Sportvelden

'Fay?' herhaalde Matt haar. 'Ik wist wel dat ik je ergens van herkende!' zei hij wat enthousiaster dan normaal, wat waarschijnlijk door het sporten kwam. 'Fay Taru, toch?'

Fay kneep haar ogen samen. Niet vijandig ofzo, maar omdat ze zijn reactie niet honderd procent bevatte. Hoewel ze een bekend gevoel had toen ze hem voor het eerst zag, kon ze hem niet plaatsen, en omdat ze dergelijke gevoelens wel vaker had negeerde ze ze meestal. Maar Faya Taru was inderdaad haar volledige naam.
'Ken ik jou?' vroeg ze niet-begrijpend.

'Onze ouders waren bevriend, toen je nog in Engeland woonde,' zei Matt terwijl hij naast haar ging zitten.

'Ohja?' vroeg Fay en ze keek Matt ietwat verdwaasd aan terwijl ze de bal naar hem toe liet rollen. 'O.' Ze was even stil. 'Konden wij t ook met elkaar vinden?' vroeg ze, omdat ze door haar geheugen zocht en vermoedde dat als ze dat wist ze iets verder kwam.

'We hadden een boomhut in de achtertuin bij mijn oude huis' zei Matt grinnikend.

'Ghehe,' zei Fay, terwijl er een spiertje bij haar mondhoek trok. 'Herinner me die boomhut beter dan jou.' Langzaam begon het haar te dagen.

'Ik voel me wel beledigd, dat je me niet eens meer herkent!' zei Matt, gemaakt gekwetst.

'Ik herken je wel,' zei Fay, terwijl er langzaam een paar herinneringen - nee, beelden, ze was te jong om lange scenes te hebben onthouden - naar boven kwamen. 'Jij was die lange, toch?'

'Altijd al geweest' zei Matt grijnzend.

Fay lachte vrolijk. 'Goh, wat grappig!' zei ze, doelend op het feit dat ze elkaar na zoveel jarenw eer tegen kwamen op een voetbalveld - ze herinnerde zich vaag dat ze dat vroeger ook wel eens deden. 'Hoe gaat het er verder mee? Is die Denise nog steeds je buurmeisje? Goh, wat had ik een hekel aan haar zeg!'

Lloyd liep het sportveld op en liep naar een standbeeld toe. hij ging ervoor staan en concetreede zich. het standbeeld begon te bewegen.

((lol; Denise XD))


'Denise... nee we zijn verhuisd nadat me oma was overleden. Mijn opa woonde helemaal alleen op een of ander groot landgoed. Dus we zijn daar heen gegaan,' zei Matt. 'Waar ben je uiteindelijk eigenlijk heen verhuisd?'

((Sorry xP Ik kon het gewoon niet laten ))

'Ah. Gecondoleerd nog,' mompelde Fay. 'Ik ben verhuisd naar Ayao. Masao,' antwoordde ze zijn vraag.

Matt knikte. 'Denise was niet zo erg, wat was er zo erg aan haar?' vroeg hij er achteraan.

'Ze was giechelig. Overdreven giechelig. En heel meisjesachtig. Verder ben ik haar grotendeels vergeten, maar ik vond haar maar een stom, irritant wicht,' antwoordde Fay, die Denise net zomin heel goed voor zich kon krijgen.

((xD Het zijn altijd de jongens die dat mens WEL mogen en de meisjes die haar niet kunnen uitstaan, he? xP))

((ja XDD; Darren, Synan... Matt))

'Oh, het is me nooit zo opgevallen,' zei Matt lachend.

Fay grijnsde. 'Nee, klopt. Tegenover jongens was ze altijd poeslief.' Ze snoof minachtend om het leed wat ze zoveel jaren geleden geleden had, alsof het meisje een persoonlijke aanslag op haar trots was. 'Wedden dat je haar leuk vond, toen?'

((Jongens zijn blind :)))

Matt leek even na te denken. 'Nee, ik vond haar niet leuk toen' zei hij eerlijk.

'Gelukkig. Dan ben je niet helemaal onredbaar,' antwoordde Fay, terwijl er een grijns rond haar lippen speelde. Ze stond weer op e hield de bal hoog. Haar donkere ogen volgden het voorwerp nauwlettend.

Matt ging toen ook staan 2 of 3 meter van haar vandaan en verwachtte eigenlijk dat ze de bal naar hem zou spelen. Iets wat hij wel vaker met vrienden deed, met meerdere hooghouden.

Fay stelde hem teleur (( 8) )); ze speelde niet naar hem, maar haar lippen krulden om tot een speelse lach terwijl ze het hooghouden vervangde door gedrijf richting het doel waar ze hoorde te scoren.

Matt grijnsde en rende opnieuw achter haar aan.

Fay schoot echter het doel in. Omdat Matt nog steeds achter was, was het makkelijk scoren.
'EN ZE SCOOOOORT!' gilde ze grijnzend, met twee handen in de lucht. '2-2! En dat tegen een valsspeler!'

'Valsspeler?' vroeg hij lachend. 'Je kon vroeger al niet goed tegen je verlies,' zei hij plagend.

'Van nature zijn mannen beter dan vrouwen. Dus een meisje - die nog jonger en dus minder ervaren - tegen een jongen, is oneerlijk en vals,' verklaarde ze op een toon alsof dat dezelfde logica bevatte dat 1 plus 1 twee was. Op het feit dat ze niet tegen haar verlies zou kunnen ging ze niet in. Ze streek een lok felrood haar uit haar gezicht en grijnsde.