Kamer 8350; Lily en Cosette.

Gapend rekte Cosette zich uit. Ze ging rechtop zitten en wreef in haar ogen.

'Goede morgen slaap kop', zei ze lachend en ze trok een shirt over haar hoofd.

'Mogguh..' mompelde Cosette terwijl ze aar kleren probeerde te grijpen.

Mimiko lachte. 'Zullen we straks naar de eetzaal gaan', zei ze terwijl ze over haar buik wreef. 'Ik sterf van de honger', ze lachte en deed haar haar in een elastiek.

Cosette knikte, terwijl ze haar kleren stuntelend aantrok.

Mimiko moest lachen. 'Lukt het', vroeg ze terwijl ze voor de derde keer een poging deed haar haar normaal in het elastiekje te binden.

Cosette trok haar shirt over haar hoofd heen. 'Hmmhmm.' Ze zocht naar haar schoenen.

Mimiko gaf het op en liet het in een rommelige knot zitten. Ze gooide een schoen van Cosette naar haar toe en zocht daarna de ander. 'Ah hier', zei ze lachend en ze gooide de andere schoen.

Cosette ving haar schoenen op. 'Bedankt,' zei ze lachend, terwijl ze ze aandeed en de veters strikte.

Mimiko wachtte tot Cosette klaar was en liep toen naar de deur. 'Kom je?'.

Cosette deed snel haar haar in twee staartjes en knikte toen. Ze liep ook naar de deur.

((Naar de eet zaal E': ))

((Yes, captain :3))

NEW
_____
Lily zat op haar bed. Ze was verschrikkelijk blij dat de oorlog over was, en het warme weer was fijn na al die storm en regen, maar toch, toch voelde ze dat er iets mis was. Ze kon het niet thuisbrengen, dus trok ze zich er niks van aan. Maar ze had geen zin om naar het feestje te gaan, zo iemand was ze gewoon niet, dus dat was niet raar. In haar zak voelde ze iets trillen, haar mobieltje. Het was haar moeder. Met trillende handen nam ze de telefoon aan. 'Hallo?'Zei ze aarzelend. 'Hai lieverd...' Haar moeder klonk niet normaal. Haar stem trilde, en ze had het zo te horen moeilijk om niet in tranen uit te barsten. Diep van binnen wist Lily wat er gebeurt was, maar ze wilde het niet geloven. 'Ik moet je wat vertellen...'Vervolgde haar moeder zonder op antwoordt te wachten. '[i]Je zusje... Ze is... Is vanacht gestorven, het werd haar teveel, ze had gehoord van de oorlog, en... Volgens mij was ze zo bezorgd over je...' Maar Lily hoorde het niet echt meer. De tranen stroomde over haar wangen, en de hand die haar telefoon vast hield viel slap op haar bed, waardoor het uit knopje werd in gedrukt.

Shayla liep vrolijk door de gangen, terwijl ze speels de wind door de gangen blies. Het leek alsof ze een spelletje speelde met de wind, omdat haar haren door de wind sierlijk op en neer getild werden. Voor de deur van de kamer van Lily en Cosette bleef ze even staan. Ze was best benieuwd hoe het met Cosette was en hoe het met Lily ging. Zou er al wat bekend zijn over haar zusje? Ze klopte voorzichtig aan en bleef buiten staan wachten, met een glimlach op haar gezicht.

Lily hoorde het geklop op de deur van veraf. Ze kon zich er niet eens toe zetten binnen te zeggen, maar probeerde haar gesnik een beetje te dempen in haar kussen, wat niet bepaald goed hielp. Ze wist niet wie het was, die nu buiten stond te wachten. Maar als het nou Miyoko is, of Shayla, met hen kan je goed praten...

Shayla fronsde haar wenkbrauwen even toen ze geen antwoord kreeg, of de deur geopend werd. Ze besloot om nog een keer te kloppen, misschien had Lily of Cosette haar niet gehoord? 'Hallo, is er iemand?' Vroeg ze er nu ook maar bij, gewoon voor de zekerheid.

Lily hoorde Shayla's stem. 'Binnen,'Zei ze gesmoord. Ze probeerde haar tranen af te vegen, wat niet bepaald lukte. Misschien zou het haar goed doen om met Shayla te praten. Haar lichaam schokte zachtjes terwijl ze wachtte, en dacht aan Mila.

Shayla haalde even opgelucht adem toen ze iemand hoorde. Gelukkig was er toch iemand. Ze deed de deur open en stak haar hoofd eerst door de opening, terwijl ze een grote glimlach op haar gezicht had. 'Koooooonnicccccchi waaaa!' Zei ze vrolijk, maar dat veranderde snel toen ze het afstervende gesnik hoorde en de vreemde sfeer voelde. 'Uhm, wat is er aan de hand?' Vroeg ze op bezorgde toon.

Lily keek met een betraand gezicht op. Shayla stond in de deuropening. Ze beet op haar lip om niet weer in snikken uit te barsten en keek naar Shayla. Ze wist niet wat ze moest zeggen, en ze wou het niet weten, het had allemaal toch geen zin
meer. Mila was er niet meer. Haar zusje, haar beste vriendin...

Shayla liep helemaal de kamer in toen ze geen antwoord kreeg en wierp een bezorgde blik op Lily. Ze liep naar haar toe en legde een hand op haar schouder. Ze zei maar niks, waarschijnlijk kon Lily aan haar blik al genoeg zien.

((IK BEN NIVEAU 2 <333333333))

Cosette liep, ontzettend vrolijk, haar kamer in. In eerste instantie had ze Lily en Shayla niet in de gaten, maar uiteindelijk natuurlijk wel. 'Shayla, hi!' Ze glimlachte naar haar en keek toen naar Lily. Haar glimlach verdween meteen. 'Is er iets?' vroeg ze bezorgt.

Lily kon één woord uitbrengen. 'Mila...'Zei ze zacht. Er gleden een paar tranen over haar wangen en ze beet harder op haar lip waar nu een beetje bloed uit opwelde. Ze trilde over haar hele lichaam en hield met een hand het dekbed vast, alsof dat haar enige redding was.

((YeaH 8D))

Shayla dacht even na, tot er een schok door haar lichaam ging. Mila, dat was toch haar zusje... Inderdaad, WAS. Ze ging naast haar zitten en legde troostend een arm om haar schouders. 'Het is niet erg om te huilen.' Zei ze zacht en probeerde haar te troosten.

Lily keek naar Shayla door haar tranen heen. Ze veegde haar gezicht af met de mouw van haar vestje. Ze probeerde rustig te worden, wat niet lukte. Ze kon het nog steeds niet geloven. Haar zusje... Dood. Er biggelde weer een traan over haar wang. Maar ze was blij met Shayla. Shayla die altijd zo begrijpend was...