Kamer 8350; Lily en Cosette.

'En dat is?' Cosette keek haar vragend aan.

'Ik eh..', begon ze moeizaam. 'Heb het geprobeert met Lune', snel keek ze naar de grond om haar rode hoofd te verbergen. Proberen nog wel. Het was zoveel meer maar dat hoefte Cosette niet te weten.

'Dan hebben we elkaar nu dus niks meer te zeggen.' Cosette keek haar boos aan en sloeg de deur met een klap dicht.

'Cos..', ze probeerde haar tegen houden maar het was te laat. Niets had zin meer. De deur die voor haar neus was dicht geslagen voelde als een muur die vooraltijd tussen haar en Cosette in zou staan.

Cosette liet zich op haar bed neervallen. Ze zuchtte diep en staarde naar het plafond. Voor een paar seconde sloot ze haar ogen, maar ze wist ze toch niet dicht te houden.

Mimiko liep weg. Ookal was het alleen de gang uit opweg naar haar eigen kamer. Het voelde alsof ze weg liep voor altijd. Om dan voor altijd weg te blijven. De weg die ze liep was lang en pijnlijk. En waar ze uit zou komen zou nooit de plek zijn waar ze wilde aangezien het niet meer bij Cosette was.