Kamer 6666 - Darcy en Rusine

Ben verveelde zich en besloot bij zijn goede vriendin Rusine op bezoek te gaan. Hij had ergens gehoord dat zij in kamer 6666 sliep en dus ging hij naar die kamer. Toen hij voor de deur stond klopte hij erop en wachtte hij op antwoord.

Rusine kwam nogal levenloos naar haar kamer lopen, waar ze ineens zag dat er iemand voor de deur stond. Een soort van teleurgesteld dat het niet Scorpio was, maar tegelijkertijd ook opgelucht, begroette ze Ben. 'BENNIE!' riep ze met een grijns, terwijl haar hoofd alweer bij Scorpio zat. De wereld moest maar eens stoppen met haar aan hem herinneren. Snel begon ze in haar zakken naar haar sleutel te zoeken.

'Oh hey,' zei Ben verbaasd. 'Ik dacht dat je daar binnen zat,' grijnsde hij.

Rusine glimlachte. 'Dat had gekunt, maar helaas helaas, dat zat ik niet.' Ze viste uiteindelijk haar sleutel tevoorschijn en stak deze in het slot om hem daarna rond te draaien en de deur te openen en de sleuten weer uit het slot te halen. 'Maar je had mazzel dat ik net onderweg was dan.' Ze stapte naar binnen en legde de sleutel het tafeltje dat meteen naast de deur stond. 'Welkom in de puinzooi,' zei ze, een presenterend gebaar makend naar de kledingstukken die overal lagen, de schoenen, de boeken, de.. nouja, de puinzooi.

'Komt bekend voor. Ben ik niet in de verkeerde kamer?' vroeg Ben zich af. 'Of schuilt jou kamer onder die puinzooi?'

Rusine schudde lachend haar hoofd. 'Deze puinzooi ís mijn kamer. Ze vonden blijkbaar dat ik best op de vuilnisbult kon leven..' Ze liep even naar de badkamer om een blik op de spiegel te werpen en haar haar even met haar vingers door te kammen. 'Als jij van nature erg opruimend bent, doe dan vooral alsof je thuis bent!'

'Niet echt,' zei Ben. 'Wil je het samen doen?' Hij had er een wenkbrauwwiebel bij.

Rusine draaide zich om en keek hem met een vermoeid en hoofdschuddend glimlachje aan. 'Vooruit dan maar..' begon ze overdreven zuchtend.

'Het is jou kamer hoor,' zei Ben lachend, terwilj hij iets oppakte waarvan hij totaal niet wist waar het heen moest.

'Dàt is waar...' zuchte Rusine, terwijl ze naar hem toe liep en het boekje uit zijn handen griste om het door de lucht naar haar nachtkastje te laten zweven. Tegelijkertijd begonnen er achter haar wat kleding stukken te zweven die zichzelf in de lucht opvouwden en naar de kast gingen om daar netjes op hun plekje te gaan liggen en hangen. 'Ik houd van telekinese.'

'Dat is nog eens slim,' zei Ben, die niet eens aan zijn kracht had gedacht. Zijn vader had ook telekinese, maar hij ruimde altijd alles met de hand op. Vandaar dat Ben dat ook had gedaan.

'Je leven wordt er zo veel makkelijker mee,' grijnsde Rusine, terwijl ze tegelijkertijd met haar handen dingen weglegde als kleding en schoenen met haar specialiteit opruimde.

Ben besloot het ook eens te proberen en focuste zijn gedachten op iets wat er lach, maar toen hij het eenmaal zwevende had, had hij geen idee waar het naartoe moest. 'Eh, Rusine?'

Rusine keek om en grijsnde naar Ben. 'Daarzo,' vertelde ze, met een knikje richting de andere schoenen onderin haar kast. Het zwarte hakje dat hij vast had, had zijn tegenhanger al naast een paar bruine enkellaarsjes staan.

Ben liet het ding erheen zweven. 'En wat is dit?' vroeg hij grijnzend toen hij een onderbroek van Rusine tevoorschijn toverde.

((oke, oke, dat moest even xD ))

'Dat is een string, en die moet daar in de wasmand,' antwoordde Rusine heel droog terwijl ze de deur van de badkamer open liet gaan en de wasmand een stukje verschoof. Daarna draaide ze zich weer naar haar bed, waarvan ze de dekens goed neerlegde.

'Fijn zeg, dat ik nu telekinese beheers,' zei Ben. Vervolgens ging hij verder met het opruimen van de kamer. 'En, nog wat boeiends gedaan de laatste tijd?'

'Behalve verdrinken in zelfmedelijden niet veel nee. En dat is trouwens ook niet bijzonder..' mompelde Rusine, ineens totaal niet vrolijk meer. Ze liet zich met ene zucht op het bed ploffen, al haar gladstrijken weer ongedaan makend.

'Zelfmedelijden? Is het zo erg met je gesteld?' vroeg Ben.

'Ik heb mijn hele leven, nouja, wat ik nu doe, verneukt. En dat dringt nu pas echt goed tot me door. Das alles.'

eten bye

'Uh goed. Wil je erover praten?' vroeg Ben nogal ongemakkelijk ineens. Hij vond het moeilijk om met zulke situaties om te gaan.'

'Wil je er over horen dan?' zuchtte Rusine. 'Er is nogal wat drama in mijn leven, om het zo maar te zeggen.'

'Het eerste had je toch al verteld?' vroeg Ben. 'Dat van je jeugd.'

'Oh, maar dat was allemaal niet mijn schuld. Deze drama is meer mijn schuld dan.. nouja, je begrijpt me wel he.' Ze zuchtte alweer en sloot haar ogen, om zich daarna achterover te laten vallen.

'Vertel me wat je wilt vertellen,' zei Ben nuchter. 'Ik zal niet zeggen dat ik alles hoor, maar ik zal het proberen.'