Het dakterras.

'Dan moet je de Wonder Girls natuurlijk kennen!' ze lachte. 'Wat denk je, de grootste anime fan hier, komt regelrecht uit japan!' en ze stak een peaceteken op.

Scorpio en Scarlett. Wat een schattig tweelingetje.. zei ze spottend in haar gedachten. 'Waarom was je er de eerste week niet? Of leefde je toen liever als kluizenaar?'

'Tuurlijk ken ik hen', en ze lachte. 'Wauw dan wonen niet zo ver van elkaar vandaan.. nja soort van dan', zei ze en ze lachte. 'Maar hee anime is te gek', zei Mimiko lachend en ze schoot haar sigaret weg.

'Ahh, kawaii! Wil je wat drinken?' vroeg ze, terwijl ze alvast opstond. 'Ik heb nog een beetje geld over,'

Mimiko voelde de droge vieze smaak in haar mond en had eigenlijk wel dorst. 'Ja graag', zei ze.

Miyoko liep naar het barretje en haalde 2 colaatjes. Snel liep ze terug, en gaf het glas aan Mimiko. 'Ik moet een baan gaan vinden, mijn geld raakt op.' Miyoko nam een slokje van haar cola, en stak haar volgende sigaret aan.

Scorpio keek Yumiko even fel aan maar besloot toen weer voor zich uit te staren, 'Ik was er niet,' antwoordde hij droog. Het klonk raar maar hij onvriendelijkheid amuseerde hem. Hij heeft de hele tijd met vrolijke Aardlingen gezeten dat het wel even leuk was om met een Ayaoaan te praten.

'Ah.' zei ze alleen maar. Ze merkte dat het leven hier op Magic Highschool haar al had veranderd. Ze had eerst een hekel aan aardlingen, en uiteindelijk leken ze nog wel mee te vallen ook. Nu was het een keer een Ayaoaan die enorm tegenviel.

'O sorry als ik je laatste centjes heb verspilt'

Cigarettttes! Scorpio wist dat hij moest minderen maar besloot er nog één op te roken. Hij toverde zijn Black Devil's weer uit zijn zak en stak zijn sigaret op en nam vervolgens 2 flinke hijsen.

'Ach, dat maakt toch niks uit.' Ze nam nog een hijs van haar sigaret, en nam een slok cola. 'Ik denk dat ik zo maar weer eens ga,' Snel schoot ze haar sigaret weg, en dronk haar cola op. 'Byebyee!'

Mimiko keek op. 'Okee zie je nog wel eens', zei ze en ze dronk haar laatste slok cola op.

Itachi kwam het dakterras oplopen, de zon scheen fel, hij kneep z'n ogen tot spleetjes. Hij ging zitten tegen een muurtje aan en pakte zijn ipod, hij stopte de oortjes in zijn oor, hij zette hem aan keek om zich heen. Hij zag 2 meisjes staan.

Het dakterras. De eerste plek waaraan Scarlett dacht heen te gaan toen ze weer een beetje helder kon denken. De plek waar ze het meeste was. Ze liet zich in een hoek op de grond vallen, dit keer niet bij de rand, en staarde doelloos voor zich uit. Ze voelde dat ze moest huilen, wat ze niet wilde en dus ophield - iets wat het misselijke gevoel er niet minder op maakte. Het kon niet. Het kon gewoon niet. Zoenen, ja, dat had ze verwacht, maar dit? Nee. Ze had haar knieën opgetrokken, haar armen erop gelegd, waar ze met haar hoofd op steunde, en met grote ogen keek ze naar de voorbijtrekkende wolken. It couldn't be true, could it?

Toushirou kwam het dakterras op gewandeld. Hij had Scarlett op een afstandje gevolgd en voelde zijn schuldgevoel een kilometer groeien toen hij haar zag zitten. Hij liep heel langzaam dichterbij, tot hij voor haar stond. Hij knielde bij haar neer. 'Scarlett - Het spijt me echt heel erg. Mag ik alsjeblieft even met je praten? Voordat je me vermoord, nog één keer?'

Scarlett wilde iets zeggen maar het lukte haar niet eens - haar keel zat dicht. Don't cry, h please don't cry. Zonder Toushirou aan te kijken trok ze haar kraag nog verder omhoog. Er was niks dat hij kon zeggen. Niks om het goed te praten. Ze wilde niet eens luisteren. Waarom volgde hij haar überhaupt? Als ze íemand niet wilde zien nu was het wel Toushirou. Met haar hoofd leunde ze tegen de muur langs zich, haar ogen nog steeds gericht op de wolken. Hem aankijken, dat wilde ze ook niet.

Nicholas liep fluitend het dakterras aan. Hij zag de netgevlugte Scarlett en de wegjager, Tou dinges. Hij liet zich stilletjes op de grond ploffen, en keek naar het tweetal.

Toushirou slikte. Hij wreef in zijn ogen en probeerde steeds om Scarlett's blik te vangen, maar het lukte niet. 'Sorry. Voor wat ik heb gedaan, en dat ik je gevolgd ben, Maar ik wil de laatste twee minuten dat ik bij je zal zijn goed vast kunnen leggen - en dat lukt veel beter als ik me daarop concentreer. Ik ben zo weg.' zijn woorden waren misschien wat vaag, maar hij liet zich naar haar neerzakken en keek opzij, naar haar achterhoofd.

Scarlett beet op haar lip en sloeg haar ogen ten hemel. Wat ze ook deed, ze moest hem niet aankijken. "Can't you, like.. please.. just.. go?" kreeg uiteindelijk haar keel uit. Ze had absoluut geen zin om weg te lopen, dit was háár plek. Kon hij niet gewoon zelf gaan?

Toushirou slikte. Hij legde een hand op haar schouder. 'Oké' zei hij zacht. Hij stond op, zag Nicholas ineens staan en beende toen weg.

((Tv kijken))

Nick had gehoord wat ze zeiden, maar hij begreep er niet veel van. Hij stond op en ging naast Scarlett zitten."Love sucks," zei hij, terwijl hij naar haar keek.

Scarlett merkte Nicholas pas op toen hij langs haar kwam zitten en kon niet meer dan met hem eens zijn. "It.. and.. I..-" Meteen beet ze weer op haar lip. Ze wist absoluut niet wat ze wilde zeggen. Ze was Toushirou dankbaar dat hij weggelopen was, maar het werd er nog steeds niet beter op. Haar ogen deden ontzettend pijn van het tranen inhouden, maar zeker zolang er anderen bij waren wilde ze niet huilen. Echt niet.

Nicholas hoorde de toon van haar stem, en heel even wreef hij over haar rug, als troost gebaar, net zoals hij vanmiddag bij Rusine had gedaan."Ik wou dat ik iets kon doen," zei hij, ookal wist hij niet waar hij iets voor zou kunnen doen.

"I wish I could, too," antwoordde Scarlett, zo zacht dat het waarschijnlijk niet eens hoorbaar was. Love really did suck. Waarom was ze ooit ze stom geweest om op Toushirou te vallen? Ze had beter moeten weten. Aardlingen en Ayaoanen.. het ging gewoon niet.

Het was een tweestrijd in Yumiko's hoofd. De ene helft wilde gewoon rust en alles vergeten, maar ze andere helft voelde zich enorm schuldig tegenover Scarlett. Ze wilde naar het dakterras gaan om na te denken welke helft ze gelijk zou geven, maar blijkbaar had het lot al bepaald. Want.. daar zat Scarlett. Ze liep ernaartoe, maar bleef op een veilige afstand van een paar meter. 'Scarlett, ik weet dat je het me niet vergeeft, en je gaat me vooral nooit mogen, maar dat hoeft niet want ik mag jou ook niet. Maar ik wil wel dat je weet dat het me spijt, en dat het niet m'n bedoeling was.' ze zuchtte, en diep van binnen voelde ze zich een wrak. Een emotioneel wrak. Normaal had het haar niks kunnen schelen wat ze had gedaan, en nu ineens voelde ze spijt, oprechte spijt. Ze draaide zich al om, klaar om weg te gaan.