Emily & Noah - Reykjavik

"Hier!" herhaalde Emily nog een keer, waarna ze een stukje terug richting het huis liep in de hoop Noah zo tegen te komen of in ieder geval zo dichtbij dat hij haar stem kon volgen.
"Gewoon rechtdoor blijven lopen!"
Ze had immers zelf ook aan een stuk door rechtdoor gelopen, dus zo moeilijk kon het niet zijn om haar te vinden, toch?

Al snel merkte Noah een kop met zwarte haren op middenin de witte massa. Met tegenzin en ongelofelijk veel moeite rende Noah door de sneeuw naar Emily toe. 'Idioot dat je bent! Wie gaat er nou in dit weer naar buiten?!' riep hij eerder verbijsterd dan kwaad uit. Hij keek even naar de ondergesneeuwde Emily met zijn bloeddoorlopen ogen waar nog dikke wallen onder hingen. Zij zag er in tegenstelling tot hem gewoon prima uit. Blijkbaar was ze gewend om niet te slapen... ofzo.
Hoe kon je nou niet slapen?!
Noah vond Emily maar vreemd.

Op het moment dat Noah naar haar toe kwam rennen merkte Emily hem pas op en besloot ze te wachten tot hij bij haar was - scheelde haar weer moeite en Noah was er toch zo. "Danku," grijnsde ze na zijn belediging. "Binnen zitten kan ik op school nog genoeg," verklaarde ze.
Het was pas toen dat ze merkte hoe moe Noah er wel niet uit zag. "Je bent zelf een idioot. Tot 12 uur 's middags slapen en er dan nog uitzien alsof je een week niet geslapen hebt. Nou kom op - wakker worden," beval ze hem terwijl ze hem mee trok richting het berggebied waar ze net al was. Vanuit daar zou ze verder wel zien waar ze heen gingen.

Noah jammerde wat onverstaanbare woorden in zijn zwaarste accent, aangezien hij geen zin had om moeite te doen het te verbergen zodat Emily hem zou verstaan. Hij trok een pijnlijk gezicht toen er een nieuwe windvlaag langs hen scheerde en huiverde van top tot teen. 'Jezus ik ben blij als we Down Under zitten,' bromde Noah. Sneeuw was dan wel prachtig, het werd hem nu toch wel een beetje te koud. 'Wat wil je gaan doen in deze sneeuwstorm?' vroeg hij onbegrijpelijk aan Emily. In de sneeuw leek ze net een pinguin.

"Moet jij nu altijd wat te klagen hebben?" antwoordde Emily geïrriteerd, al was dat maar gespeeld.
"Loop nou maar gewoon mee dan zul je vanzelf wel zien waar we terecht komen."
Zonder zich nog naar Noah om te draaien liep ze door, totdat ze uiteindelijk bij een soort gebergte tot stilstand kwam. Heel hoog was het niet, maar er liepen wel allerlei grotten doorheen als je goed zocht. "Laten we eerst hier blijven!" riep Emily die zich nu weer naar Noah had gericht maar haar stem moest verheffen door de wind. Ook de sneeuw leek steeds sneller naar beneden te komen, maar wat maakte het uit? Ze was nu toch al een sneeuwpop.

Noah knikte gretig. Een droge grot stond hem wel aan. Hij liep achter Emily aan een grot in en schudde de sneeuw van zijn jas en capuchon. Hij keek even naar Emily, wiens haar nu eerder wit was dan zwart en liep naar haar toe. 'Er zit allemaal sneeuw in je haar,' merkte hij op, terwijl hij met zijn hand door haar haren ging om het eruit te kloppen.

"Dankje," antwoordde Emily grijnzend nadat Noah haar haren sneeuwvrij had proberen te maken. "Maar het droogt vanzelf wel... ooit. Laten we nu maar even hier blijven want..-"
"Emily?! Noah?!" klonk het opeens vanbuiten de grot, gevolgd door een enorme hoestbui die onmogelijk van een volwassen iemand afkomstig kon zijn.
"Waar zijn-" Weer werd de stem door een hoestbui afgekapt en een angstig gevoel verspreidde zich over Emily's hele lichaam.
Dat was Thomas. Dat kon niet anders. Hij moest hen gevolgd zijn.
Dat mocht niet! Zijn weerstand was al zo slecht!
Zonder ook maar iets tegen Noah te zeggen rende Emily de grot uit, haar ogen de omgeving doorzoekend naar zwarte haren. De sneeuw maakte dit echter onmogelijk - het leek wel steeds erger te worden. "THOMAS?!" riep ze over de wind heen. "Waar ben je?!"
Het enige wat te horen was was het gehoest, maar door de wind was amper te merken waar het vandaag kwam. Oh god.
"THOMAS?!" probeerde ze nog een keer. Waar was hij nou!?

Noah bleef even verschrikt staan in de grot tot hij bedacht dat er waarschijnlijk iets ernstigs aan de hand was. Hij rende naar buiten. 'Wat is er aan de hand?!' riep Noah, die de stem die in de onbekende taal had geroepen niet bepaald had herkent met die overslaande wind erbij. De blik in Emily's ogen baarde hem zorgen. Hij keek verwoed om zich heen maar zag niks.

"NOAH!" riep Emily - die nog helemaal in paniek was. "Je moet me helpen Thomas te vinden!" vervolgde ze met een overslaande stem. Hoe langer hij in dit weer buiten bleef, hoe gevaarlijker het was.
"Thomas waar ben je!? Probeer duidelijk te maken waar je bent!"
Toen er weer kindergehoest de buitenlucht vulde rende Emily snel een richting in waarvan zij dacht dat het de goede was, maar ze kon zo snel niks vind en het gehoest leek alleen maar van verder weg te komen, dus rende ze weer terug, nu richting een andere kant.
"Geef nou antwoord!" riep ze nog een keer, alsof hij het expres deed.

Noah keek Emily verbijsterd aan. Thomas was de persoon waar het ongezonde gehoest vandaan kwam? Heel even bleef hij staan terwijl verschillende vragen door zijn hoofd suisden maar al snel dacht hij aan Emily's paniekerige blik en besloot hij dat het beter was eerst Thomas te vinden, aangezien dat blijkbaar de hoofdzaak was. 'Thomas?!' riep Noah schor over de wind heen. Hij tuurde in het rond en liep hier en daar door de hoge sneeuw wat kanten op, maar nergens bespeurde hij een coupe met zwarte haartjes onder het wit. Het gehoest leek van alle kanten te komen.

Emily was zo erg om zich heen aan het kijken dat ze niet doorhad dat er iemand voor haar stond, met als gevolg dat ze tegen Noah aanknalde. Ze was dus weer terug bij het begin en had nog niemand gevonden. Great.
"Heb je hem al gevonden!?!" vroeg Emily die niet erg logisch meer leek na te denken - als hij hem al gevonden had, waar zou hij hem dan gelaten hebben? Snel keek Emily weer om zich heen. "Thomas?! Thomas waar ben je?!" riep ze over de wind heen.
Niet veel later merkte ze in de verte een zwak lichtje op dat gepaard ging met een hoop gehoest. Daar moest ze dus heen - maar wat als hij te zwak was om het lichtje aan te houden? Dan vond ze hem waarschijnlijk nog niet. "Hou vol!"
Nog dezelfde seconde begonnen ze richting het licht te rennen, wat in deze storm - want zo konden ze het nu wel onderhand noemen - meer op lopen leek. Great. Dat schoot pas op.

Noah had het licht ook opgemerkt. Hij vervloekte zichzelf dat hij met zijn specialiteit nog bijna niets kon en rende maar tegen de wind in achter Emily aan, al ging dit bij hem wel iets beter gezien zijn conditite. Al snel had hij haar ingehaald. 'THOMAS? WE KOMEN ERAAN!' schreeuwde Noah over de wind heen om het hoestende jongetje gerust te stellen, maar toen het lichtje eindelijk dichterbij leek te komen doofde het alweer. 'Verdomme!' riep Noah, die nu langzaam in paniek begon te raken omdat hij er niet in slaagde te helpen. Verwoed rende hij door. De ijskoude sneeuw sneed als messen in zijn huid. Overal was het wit. De bomen om hem heen, de grond onder zijn voeten, de lucht boven zijn hoofd.
Het was alsof hij in een witte leegte was beland. Alleen Emily's zwarte haren maakten verschil in kleur.

Het ene moment had Noah haar ingehaald en leek hij snel genoeg te zijn om Thomas te kunnen halen en het andere moment doofde het licht opeens en waren ze weer terug bij af.
Wacht eens..
Het licht doofde.
Thomas kon niet genoeg kracht meer zetten om een klein lichtje te laten branden.
'THOMAS THOMAS HOU VOL!" riep Emily die nu helemaal in paniek was geraakt en probeerde om dichterbij te komen maar niet een Noah in kon halen.
Nog geen moment later lag ze achterover op de grond door een wel heel harde windvlaag en kwam ze met moeite weer overeind. Noah had gelijk gehad, het was idioot geweest om met dit weer naar buiten toe te gaan. "HOU VOL!" riep Emily nog een keer, terwjil ze met moeite weer op stond.
Verdomme.

Noah wist honderd procent zeker dat hij nu op de plek was waar het lichtje geschenen had. Niet alleen omdat hij de afstand ongeveer berekend had, maar ook omdat er een plek in het besneeuwde gras was die minder besneeuwd was als de rest. 'HIJ WAS HIER!' riep Noah over zijn schouder zonder echt te kijken of Emily hem nog wel volgde. Verwilderd keek hij om zich heen, op zoek naar zwarte haren. Het gehoest was gestopt dus geluid om op af te rennen had hij niet meer. Wind gierde om zijn oren. Normaal vond Noah een gierende wind fantastisch, maar nu was hij alleen maar irritant. Een tijdje bleef hij bij de plek staan waar Thomas waarschijnlijk gezeten had, maar al snel besefte hij dat het absoluut geen zin had en rende hij verder. Het bos werd steeds dichter en de sneeuw die naar beneden viel werd nu grotendeels tegengehouden door de dennenbomen boven zijn hoofd.
Plotseling zag Noah in de verte iets zwarts. Zonder nog op de weg voor hem te letten versnelde hij zijn pas en rende hij richting de zwarte vlek in de witte sneeuw.
Hij leek dichterbij te komen... 'THOMAS!' schreeuwde hij. Er kwam geen beweging in de haardos die boven de sneeuw uit stak.
Plotseling zakte de grond onder Noah's voeten weg. Hij zag nog net hoe de zwarte haardos onder de sneeuw langzaam in beweging kwam, vlak voordat hij naar beneden viel, langs vele takken en wortels die tussen de sneeuw door uit de klif staken waar hij vanaf donderde, De sneeuw waar hij overheen gleed zorgde ervoor dat hij een stuk minder hard viel dan gewoonlijk, maar al snel knalde hij met zijn hoofd tegen een uitstekende tak en veranderde de wereld in één klap van wit naar zwart.
Als een slap hoopje mens donderde Noah langs een diepe klif naar beneden. Hij rolde tussen bomen door, sneed zichzelf hier en daar open aan een steen en kwam uiteindelijk klem te liggen tussen twee bomen, ongeveer dertig meter lager dan de grond waar hij even geleden nog gestaan had.
Stilte behalve een gierende wind overheerste alles, terwijl Noah in een onnatuurlijke houding tussen de bomen klem lag, zijn ogen gesloten, zijn lippen blauw van de kou.

Emily wist zeker dat ze Noahs gestalte net nog gezien had, maar opeens leek het van de aardbodem verdwenen te zijn.
Het leek niet verder weg, niet ergens anders, gewoon totaal verdwenen.
".. Noah?" bracht een stomverbaasde Emily uit die met moeite probeerde haar ogen weer tot een normale grootte te brengen.
God. Waar was hij heen?
"NOAH!!!!" riep ze nog een keer, waarna ze meteen weer een poging deed tot rennen - wat natuurlijk weer faalde.
Na een paar minuten die wel uren leken te duren kwam ze uiteindelijk uit bij de rand van een soort klif en viel ook haar oog op een zwarte haardos in de sneeuw. Noah of Thomas dus, maar het gehoest dat erna volgde vertelde dat het Thomas was. "Thomas!" riep Emily gelijk uit, terwijl ze voorzichtig naar hem toe liep en hem omhoog tilde uit de sneeuw.
"Je mag helemaal niet naar buiten toe met dit weer!!!"
Oke, dit was misschien wel het meest verkeerde moment ooit om daar nu over te beginnen. Ze moest Noah nog vinden, want dat die opeens verdwenen was stelde haar niet bepaalde gerust.
Thomas' gezicht overigens ook niet; alle kleur die hij normaal nog had was verdwenen en het leek wel bevroren van de kou.
Het mocht dan nog zo koud zijn, en ze mocht het dan nog zo snel koud hebben, op dit moment had ze geen andere keus.
Met haar verkleumde handen knoopte Emily haar jas los, sloeg hem om Thomas heen en probeerde zoveel mogelijk zijn lichaam te bedekken - met name ook zijn hoofd.
"Het k-komt g-g-g-goed," probeerde ze hem gerust te stellen, al was hij nog maar amper bij bewustzijn.
Met moeite tilde ze hem op en begon ze voorzichtig omlaag te lopen, waar Noah bijna wel heen gelopen - of wat dan ook - zou moeten zijn. Hij had nooit in een keer kunnen verdwijnen tenzij hij omlaag gegaan was en dus liep Emily, met nog meer moeite dan eerst, naar beneden toe.
"N-N-NOAH?!?" probeerde ze nog een keer, Thomas stevig tegen zich aandrukkend. Dit was echt een nachtmerrie.

Noah was verstrikt geraakt in een soort stadium tussen bewustzijn en onbewustzijn. Hij keek tegen zijn oogleden aan en hoorde Emily schreeuwen, maar hij was niet in staat zijn ogen te openen of iets te zeggen. In zijn linkerbeen voelde hij een licht stekende pijn die erop duidde dat hij iets verdraaid of verzwikt had. Iets ijskouds prikte in zijn rug en langs zijn lippen sijpelde wat zout bloed, dat waarschijnlijk ergens van een wond op zijn hoofd vandaan kwam. Wild vocht Noah tegen de weigering van zijn lichaam om in actie te komen, maar niks leek te luisteren. Alleen zijn warme adem stootte hij in onregelmatige stoten naar buiten, en zijn hele lichaam trilde van top tot teen. Hij had het idee alsof hij aan het doodvriezen was, ook al wist hij helemaal niet hoe dat voelde.

"NOAH?!" probeerde Emily nog een keer. Het beviel haar niks dat ze geen antwoord kreeg en het beviel haar nog minder dat ze hem nergens meer zag. Hij kon toch niet zó veel sneller hebben gelopen dan zij gedaan had?
Nog strakker trok ze Thomas tegen zich aan, niet alleen om hem, maar ook haarzelf warm te houden - of in ieder geval een poging tot - maar het gebeurde ook automatisch door de angst die zich nu door haar lichaam verspreidde omdat ze geen antwoord kreeg van Noah.
Voorzichtig liep ze de steile wand af naar beneden, wat enorm veel moeite kostte aangezien het ontzettend glad was en heel moeilijk om rechtop te blijven staan - zeker met nog iemand in de handen.
Het leek wel uren te duren voordat ze eindelijk beneden was aangekomen, maar ze had in ieder geval gelijk gehad.
Emily's adem stokte in haar keel bij het aanzien van alweer een zwarte haardos in de sneeuw, dit keer van iemand anders afkomstig. Noah. "NOAH!" riep ze weer, terwijl ze langzaam weer dichterbij kwam en Thomas vlak erlangs rechtop neerzette tegen een boom aan, de jassen goed strak om hem heen getrokken.
Snel knielde ze langs Noah neer en tilde ze hem met moeite overeind om hem vervolgens tegen een boom aan te zetten en vlak voor hem weer neer te hurken. "Noah? Kun je me horen?" probeerde ze terwijl ze met haar verkleumde hand probeerde te achterhalen waar het bloed vandaan kwam - zijn hoofd blijkbaar - en probeerde te stoppen, wat met haar bevroren handen niet veel succes opleverde. "Oh zeg alsjeblieft dat je me kunt horen," ging ze met een bibberende stem verder. Niet ook Noah. Dat ging ze nooit redden.

Eindelijk overwon Noah het gevecht. Langzaam opende hij zijn ogen. De wereld duizelde even maar al snel kon hij scherpstellen op Emily's donkerblauwe, verschrikte ogen. Een stekende pijn schoot door zijn hoofd en Noah's gezicht vertrok, terwijl hij zijn stijf geworden hand naar zijn hoofd bracht om te voelen waar de pijn vandaan kwam. 'Auw...' mompelde hij verstrooid terwijl hij naar het bloed op zijn vingers keek. Hij probeerde overeind te komen maar zijn linker enkel was ernstig verzwikt en steekte pijnlijk. 'Godver... we moeten Thomas vinden...' mompelde Noah.
Net op dat moment zag hij Thomas tegen een boom zitten. 'OH JE HEBT HEM!' riep hij uit, iets wat vervolgd werd door een nieuwe steek van pijn door zijn hoofd. Hij dook in elkaar en kneep zijn ogen dicht. 'Het gaat, het gaat,' zei hij tegen Emily om haar gerust te stellen, terwijl hij een grijns op zijn gezicht wronge en die aan Emily liet zien. 'Kom, we moeten terug.'

"Het g-g-g-gaat helemaal n-n-niet! Noah je g-g-g-gaat het zo n-n-n-nooit redden om t-t-t-terug bij het huis t-t-t-te k-k-komen!" riep Emily in paniek. Noah zag er totaal niet uit alsof hij ook maar een stukje kon lopen, laat staan zo'n groot en steil stuk omhoog. Dat ging dus even nooit werken.
Met haar vingers die ze niet eens meer voelde probeerde Emily nog wat bloed dat langs Noah's hoofd liep weg te vegen, al hielp het maar amper. Aangezien dat niet echt ging werken stopte ze er maar mee en begon ze met Noahs ritssluiting meer omhoog te trekken en zijn capuchon beter om zijn hoofd te doen, het was dat haar jas al om Thomas heen gewikkeld was anders had ze die nog kunnen gebruiken. 'J-j-je bent h-h-helemaal onderk-k-k-k-oeld!" vertelde ze hem ondertussen alsof hij dat nog niet doorhad.
Natuurlijk was hij dat, hij had de hele tijd in de ijskoude sneeuw gelegen.
Welke idioot ging er dan ook met dit weer naar buiten toe, inderdaad.

'Spreek voor jezelf!' riep Noah verschrikt uit toen hij Emily nog iets beter bekeek. Ze was niet wit meer, maar lichtblauw. Trillerig stak hij zijn armen naar haar uit. 'Kom hier! Je moet opwarmen! Je hebt niet eens een jas aan!' bracht Noah met moeite uit. Hij trok haar aan haar arm naar zich toe en sloeg zijn verkleumde armen om haar heen terwijl hij over haar rug wreef om haar op te warmen. Als ze amper kon praten dan kon ze vast ook niet terug naar het huis lopen. Bovendien had hij er zo ook zelf profijt van.

"M-m-m-m..-" probeerde Emily te protesteren maar haar tanden klapperden zo hard dat het niet lukte ook maar een woord uit te spreken. Net toen ze even niet meer aan Carter had moeten denken kwam Noah met zoiets. Great. Erg veel tijd om daarover te treuren had ze echter niet: Thomas was er ook nog. En daarbij; als zij hier zouden blijven vroren ze dadelijk nog dood ook. Noah's lichaamswarmte hielp ook maar amper mee; hij voelde ijskoud aan.
"I-i-i-i-ik k-k-k-kan n-niet blijven w-w-w.. T-t-t-t-thomas!" wist ze met moeite uit te stootten. Als ze hem nog veel langer in de kou liet viel hij dadelijk nog ter plekke dood neer. "S-s-s-s-s-straks g-g-g-g-gaat hij d-d-d-d.." ging ze verder, het laatste woord niet eens meer kunnen uitsprekend. Ach, hij snapte haar toch wel.

Noah wierp weer een blik op Thomas. Hij liet Emily los en hees zichzelf overeind aan de boom waar hij tegenaan gezeten had. 'Oké dan, laten we opschieten,' stelde hij voor, terwijl hij de duizelingen in zijn hoofd en het bloed dat langs zijn wang sijpelde maar probeerde te negeren. Hij liep een beetje hinkend op Thomas af en nam de kleine jongen die gelukkig geen gram woog in zijn armen. 'Welke kant moeten we op?!' riep hij over de wind heen tegen Emily.

"B-b-b-b-ben j-j-j-e g-g-g-gek-k g-g-gew-w-orden!" riep Emily uit in een poging tot kwaad klinken, terwijl ze zichzelf met moeite ook overeind wist te helpen en richting Noah liep. Gelijk pakte ze Thomas van hem over.
"J-j-je b-b-bent echt n-n-n-niet in s-s-s-staat hem t-t-te d-dragen!" vervolgde ze, waarna ze zich omdraaide en recht omhoog keek. Dat werd nog een behoorlijke klim. "D-d-die k-k-kant!" Met een hoop moeite drukte ze Thomas nog wat steviger tegen zich aan en begon ze aan de klim, hopend dat ze het gingen redden. Het stormde zo hard..

'Kijk naar jezelf! Alsof jij hem wel kan dragen! Jij kan niet eens praten!' protesteerde Noah, maar hij kwam er al snel achter dat er niet echt te steunen viel op zijn linkervoet dus dat hij Thomas toch niet kon dragen. Met veel moeite begon hij zichzelf de heuvel op te slepen. Op zijn rug prikte een pijnlijke diepe snee die zijn hele rug overging. Het bloed dat uit de snee kwam kleurde de achterkant van zijn jas langzaam rood, maar hij had het zelf niet eens door door de kou. Behalve dan dat de duizelingen in zijn hoofd steeds erger werden naarmate hij verder omhoog liep.

Het leek wel jaren te duren voor Emily eindelijk boven was gekomen, maar dat was voor haar ook de limiet. Haar lichaam was helemaal onderkoeld en alle kleur die ze nog had in haar gezicht was weg en had op sommige plaatsen, zoals haar mond, plaats gemaakt voor een blauw kleur. "I-i-i-i-" probeerde ze een zin te maken, maar al snel werd alles zwart voor haar ogen en zakte ze door haar benen in de sneeuw, Thomas vlak ernaast. Haar lichaam was simpelweg niet meer in staat om te kunnen functioneren, daar was het veel te koud voor. Ze had de stemmen die verderop hun namen riepen dan ook niet meer gehoord.