Emily & Noah - Reykjavik

"Oh jawel, dagelijks," antwoordde Emily die het niet kon laten sarcastische antwoorden te geven op Noahs vragen die echt ontzettend dom waren. Wie vroeg er nou zoiets?! Alsof je dat overleefde.
"We kunnen wel-" Nee. Naar beneden lopen was én heel gevaarlijk en zo dicht bij het stromende water zou haar nog een hartstilstand bezorgen. 'Eh, we kunnen ook nog wel even blijven!' verzon ze gauw. Zonder haar blik van het licht af te wenden liet Emily zich op de grond zakken en staarde ze naar de lucht, die ontzettend mooie kleuren en vormen aannam. Dit had ze echt gemist.

Noah plofte naast Emily in de sneeuw neer en keek gehypnotiseerd naar het prachtige licht. 'Blijven lijkt me een goed plan,' zei hij afwezig. Hij liet zich achterover in de sneeuw vallen en glimlachte naar de sterren. 'Dit is veel cooler dan bij mij thuis,' bekende hij verslagen. Hij had Emily compleet uit het veld willen slaan met de coolheid van Australië, maar hij kon hier nooit tegenop.

"Ik weet zeker dat ik Austalië ook supertof ga vinden," stelde Emily Noah gerust.
Australië had vast en zeker zelf ook zijn bijzonderheden, net als IJsland dat had. IJsland was qua natuur gewoon geweldig.
Misschien kon ze hem ook nog meer naar een vulkaan nemen.. een slapende dan. Nouja, er waren hier ook nog actieve vulkanen maar misschien was het verstandig daar uit de buurt te blijven voor het geval dat.
Met een klein glimlachje op haar gezicht pakte Emily wat sneeuw van de grond en liet het halflachend op Noahs voorhoofd vallen.

Noah ging verschrikt rechtop zitten toen de koude sneeuw op zijn voorhoofd viel. 'Hé!' riep hij verontwaardigd, maar wel met een grijns op zijn gezicht. hij pakte wat sneeuw met zijn blote handen die hij door de kou al helemaal niet meer voelde en gooide het naar Emily.
Wauw, hij deed een sneeuwgevecht. Dit had hij voorheen altijd alleen nog maar in films gezien.

Emily had zich weggedraaid van de sneeuw, maar het hoopte kwam alsnog tegen haar haren en hoofd aan.
"Niet met sneeuw gooien!" meldde Emily hem meteen, harstikke onredelijk natuurlijk. Snel schepte ook zij weer een hoopje sneeuw van de grond en gooide het weer richting Noah. Ja, op deze manier was het inderdaad wel uit te houden.

Noah sprong overeind toen er een tweede hoop sneeuw op hem terecht kwam. Hij rende wat meters bij Emily vandaan en bukte om wat nieuwe sneeuw te pakken. Na wat onhandig geploeter slaagde hij erin om een sneeuwbal te vormen die hij naar Emily smeet alsof het een tennisbal was. Behoorlijk hard dus.
'Gooi zelf niet met sneeuw!' riep hij grijnzend terug.

Emily wilde net weer tegen Noah ingaan toen ze opeens een sneeuwbal tegen haar voorhoofd hoofd aan kreeg die een stuk harder aankwam dan verwacht. "AUU!" riep met een pijnlijk gezicht terwijl ze met haar hand over haar hoofd wreef.
"Ik heb ook gevoel hoor," zei ze met een zielig gezicht, alweer een nieuwe sneeuwbal richting Noah gooiend. Waarom gooide hij opeens zo hard?!

Noah schrok. Emily had blijkbaar pijn van zijn bal. Hij ontweek de sneeuwbal van Emily en liep op haar af. 'Gaat het?' vroeg hij aarzelend, terwijl hij haar met twee onschuldige ogen aankeek. Hij had het echt niet bedoeld om zo hard te gooien. Dat zat gewoon in z'n tennisbloed. Voorzichtig aaide hij met zijn ijskoude hand over Emily's haar.
Alsof dat zou helpen.

Nog voor Emily het in de gaten had stond Noah opeens voor haar en voelde ze opeens zijn hand op haar haren.
Ze probeerde haar ogen erop te richten maar dat was natuurlijk onmogelijk en dus richtte ze ze weer op Noah.
'Ja hoor, het gaat," beantwoordde ze zijn vraag, gevolgd door een glimlachje. Ze voelde het nog wel alleen deed het niet echt pijn meer op dit moment. "Misschien kun je je harde ballen voortaan beter voor het tennissen bewaren," maakte ze er maar een grapje van.

Noah grijnsde naar haar. Hij woelde even met zijn hand door Emily's haar en rende daarna snel weg, naar de rand van de klif. 'Zodra ik kan vliegen kom ik hier terug om eraf te springen!' riep hij strijdlustig in het dal. Nieuwsgierig draaide hij zich om naar Emily. 'Welke specialiteit heb jij eigenlijk?' vroeg hij terwijl hij haar nog eens goed bekeek. Ze vond haar wel iets voor ijs en kou of licht en donker, maar je moest iemand nooit op zijn uiterlijk beoordelen. Aan Noah kon je immers ook absoluut niet zien wat voor specialiteit hij had.

"Hey! Mijn haar!" riep Emily Noah na, terwijl ze het probeerde weer een beetje te fatsoeneren. Ach, de wind had het toch al verpest dus het maakte ook vrij weinig uit. Emily was ook naar de rand toegelopen, maar was op een gedeelte blijven staan waarvan ze zeker was dat het goed vastzat. "Jij liever dan ik," merkte ze op het vliegen op. Stel je voor dat je opeens neerstortte en het water in viel.. Een rilling gleed over Emily's rug en ze was blij dat Noah over iets anders begon. "Ik heb licht&donker, jij planten&dieren zeker?" gokte ze met een grijns. Natuurlijk had hij lucht&vliegen anders had hij nooit de vliegopmerking gemaakt, maar Emily was vaak nogal van de.. sarcastische opmerkingen.

'Nee, Lucht en Vliegen natuurlijk!' riep Noah uit terwijl hij Emily even met opgetrokken wenkbrauw aankeek. Was ze nou echt zo dom? Met planten en dieren kon je helemaal niet vliegen!
'Wauw, Licht & Donker lijkt me gaaft,' zei Noah terwijl hij naar de sterrenhemel keek. 'Heeft je broertje ook Licht & Donker?'
Een sterke windvlaag stootte tegen Noah aan en hij wankelde even. Zijn blik was met grote angstogen op de enorme afstand die hij naar beneden zou vallen gericht en voordat hij kon vallen sprong hij achteruit, waar hij meteen uit balans raakte en op zijn knieën viel. 'Whow, dat scheelde niet veel,' merkte hij lichtelijk schor op van de schok die zijn 'bijna-dood-ervaring' hem gegeven had.

Noah had niet door dat ze een grapje maakte? Dat was vreemd.
"Het was maar een gra..-"
Op dat moment begon Noah te wankelen en viel hij bijna voorover het water in, waardoor Emily's lichaam een paar tellen verlamd leek te zijn en pas toen Noah in de sneeuw zakte weer leek te werken. Nog geen seconde later was ze met nog steeds grote ogen van paniek langs hem neergezakt.
"Idioot! Je had dood kunnen vallen of verdrinken of of..! Ik zei toch dat je voorzichtig moest zijn!" Wat nou als hij echt het water in was gevallen?! Er zou niks geweest zijn dat ze had kunnen doen dan toekijken.
Langzaam bestudeerde ze Noah en zocht ze naar verdachte dingen, al viel haar zo gauw niks op. "Gaat het wel?" vroeg ze vervolgens.

Noah streek even door zijn eigen haren en keek verstrooid in Emily's ogen. Het viel hem nu pas op dat ze een hele donkere kleur blauw hadden. 'Wow, je kan echt verdrinken in die ogen van jou!' riep hij verrast uit, terwijl hij in haar ogen tuurde. Ze leken wel oneindig door te gaan. Net als de sterrenhemel boven hun hoofd. Hij grijnsde. 'Gaaf.'

Emily's mond viel bijna open van verbazing na Noah's opmerking, van alle antwoorden die ze verwacht had kunnen hebben stond deze toch niet op haar lijstje. "Eh.. Dankje.." antwoordde ze nogal verward, niet wetend wat ze moest antwoorden op zoiets.
In een snel tempo stond ze op, klopte ze haar kleding af en stak ze haar hand naar Noah uit om hem overeind te helpen. "Zin in koffie, chocomel, thee.. of iets anders warms?" vroeg ze toen ze eindelijk weer een beetje helder kon denken.

'Ja lekker!' zei Noah die overeind sprong en het sneeuw van zijn kleding klopte. 'Ik vries zowat dood van de kou,' merkte hij met een grijns op om Emily geen schuldgevoel te geven over het feit dat het in haar land zo koud was of iets dergelijks. Hij keek nog even naar het Noorderlicht. Zijn ogen glinsterden in de magische groene gloed en leken nu eerder felgroen, dan bruingroenig. Hij stak zijn handen in zijn zakken dook in zijn jas en wachtte tot Emily zou gaan lopen, aangezien hij zelf geen flauw idee had waar hij heen moest.

"Je moest je eigen ogen eens zien.." bracht Emily nog voor ze het zelf doorhad uit toen Noahs ogen opeens een heel andere kleur leken te hebben gekregen. Misschien dat het met het noorderlicht te maken had maar het zag er in ieder geval bijna magisch uit.
Met moeite wist ze haar hoofd weg te draaien en richting huis te lopen. "Die kant op," mompelde ze, de kleur van Noah's ogen nog steeds voor haar ogen ziend.

'hm? Wat is er met mijn ogen dan?' vroeg Noah nieuwsgierig. Voor zover hij wist waren zijn ogen helemaal niet gaaf of iets dergelijks. Hij vond de kleur van z'n ogen maar lelijk. Beetje poepgroen.
Met een vrolijk glimlachje en een blos van de kou op zijn wangen liep Noah achter Emily aan.

"Ze.. ze.." Ja.. Hoe beschreef je zoiets? "Ik heb nog nooit iemand gezien met zo'n kleur ogen," wist ze toen, nog steeds verbaasd over Noahs kleur ogen, uit te brengen. "Het lijkt net magisch.. ofzo." Een magische oogkleur, dat sloeg echt nergens op. Maar hoe moest ze het anders omschrijven. "En nou doorlopen meneer," praatte ze er maar snel overheen terwijl ze in snelle passen naar huis toe liep. Op naar de warmte.

'Magisch? Ik vind mijn ogen helemaal niet zo magisch... eerder viesgroen,' merkte Noah op.
Al snel doemde Emily's huis op in de verte en versnelde Noah zijn pas. Het idee van een warme kop thee en een openhaard stond hem erg aan.

"Helemaal niet," protesteerde Emily, die de deur van het huis opende zodra ze er vlak voor stond en gelijk doorliep naar de keuken, er vanuit gaand dat Noah wel zou volgen. "Thee, koffie of chocomel? Of iets heel anders natuurlijk,' bracht ze daarna uit, haar gebruikelijke koffie al klaarmakend. Hier binnen was het een heel stuk warmer dan dat het daarbuiten was. Beter.

Terwijl Noah van de warmte genoot ging hij aan de keukentafel zitten. 'Doe maar Thee, dankjewel,' zei hij. Hij wreef zijn handen tegen elkaar en blies er even op met zijn warme adem om het gevoel erin weer terug te krijgen. 'Is het hier het hele jaar door zo koud?' vroeg hij met een frons op zijn gezicht. Hij kon zich niet voorstellen dat iemand een heel jaar lang in deze kou kon doorbrengen.

Emily knikte, maakte alles klaar en liep toen naar de keukentafel toe. "Meestal wel, maar het went," beantwoordde ze zijn vraag, om vervolgens gelijk door te praten. "Blijf je hier zitten of ga je mee naar de woonkamer toe? Mijn ouders zijn waarschijnlijk toch bezig met werk - werken meestal 's avonds in plaats van overdag dus.. ja,' vertelde ze aan een stuk door. "Het is daar warmer en gezelliger dan in de keuken in ieder geval."

'Oké is goed!' zei Noah die Emily naar de woonkamer volgde. Binnen knetterden er vlammen in een openhaard. Noah's ogen begonnen enthousiast te twinkelen. 'Whoow een openhaard! Wij hebben thuis geen openhaard!' riep hij uit terwijl hij in een stoel ging zitten die vlakbij het hete vuur stond. Emily's omgeving leek net regelrecht uit een film afkomstig.

De reacties die Noah continu op haar omgeving leverde maakten Emily telkens weer vrolijk. Dat het ontzettend schattig overkwam, dat liet ze hem maar niet meer merken, ook niet als grapje. Op deze manier bleef het veel gezellig.
"Chips lust je hopelijk wel he?" vroeg ze, al wachtte ze niet op antwoord. Gelijk had ze al een kom met chips gepakt en op de tafel in de woonkamer gezet. Misschien een rare combinatie met thee en koffie, maar wat maakte het ook uit.
"Ik denk ook niet dat je in Australië een open haard nodig hebt," reageerde ze toen erg laat op zijn opmerking. Daar was het toch al warm zat?!