Sportvelden

'Als ik doodga in één of andere slachtpartij heb ik weinig aan een hoog salaris,' verdedigde hij zichzelf. Hij ging liggen en staarde weer naar de schapenwolkjes. Hij dagdroomde wat onzin toen hij in gedachten wegzonk.

Yumiko zuchtte diep. Een ander overtuigen van haar levenslust was dus niet zo simpel als het in boekjes was beschreven. 'Ach, je ziet maar wat je gaat doen. Je kan altijd nog mijn butler worden.' zei ze met een kleine grijns op haar gezicht.

Toushirou knikte alsof hij het een fantastisch idee vond. 'Dan kan ik je eten dragen. Maar dan ben je er nooit omdat je bezig bent met je werk, dus dan heb je ook niet erg veel aan me. Misschien je schoonmaakhulpje,' merkte hij grijnzend op.

Yumiko glimlachte breed. 'Ja dat zou ook wel een optie zijn. Of je word de nanny van mijn toekomstige kinderen.' fantaseerde ze.

Toushirou lachte. 'Dan zou ik eerst maar even een vriendje vinden,' zei hij droog. 'Of ga je ze allemaal adopteren?' vroeg hij droog. Hij zag zichzelf al in één of andere foute hoepelrok door een landhuis heen draven om een stel losgeslagen peuters bij elkaar te drijven.

Yumiko keek naar beneden, en als een reflex vloog haar platte hand naar Toushirou's gezicht. Het zou er van de voorkant waarschijnlijk nogal droog uit hebben gezien.

'AU!' Toushirou wreef pijnlijk over zijn rode wang en keek geïrriteerd en verbaasd omhoog. 'Waar was dat voor nodig?' vroeg hij fronsend, terwijl hij zijn wang afkoelde met wat ijs.

'Doe niet alsof ik geen vriendje kan vinden.' zei ze beledigd. 'Ze staan zelfs voor me in de rij.' zei ze met een overdreven gebaar erbij.

Toushirou trok zijn wenkbrauwen op. 'Alsof ik dat bedoelde,' ging hij op haar in. Hij liet het ijs weer verdwijnen en ging weer in het gras liggen. 'Je bent gewoon veel te hard-to-get,' voegde hij er droog aan toe, al was het niet gemeend.

'Nou het leek er anders verdacht veel op. En ik speel niet hard-to-get, ik ben gewoon niet snel tevreden.' verdedigde ze zichzelf.

Toushirou grijnsde. 'Goed hoor,' zei hij plagerig, waarna hij op zijn buik rolde en naar de grassprietjes staarde. Een mier zat wanhopig aan een voor hem reusachtige groene plank te sjorren. Hij keek geamuseerd naar het diertje dat maar niet op leek te geven.

Yumiko zweeg. Simpelweg omdat ze niets meer wist te zeggen. Ze staarde naar haar schoenen, die toch wel eens aan vervanging toe waren. Ze waren nog al dof geworden.

Gisteren had Yumiko examen gedaan om niveau 2 af te ronden. Het was vlekkeloos verlopen en nu kon ze eindelijk beginnen met trainen voor het teleporteren. Ze zocht een willekeurig plekje uit op het oefenveld, en concentreerde zich. Er gebeurde niets. Nog een keer probeerde ze het. Het was de bedoeling dat ze zich naar de tribune van het voetbalveld zou teleporteren. Hé wacht, ik ben een paar centimeter verplaatst! Of.. deed ik nou gewoon een stapje naar rechts?

'WAAROM LUKT GODVERDOMME NOOIT IETS!' riep ze met maaiende armen erbij. Maar.. ineens stond ze twee meter verderop. Vol ongeloof keek ze om zich heen. Oh my, ik bewoog zonder te bewegen. Wat tof! Ze deed een klein overwinningsdansje. Maar of het opnieuw zou lukken was de vraag.

((Ja oké Romrom's post was een new-post ding~))

Toushirou kwam aan over de sportvelden, starend naar de grond. Hij voelde zich leeg en misselijk. Hij had gedacht dat een luchtje scheppen wel zou helpen tegen dat rotgevoel, maar het viel behoorlijk tegen. En dan stond Yumiko ook nog eens te trainen. Hij dacht terug aan hun laatste gesprek, en besloot daarom maar op een klein afstandje stil te blijven staan.

Yumiko was vastberaden dat het haar moest gaan lukken vandaag om tenminste een klein stukje bewust te teleporteren. Oké come on, let's do this. Ze wilde een paar meter naar links teleporteren. Met hevige concentratie probeerde ze het. Het lukte, min of meer. Alleen werden de paar meter een simpel metertje. Maar het was een begin. Toushirou merkte ze niet op, ze ging veel te erg op in haar training.

Toushirou grijnsde bij het zien van Yumiko die erin slaagde om te teleporteren. Alle trainingen die ze samen hadden doorgebracht wierpen zijn vruchten af. Hij stond inmiddels tegen een boom aan geleund en begon droogjes te klappen.

Yumiko stond met haar rug naar Toushirou toe. Al had ze hem nog niet gezien, ze wist precies wie het was. Wie anders zou er naar de sportvelden komen? Behalve Toushirou en zij waren hier bijna nooit mensen. Ze negeerde hem, dat was het meest verstandige wat in haar op kwam. Anders zou het toch alleen maar uitlopen op een grote ruzie, in plaats van dit kleine akkefietje wat er nu speelde. Het teleporteren ging wel steeds beter, en meer doelgericht.

Na een behoorlijk tijdje naar Yumiko's trainingssessie gekeken te hebben maakte Toushirou zich los van zijn boom en krabde even bedenkelijk achter zijn oor. Yumiko leek druk bezig, dus besloot hij maar weer terug te gaan; zo schoot hij ook niks op. Hij draaide zich om en verdween na een stuk lopen de school in.

Het oefenen begon eindelijk z'n vruchten af te werpen. Het teleporteren ging haar steeds beter af. Al waren het dan maar enkele meters die lukten, maar ze zou blijven oefenen tot ze naar China kon teleporteren. Oké, misschien overdreven maar dat maakt niet uit. Ze wilde het gewoon onder de knie krijgen, hier had ze zich al bijna een jaar op verheugd.

-Nieuw-

Ben had besloten dat het tijd werd om weer eens te oefenen, en dus was hij weer met een basketbal op het sportveld gaan dribbelen.

Toen hij hoorde dat er een atletiek baan was, wist hij niet hoe snel hij in een trainingsbroek schoot. Hij deed zijn hardloop schoenen aan en eenmaal op de atletiek baan voelde hij zich weer thuis. Hij zou even hardlopen, gewoon om zijn conditie weer bij te werken. Hij begon op een middelmatig tempo te lopen, om het steeds op te bouwen naar harder lopen. Het was bloedheet, deels omdat de zon zo warm was, maar ook omdat hij nu dus veel in beweging was. Zonder er over na te denken gooide hij zijn shirtje op de tribune en ging rende hij door, terwijl hij beide oordopjes van zijn ipod in zijn oren stopte en de volume op het hoogst zette.

Mimiko slofte naar het sport veld. Ze kwam hier niet zo zeer om te oefenen maar meer om haar agressie kwijt te kunnen van de afgelopen dagen. Als ze dat op mensen moest afreageren kon dat nog wel eens verkeerd aflopen. Ze liep naar een willekeurig oefen paneel en liet haar zwarte bindslierten verschijnen die ze met een enorme snel heid op het bord afschoot. Het was een prachtig gezicht om te zien hoe het bord in miljoenen stukjes spatte.

Toushirou kwam droogjes de sportvelden op gelopen. Hij had geen idee wat hij hier deed, want hij kwam niet eens om te trainen en had zelfs een boek over de Planeet der Elementen in zijn hand geklemd. Hij zocht een plekje in de schaduw om niet te smelten in de zon, onder een boom, waar hij het boek opensloeg en kalmpjes begon te lezen.

Mimiko zag Toushirou zitten en liep zachtjes naar hem toe. Net naast hem vuurde ze een kleine schaduwbal die niets meer deed dan een poefje. Ze lachte even en liep naar hem toe. 'Schrok je?', zei ze terwijl ze zich over zijn boek boog en keek wat hij leesde.