Sportvelden

'Ehh, niveau 3. Valt nog wel mee op zich.' Nu loog ze. De meesten deden daar enkele jaren over, en zij slechts een half jaar. Maar ja, het was ook zo opschepperig om te zeggen dat ze een natuurtalent was en daarom al in een korte tijd niveau drie had gehaald.

"Niveau 3?!" herhaalde Emily gelijk. Drie niveaus in een halfjaar? Was dat normaal? Ze had geen flauw idee over gemiddeldes en wat dan ook op deze school. Ze kon zelfs nog maar amper haar kamer terugvinden.
"Dat klink in mijn oren hoog zat anders," knikte ze toen. "Beter dan mijn niveau 1 in ieder geval," voegde ze er nog aan toe. Right. Ze was dus echt een newbie.

'Ah joh, binnen een half jaartje ben jij ook niveau 3.' zei ze grijnzend. Het was vreselijk om niveau één te zijn. Je wilde zo veel, en je kon bijna niks. Vreselijk was dat.

"Let's hope so," antwoordde Emily met een klein glimlachje, waarna haar ogen weer naar haar armbandje gleden. Hét moment om weg te gaan. Ze had nu echt te lang zonder koffie gezeten. Al haar energie was zo'n beetje weg en ze had echt koffie nodig nu.
Zonder aankondiging stond ze op en richtte ze zich nog even op het paarse haar. "Nice to meet you.. Yumiko," bracht ze toen uit, gevolgd door een kort knikje. Nog hetzelfde moment draaide ze zich om en liep ze weer naar binnen toe.

(ik ga slapen, bye!)

Yumiko knikte en zei haar gedag. Goed moment om haar boek weer op te pakken en te kijken of de letters alweer te lezen waren. Het was een prachtig boek, ze had hem al zo'n vijf keer gelezen, maar steeds kwamen er dingen in voor die ze niet had opgemerkt bij de vorige keer dat ze het las.

Pas nu kon ze de letters weer lezen, ze waren weer zo helder als altijd. Maar haar hersens namen niet op wat er stond. Alsof het verboden was voor haar om nu te lezen. Doodirritant vond ze het. Uit irritatie gooide ze het boek het sportveld over. Graf rot tyfus tering potverdikkemedosie ding.

Shito hoorde over een sportveld. Hij was niet een echte sporter maar hij vond het altijd erg interessand om er naar te kijken. Met een boek in zijn hand kwam hij aangelopen. Er waren niet veel mensen wat het juist wat fijner maakte aangezien Shito meer van rust hield dan van enorme drukte.

Alan liep langs een van de sportvelden. Hij was geen echte sporter, maar hij zat liever hier dan dat ie niks deed. Hier zag hij tenminste nog wat. Hij plofte op een bankje neer en keek naar de andere mensen.

Yumiko keek naar twee voor haar nieuwe gezichten. De jongen met het blauwachtige haar was slechts enkele meters van haar verwijderd. Ze keek hem even aan. 'Ehh hi.' zei ze met een klein glimlachje. Niet geheel oprecht, maar wel goed bedoeld.

Shito's ogen volgde de jongen maar de aandacht ging toen weer over op een meisje die hem zojuist begroette. 'Hallo', zei hij met een vriendelijke glimlach.

'Ik ben Yumiko, en jij bent.. nieuw hier?' vroeg ze met een schuin hoofd. Ze had de jongen nog nooit eerder gezien, en al kende ze lang niet iedereen van de school, de meeste gezichten kwamen haar wel bekend voor.

Shito lachte even. 'Inderdaad', zei hij terwijl hij zijn hand uit stak. 'Shito Tachibana', hij liet zijn ogen over Yumiko glijden en bestudeerde haar grondig. Hij had niet veel mensenkenis en kon ook niet opbrengen waar ze vandaan zou komen, maar misschien begon ze er zelf nog over.

Yumiko schudde zijn hand even, blijkbaar was dat echt een vreemde aardse gewoonte, om handen te schudden. 'Welke specialiteit heb je?' Een steevaste vraag in gevallen waarin je niks anders weet te vragen.

Shito liet zijn armen weer hangen naast zijn lichaam. 'Ijs en kou, jij?', vroeg hij terwijl hij haar geïnteresseerd aan keek.

Yumiko trok ook haar hand weer terug, die ze rustig naast haar lichaam liet rusten. 'Telekinese.' zei ze met de trots in haar stem.

Shito knikte. 'En daar ben je zo te horen heel blij mee', zei hij lachend. Hij liep naar een boom toe en liet zich naar beneden glijden. Hij vond het niet erg om even te praten maar hij kwam hier om te lezen. Hij opende zijn boek en begon wat te bladeren opzoek naar zijn boeken legger die ergens in het boek zat.

Lekker beleefd om zonder aankondiging om te keren. Hmpf. Yumiko keek even naar haar boek, wat enkele meters van haar verwijderd lag, aangezien ze het had weggesmeten. Met materiële beheersing liet ze het terugkomen. Ze zou nu opnieuw proberen zich te concentreren op de letters.

Shito keek gefacineerd naar Yumiko die het boek bij haar terug liet komen. 'Knap hoor', zei hij bewonderend. Hij had zijn bladzijde gevonden maar had opeens meer intresse voor Yumiko dan voor zijn boek. 'Wat lees je?', vroeg jij geïnteresseerd. Zijn eigen boek had hij op zijn schoot laten rusten en hij keek Yumiko nog steeds even bewonderend aan.

'The Golden Egg, van Tim Krabbé. Het gaat over een vrouw die verdwijnt, en haar man wilt haar vinden. Degene die de vrouw heeft laten verdwijnen wilt hem alles vertellen over zijn vrouw. Maar wel op een rare manier, hij laat hem namelijk precies hetzelfde doormaken als zijn vrouw. Heerlijk boek.' Ze hield van boeken waarin mensen mishandeld werden, puur om ideeën op te doen, maar dat ging ze de jongen niet aan zijn neus hangen.

'Mmm doet me denken aan een film die ik heb gezien', zei hij. Hij tikte op zijn slaap en begon na te denken over hoe de film heette. 'Oh ja! V for vendetta', zei hij met een kleine trots. 'Leuke verhalen', zei hij terwijl er een lichtelijk vermakelijke grijns op zijn gezicht verscheen. Shito hield van medogelooshied.

'Ik lees liever, pijn wordt beschreven in boeken, de gevoelens en gedachten. Maar in films niet, je hoort slechts geschreeuw en ziet bloed. Veel minder effectief.' Ze grijnsde.

Shito lichtelijk vermakelijke grijns verbreedde zich. 'Ja je hebt helemaal gelijk', zei hij instemend. Het was heerlijk hoe de pijn soms zo gedetaileerd op geschreven was, dat je het helemaal voor je kon zien. 'Dus je houd wel van martelingen en medogelijsheid', zei hij met een gefacineerd knikje.

'Ik heb het woord uitgevonden.' zei ze zacht, met een enorme grijns op haar gezicht. Even dacht ze terug aan de moord op haar neef. Het had geweldig gevoeld. De macht die ze gevoeld had, het schreeuwen van de pijn wat ze gehoord had, het had beter gevoeld dan elk ander iets wat er bestond.

De grijns van Shito werd alleen maar breder. Hij begon nu helemaal in zijn element te raken. 'Toe maar', zei hij terwijl hij weer op stond en voor haar ging staan. 'Heb je wel eens.. mensen vermoord'. Hij zelf had zijn vader vermoord. Daarom had hij nu een vreselijke stief vader waarvan hij zijn Ayoaanse afkomst moet verbergen.

'Twee.' antwoordde ze. En Rusine bijna dan, als de Heerseres niet was binnengekomen. Weer verscheen er een grijns op haar gezicht, die waarschijnlijk niet meer weg zou gaan.