Sportvelden

Met zijn handen in zijn broekzakken kwam Andrew aanlopen. Regelrecht liep hij op zijn kamergenoot af. 'Yo Shito. Ik snap niks van onze douch. Ik krijg die warmte kraan niet aan, ofzo?' Hij trok een frons in zijn voorhoofd, totdat hij zag dat er een meisje bij hem stond. 'Hallo dame!' Zei hij charmant, terwijl hij een klein buiginkje maakte.

Shito's fuisten knepen samen. Hij wilde meer van Yumiko weten, hij was eindelijk in zijn ding. 'De douche..', zei hij kil terwijl hij zich naar hem te draaide. Hoe dom kon je zijn om niet te weten hoe een douche werkte. 'Eerst draai te de twee knoppen om en dan komt er zomaar water uit de douche kop', zei hij sarcastisch.

Andrew zuchtte, en keek Shito aan. 'Vriend, denk je dat ik helemaal van de pot gerukt ben? Er komt dus geen warm water uit.' Hij zuchte weer, en draaide zijn ogen.

Cosette liep naar de sportvelden. Ze had al een hele tijd niks meer aan sport, of training, gedaan en vond dat het tijd werd om eens wat te gaan doen.

Yumiko trok haar wenkbrauw op naar de jongen die vroeg hoe een douche werkte. En daar kwam je hélemaal voor naar de sportvelden? Om te vragen hoe de douche werkt? Het werd ook met de dag gekker hier.

Shito kneep nog meer in zijn vuisten. Zag hij er uit als een lood gieter? Hij besloot er niet op in te gaan en trok zijn schouders op. 'Daar heb ik geen vesrtand van', zei hij kil en hij keerde zich weer naar Yumiko.

Andrew hield er van als hij mensen irriteerde. Hij grijnste eventjes. 'Als je zo in onze kamer bent, wil je dan even kijken? Dankje.' Hij richtte zich op het meisje. 'Hallo! Ik ben Andrew.' Hij stak zijn hand uit naar het onbekende meisje.

'Yumiko Sayaka.' ze schudde zijn hand. Weer een handschudder. Ze keek naar Shito, je kon de irritatie bijna ruiken, bij wijze van spreken dan.

Shito keek hem kil aan. Maar besloot toen verder niet zijn kostbare tijd aan hém te besteden. Toch hoopte hij vurig dat hij snel weg zou gaan, zodat Shito op zijn vraag terug kon komen.

Andrew glimlachte. 'Leuk kennis te maken.' Hij keek even met een dode blik naar Shito. 'Maak de douch maar snel, see ya!' Andrew lachte naar Yumiko en liep weg.

'Ik zie er blijbaar toch als een lood gieter uit', mompelde hij geïrriteerd. Toch vloog zijn irritatie al snel weg aangezien Andrew weg liep. 'Dus waar waren wij', zei hij terwijl de zelfde grijns terug kwam.

'Ik was op het punt om te vertellen dat ik twee mensen heb vermoord.' zei ze terwijl haar grijns langzaam weer terugkwam. Weer voelde ze alles wat ze toen gevoeld had. Mensen waren geweldig om te vermoorden, de wolf was minder geweest. Het arme dier, al probeerde het haar dan te vermoorden. Dieren zijn toch anders dan mensen.

Shito deed moeite om zijn mond niet spontaan open te laten vallen. 'Twee?', zei hij met grote ogen. Hij voelde een kleine bewondering voor Yumiko. Dat zich steeds meer begon uit te breiden. 'En ik dacht dat ik erg was', mompelde hij in zich zelf.

'Twee mensen en een wolf dan. En Rusine was zo goed als dood, maar toen kwam de Heerseres ertussen.' het laatste zei ze met een gebalde vuist. Dat ging ze sowieso nog een keer afmaken, koste wat kost.

De naam kwam hem niet bekend voor maar de manier waarop ze het zij kwam zo hatelijk over dat hij het zelfde gevoel kreeg bij het persoon die hij niet eens kende. 'To bad', zei hij terwijl hij even om keek. Toen hij zeker wist dat er niemand bij stond boog hij zich naar voren. 'Ik vermoorde mijn eigen vader'.

Yumiko trok haar wenkbrauw op. 'That's weird.' antwoordde ze. Haar eigen vader vermoorden? Dat zou zij in ieder geval nooit doen, maar ja, zij had dan ook de tofste vader van de wereld.

Shito ging weer terug met zijn gezicht en keek haar even grijnsend aan. 'Ik haatte hem, mijn stief vader trouwens ook', zei hij terwijl hij de moordplannen weer terug in zijn hoofd kreeg. Toch kon hij het zijn moeder niet weer aan doen.

-new-

Vandaag was Toushirou als het goed is teruggekomen van vakantie. De paar dagen vanaf het terugkeren uit Rusland tot nu waren vreselijk saai geweest. Vastgekluisterd aan haar boek was ze de dagen door gekomen. Saaie, eenzame dagen. Ze hoopte dat Toushirou ook naar de sportvelden zou komen, like always.

Toushirou kwam vrolijk aangelopen over de sportvelden en begroette de vertrouwde velden met een stralende blik. Er verscheen een enorme grijns op zijn gezicht toen hij Yumiko ineens zag, iemand die hij ook behoorlijk gemist had. Ze hoorde eigenlijk gewoon bij het plaatje van de sportvelden. Voor hij het wist liep hij niet meer maar sprintte hij, en zonder voor haar ook nog maar tot stilstand te komen stoof hij op haar af en begon hij haar helemaal plat te knuffelen.

'TOUSHIROU!' gilde ze enthousiast terwijl ze hem terug knuffelde. 'I've missed you and there's a lot to talk about..' ze beet nog geen seconde even op haar lip terwijl ze aan Aysa dacht. Ze miste Aysa nu al enorm, alsof ze een deel van zichzelf miste. Een vreemd gevoel was het.

Pas na een paar minuten liet Toushirou Yumiko los, hopend dat ze nog adem kon halen. Hij plofte al in het gras neer en knikte. 'Brand los!' zei hij met een prethoofd. Met een gebaartje wees hij naar de plek om hem heen, als teken dat Yumiko ook moest komen zitten.

Yumiko glimlachte breed en plofte naast Toushirou neer. 'Het begon allemaal bij ehh.. ja toen ik naar mijn ouders ging, op visite. Mijn vader vertelde over een opdracht die hij niet kon volbrengen omdat hij op vakantie ging. Ik moest het doen. Een meisje, genaamd Aysa, werkte voor het LDD, maar gaf ondertussen geheime informatie door aan de MSA. Daarom moest ze koud worden gemaakt, ik moest het doen. Ik vertrok naar Moskou, waar Aysa woonde. Ik botste op straat tegen haar op. Ik wist, dat als ik niet bevriend met haar zou worden, ik haar nooit meer zou zien. Dus we gingen even wat drinken in een theehuis. De volgende dag stond ze voor mijn hotelkamer, al huilend. Haar moeder was doodziek en haar medicijnen moesten binnen een half uur toegediend worden, maar het was te ver weg en te druk op de weg om er met de auto heen te gaan. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om mijn hulp niet aan te bieden. Dus daar ging ik, ik rende met zo'n 70 kilometer per uur tussen de stilstaande auto's door, naar het ziekenhuis om de medicijnen te halen. Haar moeder werd heel langzaam aan weer beter, en Aysa en ik kregen een steeds hechtere band. Ik dacht niet eens meer aan het feit dat ik haar moest vermoorden. Ik genoot alleen maar van haar aanwezigheid. Tot de laatste dag. We gingen een boswandeling maken, en de opdracht kwam weer bovendrijven. Ik wilde een aanval op haar afvuren, maar ik kon het niet. Ik kon Aysa geen pijn doen. Ze was belangrijker voor me dan het gehoorzamen van Cecilio. Aysa wist het al die tijd al, dat ik van Ayao kwam, in opdracht van mijn vader. Maar ze zei niets, ze wilde me helpen. En dat heeft ze gedaan. Ze heeft me laten beloven dat ik me niet meer verstop achter mijn 'moordlustige' masker, dat ik open moet staan voor nieuwe dingen. En moet uitvinden wat ik nou écht wil in het leven. Of ik wel écht een voor mij half onbekende man mijn leven lang wil dienen..'

Toushirou luisterde met open mond naar Yumiko's verhaal en toen ze eenmaal uitgepraat was, was hij al naar haar toe gekropen om haar vervolgens te omhelzen. 'Wow.. heftig,' was het enige wat hij uit wist te brengen. Dit was niet echt het juiste moment om te vertellen wat hij allemaal beleefd had.

'But anyway, Aysa en ik houden contact via telefoon en email. Het LDD zal blijven zoeken naar haar tot ze is veranderd in een hoopje stof. Ik heb al aangeboden om hier heen te komen, maar dat wilde ze niet. Ze wilde mij niet met haar problemen opschepen. Maaaaar.. hoe was jouw vakantie met Scarlett? Was het leuk?' Wow, ik kokhalsde niet eens toen ik haar naam uitsprak.

Toushirou beet even op zijn lip toen hij haar verhaal hoorde. 'Het spijt me voor je,' ging hij er nog even op in, maar toen werd er alweer naar zijn vakantie gevraagd. Onwillekeurig verscheen er een zwak glimlachje op zijn gezicht, eigenlijk was het slechts een glimp van de enorme grijns die hij in bedwang moest houden. 'Mijn vakantie was.. ja, goed. Geweldig eigenlijk..' zei hij blij. 'Scarlett is een paar dagen geweest.. Verder ben ik gewoon thuis geweest,'