Het dakterras.

Kyosu voelde dat hij aangestaard werd. Het verbaasde hem eigenlijk niets, hij was immers nieuw. Een beetje zenuwachtig werd hij er wel van. Kyosu kuchte een keer en schoof een paar keer met zijn stoel. Eigenlijk hoopte hij dat iemand hém aan zou spreken, hij durfde zelf niet erg..

Even twijfelde Yumiko, maar ja, de jongen leek ook enorm spontaan te zijn, dus ging ze maar richting hem. 'Hi.' zei ze alleen maar. Ze ging zitten op de reling van het dak, zodat ze dichtbij en een soort van schuin tegenover de jongen zat.

Meave liep nu ook op het teras, ze keek een beetje rond en neuriede een liedje.

Zich ergerend aan het gekuch draaide Ruşine zich weer om en wilde nu naar de jongen toe lopen. Maar iemand was haar voor en opgelucht draaide ze zich weer om.

Kyosu schrok van het meisje dat ineens voor hem zat. 'Hoi' hij begon te glimlachen. Hij ging recht zitten en keek haar aan. een meisje met paars haar, een vrolijke lach zat tegenover hem.'Ik ben Kyosu.' zei hij en stak zijn hand naar haar uit.

Yumiko pakte de hand aan en schudde één maal zacht. 'Yumiko Sayaka.' zei ze met een glimlachje. Ze wist niet waarom ze haar achternaam zei, waarschijnlijk gewoon omdat het leuker klonk dan alleen Yumiko.

Meave liep naar een bankje toe en ging er op zitten, en keek een beetje om zich heen en opserveerde iedereen.

Kyosu lachte even. Ze leek een vrolijk meisje, maarja, hij kende haar nog maar net. 'Leuke naam.' zei hij, en nam zijn hand terug. 'Welke specialiteit heb je?' Kyosu gokte op licht & donker, óf heel misschien telekinese. Ze leek er wel het type voor.

'Telekinese.' antwoordde ze. Like, alsof dat met paars achtig haar en rood/roze ogen niet te zien was. Maar oké. 'Ik gok dat jij Licht&donker hebt? En je komt vast ook van Ayao.' gokte ze.

Ze keek hem begrijpend aan en glimlachte daarna. 'Tsja, het is weer even wennen.'ze knipoogde. 'Maar ik ga maar weer eens. Ik spreek je later nog wel.'en met die woorden ging ze weer naar beneden.

'Ja, en ja.' antwoorde hij. 'Mijn moeder komt uit Japan, maar ik ben gewoon in Ayao geboren.' 'jij ook toch?' hij hoopte dat hij deze keer goed gokte, want anders was zijn mensenkennis wel héél erg zielig.

Meave haalde een glaasje water bij een kraampje, en ging zitten op een stoel bij een tafeltje,
en pakte haar block note en schreef af en toe zinnen op die haar te binnen sprongen, meestal als ze dat deed
kwam er uit einderlijk een liedje uit, dat kwam wel goed uit want ze hield van zingen, aangezien ze het ook best wel goed kon, nouja, dat zij iedereen

'Ja, al generaties lang.' antwoordde ze op zijn vraag naar bevestiging. Ze wist niet zo goed meer wat ze moest zeggen, en voelde dat dit uit ging lopen op een dood gesprek wat je normaal alleen op een chatbox hebt. Denk, denk, denk. Nee, haar hoofd was leeg.

'Ok dan, hebben we iets gemeen.'Kyosu wist niet goed wat hij zeggen moest. Waar kan je nou met een volslagen vreemde over praten? nou ja beter prater over onzin dingen dan over helemaal niets 'Van wat voor muziek hou je..?' nee echt, dat kwam er lekker uit.. Een dom lachje kwam er nog achteraan, en hij besloot maar gewoon te wachten op een antwoord..

Meave zat aan het tafeltje aan haar liedje te werken, en dronk haar glas water in een keer leeg en zetten hem weer terug op het tafeltje, ze bedacht zich dat ze nog een melodie nodig had en ze begon iets te neurien, en nog iets, en voegde het samen, ze begon het hele liedje te neurien.

Yumiko schoot in de lach door zijn vraag en viel bijna achterover, naar beneden, maar kon zich nog net herstellen. 'Dat is inderdaad wel de meest logische vraag die je kon stellen op een moment van stilte.' proestte ze. Ze lachte hem niet uit, ze lachte gewoon om de situatie en de vraag die hij zojuist had gesteld.

Een brede grijns sierde zijn gezicht. Dit kan je niet menen, dacht hij lichtelijk arrogant. Een duidelijk zeer nerveus duo probeerde een duidelijk zeer genant-getint gesprek op gang te krijgen. De een was nu begonnen over muziek. Hij stelde een vraag. Lucas kon zich niet inhouden, en hij begon zachtjes te grinniken, en werd ietwat verbaasd vergezeld door het meisje, dat de situatie blijkbaar ook grappig vond. Meteen hield hij op, schonk het duo een laaste laatdunkende blik en liep in de richting van de reiling. Toen bedacht hij zich, draaide zich om en liep dichter naar het duo toe. Hij had wel zin in een lolletje.

Kyosu probeerde zijn lach in te houden, maar dat lukte dus niet echt. 'haha ja, ik moet toch ergens over praten? wat wil je anders doen dan?' vroeg hij nog al lachend. Ze had in ieder geval wel gevoel voor humor, dacht Kyosu. Als ik haar was, zou ik mezelf keihard hebben uitgelachen, maarja.. Ondertussen zag hij een jongen hun kant op lopen.

Ruşine ergerde zich aan het gelach en het geneurie en keek om. Maar het interesseerde haar tegelijkertijd niet. Vreemd. Ze draaide zich weer om.

'Nevermind.' zei ze nog steeds half lachend. 'Ik ga maar eens, voor je nog zo'n grappige vraag stelt.' zei ze, waarna ze van de reling afsprong en richting beneden liep.

Meave keek op van haar block note omdat ze de vraag hoorde en grinnikte zacht, vanaf dit tafeltje kon ze ze perfect horen.

Met opgehaalde wenkbrauwen zag hij een bruinharig meisje geïrriteerd omkijken, hij grijnsde, en liep met zijn handen in zijn zakken op haar af.
'Je moet er de lol van inzien,' merkte hij op, terwijl de laatdunkende grijns nog steeds zijn gezicht sierde. Zonder veel interesse te hebben om zich voor te stellen keek hij haar aan, en wachtte op haar reactie. Hij hoopte haar geïrriteerde-kitten look die ze bij het meer had weer omhoog te halen, en moest grijnzen bij de herinnering.

Kyosu keek haar nog even lachend na. Lachend om zichzelf en zijn domme actie, vooral. Kyosu zag dat de rest van de mensen op het dak terras duidelijk meegenoot van zijn stommiteit, maar dat deed hem even niets. Uitgelachen ging hij weer recht zitten en keek voor zich uit.

Kuuki liep naar een tafeltje en ging zitten.
Ze verveelde zich dood.
Ze had nog geen vrienden.
Om de tijd te doden oefende ze haar luchtpowers.

Na een tijdje liep Darcy verveeld het dakterras op. Ze likte aan een grote gele lolly die onmogelijk in haar mond zou passen. Ze zuchtte en bekeek de mensen vluchtig op het dank, maar schonk aan geen één van allen aandacht. Ze liep helemaal naar de uiterste hoek van het dakterras en beklom een dak hoger. Hier werd het al stiller en vooral saaier. Maar dat gaf niks. Op een tamelijk traag tempo liep ze zo ver als ze kon. Plotseling stopte ze toen ze iets onder haar voeten hoorde kraken.