Het dakterras.

Nick keek haar aan."Je hebt het vast gehoord.. van Yumiko en Toushirou..?" Hij beet op zijn lip. Hij hoopte het, anders moest hij het zeggen.

(oke dat klopte niet maar dit komt erbij)

Toen zag hij Yumi."Oops, ik ben weg. Doeg!" snel vluchte hij het dakterras af.

Scarlett schoot bijna in de lach - het lef dat Yumiko had om ook nog hier te komen, om zelfs nog maar te práten. Ongelovig schudde ze haar hoofd en stond ze op. "You're worse than I thought, and you know it. Seriously, how can you even look at yourself?' vroeg ze met een spottend lachje, al moet ze eerder huilen dan lachen. Nog een keer schudde ze haar hoofd. Ze wilde niet eens de moeite nemen haar iets aan te doen nu, hoe hard ze het Yumiko ook gunde. Gelijk erna liep ze naar binnen toe. Naar Scorpio. De enige die ze nu écht wilde spreken.

Yumiko haalde haar schouders op. Dat ging beter dan verwacht. Ze grijnsde even en nam daarna plaats op een bankje op het terras. Een moment voor haar zelf, hoe lang het ook zou duren.

Ze bedacht zich dat het wel leuk was om een paar leerlingen te irriteren op het moment. Ze liet haar hoofd over de reling hangen en bekeek een paar leerlingen. Hmm.. rond de 18, stoer gassie. Die moet ik hebben. Voor zijn neus maakte ze een onzichtbare glaswand. De jongen knalde er keihard tegenaan, en voor hij zich af kon vragen was het was, liet Yumiko de wand alweer verdwijnen. Ze zag hoe de jongen ineens helemaal gedesoriënteerd was, en ze kon het niet laten even te lachen.

Na nog wat idiote mensen geïrriteerd te hebben, kwam ze erachter dat het in haar eentje lang niet zo leuk was als met haar vriendengroepje in Ayao. Ineens voelde ze een klein gevoel van eenzaamheid opborrelen, maar dat stopte ze snel weg.

Toushirou was in een poging om zijn excuses nogmaals aan te bieden naar het dakterras teruggegaan. Hij zag dat hij alleen Yumiko aantrof, wat hij niet had verwacht. Het leek net een droom; het ene moment wilde hij Scarlett troosten, en aan het lachen maken, haar bijna doodknuffelen en zichzelf dan doodschieten zodat ze een nieuw leven zonder problemen konden beginnen, maar een klein duiveltje had de situatie omgedraaid en confronteerde hem nu meedogenloos met zijn eigen fouten. Zuchtend plofte hij naast haar neer op het bankje. 'Ik weet het niet meer' was het enige wat hij zei.

'Ik wel, ik ben mensen aan het irriteren.' zei ze grijnzend. Ze zag een jongen van een jaar of 17, die een klein jongetje van ongeveer 13 aan het pesten was. 'Jij sterft mannetje.' zei ze in zichzelf. Ze liet de pestkop verstijven, waardoor het jongetje vrij kwam van z'n greep en verbaasd om zich heen keek. Yumiko dook even weg, want ze wilde niet dat ze wisten dat zij het was. Toen het jongetje eenmaal weg was ontstijfde ze de pestkop weer, die er enorm verbaasd vandoor ging.

Toushirou keek naar de verstijfde jongen. Normaal zou hij zich rot lachen, maar hij voelde zich kut. Echt kut. Hij wist het niet meer. Niet meer, wat hij moest denken. Hij zat hier nu met Yumiko, met wie hij - voor zover hij wist -gisteravond iets had beleefd wat hij dacht fantastisch te hebben gevonden, al liet zijn geheugen hem in de steek. En Scarlett, Scarlett zat waarschijnlijk ergens, hem te vervloeken tegenover haar broer die hem wel even een kopje kleiner zou komen maken, maar hij probeerde die gedachte opzij te zetten. 'Je hebt haar gesproken hè?' fluisterde hij.

Yumiko draaide haar hoofd nu weg van de mensen beneden, richting Toushirou. Ze keek hem even verontschuldigend aan. 'Ja.' zei ze knikkend. 'Naja, gesproken. Ik heb even in een opwelling mijn excuses aangeboden, en toen blablabla hoe kan je nog naar je zelf kijken in de spiegel blablabla.' zei ze terwijl ze ongeïnteresseerd haar wenkbrauwen op en neer deed.

((ik zei niet eens spiegel : @ maar goed XDD))

Scarlett wrote:((ik zei niet eens spiegel : @ maar goed XDD))

(( o dan zonder spiegel xD ))

Toushirou keek Yumiko aan met een blik die toch een lichte angst en bezorgdheid uitstraalde. 'Sorry' fluisterde hij naar de vloer. Hij legde een hand op haar schouder. 'Ik moet het goedmaken met Scarlett, en ook met jou, maar ik weet niet hoe, en het gaat me niet lukken'

'Vergeet het Toushirou. Met Scarlett komt het niet meer goed. Jij besloot het haar te vertellen, en dat is je eigen fout geweest. Je had het moeten verzwijgen. En met mij hoef je niks goed te maken, we zaten immers beiden fout. Ik evengoed. Maar dat soort dingen kunnen gebeuren, Tou. En daar moet je niet te erg mee zitten. Maar als ik jou was, zou ik proberen om je over Scarlett heen te zetten, en je aandacht aan jezelf of iemand anders besteden. Scarlett hoeft je sowieso de eerste week, of weken niet meer te zien, of ze dat daarna wel wilt is een tweede.'

Toushirou schudde zijn hoofd. 'Nee, ik weet dat het me niet gaat lukken, maar ik wil het halen, mijn doel nastreven, en het enige doel dat ik nu heb is het goedmaken. Ik weet niet wat ik anders moet, Yumi-chan. Ik weet het gewoon niet' zuchtte hij.

'Mijn advies: schrijf een brief. Laat hem desnoods bezorgen met een postduif. Doe er een roosje bij, weet ik veel wat. Maar ik denk niet dat ze het aan kan op het moment om face to face te praten. Ik bedoel.. vat het niet verkeerd op maar je bent wel kinda vreemdgegaan, en dat is moeilijk of niet te vergeven.' zei ze, waarna ze weer naar buiten keek op zoek naar mensen die erom vroegen om geplaagd te worden.

Toushirou knikte. 'Ik zal zien wat ik doe - nu wil ik slapen. Echt lang slapen, het liefst een paar weken, of gewoon terug in de tijd slapen. Maarja, ik heb geen fantastische gave ofzo. Ik zie je nog wel..' mompelde hij half in zichzelf. Hij aaide even over haar hoofd en liep toen het dakterras af.

'Doe wat je niet laten kunt.' zei ze, inmiddels alweer druk bezig met het irriteren van irritante mensen. Een meisje wat stond te zoenen met een jongen, die achter het meisjes rug om stond te staren naar een ander meisje, waar hij na de zoen naar toe liep met een perverted smile op z'n gezicht. 'I'll get you, basterd.' zei ze grijnzend. Ze stuurde een klein energiebolletje op de jongen af, wat zijn hoofd raakte. Geschrokken keek hij achter zich, maar hij zag niks. Vlak voor hij het andere meisje wilde zoenen maakte ze een glaswand voor zijn neus, zodat hij de glaswand zoende. Hij schrok en wilde net aan de wand voelen, maar natuurlijk was de wand toen al weg. Gedesoriënteerd peerde de jongen hem snel.

Nick hoopte dat de rust weer gekeerd was toen hij op het dakterras kwam. Hij trok Yumi aan, maar voor de rest was er niemand. Hij ging naast haar zitten."Hei," begroette hij haar.

Yumi, die net klaar was met de player, keek even op naar degene naast haar. Nicholas.. 'Hi!' begroette ze hem vrolijk. Ergens voelde ze weer gevoelens voor hem opborrelen, maar ze moest doen alsof ze hem was vergeten, alsof ze alleen maar vrienden wilde zijn. Hij had Rusine immers.

"How's life?" informeerde hij, terwijl hij naar haar keek. Haar haren zagen er als tentakels uit in dit licht. Hij glimlachte even kort, en streek toen door zijn haren. Hij zou niet weten waar hij over praten moest met haar.

'Life sucks.' zei ze zo zacht dat ze het zelf amper hoorde. 'Did you received my letter?' vroeg ze uiteindelijk. Ze keek hem even recht in zijn ogen aan, en een kleine twinkeling ging door haar ogen heen. Stop it, Yumi, he ain't yours anymore, never been as well.

Nicholas knikte bedenkelijk."Ja, maar ik snap niet.. Ik.. Waarom je niet gewoon.. Waarom durfde je het niet recht in mijn gezicht te zeggen? Ik lach je heus niet uit hoor," zei hij, en keek haar aan.

'Op dat moment had het me nooit gelukt. Nu misschien wel, maar toen niet.' antwoordde ze, een beetje afwezig. Ze had de behoefte om heel haar hart op het moment uit te storten, maar dat leek haar niet het beste idee. Het leek haar beter om Nicholas los proberen te laten, en hem op een andere manier te gaan bekijken.

Nick bleef haar aankijken."Waarom doe je het dan niet nu? Ik kan gezichten van mensen goed lezen, dus kom maar op." Hij lachte een onzeker lachje