISSA HELP HEM VERDOMME DAT BEN JE HEM WEL VERSCHULDIGD!' riep hij paniekerig uit. Melissa's ogen schoten even naar hem en keken hem met een geruststellende glimlach aan.
'Geen zorgen Yuu, ik fix hem wel,' zei ze met een warme stem. Ze liep op Seth af en boog zich over hem heen.
Ze legde haar vingers op Seth's slapen en concentreerde zich voor een kort moment.
'Oké hij is uit. Jade, ga aan de kant.'
Yuu keek met grote verschrikte ogen toe naar Seth die zich plots niet meer leek te verroeren.
'Wat heb je gedaan!' riep hij paniekerig uit. 'Je hebt hem vermoord!'
Jade was naar hem toegelopen en duwde hem weg van Seth. 'Aan de kant Yuu, dit is niet zomaar een kleine verwonding als die schrammetjes van jou even geleden. Melissa heeft dit pas net onder de knie ze moet zich concentreren,' zei Jade. Yuu begreep niet waar ze het over had. Hij keek met een vragende blik naar De Heerseres die een beetje mokkig tegen een boom stond.
'Ik ga je niet beschermen als jij over een tijdje door elk ziek persoon achterna wordt gezeten met de vraag of je hen wilt genezen,' gromde ze naar Melissa, maar die leek in opperste concentratie te verkeren.
Ze zat in kleermakerszit naast Seth, met haar handen op haar knieën met de palmen naar boven. Een vreemd paars licht straalde van haar af en niet veel later barstte de enkelband van Seth. Het metalen ding viel in twee stukken op de grond.
Langzaam straalde Seth hetzelfde paarse licht uit als Melissa. Yuu keek met grote ogen toe hoe de wonden op Seth's lichaam uit het zicht verdwenen, tot er helemaal niets meer van over was, op een drietal rozige littekens na.
Melissa en Seth stopten met gloeien en Melissa bracht haar vingers weer naar Seth's slapen. Ze kneep haar ogen even dicht, mompelde iets onverstaanbaars en liet Seth weer los. Met een tevreden glimlach kwam ze overeind.
'Oké, hij is gefixt. Ik kon de littekens niet wegnemen helaas, het spijt me Yuu,' zei ze.
Maar Yuu hoorde haar allang niet meer. Hij schoot onder Jades arm door en stoof op Seth af, waar hij hem paniekerig door elkaar schudde.
'Seth?! SETH?! Ben je wakker?!'

'Hgij doeht 't n'g wehl,' bracht Carter moeizaam uit. Het lukte hem om een grijns tevoorschijn te toveren. 'M'r ighk gebr'k hem liehver ni'ht,' vervolgde hij. 'Mahr maahk je mahr g'n z'rghn, 'k vo'l me ahl een sth'k bethr,' zei hij met een grijns, doelend op hun nieuwe plan om warm te worden.

Seth staarde nietsziend naar de achterkant van zijn oogleden, en liet de gedempte stemmen verlamd over zich heenspoelen. Maar toen voelde hij plots twee warme handen tegen zijn slapen, en verdwenen ook de stemmen.
De innerlijke stilte maakte hem wanhopig. Waar was hij? Ging hij dood?! Hij was dood! Yuu! Hij wilde Yuu!
Maar plots begon er iets aan zijn buik te kriebelen, het was verkoelend, en voelde fijn. Het verzachtte de pijn een beetje.
De innerlijke stilte woedde rustig voort, terwijl hij zich steeds meer bewust begon te worden van elk deel van zijn lichaam. Het leek net alsof hij alles kon voelen. Elk haartje, elk spatje bloed op zijn huid, elke siddering die over zijn rug gleed.
Dit deed het besef nog dieper tot hem doordringen.
Hij was dood.

Maar plots voelde hij een wild getrek aan zijn lichaam, en keek hij toch een beetje vreemd om zich heen. Het was nog steeds zwart. Misschien dat hij naar de hel werd gestuurd.
Gek, hij had nooit echt in de hel geloofd, dat had zijn vader er wel ingestampt. Fronsend keek hij om zich heen terwijl hij alles met lichte verbazing leek op te nemen.
Het deed er toch niets meer toe. Hij zou Yuu nooit meer zien.
Niets had nu nog zin.

Ineens ramde een bekende stem door zijn hoofd, en keek hij verschrikt op. Dat was- dat was-! Hij keek wild om zich heen, maar nog steeds was alles zwart. Betekende dit dat Yuu ook dood was?! Betekende dit dat hij dingen aan het verzinnen was?! Of misschien.. misschien was hij nog niet-..
Plots werden zijn oogleden lichter, en duwde hij ze geschrokken aan de kant. Het beeld van Yuu's bezorgde gezicht, en daarachter de gedaantes van de Heerseres, Jade en ook Melissa vloeiden meteen in zijn zichtsveld.
"Wa.. wat is er.." Hij keek Yuu met enorme verbazing in zijn ogen aan.
"Zijn jullie allemaal dood?!!" kraamde hij totaal verbijsterd uit.

"Mooi zo," antwoordde Emily, die een glimlach op haar gezicht toverde. Had ze hem in ieder geval niet voor niets gelijk gegeven.
Eigenlijk was ze er wel blij om dat ze dat toch nog gedaan had; haar lichaam leek eindelijk weer een beetje te leven, op haar handen en voeten na, die waren nog steeds ijskoud. Zelfs haar gezicht was warmer geworden; doordat ze een stuk kleiner was werd ook dat door Carters lichaam verwarmd. Dit ging het in ieder geval makkelijker maken om eten te zoeken, en te zorgen dat ze niet alsnog stierven door uithongering.

Yuu's lichaam werd overspoeld door een geluk dat onbeschrijfelijk was. Zonder dat hij zichzelf kon tegenhouden stroomden de tranen onophoudelijk over zijn wangen.
'Je leeft nog Seth! Je leeft nog!!' riep hij verrukt uit. Hij sloeg zijn armen stevig om Seth heen en drukte hem plat tegen zijn lichaam. Zijn gezicht verborg hij in Seth's haren, waar hij langzaam tot rust kwam.
'Time to go,' klonk de stem van De Heerseres.
'Één moment!' riep Jade nog. Ze liep op de twee af, haalde twee nieuwe enkelbanden tevoorschijn en klikte ze om hun enkels.
'En nu niet meer valsspelen,' siste Jade in Yuu's oor.
'Voor zonsopgang ben jij terug naar je eigen kamp en Seth naar die van hem, anders kom ik jullie persoonlijk uit elkaar trekken.'
Yuu voelde hoe een razernij onmiddelijk door zijn lichaam gierde. Hij staarde Jade met een doodse blik aan.
'Try me,' fluisterde hij dreigend. Niet dat hij Jade ooit zou kunnen verslaan, maar hij ging zich echt niet van Seth los laten trekken. No way dat hij Seth alleen liet in deze vervloekte Jungle vol levensgevaar.
Een klein glimlachje verscheen om Jade's mond en even later verdween ze in een wolk van vuur. Een paar seconden later waren De Heerseres en Melissa ook verdwenen.
Ze waren weer achtergelaten in de wildernis.

Carter staarde naar de hemel boven hun hoofd, die langzaam maar zeker van pikzwart naar marineblauw veranderde. Hij had geen flauw idee hoe laat het was maar dat de zon opkwam moest betekenen dat het ergens tussen de vier en vijf uur 's ochtends was. Zijn algemene kennis vertelde hem dat je het beste rond deze tijd kon vissen.
'M'schiehn moest'n whe eehns 'p z'hk gaahn naahr what'r,' stelde hij voor. Hij vervloekte zichzelf om zijn irritant schorre stem.

Seth keek even van Yuu, naar Jade, en vervolgens weer naar Yuu. Dit ging echt veel te snel voor zijn vertraagde hoofd.
Wacht even.
Even terugspoelen.
Hij keek Yuu stomverbaasd aan. "Ik.. leef nog," herhaalde hij ongelovig, en hij wierp een nog veel ongelovigere blik op zijn maag.
Oh god.
Littekens.
Zijn ogen begonnen te fonkelen en hij wierp weer zijn glunderende blik op Yuu. Een gezicht dat vól stond van de extase meldde dat hij de littekens helemaal niet zo vervelend vond.
"YUU, YUU," begon hij blij, en hij keek weer overtrots naar zijn buik, "YUU IK HEB LITTEKENS!"
Hij prikte enthausiast op de rode lijnen, maar zijn gezicht vertrok al snel toen hij merkte dat het nog steeds pijn deed.
Deze pijn duurde echter niet heel lang, want al snel vloeide zijn vertrokken grimas om in een vertederd glimlachje, terwijl hij naar zijn buik staarde alsof hij zojuist de wereldcup had gewonnen.

Hoewel haar handen nog steeds koud aanvoelden had ze in ieder geval het gevoel erin terug en knikte Emily kort, om Carter vervolgens los te laten. Het was dan misschien niet meer aan het stormen, verschil merkte ze in ieder geval wel.
Nouja, onderkoeld raken zou ze nu niet meer zo snel.
"Maar dan moeten we natuurlijk wel eerst even water vinden," merkte ze even heel slim op. Ze was tot nu toe nog geen water tegengekomen hier en ze had ook geen flauw idee over waar dat ze zich wel niet bevonden nu.

Yuu volgde Seth's blik naar zijn buik en keek vol afgrijzen naar de drie grote roze strepen op Seth's prachtige lichaam.
'Dit is nou verdomme waarom ik zei dat je achter me moest blijven staan!' riep hij kwaad uit.
Dit was vreselijk. Seth's prachtige, perfecte lichaam was beschadigd met drie lelijke roze strepen.
Dit was allemaal zijn schuld. Als hij er niet was geweest was Seth nu vast nog veilig bij Emily en Carter geweest en had hij nooit dit mee hoeven maken.
Met een beteuterd gezicht volgde Yuu de lijnen van de littekens met zijn vingers. Hij keek even naar Seth's gezicht, maar die leek er totaal geen problemen mee te hebben dat hij zijn lichaam verminkt had. Wat een idioot. Gaf hij nou echt meer om die zogenaamde mannelijkheid van hem dan om zijn eigen lichaam?
Zijn ogen gleden naar zijn enkel, waar zijn eigen litteken van hun vorige gevecht met wilde dieren nog altijd vrolijk wit aanwezig was.
Hij zuchtte met een kleine glimlach.
Ze matchten.

"Yuu," begon Seth een beetje bezorgd, "wat is er?"
Plots schoten er diverse angsten door zijn hoofd, waardoor hij paniekerig naar voren leunde en een hand op Yuu's voorhoofd legde.
"Ben je ziek? Gewond?! Voel je je niet lekker!?" Overbezorgd legde hij zijn andere hand ook op Yuu's voorhoofd en keek hij hem met grote ogen aan.

Carter knikte. Hij sloeg zijn armen om zichzelf heen om de warmte van zojuist zoveel mogelijk vast te houden en keek om zich heen. ''ké, whaar heen?' vroeg hij zich hardop af. Hij had geen flauw idee.

Yuu voelde kriebels in zijn buik toen Seth zijn geweldige gezicht van dichtbij showde en pakte zijn polsen vast om zijn handen van zijn voorhoofd te trekken en tegen zijn wangen te leggen. Seth's warme handen voelden heerlijk warm aan op zijn gezicht. Hij legde zijn eigen handen op de handen van Seth.
'Waar heb je het over? Ik voel me prima,' zei Yuu. Zijn blik gleed naar de littekens op Seth's buik. Zijn gezicht vertrok.
Wat een hel, hij had Seth verminkt. Dit zou hij zichzelf nooit vergeven.

Oh. Carter wist dus ook niet welke kant ze op moesten. Dat schoot lekker op.
"Deze kant!" zei Emily vastberaden, terwijl ze een random richting in wandelde. Ze had geen flauw idee of het de goede kant op was, waarschijnlijk was het dat ook niet, maar wat moesten ze anders? Gewoon blijven staan ging ze echt niet helpen water te vinden.

'Ohké d'n,' zei Carter. Hij volgde Emily op de voet en keek ondertussen naar de donkere bomen om hen heen. De sfeer voelde luguber en hij vond het maar vreemd dat de overige kampleden nergens te bekennen waren. Naast Yuu en Seth hadden ze al zeker de hele nacht geen ander kamplid meer gezien. Zou iedereen soms dood zijn? Hij hoopte maar van niet.

Nu ze eindelijk kon zien waar ze heen liep vond Emily het een stuk minder eng om door het bos te lopen dan vannacht.
Nu kon ze tenminste verschil zijn wanneer ze werd aangevallen door een beer of door een eekhoorntje.
"Misschien moeten we ondertussen ook al voor eten zoeken," opperde ze toen, terwijl ze goed om zich heen bleef kijken of ze misschien niet al iets zag.

'hmhm,' zei Carter. Hij keek om zich heen naar de bomen boven zijn hoofd, maar hier in de bergen zouden ze waarschijnlijk maar weinig vruchten vinden. Na een tijdje lopen kwamen ze aan bij een beukenboom. Carter viste wat beukennootjes van de grond en gooide er een paar naar Emily. 'Tahst thoe,' zei hij op een licht sarcastische toon terwijl hij de nootjes in zijn mond propte. Niet dat dit zijn honger zou stillen, maar het was in iedergeval beter dan niks. Als ze echt hun honger wilde stillen moesten ze toch echt een rivier vinden en vis vangen. Op konijnen jagen kon hij toch niet.

Met een beetje moeite wist Emily de nootjes te vangen, ze vervolgens met haar handen open te maken en daarna op te eten.
"Bedankt," antwoordde ze op dezelfde toon als Carter gesproken had. "Ik denk dat ik voor de komende twee weken genoeg heb," voegde ze er maar aan toe, om maar even in de sarcastische stemming te blijven.
"Maar goed, misschien groeit er wel iets bij het water - moeten we dat wel eerst vinden natuurlijk."

(sorry romana ik heb geen idee wat je bedoeld met plas bloed)

Nick keek om, maar op dat moment stond Jade naast hun. Ze gooide een nonmagische band naar Yumiko en greep toen Nick bij zijn arm. Haar nagels boorden in zijn huid. Haar ogen vlamden."Volgens mij zit je niet in haar team," zei ze. Toen verdwenen ze van die plek. Ze kwamen uit op een onbekende plek -goh- en ze keek hem aan."Je stelt me teleur, Fiske," siste ze. Toen verdween ook zij weer. Great. Nick ging op de grond zitten.

'Ehr 's vasht w'l erghns waht'r,' opperde Carter. Die stomme school van hun zou hen toch niet zomaar in een gebied droppen waar niet eens water was? Terwijl hij nog altijd om zich heen keek op zoek naar voedsel en hier en daar een nootje in zijn mond stopte liep hij verder. Hij merkte dat naarmate de ochtend naderde, de temperatuur om hen heen ook steeg. Het vroor in iedergeval niet meer en hij hoefde niet meer zijn armen over elkaar te slaan om zichzelf ervan te weerhouden dat hij weer onderkoeld raakte. Het feit dat het nu al warmer werd betekende dat het een warme dag zou worden.
Heerlijk, hij keek er al naar uit om met een visje en wat water op een grasveld in de zon te liggen. Dan zou hij totaal geen problemen hebben met overleven.

Seth keek Yuu een beetje niet-begrijpend aan. Hij opende twijfelend zijn mond.
"Maar je ziet er zo ziek uit en... KIJK DAAR IS HET WEER!" riep Seth in volle paniek uit, toen Yuu's gezicht opnieuw vertrok.
"We moeten Jade roepen, Yuu, straks heb je iets engs-!" De angst op zijn gezicht groeide kwadratisch en al snel had hij zichzelf helemaal opgefokt. "YUU, YUU, STRAKS GA JE NOG DOOD, DAT MAG NIET, YUU!"

Yuu zuchtte even. Hij keek met één gesloten oog naar Seth, zag zijn onweerstaanbare hoofd aan en was weer eens verkocht.
Een zacht gegrinnik rees op uit zijn borstkas en mondde uit in een proestend gelach. Hij had geen flauw idee waarom hij opeens zo hard moest lachen, maar het luchtte in iedergeval wel op. Hij deed totaal geen moeite om zijn lach in te houden en keek Seth met samengeknepen ogen en een brede glimlach aan. Hij duwde Seth tegen zijn schouders tegen de grond en ging bovenop hem zitten. Met een twinkeling in zijn ogen keek hij in die van Seth.
'Ik voel me prima, idioot. Moet ik het soms bewijzen?'
Zijn hoofd boog naar voren en met een gelukzalig warm gevoel van binnen duwde hij zijn lippen zachtjes op die van Seth.
Littekens of niet, Seth was en bleef onweerstaanbaar.